صابئين چه گروهي هستند؟

تب‌های اولیه

4 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
صابئين چه گروهي هستند؟

صابئين چه گروهي هستند؟ آيا در حال حاضر نيز وجود دارند؟

صابئين به پيروان حضرت يحيى يا ابراهيم گفته مى شود كه يك دين آسمانى است و پيروان آن متشكل از صابئان يكتاپرست و صابئان مشرك هستند. مشركان آنها به ستارگان و خورشيد و قمر و احترام مى گذاشتند و موحدين آنها نماز و روزه انجام مى دادند، كعبه را محترم مى شمارند و حج را به جا مى آورند، مردار، خون، گوشت خوك و ازدواج با محارم را همچون مسلمانان حرام مى دانستند و در هر صورت زمان دين آنها سپرى شده و بايد به دين كاملترى كه بعداً آمده ايمان مى آوردند، كه متأسفانه گروهى از آنها از اين امر سرپيچى نمودند و صابئين اين زمان از آن گروهند
كلمه صابئين سه بار در قرآن به كار رفته است (بقره، آيه 62- مائده، آيه 69- حج، آيه 17 (. از مجموع آيات چنين برمى‏آيد كه صابئين از اهل كتاب و داراى دين آسمانى هستند.
براى توضيح بيشتر ر. ك:
1- بررسى عقايد و اديان، مصطفى نورانى
2- مذاهب و اديان، آل اسحاق
3- تاريخ اديان و مذاهب جهان تا قرن 20، مبلغى آبادى
به نقل از پرسمان

صابئين ، جمع صابى در لغت، كسى است كه دين اوّليش را ترك كرده و به آئين ديگر گرويده و چون ستاره‏پرستان از عبادت خدا به پرستش ستاره‏ها گرائيدند به اين اسم ناميده شدند.
کلمه صابئين سه بار در قرآن به كار رفته است (بقره، آيه 62 - مائده، آيه 69 - حج، آيه 17). و مفسرین ذیل آن درباره اینکه صابئین از اهل کتاب بوده اند یا نه بحثهایی ارائه کرده اند.
صاحب مجمع البيان با نقل قولهاى مختلف در اين باره مى‏نويسد: قتاده مى‏گويد- صابئين- قومى معروف و شناخته شده هستند و دينى مخصوص به خود دارند و يكى از ويژگيهاى آنها اين است كه ستارگان را پرستش مى‏كنند و بزرگ مى‏شمارند و به صانع عالم و خداوند اقرار دارند همچنين به معاد و به بعضى از پيامبران. سدّى مى‏گويد: صابئين طايفه‏اى از اهل كتابند كه زبور داود را مى‏خوانند. خليل مى‏گويد: دين آنها شبيه به دين نصارى است و خود مى‏گويند كه ما بر آئين نوح هستيم. ابن زيد مى‏گويد: اينان داراى يكى از اديان جزيره موصل هستند كه عبارت- لا اله الّا اللّه- را قبول دارند. گروهى ديگر گفته‏اند: اينان از اهل كتابند و فقها گرفتن جزيه را از آنها اجازه داده‏اند. سپس شيخ طبرسى مى‏نويسد- و عندنا لا يجوز ذلك لانّهم ليسوا باهل كتاب- يعنى چون صابئين اهل كتاب نيستند جزيه از آنها جائز نيست.
صابیان دو گروهند : گروهی که صبّه و صابئة البطائح ، ماندایی ، مغتسله و ناصوری نیز خوانده می شوند، پیرو یک آئین باستانی بوده اند که تحولاتی یافته و گونه هایی از آن در خاور میانه ظهور کرده است و بازماندگان این آئین در خوزستان و جنوب یافت می شوند . ازاين فرقه در در بین مردم به عنوان «صبّي» نیز ياد مي شود. آيين آنها شباهتي با يهوديت و مسيحيت دارد و خود را پيروان حضرت يحيي مي دانند.
گروهی دیگر از صابیان به علت کمک به نشر علوم در جهان اسلام شهرت یافته اند صبیان حرّان هستند، که در آغاز قرن سوم هجری نام صابی را برای خود برگزیدند وبه آن مشهور شدند.
صابیان خود را پیرو حضرت یحیی علیه السلام می دانند ولی رهبانیت را حرام می دانند معابد ایشان همیشه کنار رود جاری بنا می شود ، یکی از آداب مقدس ایشان تعمید است که از یحیای تعمید دهنده به یادگار مانده است.

