جمع بندی آیا بودن و نبودن بشر در دستان اوست ؟

با سلام و تشکر

بخاطر پاسختان تشکر میکنم . من واقعا در حد بحث کردن با شما نیستم . دیگر هم هیچ ،تکلیف مشخص شد . باید تحمل کرد آتش دنیا و آخرت را . درست است اختیار دارم ولی هیچ شوق و انگیزه و امیدی ندارم . هدفی ندارم . هرچقدر هم که خوب باشم بهترین نمیتوانم بشوم . هرچقدر هم که سعی کنم مدینه فاضله که نمیشود . پس فایده ندارد . این همه دربدری را تحمل کردن اینهمه مصیبت خود و دیگران را دیدن و برآشفتن برای چه ؟ بهشت ؟ بهشت به این سرزنش نمی ارزد . برای قرب الی الله ؟ مگر مقام ما قرب الی الله نبود ؟ دیگر چه حاجت به این همه بازی بود ؟ قربانی لذت هایمان هستیم . این لذت هاست که امید را در دلمان زنده نگه میدارد . لذت اینکه خدا دوستمان دارد . از لذت گناه گذشتن برای لذت بهشت رفتن یا قرب الی الله شدن . لذت خوردن لذت خوابیدن لذت موفق بودن لذت مهم و در معرض توجه بودن . لذت ازدواج کردن . به یک کارشناسی اینها را گفتم گفت ما برای لذت غذا نمیخوریم برای نماز خواندن غذا میخوریم دیگر نشد بپرسم برای چه نماز میخوانیم ؟ جز برای لذتی که دارد ؟ هدف لذت است ؟هدف خداست ؟ هدف خودمانیم ؟ دلم برای خودم برای همه ی آدم ها تا اندازه ای دلم برای شیطان هم میسوزد که به خاطر منی جهنمی شد .چه میشد اگر اینجور نمیشد . فقط برای اینکه فیاض است و ثابت کند فیاض است . بودن خوب هست ، اگر معنایی هم داشته باشد .

مچکرم از مهربانیتان .

دعا چیزی را درست نمیکند. امید واهیست

دوباره سلام . مچکرم و مچکرم که به دید مهربانی دارید .

حق دارید . نا امیدی درونم موج میزند . نا امیدی و ترس . ترس از ادامه زندگی ترس از رویداد های روبرو . ناامیدی و ترسی که حاصل تجربه گذشته است . ترس از پیری از مرگ اطرافیان از موفق نشدن از خیلی مسائل دیگر . به نظر من اینکه من واقعیت زندگی و اینکه چرا باید باشم را بدانم به نظرم بهتر است تا گره گشایی از تک تک مشکلاتم . چیزی که الان در ذهن من نقش بسته این است . چرا باید ادامه بدهم ؟ مگر فایده ای دارد ؟ خدا که همه ی عالمش را برای یک شخصی مثل پیامبر خلق کرده یا 5 تن . یا 14 معصوم من دیگر بودن و نبودنم چه فایده ای دارد ؟ چرا هستی مال آنها باشد و سختی هایش برای من تازه آخر کشیدن این سختی ها مقامم کمتر باشد ؟ انسان حسودیم . نه دوست دارم کمتر از بقیه سختی بکشم نه دوست دارم دیگری از من موفق تر و بالاتر باشد هم رنج بیشتر را می خواهم هم مقامش را . میگویند آنها ظرفیت دارند پس چرا به من آن ظرفیت را نداده اند ؟ این می شود یکی از مسائلی که ذهن و قلب و روحم را آشفته می کند نا امیدم می کند . مقایسه خودم با دیگران روح و روانم را آزرده کرده . من نمیفهمم چرا باید این سختی ها را تحمل کنم ؟ برای کامل شدن ؟ چرا باید کامل شوم ؟ می گویند هدف از غذا خوردن تامین نیرو برای عبادت است ؟ چرا باید عبادت کرد ؟ انسان برای آزمایش خلق شده ؟ آزمایش شود که چه ؟ به مقام بالا تری برسم ؟ آن وقت چه ؟ چه شق القمری صورت میگیرد ؟ در ان مقام بالاتر چه چیزی هست ؟ لذت بیشتری هست ؟ هدف از آفرینش ما لذت است ؟

اگر این مسائل حل شود مطمئنا من برای حل مشکلات روزانه زندگی ام انگیزه پیدا میکنم . ولی من هر بار که به مشکل جدی ای بر میخورم . دوباره به همین نقطه صفر میرسم که خدایا مرا چرا آفریدی ؟ چرا باید باشم ؟ چرا نمیگذاری که نباشم . این اگر حل بشود خوب است . من الان 21 سال دارم . یادم میاد این درگیری ذهنی را از دوران راهنمایی و دبیرستان یدک میکشم . میخواهم یک بار برای همیشه تمامش کنم . که دیگر هر بار سنگ بزرگی دیدم به جای صرف انرژی جهت خورد کردنش زمان و اعصاب و روانم را صرف این مسائل نکنم .

