"برای خدا" یعنی چه ؟؟؟

سلام
یعنی حسن فاعلی علاوه بر حسن فعلی. بدنه عمل اهمیت کمی داره چیزی که مهمه نیته که با نفس متحد میشه و نیت هم به میزان ایمان و اعتقادات شخص برمیگرده البته رابطه ایمان و عمل دوطرفه است. لذا ایمان قوی به نیت و عمل خالص منتهی میشه طوری که یک ضربت شمشیر افضل از عبادت جن و انس تا قیامت میشه. میشه شعر عارف رومی رو اینطوری هم گفت:

ای برادر تو همان نیتی
مابقی را استخوان و ریشه ای

سلام
جناب حامد گام دوم و سوم که با تصور و تخیل و مسائل ذهنی حل نمیشه نیاز به سلوک داره اینکه تصور کنی اراده خدا جانشین اراده خودت شده خوبه ولی مشکل اینه که کار با تصور و صور ذهنی حل نمیشه باید حقیقتا نفس این مسئله رو با خرق حجب ادراک کنه و خرق حجب نیاز به سلوک و استاد داره بعیده با تصور موضوع محقق بشه.

سلام

و تشکر از اینکه مطلب خیلی جالبی بود درباره تفاوت کار برای خدا و برای خود

سوالی اینجا برام مطرح است البته شاید خارج از تاپیک باشه عذر می خوام

اگر من نوعی کاری انجام بدم غیر خدایی
در حالی که خدا شرایط انجام اون کارو در اختیار من قرار داده و یعنی اراده به انجام اون کرده
چه اگه اینکه اراده به انجام ان کار نمی کرد ان کار اصلا وجود نداشت و انجام نمی شد
حال چرا خدایی که اراده به انجام کار غیر خدایی کرده و وسایلشم با اراده خودش فراهم کرده
ان وقت برای همان کار مجازات قرار دهد ؟

مثلا من شکلاتی را جلوی بچه ای می گذارم و می گویم این شکلات برات ضرر داره ولی تو ازادی بخوری یا نخوری
ان وقت اگر ان بچه شکلات را خورد من مجازاتش کنم ؟

با تشکر

سلام و تشکر

یک جورایی شما هم سوال و منو تکرار کردید
و علت و نگفتید
به قول خود شما خدا خودش اختیار داده و وسایلشم فراهم کرده و اذن هم صادر کرده
خوب در چنین شرایطییگه مجازات بی معناست ؟ ایا غیر از این است ؟

یکی از اساتید فاضل حوزه و دانشگاه (اگر خواستید نام ایشان را هم عرض می کنم) می فرمودند این تصور که انسان خلیفه و جانشین خدا بر روی زمین است تصور اشتباهی است و اگر خیلی بخواهیم تخفیف بدهیم فقط انسان کامل می تواند خلیفه خداوند متعال باشد.

ایشان با اشاره به «انی جاعل فی الارض خلیفه» می فرمودند اینجا هم منظور از خلیفه جانشین خداوند نیست. ...

نهایت انسان بندگی حقیقی برای خداست و انسان نه قرار است و نه می تواند جانشین خداوند باشد.

ظاهراً با توضیحات ایشان دیگر نیازی به استدلال زیر نیست:

یعنی انسان در نهایت قرار است بنده واقعی خداوند باشد و هرچه او خواست همان بشود. اما این هرچه لزوماً خلیفه خداوند نیست.

نظر حضرتعالی در این باره چیست؟

با سلام و عرض ادب

موفق باشید و التماس دعا.:Hedye:

ولی خودمانیم، بالاخره نفرمودید منظورتان از آن جمله کنایه آمیز چه بود! :ok:

با سلام خدمت جناب حامد و مومن بزرگوار. سه بخش اول کتاب مبانی شریعت احمد قابل دقیقا در همین مورد اخیر مورد بحث شماست که می توانید آن را از اینجا دانلود کنید.