آشنایی با ادیان بزرگ الهی ، حسین توفیقی ص175
بررسي عقايد و اديان،مصطفي نوراني
ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن ،ج‏2،ص:375
ترجمه مجمع البيان ،ج‏1،ص: 126 و198

وضعيت صابئين مندايی در ایران


افشین نادری

مقدمه در كنار رود كارون در جلگه خوزستان ، قومی صنعتگر و هنرمند زندگی می كنند كه دین و آیین ، زبـان و خـط خـاصـی دارنـد و هـمـواره تـوجـه دین شناسان ، انسان شناسان و زبان شناسان را به خـود جلب كرده انـد.اینان خـود را مندایی » و از نسل سام بن نوح می دانند.
كتاب مقدس شان صحف آدم است كه خود به آن گنزا ربا به معنی گنج بزرگ می گویند. این كتاب از دو طرف آغاز می شود. قسمت راست ، كه طولانی تر است ، در موضوع الهیات مندایی ، جهان و خلقت ، تاریخ قوم و اساطیر ؛ و قسمت چپ در موضوع اموات است . قرآن شریف ، منداییان را با نام «صابئین »، اهل كتاب دانسته و در آیه های 62 سوره بقره ، 17 سوره حج ، 69 سوره مائده از ایشان سخن گفته است . وجه تسمیه «مندا» و «صبی »
نامی كه این قوم خود را به آن می خوانند، ظاهرا از كلمه «ماندا» یا «مندا» به معنای معرفت و شناخت مشتق شده است و این شاید دلیلی است كه دین شناسان نشانه هایی از ارتباط میان این دین با فرقه های گنوسی یافته اند. اما «صبی » در زبان عربی از «صب » به معنای «آب ریختن » است و این به دلیل آیین های تعمید در آب است كه از اركان این آیین به شمار می آید.

آب ؛ رمز مقدس حیات

در سخن گفتن از منداییان پیش از هر كلامی باید از «آب » آغاز كرد. آب زنده (جاری ) ]در اصطلاح مندایی ، یردنه = اردن [ به نزد منداییان ، مقدس و رمز و نشانه حیات اعظم است . تقریبا تمامی آیین ها و مناسك منداییان در كنار آب جاری انجام می شود. ایشان اعتقاد دارند كه «یردنه » از زیر عرش جاری است و حیات نیز از زیر «یردنه » و دنیای نورانی بالا، مملو از آب زنده است . مهمترین آداب دینی مندایی ، یعنی غسل ها و تعمیدها در آب جاری ، از همین اصل سرچشمه می گیرد. غسل و تعمید نه تنها جسم را پاك می كند بلكه گناهان و پلیدی های نفس را نیز زایل می سازد. آبی كه نور را منعكس می كند، شكلی از نور است و كسی كه تعمید كرده است ، پوششی از نور دارد.

تاریخ و جغرافیای اساطیری منداییان

حرمتی كه این قوم برای آب جاری قائلند این عقیده را تقویت می كند كه اصل این قوم و دین ایشان از فلسطین است . كوه سراندیب ، مصر، مادای (كوه پروان )، كوه كارمل ، اورشلیم ، حران ، اطراف دجله و فرات از شمال به جنوب تا شهرهای غربی خوزستان نظیر سوسنگرد، هویزه ، خرمشهر، اطلس جغرافیایی تاریخ منداییان را از حداقل 4000 سال پیش تاكنون تشكیل می دهد. منداییان قریب 3500 سال پیش ، از مصر به حوزه فلسطین مهاجرت كرده و پس از ظهور حضرت یحیی مورد خشم یهودیان اورشلیم قرار گرفته ، به اجبار از این شهر مذهبی مهاجرت كــردنــد و در شـمــال بـیــن الـنـهــریـن و شـهـر حران اقامت گزیدند.