مچکرم

با سلام مجدد .

مدت زيادي روي اين مسائل فکر کردم و مطالعه . ( البته شما هم خوب توپ را داخل ميدان ما انداختيد ) ديگر از هر سايت و وبلاگ و پرسشکده اي که بود سوال را پرسيدم . و ديگر مطمئن شدم که در نظر اسلاميان خير هيچ راهي براي نبودن نيست . طي اين چند وقتي که در حد و طاقت اينترنت جستجو کردم ديدم تعداد افراد زيادي با اين مسائل روبرو هستند . متاسفانه همه ي اينها هم بر ميگردد به يک چيز ، عدم داشتن مهارت هاي لازم براي حل کردن مسائل و مشکلات . و يک مرتبه قبل از آن که خود من هم دچارش هستم عدم تشخيص ايراد و عيب يابي که از درمان هم مهم تر هستند . پس اينجاست که ديگر صبر آدم به اخر ميرسد و هيچ راه حلي نمي يابد و فکرش معطوف به يک جا مي شود و آن هم خداست ( سرگذشت خودم را ميگويم ) و بعد خدا را صدا ميزنم نه اين که معجزه کند و در يک کار خارق عاده جهان مشکل من حل شود بلکه اسبابابش فراهم شود يا اينکه سر راه من بگذارد که اين مشکل من چيست يا از طريق چه کسي ميتوانم بفهمم مشکل من چيست ؟ آيا اين خواسته نيز مثل عدم خواهي غلط است ؟ اينکه از خدا بخواهي کسي را سر راهت بگذارد تا مسائلي را که نميتواني درک کني و روح و جانت را به عذاب کشيده برايت روشن کند اين گناه است ؟ اين هم نه اينکه لااقل آن راهي را نشانت دهد تا به آن فرد برسي يا به راه حل ها برسي و خودت هم بروي آن غلط است ؟ آيت الله بهجت فرمودند به آنچه ميدانيد عمل کنيد تا آنچه نميدانيد براي شما آشکار شود . حال من آنچه ميدانستم را که به کار گرفتم ديگر چه کنم . فردي را در چند قرن پيش در نظر بگيريد که چشم هايش ضعيف بوده ؛ زماني که عينک نبود حال هرچه اين فرد زجه و زاري کند ، خدا برايش چه ميکند ؟ اين دربدر اصلا از کجا بداند قرار است خدا برايش چه کند ؟ حال من از کجا بدانم دردم چيست ؟ راهش چيست به که بگويم ؟ ميشود مثل همين سوالاتي که پرسيدم و نصفشان که جواب نيامد آن ها هم که آمد مثل شما صبر و حوصله به خرج نداند و جواب دادند در خانه اگر کس است يک سخن بس است . خب بي انصاف ها در خانه يک کسي هست که انقدر بالا و پايين ميپرد و راضي نميشود و آرام نميگيرد . خداوند ابراهيم نبي الله با آن عظمت را با پرندگان آرامش بخشيد من که خدا را هم در آن انداز نميشناسم .

اما جواب اين سال هايي که گذاشتيد .

در مورد معنای زندگی هر چقدر بالا و پایین کردم چیزی عایدم نشد .اما همه چیز حول لذت ها میچرخه . لذت خدا پرستی لذت شکم پرستی لذت شهوت . لذت راضی نگه داشتن خدا . لذت مفید بودن . این لذت و پاداش ذهنی و خوش آمدن همه چیزه . لذت ارتباط با خدا . لذائذی که اگر حاصل هم نشد افسردگی میاره .

کمال انسان ها به هرچه شبیه تر شدن به یک انسان الگو و باور پذیر در همه ی جهاته . برای افراد غیر معصوم بسته نیست اما یک حس نا امیدی ایجاد میشه که من صد در صد و مطمئنا به مقام یک امام یا یک معصوم نمی رسم چون باعث آفرینش من 5 تن بوده اند پس من نسبت به آنها کم ارزش و یا اصلا ببی ارزشم . پس چه فایده موقعی که در آن حد نمیتوانم بشوم . و هیچ وقت مثل آنها نمیتوانم بشوم .

