جمع بندی آیا مال اندوزی یک رذیله است؟

تب‌های اولیه

6 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آیا مال اندوزی یک رذیله است؟

[="darkorange"]با سلام
آیا کسی که برای خودش سرمایه ای اندوخته باشه برای دوران پیری، این یک رذیلت اخلاقی است؟

مثلاً خونواده ای رو می شناسم که معتقدن آدم تا زنده ست باید هرقدر سرمایه داره خرج بچه هاش یا نیازمندها بکنه و چیزی برای آینده نذاره، آینده خدا بزرگه، بالاخره خرج زندگی آینده از یه جایی میرسه. (آینده یعنی دوران پیری که آدم یک جا نشین شده و دیگه نمی تونه خودش به کاراش برسه و نیاز به یه پرستار داره، یعنی نیاز به پول داره که یه کسی رو استخدام کنه تا تو کارها کمکش کنه) آیا درست نیست که انسان برای چنین روزی سرمایه ای برای خودش کنار بذاره؟ یا اینکه نه، باید الان تمام سرمایه ش رو خرج دیگران کنه و به دیگران کمک کنه تا شاید روزی در آینده دیگران هم تو شرایط سخت کمکش کنن؟

[/]

با نام و یاد دوست


کارشناس بحث: استاد


[="Tahoma"][="Navy"]

architect;347081 نوشت:
با سلام
آیا کسی که برای خودش سرمایه ای اندوخته باشه برای دوران پیری، این یک رذیلت اخلاقی است؟

مثلاً خونواده ای رو می شناسم که معتقدن آدم تا زنده ست باید هرقدر سرمایه داره خرج بچه هاش یا نیازمندها بکنه و چیزی برای آینده نذاره، آینده خدا بزرگه، بالاخره خرج زندگی آینده از یه جایی میرسه. (آینده یعنی دوران پیری که آدم یک جا نشین شده و دیگه نمی تونه خودش به کاراش برسه و نیاز به یه پرستار داره، یعنی نیاز به پول داره که یه کسی رو استخدام کنه تا تو کارها کمکش کنه) آیا درست نیست که انسان برای چنین روزی سرمایه ای برای خودش کنار بذاره؟ یا اینکه نه، باید الان تمام سرمایه ش رو خرج دیگران کنه و به دیگران کمک کنه تا شاید روزی در آینده دیگران هم تو شرایط سخت کمکش کنن؟




بسمه تعالی

حقیقت آنست که نمی شود یکه نسخه برای همه افراد پیچید و برای همه افراد با تفاوت میزان معرفت و توکل یه راه را پیشنهاد کرد.
زیرا همه افراد طاقت یکسانی ندارند و همچنین معرفت یکسانی نیز ندارند.
قرآن کریم به عنوان یک قاعده کلی در مورد انفاق کردن می فرماید:
وَلاَ تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلاَ تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَّحْسُورًا (اسراء/29)

و دستت را به گردنت زنجير مكن و بسيار [هم‏] گشاده‏ دستى منما تا ملامت‏ شده و حسرت‏ زده بر جاى مانى.