جمعیت و مراكز جمعیتی

ایران با 15 تا 20 هزار نفر مندایی دومین مركز جمعیتی این دین است . منداییان عراق حدود هفتادهزار نفر هستند كه اقلیت های دینی رسمی پذیرفته شده اند و بیشتر در جنوب عراق در جوار دجله و فرات ، و برخی از ایشان هم در شهرهای بغداد، موصل و كركوك ساكن اند. منداییان ایران ، در استان خوزستان ، و بیشتر در شهر اهواز و حومه آن ، زندگی می كنند. در ماهشهر و شوشتر هم مندایی هست ؛ اما تعداد منداییان شهرهایی چون سربندر، شادگان ، خرمشهر و آبادان و... در حد چند خانوار است . امروزه تعداد قابل توجهی از منداییان ایران در استرالیا به سر می برند و در همان جاست كه بخش عمده فعالیت های پژوهشی در حوزه قوم ، آیین و دین و زبان مندایی انجام می گیرد. برخی از منداییان به كشورهای حاشیه خلیج فارس و كشورهای اروپایی همچون سوئد، دانمارك و كشورهای كانادا و امریكا نیز مهاجرت كرده اند.

معیشت

معیشت منداییان در گذشته با توجه به محیط طبیعی و اقلیمی محل سكونت شان ، كشاورزی و پرورش دام و طیور بود. اما آنان به صنعتگری و ساخت ابزار و وسایل زندگی روستایی و تهیه زیورآلات نیز علاقه خاص داشته اند. به طور كلی منداییان در ساخت مصنوعات فلزی ، قلمزنی روی نقره و طلاكاری ، هنرمندان ماهری بوده اند و قلمزنی روی نقره ، طلاكاری و طلافروشی هنوز هم شغل عمده آنهاست . هنر «قلم كاری سیاه روی طلا» هنری است كه فقط منداییان با آن آشنا هستند هرچند در سال های اخیر، نسل جوان ، دیگر آنقدرها خود را مقید به ادامه شغل اجدادی نمی داند و راه تحصیل و دانشگاه را پیش گرفته است .

زبان و خط

منداییان ، صاحب زبان و خط ویژه ای هستند كه به زبان و خط ماندایی معروف است و شعبه ای از زبان های سامی و شكلی از زبان آرامی است كه در «بابل سفلی » منتشر بود و با زبانی كه «تلمود بابلی » را با آن نوشته اند، قرابت نزدیك دارد. پژوهشگر آلمانی ، نولدكه ، نخستین بار دستور این زبان را نوشت و پژوهشگری به نام مارتسوخ درباره این زبان مطالعات گسترده ای انجام داد. امروزه دیگر زبان مندایی ، زبان مشترك اجتماعی نیست و جز جملات متداول روزمره ، نماز و دعاهای تعمید، فقط خانواده های روحانیون هستند كه در میان خود به این زبان صحبت می كنند. زبان غالب در میان منداییان عربی و سپس فارسی است . خط مندایی نیز خط مخصوصی است كه از راست به چپ نوشته می شود و برای واژه ها و واك ها نیز علایم ویژه دارد و كتاب های مقدس ماندایی به این خط نوشته شده است . انجمن صابئین مندایی ، چندی است كه به ترجمه بعضی از كتاب های دینی مندایی اقدام كرده است . یكی از پژوهشگران مندایی به نام شیخ سالم چحیلی در این زمینه فعال است .