رنج ها و تلاش های ما چگونه نتیجه میدهند ؟ ببینید گاهی وقتی صحبت از سختی نیست . صحبت از بد بختیه . بر میگردم به مثالم حساب کنید هزار سال پیش یک نفر چشم های ضعیفی داشته و به طبع دارای مشکلات عدیده و زیادی بوده و یک عمر باید این بدبختی و زجر را تحمل کنه ! گاهی وقتا زندگی آدم پر میشه از این بد بختی ها . دلش میخواد دلش خوش باشه ولی خوب نمیشه و از اون بدتر و غم انگیز تر و عذاب آور تر اینه که نمیتونه دلیل اون رو بفهمه و اینکه نمی تونه به چرایی ها جواب بده و اینکه چرا باید این ها در جهان باشه و در تفسیر اونها میومنه .

من بیست ساله ام شاید 14 یا 15 سالم بود که یک روز صبح نمیدونم چرا ولی از مادرم این سوال را پرسیدم . من به چه دردی میخورم . خدا برای چی منو آفرید .

داستان و مسخره بازی شروع شد . هر بار که کم آورم که همش کم آورده ام . اول این سوالات در ذهنم نقش بسته . اول چند هفته روی این سوالات مانور میدهم . از خدا عدم میخواهم همه یکصدا میگویند خیر نمیشود . خدا نمیگذارد بروی اصلا خدا را با آنچیزی که فکر میکنی اشتباه گرفته ای این جهان و خداوند خیر محض است این رنجی هم که میکشی خیر محض است و علتی دارد و باید درب درست و از طریق قوانین الهی حل شود . میگویم خب . باز هم میگذارم پشتش و میدوم و میدوم و باز هم بی نتیجه میماند کارم . مثل حکایت یک سرطانی میماند که بخواهند با آیه شفا درمانش کنند ! وضو می گیرم و لای قران را باز میکنم فال میگیرم روانپزشک مراجعه میکنم مطالعه میکنم آن ریگی که در بیابانست را هم در دیگ میریزم میجوشانم و میخورم اما دردی دوا نمی شود . مرحله دوم می شود خود کشی . عدم که نمی شود بشوی . راه حل هم که ندارد . مرگ هر چه شد بادا باد . اما از آنجایی که عرزه ی این کار را هم ندارم و نه جسارتش را این هم ملغی می شود . خواب ! دوای درد خواب است . جایی که دیگر فکر نمی کنی . خودت را مقایسه نمی کنی . خبر تلخی نمی خوانی اصلا هیچ . آرامش آرامش . چند روزی هم به ضرب و زور قرص خوابی و بعد خب نمی شود .... خلاصه مسخره بازی ادامه دارد . خودتان را بگذازید جای من تحمل این درد چقدر صبر میخواهد . آنوقت ابز خدا چه بخواهم ؟ عینک اختراع کند ؟

با سلام مجدد و آرزوی آمرزش و عاقبت به خیری و سلامتی و امنیت برای همه در این شبهای مبارک .

خواهش میکتم از اینکه وقت خودتونو در اختیار مثل منی قرار میدید تشکر و قدردانی میکنم .

کمک خدا در گرو تلاش انسان است درست . حال اگر کسی از خداوند بخواهد تا رسم تلاش صحیح را به او یاد دهد چطور ؟ اصلا اگر کسی انقدر سکون و ناامیدی وجودش را فرا گرفته باسشد که از هر تلاشی ناامید شده باشد چه ؟ خدا برای این فرد چه میکند ؟ آیا میشود که دست اورا بگیرد ؟ مطمئنا خداوند مبرا و پاک است . سبحان الله . ایراد از من است . اما سوال اینجاست چگونه این امید و انرژی را از خدا بگیریم ؟ چگونه خداوند راه را نشان میدهد ؟ کسی که بار ها بلند شده دویده و باز زمین خورده دیگر بعد از مدتی به این نتیجه میرسد که یک جای کار میلنگد یا این تعریفی که از خدا میکنند غلط است یا او از چشم این خدایی که میگویند افتاده . دیگر وقتی یک انسانی بیاید و با پهنای صورتی پر از اشک و قلب و دلی شکسته بگوید خدا ! و ای خدا کمکم کن حال هر جور خود میدانی لااقل یک موجی به من بده نمیگویم کارم را راه بینداز لااقل یک نشانه ای یک اتفاقی لا اقل دلمان به وجودت گرم شود حال راه نمایی و جواب سوالات و تفسیر چرایی این مشکلات عجیب و غریب پیش کش . شما این سوال را جواب میدهید که آیا این خواسته به نظر شما غلط است ؟ خواهش میکنم خواهش میکنم این را جواب دهید .

