جمع بندی مادر وهب و حضرت ابراهیم (ع)
تب‌های اولیه
به نام خالق آدم
سلام به همه ی بچه های گل و بلبل اسک دینی !
آقا یه سوال داشتم !
هممون داستان سر بریدن حضرت اسماعیل رو شنیدیم ، بار ها و بارها !
داستان ام وهب رو هم تو مختار نامه دیدیم !
حالا من یه سوال می پرسم
چرا پیامبر اولوالعزم که به درجه امامت رسیده نمی تونه از پسرش دل بکنه
ولی ام وهب که چند صباحی از اسلام اوردنش نمی گذره راحت سر پسرش رو به سمت سپاه دشمن پرت می کنه و میگه :
« در مرام ما زیبنده نیست چیزی را که در راه خدا داده ایم باز پس ستانیم. »
آیا بندگی این مادر از ابراهیم خلیل الله (ع) بیشتر بوده ؟
مسلما" نبوده ، اما چرا ابراهیم (ع) از بریدن سر پسر ناراحت بود ؟
به نام خالق آدم
سلام به همه ی بچه های گل و بلبل اسک دینی !آقا یه سوال داشتم !
هممون داستان سر بریدن حضرت اسماعیل رو شنیدیم ، بار ها و بارها !
داستان ام وهب رو هم تو مختار نامه دیدیم !حالا من یه سوال می پرسم
چرا پیامبر اولوالعزم که به درجه امامت رسیده نمی تونه از پسرش دل بکنه
ولی ام وهب که چند صباحی از اسلام اوردنش نمی گذره راحت سر پسرش رو به سمت سپاه دشمن پرت می کنه و میگه :« در مرام ما زیبنده نیست چیزی را که در راه خدا داده ایم باز پس ستانیم. »
آیا بندگی این مادر از ابراهیم خلیل الله (ع) بیشتر بوده ؟
مسلما" نبوده ، اما چرا ابراهیم (ع) از بریدن سر پسر ناراحت بود ؟
با سلام خدمت شما دوست گرامی
در پاسخ به سوال شما توجه به این مطالب لازم است:
- جایگاه حضرت ابراهیم به عنوان پیامبر الوالعزم بسیار بالاست. او دارای لقب خلیل الله است که نشانگر جایگاه خاص اوست.
- این چنین نبود که حضرت ابراهیم بخواهد از انجام دستور الهی سرباز زند اما در فهم عملکرد حضرت ابراهیم توجه به یک مطلب حایز اهمیت است:
- پیامبران نیز انسان هستند و دارای احساسات پاک بشری. یکی از مطلوب ترین و پاک ترین این احساسات، عاطفه والدین به فرزندشان است. پیامبران و امامان به عنوان افرادی که الگوی بشر هستند، باید دارای ویژگی های مثبت بشری باشند و این عاطفه در میان پیامبران و امامان به خوبی نمایان بوده است. مطلبی که حایز اهمیت است اینکه این محبت و عاطفه مانع از انجام دستور خداوند نشود و فرد به وظیفه خود عمل کند. در قضیه حضرت ابراهیم هم شاهد آن هستیم که ایشان علی رغم رابطه عاطفی شدیدی که نسبت به فرزندش داشت، باز هم او را به قربان گاه برد و دستور خداوند را اجرا کرد، هرچند بنا به مشیت الهی اسماعیل قربانی نشد.
- مشابه این امور را در وقایع دیگر تاریخی نیز می بینیم، به طور مثال امام حسین نیز فرزند خود را به میدان رزم می فرستد، در حالیکه رابطه شدید عاطفی بین او و فرزندش وجود دارد ولی کمال در این است که این عاطفه و علقه قوی، آنها را از انجام وظیفه باز نمی دارد.
- مورد دیگر زمانی است که فرزند پیامبر اکرم به نام ابراهیم فوت شد و حضرت در مرگ او گریستند. یکی از اطرفیان به حضرت عرض کرد یا رسول الله آیا شما هم در مرگ فرزندتان گریه می کنید؟ حضرت در پاسخ فرمودند: تدمع العین و یحزن القلب و لا نقول ما یسخط الرب، و انا بک یا ابراهیم لمحزونون (1) چشم گریان، و دل محزون و اندوهناک است ولى سخنى که موجب خشم پروردگار گردد بر زبان جارى نخواهم ساخت، اما بدان اى ابراهیم که ما در فقدان و مرگ تو اندوهناک و محزون هستیم.