انجمن صابئین مندایی

این انجمن كه در سال 1349 شمسی توسط شیخ سالم صبوری ، رهبر دینی صابئین در آن زمان ، بنا نهاده شد، در سال 1359 با اساسنامه ای در چهار فصل و 24 ماده مجوز تاسیس گرفت . این انجمن در اهواز، انجمنی قومی دینی است كه به امور داخـلـی و مـشـكـلات اجـتماعی منداییان ایران می پردازد و علاوه بر آن ، زیرمجموعه هایی نیز برای آمـوزش زبـان ، فـرهـنـگ و دین مندایی دارد. هـیـات مدیره 13 نفره این انجمن با رای گیری در اهواز و حومه انتخاب می شوند. از آن میان ، روحانیون مندایی یك نفر را برای شـركـت در هـیـات مـدیـره انـتخاب می كنند. منداییان سایر شهرها به صورت رای گیری سنی كسی را به عنوان نماینده تعیین می كنند تا با انجمن در ارتباط باشد.

رهبر دینی منداییان ایران

در دیــــن مــنــــدایــــی رســیــــدن بــــه مــــرتــبـــه گنزورایی بسیار مشكل است و كسی كه بتواند گنزورا شود، به عنوان رهبر دینی پـذیـرفته می شود. شیخ جبار طاووسی پیرمرد كهنسالی است كه صاحب این مقام است . گنزورا باید در تمام مراسم عقد و عروسی و تعمیدهای مهم شركت داشته باشد. «ترمیده » و «حلالی» دو مقام دینی هستند كه حالت دستیاران گنزورا را دارند و می توانند عقد زن بیوه را بدون حضور گنزورا انجام دهند.

تعمید در آب

منداییان سه گونه تعمید دارند كه برخلاف تصور، آنها را منسوب به حضرت یحیی نمی دانند. یكی به نام «رشمه » كه فرد هر روز پیش از آداب دینی آن را با آب جاری یا با آبی كه از رود می آورد یا حتی با آب لوله كشی انجام می دهد. دیگری «طماشه » نام دارد كه هر كس می تواند با خواندن بوثه (آیه یا دعا) و فرورفتن در آب جاری بدون نظارت روحانیون به انجام آن مبادرت كند. تعمید معمولی طماشه عموما برای احتلام ، لمس میت ، زن زائو، بعد از عادت ماهیانه و لمس زن زائو قبل از پایان هفت روز اول زایمان صورت می گیرد. ســومـیــن تـعـمـیــد كــه تـعـمـیــد رسـمــی اســت «مصدوتا» نامیده می شود و تعمیدی است كه تنها در حضور و با نظارت روحانیون عالی رتبه برای تعمید نوزاد و مادر در روز چهلم ، برای عروسی و در مراسم اعطای درجه روحانیت و پاكیزگی از گناه و به صورت سنتی در هر یكشنبه برای عموم منداییان برگزار می شود.