هدف اصلی من در زندگی زنده بودن و ادامه زندگی است ! هدف یعنی چه ؟ مگر میشود برای این زندگی پر افت و خیز هدف قرار داد ؟ هر گاه در هر مسیر و جریانی قرار میگیرم تنها تلاشم این است که بهترین باشم . این هدف من است بهترین بودن . یگانه بودن . منظورتان را از هدف متوجه نمیشوم .

اگر خواسته ها ی در مسیر و جریان زندگی منظور هدف مورد نظر شما باشد آن وقت سوال بعدی جوابش این میشود که ، من هیچ گاه واقعا نفهمیدم در چه چیز استعداد دارم اصلا هیچ گاه نه توانستم خودم را بشناسم و نه توانستم بفهمم اصلا مشکل من چیست ؟؟ از کجا من میتوانم بفهمم در چه چیزی استعداد دارم ؟ من که همیشه در هر راهی دویدن به جای اولین بودن افتضاح کردم ! استعداد من در شکست خوردن است ! علاقه و مزایا و معایب هدف هم جبرا گریبانگیر من شده . من نه رشته های ورزشی که میرفتم به اختیار خودم بود . نه رشته تحصیلی که خواندم و من علاقه به رشته های فنی داشتم ولی در ریاضی ضعیف بودم و بالاجبار و از روی بی خیالی تجربی رفتم . و این جبر در لباس پوشیدن به دلیل نداری آن زمان خانواده در سطح پایین فرهنگی و پایین شهری بودنمان و خلاصه زندگی من از مجموعه ای از اجباریتی که در آن نقش نداشتم شکل گرفته . حتی الان ! الان که 21 ساله ام . دانشجو ام اینجا هم رشته ام را دوست ندارم یک بار هم تغییر رشته دادم دیگر نمیتوانم تغییر رشته بدهم و اگر بی خیال هم بشوم که باید بروم سربازی و جالب اینکه تک فرزند خانواده هستم و جالب تر از آن اینکه 4 سال نیاز است تا پدر من 64 ساله شود تا من معافیت کفالت بگیرم پ باید این رشته لعنتی را هم تحمل کنم ! مجبورم کار کنم . کارم هیچ ربطی به رشته تحصیلی ام ندارد و برای رفع و رجوع مخارج باید آن را هم تحمل کنم . من واقعا وامانده ام این اختیار که میگویید دقیقا کجای زندگی من بوده ؟؟ آن از زندگی در کودکی . آن نوجوانی و این هم به اصطلاح جوانی . البته به اقتضای تحمل خواننده مختصری توضیح دادم . مگر نه میشود مثنوی هفتاد و سه من ! هنوز هم سر خودم معطلم . هیچ چیز عذاب آور تر از در برزخ بودن نیبست . این اختیار واقعا کجاست ؟؟

من از آن هدف هایی که در برنامه ریزی و تلاش برایشان کمی کم گذاشته و یا ناسنجیده عمل کرده ام صرف نظر میکنم اما یکجای زندگی واقعا آنچنان تلاش کردم که باورم شود واقعا تلاش ها نتیجه دارد یا خیر .. 19 ساله بودم که مجدد برای کنکور زین و یراق کردم . با وام و کار کردن خودم نزدیک به دو میلیون تومان فقط پول استاد خصوصی و کلاس و کتاب دادم . میخوابیدم میخوردم کتاب میخواندم و کار میکردم . و در آخر هم یکی از بزرگترین شکست هایم را خوردم . نشد . هم با برنامه بودم از چندین نفر آدم باسواد مشاوره گرفتم واقعا تلاش کردم و نشد !

من چنیدن سال است کار میکنم . تقریبا در هیچ کاری استعداد ندارم هر بار هر جایی و شکست ! گیچ شده ام که واقعا چرا ؟؟ برای همه همینطور است . اصلا چرا باید 14 نفر معصوم شوند و بی هیچ اشتباهی تا شکست نخورند ؟؟ و یکی مثل من که اثال من هم کم نیستند اینجور روی دور بدبختی باشیم . قبلا گفتم بد بختی یک چیز است و سختی کشیدن یک چیز . سختی ثمره دارد ولی بد بختی سختی شکیدن همراه با شکست همیشگیست .