علامه طباطبائی رحمة الله علیه در المیزان،آیه مذکور را چنین توضیح می فرمایند:
" دست به گردن بستن" كنايه است از خرج نكردن و خسيس بودن و خوددارى از بخشش نمودن، درست مقابل" بسط يد" است كه كنايه از بذل و بخشش مى ‏باشد و اين كه هر چه به دستش آيد از دست خود فرو بريزد، بطورى كه هيچ چيز براى خود باقى نمى‏ گذارد، مانند كسى كه كاملا دست خود را در مقابل باران گشوده و حتى قطره‏اى از آن در دست وى باقى نمى‏ ماند، و اين تعبير بليغ‏ ترين و رساترين تعبير در مورد نهى از افراط و تفريط در انفاق است.
و جمله" فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً" فرع جمله" وَ لا تَبْسُطْها ..." است، و كلمه" محسورا" از ماده" حسر" است كه به معناى انقطاع و يا عريان شدن است و در اين آيه اين معنا را مى‏ رساند كه دست خويش تا به آخر مگشاى و بيش از حد دست و دلباز نباش كه ممكن است روزى زانوى غم بغل كرده و دستت از همه جا بريده شود و ديگر نتوانى خود را در اجتماع ظاهر ساخته و با مردم معاشرت كنى.
بعضى گفته ‏اند كه جمله" فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً" متفرع است بر هر دو جمله (" وَ لا تَجْعَلْ يَدَكَ ..." و" وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ") نه تنها به جمله آخرى (وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ) و معنايش اين است كه اگر از خرج كردن خوددارى كنى و بخل بورزى سرانجام ملامت و مذمت شده و در گوشه ‏اى خواهى نشست، و اگر زياده روى كنى حسرت خورده و مغموم و پشيمان خواهى شد.
اشكال اين حرف اين است كه معلوم نيست جمله" وَ لا تَبْسُطْها ..." در مقام نهى از تبذير و اسراف باشد، و حتى معلوم نيست دادن تمامى اموال در راه خدا اسراف باشد، هر چند كه با همين آيه از آن نهى شده باشد، زيرا قبلا هم گفتيم كه در مفهوم" تبذير"،" افساد" نهفته است و اسراف در راه خدا افساد نيست، و معنى ندارد كه چنين عملى كه نه خودش فاسد مى‏ شود و نه چيزى را فاسد مى‏ كند حسرت و اندوه در پى داشته باشد.
" إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبِيراً بَصِيراً".
از ظاهر سياق بر مى ‏آيد كه اين آيه در مقام تعليل مطالب آيه قبل است كه از افراط و تفريط در انفاق نهى مى‏ كرد.
و معنايش اين است كه اين دأب و سنت پروردگار است كه بر هر كس بخواهد روزى دهد فراخ و گشايش دهد و براى هر كه نخواهد، تنگ بگيرد و سنت او چنين نيست كه بى‏ حساب و بى‏ اندازه فراخ سازد و يا بكلى قطع كند، آرى او مصلحت بندگان را رعايت مى ‏كند، چرا كه او به حال بندگان خود خبير و بينا است، تو نيز سزاوار است چنين كنى و متخلق به اخلاق خدا گردى و راه وسط و اعتدال را پيش گرفته از افراط و تفريط بپرهيزى.

این قاعده کلی برای همگان قابل اجرا بوده و هیچ صدمه ای نیز ندارد.
اما در زندگی اهل بیت علیهم السلام مشاهده می کنیم که ایشان گاهی اوقات و بنا بر برخی ضرورت ها بیشتر یا تمام زندگی خود را انفاق کرده اند و این مطلب به خاطر اوج معرفت توحیدی و نهایت توکلی که داشته اند هیچ اثر سوئی نداشته و از مصادیق کامل ایثار شمرده می شود.
موفق باشید.[/]

اینکه ما قبل از گرونی کالا بریم یه چیز رو واسه خودمون بخریم بده؟؟؟؟؟؟؟؟مثلا یه ماشین بخریم
فقط برای اینکه مثلا اگه بخوایم 3 سال دیگه بخریم گرونه و خریدنش سخت میشه
این بده؟

architect;347081 نوشت:
ا سلام آیا کسی که برای خودش سرمایه ای اندوخته باشه برای دوران پیری، این یک رذیلت اخلاقی است؟ مثلاً خونواده ای رو می شناسم که معتقدن آدم تا زنده ست باید هرقدر سرمایه داره خرج بچه هاش یا نیازمندها بکنه و چیزی برای آینده نذاره، آینده خدا بزرگه، بالاخره خرج زندگی آینده از یه جایی میرسه. (آینده یعنی دوران پیری که آدم یک جا نشین شده و دیگه نمی تونه خودش به کاراش برسه و نیاز به یه پرستار داره، یعنی نیاز به پول داره که یه کسی رو استخدام کنه تا تو کارها کمکش کنه) آیا درست نیست که انسان برای چنین روزی سرمایه ای برای خودش کنار بذاره؟ یا اینکه نه، باید الان تمام سرمایه ش رو خرج دیگران کنه و به دیگران کمک کنه تا شاید روزی در آینده دیگران هم تو شرایط سخت کمکش کنن؟

سلام
وقتی حقوق مالیه یک پولی پرداخت بشه با توجه به شرایط این زمانه که امیدی به وفای اطرافیان هم نیست اشکالی ندارد در حد متعارف و برای گذران یک زندگی معمولی انسان پس اندازی داشته باشد
اما اینکه با این شعار دچار حرص شود و پول روی پول بگذارد و گنج درست کند مصداق دنیادوستی مذمومی است که عواقبش در دنیا و آخرت گریبانگیر آدم خواهد شد
والله الموفق

بسمه تعالی

پست جمع بندی:

آیا کسی که برای خودش سرمایه ای اندوخته باشه برای دوران پیری، این یک رذیلت اخلاقی است؟


قرآن کریم به عنوان یک قاعده کلی در مورد انفاق کردن می فرماید:
وَلاَ تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلاَ تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَّحْسُورًا (1)

و دستت را به گردنت زنجير مكن و بسيار [هم‏] گشاده‏ دستى منما تا ملامت‏ شده و حسرت‏ زده بر جاى مانى.