چوبی از زیتون ، حلقه ای از یاس در آب

لباس «مصوتا» به نام «رسته » از پنج تكه تشكیل شده است كه تعمیدشونده و تعمیددهنده به تن می كنند و در ابتدای مراسم ، روحانی یا دستیارش كامل بودن آن را بر تن تعمیدشونده وارسی می كند. بوثه هایی (آیه ) كه روحانیون از ابتدای صبح قرائت می كنند جنبه پاكسازی روحانی محیط تعمید را دارد. روحانیون علاوه بر لباس پنج تكه ، پارچه ای سفید از جنس نخ پنبه ای را به شكل تاج درآورده ، بر سر می گذارند و عصایی از چوب درخت زیتون به دست می گیرند و انگشتری موسوم به «اصقی » در انگشت می كنند.
برای شروع مراسم تعمید ابتدا «گنزورا» (روحانی عالی رتبه ) شاخه ای از بوته یاس به نام «آغا» را تهیه می كند و به كنار روخانه رفته ، تعمید «رشامه » را انجام می دهد. بعد از آن به ساحل رود می آید و به سمت شمال ایستاده و بوثه های مربوط به «آغا» را می خواند و در ضمن خواندن آنها شروع به پیچیدن شاخه های آغا (یاس ) می كند و آن را حلقه می كند. اكلیل نیز همین طور تهیه می شود. سپس دعای طلب مغفرت را بر روان تعمیدشونده می خواند. این دعا بر اساس نام دینی تعمیدشونده است . سپس با خواندن بوثه دیگری «آغا» را روی سر می گذارد و دستار را روی آن می پیچد، طوری كه دهانش را بپوشاند.
«اصقی» در انگشت كوچك دست راست روحانی ، دعایی خاص دارد كه روحانی آن را قرائت كرده ، سپس به آهستگی اكلیل را در زیر دستار قرار مـی دهـد. تـمام این حركات نمادین است . به انگشت كردن اصقی و قرارداد اكلیل در زیر دستار، نمادی از «مندا» یا معرفت است كه بر بالای سرش قرار می دهد. سپس به سوی آب حركت كرده ، با اشاره اش تعمید شونده نیز در پی او می آید. او نیز باید پیش از ورود كامل به آب این بوثه را بخواند: «به نام حیات اعظم / با تكیه بر قدرت خداوند به سوی «یردنه » (آب زنده ـ جاری ) آمدم / و بنا به رسم ، پذیرای پاكی و نور شدم / نام خداوند و نام «مندای » هستی ستایش باد. »
آن گاه تعمیدشونده در جهت شمال در آب فرو می رود و می گوید: «من فلانی فرزند فلانی (نام دینی )/ در آب پاك فرو می روم / و تعمید می شوم / تعمیدم مانند بهرم بزرگ / فرزند نیكان و بزرگان است / تعمیدم مرا از بدی ها نجات می دهد/ نام خداوند و نام مندای حیات ستایش باد. » در این هنگام تعمیدكننده سه بار روی سر و روی تعمیدشونده كه نیم خیز نشسته آب می پاشد و سپس توسط او «رشامه » می شود. در پایان نیز تعمیدكننده سه بار، چهار انگشت خود را در آب فرو كرده ، پیشانی تعمیدشونده را از راست به چاپ مسح می كند و می گوید كه تعمید شونده تعمیدش را طبق رسوم الهی برپا داشت .سپس نام خداوند را ستایش می كند و دوبار با دست راست به تعمیدشونده آب می نوشاند. تعمیددهنده نیز در پایان می گوید: «حقیقت ، تو را شفا می دهد» و از گنزورا این «بوثه » را می شنود كه «بخواه ، می یابی ؛ بگو، شنیده می شوی . »

تولد و تقدس ازدواج

منداییان سعی می كنند نوزاد و مادرش را هفت روز دور از جمع نگه دارند و در روز چهلم نیز مراسم تعمید رسمی (مصوتا) برگزار می كنند. هر فرد مندایی به غیر از نام خود، یك نام مذهبی نیز دارد كه با توجه به ساعت و ماه تولدش به آن منتسب می شود و در تمام مراسم دینی با آن نام تعمید می شود. در میان منداییان ، تجرد گناه است و هر فرد مندایی به عنوان وظیفه باید ازدواج كند و گفته شده كه ازدواج شان درون همسری است . منداییان قبل و بعد از عروسی ، عروس و داماد را تعمید رسمی می كنند. در میان آنها لباس عروسی لباس آخرت است . طلاق در دین مندایی نیست اما متاركه ای كه زن و شوهر به آن راضی باشند، جایگزین طلاق می شود.
از مراسم ویژه ای كه منداییان در صبح روز عقد و تعمید انجام می دهند تهیه نان مخصوصی است كه با خرما و آداب خاصی پخت می شود و «گنزورا» بر آن دعا می خواند و آن را جلو عروس می آورند. بزرگان مندایی عروس و داماد را به نان و لباس مقدس سوگند می دهند كه همیشه به هم وفادار باشند. «اشخنتا» نیز خانه كوچك نمادینی است كه آن را رو به شمال با گل درست می كنند و درونش شمع روشن می كنند و آن را نمادی از حرمت حریم خانه و روشنایی آن می دانند. در میان منداییان اگر كسی همسرش را از دست دهد فقط در صورتی می تواند دوباره ازدواج كند كه فرزندی نداشته باشد. همین طور در ارث نیز تا زمانی كه دختر ازدواج نكرده باشد، دختر و پسر به تساوی ارث می برند و در صورت ازدواج نیمی از ارث به دختر می رسد.