تشکر از شما بخاطر معرفی این اثر ارزشمند.:Gol:

جهت اطلاع سایر دوستان عرض می شود که در این اثر ابتدا دلایل موافقان و مخالفان نظریه رایج «خلیفة‌الله بودن انسان» مورد بررسی قرار گرفته است. نویسنده پس از تحلیل آیات مربوط به خلافت انسان چنین نتیجه گیری می کند:
نتیجه‌ی این بررسی، نه تنها امکان ترجیح نظریه‌ی رایج در خصوص «خلیفة‌الله بودن انسان» را منتفی می‌سازد، بلکه ترجیح علمی نظریه‌ی مخالف را آشکار می‌گرداند.

چنان که در این تحقیق آمده است، در تفسیر معنای خلافت در آیه 30 سوره مبارکه بقره و آیات مشابه، شیخ طوسی و سید مصطفی خمینی و برخی دیگر از عالمان شیعی به معنای «جایگزینی انسان برای موجوداتی که پیش از او در زمین ساکن بوده‌اند» گرایش داشته و یا قاطعانه آن را برگزیده‌اند.

نویسنده در خلال بحث خود آورده است:
به نظر می‌آید که «تفکر جانشینی انسان برای خدا، ریشه در باور یهودیان دارد».

همچنین در ادامه به برتری انسان در خلقت پرداخته شده و دو دیدگاه مطرح شده است: دیدگاه رایج که در آن «انسان اشرف مخلوقات» معرفی می شود و دیدگاه دوم که از «تساوی ذاتی مخلوقات الهی» دفاع می کند. نویسنده این اثر منتقد دیدگاه نخست و مدافع دیدگاه دوم است.

وی در انتهای این بخش چنین نتیجه گیری می کند:
بنابراین، باید از نظریه‌ی «أشرف مخلوقات بودن انسان» یا «جانشین خدا بودن آدمی» پرهیز کرد و این «برتری‌جویی‌های مطلق» را کناری نهاد و از شر آن به خدا پناه برد. این تصورات غیرطبیعی، سبب شکل گیری «زندگی غیرطبیعی آدمی» در طول تاریخ بوده و منجر به «فسادها، سرکشی‌ها و طغیان‌ها»‌ی بی‌شماری شده است که نوع «فرعونی» آن از شناخته‌شده‌ترین انواع «طغیان»‌ها است.

موفق و مؤید باشید.:Hedye:

بله همان طور که قبلاً عرض شد ایشان فرمودند نهایتاً می توانیم خلیفة الله بودن معصومین و پیامبران (از جمله حضرت آدم و نه هم انسان ها) را با احتیاط بپذیریم. البته به عقیده ایشان سیاق آیات تناسبی با این برداشت نیز ندارد. در اثری که جناب شریعت عقلانی معرفی کردند نیز در مورد این برداشت آمده است:

برخی از مفسران معتقدند که «صرفاً حضرت آدم و انبیاء و اولیاء الهی جانشین خدا در زمین‌اند و این موضوع، درباره‌ی سایر آدمیان مطرح نیست». ... باید پرسید اگر مقصود در «انی جاعل فی الأرض خلیفة» صرفا حضرت آدم (یا سایر اولیاء الهی) بوده، چرا ملائکة الله معترضانه می‌گویند: «أتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء»؟! آیا حضرت آدم و یا سایر انبیاء و اولیاء، مفسد فی الأرض و خونریز اند؟!!

به قول جناب قابل قرآن کریم به «لسان عربیّ مبین = زبان عربی آشکار و بدون ابهام» نازل شده است و اگر مقصود خدای سبحان «خلیفة الله» بودن انسان بود، با عباراتی چون «خلیفتی فی الأرض» و یا «خلیفة الله فی الأرض» آن را بیان می‌کرد. تکرار «خلیفة» که لفظی «نکره» است و تنوین مخصوص اسماء «نکره» را باخود دارد (که فارسی آن نیز با «ی» نکره می آید)، نشانگر آن است که در این واقعه عمداً «موجودی که انسان جانشین وی شده» را معرفی نکرده است.

حداقل می توان گفت که معنای خلیفة الله بودن انسان نص آیات قرآن کریم نیست بلکه ظاهر آنهاست و چه بسا منظور اصلی و ظهور غالب آیات همان معنای واژگانی خلیفه باشد (جانشین و خلیفه، کسی است که پس از دیگری و به جای او می‌آید).