علامه طباطبائی رحمة الله علیه در المیزان،آیه مذکور را چنین توضیح می فرمایند:
"
دست به گردن بستن" كنايه است از خرج نكردن و خسيس بودن و خوددارى از بخشش نمودن، درست مقابل" بسط يد" است كه كنايه از بذل و بخشش مى ‏باشد و اين كه هر چه به دستش آيد از دست خود فرو بريزد، بطورى كه هيچ چيز براى خود باقى نمى‏ گذارد، مانند كسى كه كاملا دست خود را در مقابل باران گشوده و حتى قطره‏اى از آن در دست وى باقى نمى‏ ماند، و اين تعبير بليغ‏ ترين و رساترين تعبير در مورد نهى از افراط و تفريط در انفاق است.
و جمله" فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً" فرع جمله" وَ لا تَبْسُطْها ..." است، و كلمه" محسورا" از ماده" حسر" است كه به معناى انقطاع و يا عريان شدن است و در اين آيه اين معنا را مى‏ رساند كه دست خويش تا به آخر مگشاى و بيش از حد دست و دلباز نباش كه ممكن است روزى زانوى غم بغل كرده و دستت از همه جا بريده شود و ديگر نتوانى خود را در اجتماع ظاهر ساخته و با مردم معاشرت كنى.
بعضى گفته ‏اند كه جمله" فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً" متفرع است بر هر دو جمله (" وَ لا تَجْعَلْ يَدَكَ ..." و" وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ") نه تنها به جمله آخرى (وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ) و معنايش اين است كه اگر از خرج كردن خوددارى كنى و بخل بورزى سرانجام ملامت و مذمت شده و در گوشه ‏اى خواهى نشست، و اگر زياده روى كنى حسرت خورده و مغموم و پشيمان خواهى شد.
اشكال اين حرف اين است كه معلوم نيست جمله" وَ لا تَبْسُطْها ..." در مقام نهى از تبذير و اسراف باشد، و حتى معلوم نيست دادن تمامى اموال در راه خدا اسراف باشد، هر چند كه با همين آيه از آن نهى شده باشد، زيرا قبلا هم گفتيم كه در مفهوم" تبذير"،" افساد" نهفته است و اسراف در راه خدا افساد نيست، و معنى ندارد كه چنين عملى كه نه خودش فاسد مى‏ شود و نه چيزى را فاسد مى‏ كند حسرت و اندوه در پى داشته باشد.
"
إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبِيراً بَصِيراً".(2)
از ظاهر سياق بر مى ‏آيد كه اين آيه در مقام تعليل مطالب آيه قبل است كه از افراط و تفريط در انفاق نهى مى‏ كرد.
و معنايش اين است كه اين دأب و سنت پروردگار است كه بر هر كس بخواهد روزى دهد فراخ و گشايش دهد و براى هر كه نخواهد، تنگ بگيرد و سنت او چنين نيست كه بى‏ حساب و بى‏ اندازه فراخ سازد و يا بكلى قطع كند، آرى او مصلحت بندگان را رعايت مى ‏كند، چرا كه او به حال بندگان خود خبير و بينا است، تو نيز سزاوار است چنين كنى و متخلق به اخلاق خدا گردى و راه وسط و اعتدال را پيش گرفته از افراط و تفريط بپرهيزى.

این قاعده کلی برای همگان قابل اجرا بوده و هیچ صدمه ای نیز ندارد.
اما در زندگی اهل بیت علیهم السلام مشاهده می کنیم که ایشان گاهی اوقات و بنا بر برخی ضرورت ها بیشتر یا تمام زندگی خود را انفاق کرده اند و این مطلب به خاطر اوج معرفت توحیدی و نهایت توکلی که داشته اند هیچ اثر سوئی نداشته و از مصادیق کامل ایثار شمرده می شود.


- وقتی حقوق مالیه یک پولی پرداخت بشه با توجه به شرایط این زمانه که امیدی به وفای اطرافیان هم نیست اشکالی ندارد در حد متعارف و برای گذران یک زندگی معمولی انسان پس اندازی داشته باشد
اما اینکه با این شعار دچار حرص شود و پول روی پول بگذارد و گنج درست کند مصداق دنیادوستی مذمومی است که عواقبش در دنیا و آخرت گریبان گیر آدم خواهد شد.

پی نوشت ها

[=Calibri]1) سوره ی مبارکه ی اسراء آیه ی 29

[=Calibri]2) سوره ی مبارکه ی اسراء آیه ی 30
موضوع قفل شده است