ترحم با کودکان حتي در نماز

يکي از دستورات اکيد اسلام در مورد برخورد و معاشرت با کودکان و از جمله فرزندان کوچک استفاده از اصل ترحم، ملاطفت و ملايمت با آنان است. رعايت حالات کودکان و برخورد مشفقانه و حکيمانه با عکس‏ العملها و يا رفتارهاي کودکان بسيار مهم و سازنده براي آنان است.

پيامبر اکرم‏«صلي الله عليه وآله» در برخورد با فرزندان زهرا «عليها السلام» اين نکته اساسي را مراعات نموده و با عمل به ديگران آموزش داده‏اند رعايت اين اصل را آنچنان مهم در تربيت کودک مي‏دانند که حتي در حال نماز مورد ملاحظه ايشان بوده است.

در موردي داريم که پيامبر نماز را کوتاه نمودند چون در حال نماز صداي گريه کودکي را شنيدند و حضرت خواستند هر چه زودتر مادر اين کودک فرزند خود را آرام سازد.
ترحم به کودکان در هنگام گريه نمودن آنان، هنگام بيدار نمودن آنان، هنگام خوابانيدن آنها، در هنگام غذا دادن و بازي و تکلم با آنان بايد تجلّي کند.

و در موردي خاص در مورد فرزندشان حسين‏«عليه السلام» ماجرائي مشابه داريم.

وَ رُوِيَ أَنَّ النَّبيَّ «صلي الله عليه وآله» کانَ يُصَلِّي يَوْماً فِي فِئَةٍ والحُسَيْنُ صَغِيرٌ بالقُرْبِ مِنْهُ، فَکانَ النَّبيّ‏«صلي الله عليه وآله» إِذا سَجَدَ جاءَ الحُسَيْنُ فَرَکَبَ ظَهْرَهُ ثُمَّ حَرَّکَ رِجْلَيْهِ، وَ قالَ: حل حل، فَإذا اَرادَ رَسُولُ اللَّهِ «صلي الله عليه وآله» أَنْ يَرْفَعَ رَأْسَهُ أَخَذَهُ فَوَضَعَهُ إِلي جانِبهِ، فَإِذا سَجَدَ عادَ عَلي ظَهْرِهِ وَ قالَ: حل حل، فَلَمْ يَزَلْ يَفْعَلُ ذلِکَ حَتَّي فَرَغَ النَّبيُّ «صلي الله عليه وآله» مِن صَلاتِهِ. فَقالَ يَهُودِيُّ: يا مُحَّمَدُ! إِنَّکُمْ لَتَفْعَلُونَ بالصِّبْيانِ شَيْئاً ما نَفْعَلُهُ نَحْنُ. فَقالَ النَّبِيّ‏«صلي الله عليه وآله»: أَمَّا لَوْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ باللَّهِ وَ رَسُولِهِ لَرَحِمْتُمْ الصِّبْيانَ. قالَ: فَإِنِّي أُؤْمِنُ باللَّهِ وَ رَسُولِهِ. فَأَسْلَمَ لَمَّا رَأي کَرَمَهُ‏«صلي الله عليه وآله» مَعَ عِظَمِ قَدْرِهِ.[1] .

روايت شده روزي رسول اکرم‏«صلي الله عليه وآله» به نماز جماعت مشغول بود. هر گاه به سجده مي‏رفت، امام حسين «عليه السلام» بر پشت او سوار مي‏شد و پاهايش را حرکت مي‏داد. وقتي مي‏خواست سر از سجده بردارد، حسين را مي‏گرفت و کنار مي‏گذاشت. هنگامي که دوباره به سجده مي‏رفت، باز امام حسين «عليه السلام» بر آن جناب سوار مي‏شد، پيغمبر او را مي‏گرفت و کنار مي‏گذاشت. پيغمبر با همين کيفيت نمازش را به پايان رسانيد. يک نفر يهودي که جريان را مشاهده مي‏کرد، عرض کرد: شما نسبت به کودکانتان طوري رفتار مي‏کنيد که ما از آن امتناع داريم! پيغمبر «صلي الله عليه وآله» فرمود: شما هم اگر به خدا و رسول ايمان داشتيد، نسبت به کودکان مدارا مي‏نموديد. يهودي به واسطه رفتار پيغمبر مسلمان شد.

وَ رُوِيَ أَنّ‏النَّبيُّ «صلي الله عليه وآله» مَرَّ عَلي بَيْتِ فاطِمَةَ «عليها السلام» فَسَمِعَ الحُسَيْنُ يَبْکِي فَقالَ: اَلَمْ تَعْلَمِي اَنَّ بُکائَهُ يُؤْذِينِي؟[2]

روزي رسول خدا «صلي الله عليه وآله» از در خانه فاطمه‏«عليها السلام» عبور کرد، صدي گريه حسين را شنيد، فاطمه را صدا زد و فرمود: مگر نمي‏داني گريه حسين مرا اذيت مي‏کند؟

پی نوشت:

[1] و [2] فاطمةالزهراء«عليها السلام» المرءة النموذجية في‏الاسلام/ الشيخ ابراهيم الاميني/ ترجمه علي الجمال الحسيني/ ص 71


منبع: http://www.yazahra.net/far2/selecttext.php?ic=699