این مسئله نشانگر پیغام اسلام است که در آن هم عواطف بشری در نظر گرفته می شود و هم اطاعت الهی وجود دارد. اسلام از مومنان نخواسته است تا عواطف پاک خود را نفی کنند و یا آنها را سرکوب نمایند.
- یکی دیگر از مطالبی که باید مورد توجه قرار گیرد، شرایط متفاوت حضرت ابراهیم و ام وهب است. ام وهب در شرایط جنگ است و باید چنان عمل کند که روحیه نیروهای خودی، از بین نرود بلکه با توجه به پاسخ او امیدوارتر و با روحیه بالاتری پیکار کنند ، این در حالی است که حضرت ابراهیم در چنین شرایطی نبودند و می توانستند عواطف خود را بدون چنین ملاحظاتی بروز دهند.
موفق باشید
1. فروع کافى، ج 1، ص 55
سوال:
آیا بندگی این مادر وهب از ابراهیم خلیل الله (ع) بیشتر بوده ؟
پاسخ :
در پاسخ به سوال توجه به این مطالب لازم است:
- جایگاه حضرت ابراهیم به عنوان پیامبر الوالعزم بسیار بالاست. او دارای لقب خلیل الله است که نشانگر جایگاه خاص اوست.
- این چنین نبود که حضرت ابراهیم بخواهد از انجام دستور الهی سرباز زند اما در فهم عملکرد حضرت ابراهیم توجه به یک مطلب حایز اهمیت است:
- پیامبران نیز انسان هستند و دارای احساسات پاک بشری. یکی از مطلوب ترین و پاک ترین این احساسات، عاطفه والدین به فرزندشان است. پیامبران و امامان به عنوان افرادی که الگوی بشر هستند، باید دارای ویژگی های مثبت بشری باشند و این عاطفه در میان پیامبران و امامان به خوبی نمایان بوده است. مطلبی که حایز اهمیت است اینکه این محبت و عاطفه مانع از انجام دستور خداوند نشود و فرد به وظیفه خود عمل کند. در قضیه حضرت ابراهیم هم شاهد آن هستیم که ایشان علی رغم رابطه عاطفی شدیدی که نسبت به فرزندش داشت، باز هم او را به قربان گاه برد و دستور خداوند را اجرا کرد، هرچند بنا به مشیت الهی اسماعیل قربانی نشد.
- مشابه این امور را در وقایع دیگر تاریخی نیز می بینیم، به طور مثال امام حسین نیز فرزند خود را به میدان رزم می فرستد، در حالیکه رابطه شدید عاطفی بین او و فرزندش وجود دارد ولی کمال در این است که این عاطفه و علقه قوی، آنها را از انجام وظیفه باز نمی دارد.
- مورد دیگر زمانی است که فرزند پیامبر اکرم به نام ابراهیم فوت شد و حضرت در مرگ او گریستند. یکی از اطرفیان به حضرت عرض کرد یا رسول الله آیا شما هم در مرگ فرزندتان گریه می کنید؟ حضرت در پاسخ فرمودند: تدمع العین و یحزن القلب و لا نقول ما یسخط الرب، و انا بک یا ابراهیم لمحزونون (1) چشم گریان، و دل محزون و اندوهناک است ولى سخنى که موجب خشم پروردگار گردد بر زبان جارى نخواهم ساخت، اما بدان اى ابراهیم که ما در فقدان و مرگ تو اندوهناک و محزون هستیم.
این مسئله نشانگر پیغام اسلام است که در آن هم عواطف بشری در نظر گرفته می شود و هم اطاعت الهی وجود دارد. اسلام از مومنان نخواسته است تا عواطف پاک خود را نفی کنند و یا آنها را سرکوب نمایند.
- یکی دیگر از مطالبی که باید مورد توجه قرار گیرد، شرایط متفاوت حضرت ابراهیم و ام وهب است. ام وهب در شرایط جنگ است و باید چنان عمل کند که روحیه نیروهای خودی، از بین نرود بلکه با توجه به پاسخ او امیدوارتر و با روحیه بالاتری پیکار کنند ، این در حالی است که حضرت ابراهیم در چنین شرایطی نبودند و می توانستند عواطف خود را بدون چنین ملاحظاتی بروز دهند.
1. فروع کافى، ج 1، ص 55