مرگ در آیین مندایی

گریه و عزا و سیاه پوشیدن در میان منداییان جزو كارهای خلاف دین است . در آیین مندایی اگر بیماری در حال نزع رو به مرگ بود، او را با آبی كه از آب جاری تهیه كرده اند تعمید می دهند و لباس عروسی اش را بر او می پوشانند. منداییان معتقدند كه روح مرده تا سه روز بالای جسد در قبر می ماند و بعد از سه روز حركتش را رو به آسمان آغاز می كند.
به همین خاطر آنها قبر را با چیزی به نام «سكیندوله » كه نقش شیر و زنبور و مار و عقرب به نشانه عناصر اربعه دارد مهر می كنند. آنگاه بعد از سه روز خانه كوچك نمادینی را كه از نی ساخته اند، به نام مندلتا به آب جاری می اندازند، كه نمادی از روح آدمی در آب جاری است .

گاه شماری مندایی

منداییان 12 ماه سی روزه دارند و پنج روز باقی مانده را، برعكس سایر فرهنگ های ایرانی ، پنج روز مبارك «پنجه » می نامند و این روزها را از مبارك ترین و خوش یمن ترین روزهای سال می دانند. ماه های مندایی هر یك نام مخصوصی در زبان مندایی دارند. در نظر منداییان هشت روز از سال نحس است كه پـنـج روز پـیـش از عـیـد پـنـجـه ، دو روز عید شیشیان و یك روز بعد از میلاد حضرت یحیی (ع ) است كه آن را به مناسبت كشتار كـودكـان مـنـدایی توسط امپراتوری روم نحس می دانند.

«پنجه »، درودی بر رفتگان ، تطهیری دوباره

به دلیل اینكه پنج روز مبارك (پنجه ) در حساب ماه های مندایی نیست ، آنها را متعلق به مردگان می دانند و آن را به عنوان نمادی از زمان بازیافته جشن می گیرند و در آن عید گوسفند نر قربانی می كنند. از مراسم خاص این عید تعمید و درود برای رفتگان است . منداییان در این پنج روز كار نمی كنند و ظروف مسی خود را كه در طول سال در آنها گوشت پخته اند، به كنار رود می آورند و تطهیر می كنند.

عید بزرگ ، آغاز سال مندایی

عید بزرگ منداییان به نام «دهوا ر با» در اول ماه «دولا» از ماه های مندایی است كه مطابق با مردادماه است . در این روز، از ساعاتی قبل از شروع سال ، اقدام به خانه تكانی می كنند و نظافت شخصی را انجام می دهند و روز اول عید را در خانه می مانند و از صبح روز دوم سال به دید و بازدید می پردازند. نوروز بزرگ سه روز است . آنان در این سه روز تعمید و تطهیر می كنند.

براخه ؛ نماز مندایی

منداییان در سه وقت صبح ، ظهر، و عصر «براخه » می خوانند كه به مندایی است و هر مندایی آن را می داند. پیش از اجرای آن نیز باید تعمید «اشامه » را انجام دهند. منداییان در طول سال 36 روز امساك می كنند. روزه منداییان دو نوع است : روزه خفیف و روزه سنگین . در روزه سنگین ، خوردن ماهی ، تخم مرغ و گوشت حرام است .

مندی ؛ مكان مقدس

مندی یا ماندی معبد مندایی هاست كه در كنار رودخانه از نی و گل ساخته می شود. در قسمت جنوبی آن حوضی برای تطهیر است كه به وسیله دو كانال با آب رودخانه مرتبط است تا آب حوض راكد نباشد.

پیشوایان مذهبی

اگرچه هر مندایی كه دارای صفات برجسته جسمی و روحی و از خانواده ای سرشناس باشد می تواند به مقام كاهنی برسد، ولی كهانت عملا ارثی است و خانواده ای وجود دارد كه كهانت قرن ها در میان اعضای آن ارثی بوده است . یك كودك هفت ساله پس از آنكه تحت تعلیم بزرگان مذهبی و شیوخ فرقه قرار گرفت ، در سن 29 سالگی آماده می شود به عنوان «حلالی » در جمع روحانیون حضور یابد و در هنگام انجام تشریفات مذهبی پیش نمازی فرقه را به عهده گیرد. او بعد از چـنـد سـال حـلالی ، به سمت پیشوای مذهبی «ترمیده » انتخاب می شود و همین ترمیده است كه «گنزورا» یا رهبر دینی مندایی از بین شان انتخاب می شود.

كتب مقدس مندایی

كتب مهم مقدس مندایی عبارتند از:
1. «گنزا ر با» یا گنج بزرگ كه همان صحف حضرت آدم است .
2. «دراشه د یحیی » كه به معنای «منقولات یحیی » است .
3. «درا د نشمته » كه درباره آداب تعمید و غسل سخن می گوید.
4. «سفر د ملوشه » كه موضوع آن بحث درباره نجوم و احكام افلاك است .
5. «الف ترسر شیاله »كه در آن ، هزار و دوازده سؤال دینی مطرح و پاسخ داده شده است .

برخی از احكام و قوانین مندایی

دیــن مــنــدایی فاقد سیستم حقوقی قضاوت است . اعتقاد به تاسیس دولت نیز در متون مندایی دیده نمی شود. مالكیت محترم است ولی استثمار انسان از انسان نفی شده است . مالیات دینی در دین مندایی وجود ندارد. «گنزورا» به عنوان قاضی نمی تواند به كسی امر و نهی كند. در این دین ، احكامی چون اعدام و سنگسار وجود ندارد. غیرمنداییان حق ورود به این دین را ندارند اما خروج از دین برای مـنـدایـیـان آزاد است و شامل حكم مرتد نمی شود.

نـشـریـات و كـتـاب هـای مـنتشرشده مندایی

انجمن صابئین مندایی در اهواز، جزوه ای را با نام «رویدادهای داخلی صابئین مندایی» در 4 صفحه منتشر می كند. منداییان ایران ساكن در استرالیا هم مجله ای به نـام صـوت الـمندی به چـــاپ مـــی رســانـنــد كــه پـژوهـشـگـر مـنـدایی سلیم برنجی صاحب كتاب قوم ازیـادرفـتـه نیز از اعضای تحریریه آن است . به غیر از ایـن ، مـنـدایـیـان اسـتـرالـیا ســایـتــی بــا نــام «جـهـان منداییان » راه اندازی كرده اند.
اخیرا كتاب انیانی یا كتاب نماز با تـرجمه شیخ سالم چحیلی و مقدمه مسعود فروزنده در ایران به چاپ رسیده است . انجمن صابئین مندایی نیز درصدد چاپ و ترجمه تعداد دیـگری از كتاب های مندایی است . در عراق منداییان به صورت گسترده تری اقدام به چاپ كتاب كرده اند و یكی از این كتاب ها، ترجمه عربی «گنزا ربا» در سال 2000 میلادی بود.

منابع

ـ برنجی ، سلیم (1367)، قوم ازیادرفته ، دنیای كتاب ، تهران .
ـ فروزنده ، مسعود، با همكاری آلن ربیه (1380)، صابئین ایران زمین ، تهران ، نشر كلید.
ـ مصاحب ، غلامحسین (1345)، دائره المعارف مصاحب ، موؤسسه انتشارات فرانكلین ، جلد سوم .
ـ و با سپاس از شیخ سالم چس حیلی ، آقای شیرالی در دایره المعارف اسلامی و آقای مسعود عربستانی پژوهشگر انسان شناس كه امكان استفاده از پژوهش های میدانی شان را در اختیار گذاشتند.

لینک منبع : http://www.sadeqin.com/view/Articles/ArticleView.aspx?LanguageID=1&ArticleId=42

موضوع قفل شده است