موفق و مؤید باشید.:Hedye:

[=Times New Roman]

البته همان طور که عرض شد برای دیدگاه رایج نیز دلایلی وجود دارد که آن دلایل از منظری قابل قبول و برخی نیز قابل نقدند.
لذا به نظر حقیر نمی توان گفت که تنها یک دیدگاه صراحت دارد. بلکه هر دو کمابیش محتمل اند.

در مورد سؤال حضرتعالی این که آن موجودات چه بوده اند مشخص نشده است. مثل خیلی از مصادیق که در قرآن کریم به مصالحی معین نشدند. نکره بودن خلیفه شاید به همین دلیل بوده است که نگوید جانشین چه کسانی. اما این که چرا جای دیگری از بیان متفاوتی برای جانشینی امت ها استفاده شده است نیز به نظرم انحصاری برای معنای خلیفه (جانشین خداوند بودن) ایجاد نمی کند. چرا که ظاهراً معنای جانشینی بجای اقوام گذشته نیز با مشتقات «خلف» در آیات فراوانی آمده است (مانند آیات 59 مریم، 74 اعراف، 69 اعراف، 169 اعراف و 55 نور).

ضمن این که ممکن است (و چه بسا) جانشینی مکانی بجای جنیان زمینی مطرح نباشد بلکه جانشینی در مقام عبودیت یا موجود قوی تر بر روی زمین یا جانشینی بجای انسان نماها مد نظر باشد (که لزوماً به معنای جانشینی خداوند نیست).

در مجموع احساس بنده تا بدینجا این است که خداوند نیازی به جانشین بر روی زمین ندارد. همچنان که نیازی به جانشین در آسمان ها ندارد! هرچند انسان احتمالاً بهترین موجودی است که می تواند جلوه گر برخی صفات الهی باشد.

اگر اشتباهی در عرایضم بود ممنون می شوم تصحیح بفرمایید.:Gol:

با این وصف آیا اشکالی دارد که تمام موجودات را خلیفه خداوند بدانیم؟ چون هر یک در مرتبه خودشان از برخی صفات الهی برخوردارند.

بابت مزاحمت های پی در پی پوزش می طلبم.
در این که انسان احتمالاً قابلیت بیشترین جلوه گری صفات الهی را دارد بحثی نیست. اما به نظر می رسد این جلوه گری نمی تواند جامع باشد. زیرا برخی صفات الهی مختص خداوند است. اگر اشتباه نکنم مثل متکبر، رحمن، ملک، بارئ، غفور، رزاق، ودود، مبدئ، محیی، ممیت، حی، قیوم، صمد، اول، آخر، متعال، مالک الملک، غنی، مغنی، بدیع، باقی، ...
و اگر جامع نباشد هر موجودی به فراخور قابلیت خود جلوه گر صفات الهی خواهد بود. پس با تعبیر شما هر موجودی می تواند در سطحی خلیفه خدا باشد.

سلام.
فکر می کنم شما در ارائه مثالتان دچار اشتباه شدید. اگر من به بچه بگویم که این شکلات ضرر دارد و تو آزادی بخوری یا نخوری، دیگر مجازات من جایگاهی نداشته و همان اثر وضعی شکلات که در بدن بچه بوجود می آید مجازات حقیقی او است.
خداوند متعال نیز اگر به ما آزادی و اختیار داده، عاقبت هر کدام از راه ها را فرموده. حالا اگر ما با اختیار خود راه شقاوت را برگزینیم نتیجه عمل خود را می بینیم نه اینکه مجازاتی خارج از محدوده عمل و عکس العمل باشد.

مطلب شما به نظرم به طور قطعی از قرآن کریم به دست نمی آید. احتمالاً از روایاتی همچون «عبدی اطعنی حتی اجعلک مثلی ...» برداشت شده است. ولی به نظرم این برداشت یا خیلی سنگین است یا قابل خدشه است. بنده تابحال ندیده و حتی نشنیده ام که انسانی چیزی را از عدم به وجود آورده باشد و به نظرم این فقط کار خداست. با این تفکر به نظرم یا اصلاً جانشینی خداوند معنایی ندارد یا اگر دارد هر موجودی در سطحی از خلقت جانشین خداست.

تشکر از توجه شما.:Gol: