اثبات تقیه از منظر اهل سنت! (بدعتی که در اهل سنت شده است)

تب‌های اولیه

9 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
اثبات تقیه از منظر اهل سنت! (بدعتی که در اهل سنت شده است)

[="Arial Black"][="DarkGreen"]

السلام علیک یا فاطمه الزهرا(س)
[/][/]

[="Arial Black"]سلام بر دوستان گرامی .
در این تاپیک می خواهم تقیه از نظر اهل سنت رو ثابت کنم و هر اهل سنتی که جواب دارد بگوید.

تقيه در روايات اهل سنت

علاوه بر رواياتي كه در باره تقيه عمار ياسر گذشت، روايات ديگري نيز در باره تقيه در كتاب هاي اهل سنت يافت مي شود كه به برخي از آن ها اشاره مي كنيم:
رفع حكم اكراه، در حديث متواتر «رفع»:

روايات بسياري از طريق شيعه و سني كه مي توان در باره آن ادعاي تواتر نيز كرد، آمده است كه پيامبر اسلام فرمود: خداوند از چند چيز در حق امت من گذشته است و آن ها را به خاطر ارتكاب آن اعمال مجازات نخواهد كرد.

[="Blue"]ابن ماجه قزويني در سننش مي نويسد:

حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ يُوسُفَ الْفِرْيَابِيُّ حَدَّثَنَا أَيُّوبُ بْنُ سُوَيْدٍ حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرٍ الْهُذَلِيُّ عَنْ شَهْرِ بْنِ حَوْشَبٍ عَنْ أَبِي ذَرٍّ الْغِفَارِيِّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ -صلي الله عليه وسلم- « إِنَّ اللَّهَ تَجَاوَزَ عَنْ أُمَّتِي الْخَطَأَ وَالنِّسْيَانَ وَمَا اسْتُكْرِهُوا عَلَيْهِ ».

از ابوذر غفاري روايت شده است كه رسول خدا (ص) فرمود: خداوند از امت در مواردي كه اشتباه و فراموش كنند و نيز آن چه كه به آن وادار شوند، گذشت كرده است.

القزويني، محمد بن يزيد أبو عبدالله (متوفاي275هـ)، سنن ابن ماجه، ج 1، ص 659، ح 2045، تحقيق محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار الفكر - بيروت.
خوب این روایت رو بررسی می کنیم :
اولین راوی :
أبو الفتح الأزدي ساقط
2 أبو الفرج بن الجوزي سرق حديث الهريسة من محمد بن الحجاج اللخمي، وركب له إسنادا
3 أبو حاتم الرازي صدوق
4 ابن حجر العسقلاني صدوق تكلم فيه الساجي
5 الذهبي صدوق، وقال في الميزان: قال أبو حاتم وغيره: صدوق، وقال الأزدي وحده: ساقط، ولا يلتفت إلى قوله فإن في لسانه في الجرح رهقا
6 زكريا بن يحيى الساجي يحدث بالمناكير والكذب
7 مسلمة بن القاسم الأندلسي ثقة
8 مصنفوا تحرير تقريب التهذيب ثقة تكلم فيه الأزدي وحده
دومین راوی:
ابن حجر العسقلاني صدوق يخطئ
سومین راوی:
می گویند متروک است و ما در مورد متروک بودن عرض کردیم که اگر سه روایت بیاید اگر چه متروک باشند این سه تا ضعف ان را رفع می کنند و می توانید در کتاب الضعفا ببینید
چهارمین راوی:
ابوذر غفاری است که معلوم است

الباني اين روايت را در صحيح ابن ماجة، ج 1، ص 347، 1662، تصحيح كرده است. [/]

[="Red"]همچنين به نقل از ابوهريره مي نويسد :

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ -صلي الله عليه وسلم- « إِنَّ اللَّهَ تَجَاوَزَ لأُمَّتِي عَمَّا تُوَسْوِسُ بِهِ صُدُورُهَا. مَا لَمْ تَعْمَلْ بِهِ أَوْ تَتَكَلَّمْ بِهِ وَمَا اسْتُكْرِهُوا عَلَيْهِ ».

از ابوهريره روايت شده است كه رسول خدا (ص) فرمود: خداوند از امت من در مورد وسوسه هاي سينه شان (تصميم گناه) بدون اينكه به آن عمل كند يا آن را بر زبان آورد و نيز در مورد كارهايي كه بدان وادار شوند گذشت كرده است.

القزويني، محمد بن يزيد أبو عبدالله (متوفاي275هـ)، سنن ابن ماجه، ج 1، ص 659، ح 2044، تحقيق محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار الفكر - بيروت.

الباني اين روايت را در صحيح ابن ماجة، ج 1، ص 348، شماره 1663، تصحيح كرده است.
خوب بررسی سندی این روایت :
راوی اول :
1 أبو حاتم الرازي لما كبر تغير فكل ما دفع إليه قرأه، وكلما لقن تلقن، وكان قديما أصح، كان يقرأ من كتابه، ومرة: صدوق
2 أبو حاتم بن حبان البستي ذكره في الثقات
3 أبو زرعة الرازي من فاته هشام يحتاج أن يترك في عشرة آلاف حديث
4 أبو علي الأصبهاني الحداد مشتهر بالنقل والفصاحة والرواية والعلم والدراية
5 أحمد بن حنبل طياش خفيف
6 أحمد بن شعيب النسائي لا بأس به
7 أحمد بن صالح الجيلي ثقة، ومرة: صدوق
8 ابن حجر العسقلاني صدوق مقرئ كبر فصار يتلقن فحديثه القديم أصح
9 الدارقطني صدوق، كبير المحل، ومرة: صدوق كيس
10 الذهبي شيخ أهل دمشق ومفتيهم وخطيبهم ومقرئهم ومحدثهم
11 صالح بن محمد جزرة يأخذ على الحديث، ولا يحدث ما لم يأخذ
12 عبد الله بن محمد الفرهاذاني كان يلقن كل شىء، ما كان من حديثه
13 عبدان بن أحمد الأهوازي ما كان في الدنيا مثله
14 محمد بن مسلم بن وارة كان يبيع الحديث
15 مسلمة بن القاسم الأندلسي تكلم فيه، وهو جائز الحديث صدوق
16 معن بن عيسى القزاز آفته أنه ربما لقن أحاديث فتلقنها
17 يحيى بن معين ثقة، ومرة: كيس كيس، ومرة: ليس بالكذوب
راوی دوم:
1 أبو الفتح الأزدي قال الأئمة: يقبل تدليس بن عيينة لأنه إذا وقف أحال على ابن جريج ومعمر ونظائرهما
2 أبو بكر البزار قال الأئمة: يقبل تدليس بن عيينة لأنه إذا وقف أحال على بن جريج ومعمر ونظائرهما
3 أبو بكر البيهقي ثقة، ومرة: حافظ حجة، ومرة: حجة ثقة
4 أبو حاتم الرازي ثقة إمام، وأثبت أصحاب الزهري: مالك، وابن عيينة، وكان أعلم بحديث عمرو بن دينار من شعبة
5 أبو حاتم بن حبان البستي من الحفاظ المتقنين وأهل الورع والدين، ومرة: رجح قبول تدليسه وقال: هذا شيء ليس في الدنيا إلا لابن عيينة فإنه كان يدلس ولا يدلس إلا عن ثقة متقن ولا يكاد يوجد لابن عيينة خبر دلس فيه إلا وقد بين سماعه عن ثقة مثل ثقته ثم مثل ذلك بمراسيل كبار الصحابة وأنهم لا ي
6 أبو عبد الله الحاكم النيسابوري حافظ ثقة ثبت
7 أحمد بن حنبل أثبت الناس في عمرو بن دينار، حافظ له غلط في حديث الكوفيين، وغلط في حديث الحجازيين في أشياء
8 أحمد بن صالح الجيلي ثقة ثبت في الحديث
9 ابن حجر العسقلاني ثقة حافظ فقيه إمام حجة إلا أنه تغير حفظه بأخرة وكان ربما دلس لكن عن الثقات وكان أثبت الناس في عمرو بن دينار
10 ابن عبد البر الأندلسي قال الأئمة: يقبل تدليس ابن عيينة لأنه إذا وقف على حال ابن جريج ومعمر ونظائرهما
11 الدارقطني ثقة ومرة: حافظ ثقة
12 الذهبي أحد الأعلام ثقة ثبت حافظ إمام، ومرة: أحد أئمة الإسلام
13 بشر بن المفضل ما بقي على وجه الأرض أحد يشبه سفيان بن عيينة
14 سبط ابن العجمي لم يدلس إلا عن ثقة كثقته، ونقل قبول العلماء تدليسه
15 سفيان الثوري ذاك أحد الأحدين ما كان أغربه
16 عبد الرحمن بن مهدي أعلم الناس بحديث أهل الحجاز
17 عبد الرحمن بن يوسف بن خراش ثقة مأمون ثبت
18 عبد اللطيف بن إبراهيم بن الكيال الشافعي أحد الأعلام ثقة حافظ إمام، تعقب من قال أنه اختلط قبل موته
19 عبد الله بن وهب المصري ما رأيت أحدا أعلم بكتاب الله منه
20 علي بن المديني ما في أصحاب الزهرى أتقن من ابن عيينة، ومرة: قيل له هو إمام في الحديث فقال: هو إمام منذ أربعين سنة
21 محمد بن إدريس الشافعي لولا مالك وسفيان لذهب علم الحجاز، ومرة: ما رأيت أحدا أكف عن الفتيا منه
22 محمد بن سعد كاتب الواقدي ثقة ثبت كثير الحديث حجة
23 محمد بن عبد الله المخرمي ذاك أحد الأحدين
24 محمد بن عمار الموصلي اختلط سنة سبع وتسعين ومائة
25 مصنفوا تحرير تقريب التهذيب قوله تغير حفظه بأخرة، لا تصح، ووصفها الذهبي بقوله: هذا منكر من القول، ولا يصح، ولا هو بالمستقيم
26 هبة الله بن الحسن الطبري مستغن عن التزكية لتثبته وإتقانه
27 يحيى بن سعيد القطان أمام القوم منذ أربعين سنة، ومرة: أشهد أنه اختلط سنة سبع وتسعين فمن سمع منه في هذه السنة وبعدها فسماعه لا شيء تعقب في ذلك
28 يحيى بن معين قال مرة: أقوى من ورقاء، ومرة: سفيان بن عيينة يروي عن عمرو بن يحيى بن قمطة، ويروي عن عمرو بن يحيى بن عمارة، ويروي عن عمرو بن دينار، ويروي عن عمرو بن عبيد قلت ليحيى بن معين ابن عيينة ؟ فقال برأسه أي: نعم
راوی سوم:
القول
1 أبو حاتم الرازي إذا خالف الثوري مسعرا فالحكم لمسعر فإنه المصحف، ومرة: مسعر أتقن وأجود حديثا وأعلي إسنادا من الثوري وأتقن من حماد بن زيد
2 أبو حاتم بن حبان البستي ذكره في الثقات وقال: كان مرجئا ثبتا في الحديث، ومرة في مشاهير علماء الأمصار: كان متقنا
3 أبو دواد السجستاني مسعر صاحب شيوخ روى عن مئة لم يرو عنهم الثوري
4 أبو زرعة الرازي ثقة
5 أبو عبد الله الحاكم النيسابوري من أئمة المسلمين وثقاتهم
6 أبو نعيم الأصبهاني ثقة خيار
7 أبو نعيم الفضل بن دكين مسعر أثبت ثم سفيان ثم شعبة، ومرة: كان مسعر شكاكا في حديثه وليس يخطئ في شيء من حديثه إلا في حديث واحد
8 أحمد بن حنبل ثقة، ومرة: كان ثقة خيارا حديثه حديث أهل الصدق، ومرة: الثقة كشعبة ومسعر
9 أحمد بن صالح الجيلي ثقة، ثبت في الحديث
10 ابن حجر العسقلاني ثقة ثبت فاضل
11 الذهبي أحد الأعلام، ومرة: إمام ثبت، شيخ العراق، حافظ، من أسنان شعبة، ومرة: عامة حديثه عن أهل بلده، إلا قتادة، فكأنه ارتحل إليه
12 خالد بن دينار البصري ثقة
راوی چهارم:
1 أبو حاتم الرازي أثبت أصحاب أنس الزهري ثم قتادة، واسع الحديث، وذكرة في المراسيل
2 أبو حاتم بن حبان البستي كان من علماء الناس بالقرآن والفقه، ومن حفاظ أهل زمانه، وكان مدلسا
3 أبو دواد السجستاني حدث قتادة عن ثلاثين رجلا لم يسمع منهم، ولم يثبت عندنا عن قتادة القول بالقدر
4 أبو زرعة الرازي من أعلم أصحاب الحسن
5 أبو عبد الله الحاكم النيسابوري إمام حافظ ثقة
راوی پنجم:
1 أبو حاتم بن حبان البستي من العباد
2 أحمد بن شعيب النسائي ثقة
3 أحمد بن صالح الجيلي ثقة رجل صالح
4 ابن حجر العسقلاني ثقة عابد
5 محمد بن سعد كاتب الواقدي ثقة وله أحاديث
6 يحيى بن معين ثقة
راوی ششم که دیگر معلوم است .[/]

[="Magenta"]طبق اين روايات، كسي كه مجبور به انجام كاري شود، معذور است و خداوند از خطاي او خواهد گذشت. در تقيه نيز انسان مجبور است كه عقيده خود را مخفي و يا خلاف آن را اظهار نمايد؛ پس معذور است.
كسي كه تقيه نمي كند، ايمان ندارد:

ابن أبي شيبه ، استاد بخاري در المصنف به نقل از محمد حنفيه فرزند امير المؤمنين عليه السلام مي نويسد:

حدثنا وكيع عن إسرائيل عن عبد الأعلي عن بن الحنفية قال سمعته يقول لا إيمان لمن لا تقية له.

از محمد بن حنفيه شنيدم كه مي گفت: كسي كه تقيه ندارد ايمان ندارد!!!

إبن أبي شيبة الكوفي، أبو بكر عبد الله بن محمد (متوفاي235 هـ)، الكتاب المصنف في الأحاديث والآثار، ج 6، ص 474، ح 33045، تحقيق: كمال يوسف الحوت، ناشر: مكتبة الرشد - الرياض، الطبعة: الأولي، 1409هـ .
خوب این روایت کامل صحیح السند است .
و اگر برادران اهل سنت بگویند این حدیث مقطوع است باید گفت این کتاب که مسند نیست مدارک رو بیاورد مانند بحار الانوار
كسي كه تقيه نمي كند، دين ندارد
[/]
[="DarkGreen"]جلال الدين سيوطي در جامع الأحاديث مي نويسد:

قَالَ النَّبِيُّ: لاَ دِينَ لِمَنْ لاَ تَقِيَّةَ لَهُ.

رسول خدا (ص) فرمود: كسي كه تقيه ندارد دين ندارد.

السيوطي، جلال الدين عبد الرحمن بن أبي بكر (متوفاي911هـ) جامع الاحاديث (الجامع الصغير وزوائده والجامع الكبير) ج 8، ص 281، ح 26050.

ديلمي همداني نيز به نقل از امير المؤمنين عليه السلام مي نويسد:

لا دين لمن لا تقية له.

كسي كه تقيه ندارد دين ندارد.

الديلمي الهمذاني، أبو شجاع شيرويه بن شهردار بن شيرويه الملقب إلكيا (متوفاي509 هـ) الفردوس بمأثور الخطاب، ج 5، ص 186، ح7909، و ج 5، ص210، ح7976، تحقيق: السعيد بن بسيوني زغلول، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1406 هـ - 1986م؛

الهندي، علاء الدين علي المتقي بن حسام الدين (متوفاي975هـ)، كنز العمال في سنن الأقوال والأفعال، ج 3، ص 43، ح5665، تحقيق: محمود عمر الدمياطي، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1419هـ - 1998م.
مؤمن، حق ندارد خود را ذليل نمايد:

أخبرنا عبد الرزاق قال أخبرنا معمر عن الحسن وقتادة أن النبي صلي الله عليه وسلم قال لاينبغي لمؤمن أن يذل نفسه قال وكيف يذل نفسه قال يتعرض من البلاء بما لا يطيق.

از قتادة روايت شده است كه رسول خدا (ص) فرمود: سزاوار نيست كه مؤمن خود را ذليل نمايد؛ سؤال شد كه چگونه شخص خود را ذليل مي نمايد؟

پاسخ فرمود: خود را در معرض بلاهايي قرار مي دهد كه توانايي آن ها را ندارد.

الصنعاني، أبو بكر عبد الرزاق بن همام (متوفاي211هـ)، المصنف، ج 11، ص 348، ح 20721، تحقيق حبيب الرحمن الأعظمي، ناشر: المكتب الإسلامي - بيروت، الطبعة: الثانية، 1403هـ .

احمد بن حنبل، ابن ماجه، بيهقي و بزار همين روايت را از حذيفه نقل كرده اند:

الشيباني، أحمد بن حنبل أبو عبد الله (متوفاي241هـ)، الورع، ج 1، ص 155، تحقيق: د. زينب إبراهيم القاروط، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1403هـ – 1983م؛

الشيباني، أحمد بن حنبل أبو عبدالله (متوفاي241هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج 5، ص 405، ناشر: مؤسسة قرطبة – مصر؛

القزويني، محمد بن يزيد أبو عبدالله (متوفاي275هـ)، سنن ابن ماجه، 2، ص 1332، ح 4016، تحقيق محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار الفكر - بيروت؛، ناشر: دار الفكر - بيروت، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي؛

البيهقي، أحمد بن الحسين بن علي بن موسي أبو بكر (متوفاي458هـ) شعب الإيمان، ج 7، ص 419، تحقيق: محمد السعيد بسيوني زغلول، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1410هـ؛ [/]
[/]
:Gol:----------------------------------------------:Gol:
[="Arial Black"][="DarkGreen"]حالا سوال بنده از اهل سنت :
چرا به ما این قدر تهمت می زنید و چرا این بدعت بزرگ رو برای خودتان تراشیده اید
[/]
[/]

چرا اهل سنت حرف نمی زنند ؟؟
جواب ندارند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

در حدیثی از پیامبر داریم که تا دوازده خلیفه حکومت نکنند جهان به آرامش نخواهد رسید و اهل سنت در مورد این حدیث و آیه ی:ای پیامبر به آنها بگو در برابر زحمات رسالتم ازچیزی نمی خواهم مگر دوست داشتن خویشاوندان نزدیکم"مانده اند!!!:Nishkhand:

ammarshia;314884 نوشت:
حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ يُوسُفَ الْفِرْيَابِيُّ حَدَّثَنَا أَيُّوبُ بْنُ سُوَيْدٍ حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرٍ الْهُذَلِيُّ عَنْ شَهْرِ بْنِ حَوْشَبٍ عَنْ أَبِي ذَرٍّ الْغِفَارِيِّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ -صلي الله عليه وسلم- « إِنَّ اللَّهَ تَجَاوَزَ عَنْ أُمَّتِي الْخَطَأَ وَالنِّسْيَانَ وَمَا اسْتُكْرِهُوا عَلَيْهِ ». از ابوذر غفاري روايت شده است كه رسول خدا (ص) فرمود: خداوند از امت در مواردي كه اشتباه و فراموش كنند و نيز آن چه كه به آن وادار شوند، گذشت كرده است. القزويني، محمد بن يزيد أبو عبدالله (متوفاي275هـ)، سنن ابن ماجه، ج 1، ص 659، ح 2045، تحقيق محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار الفكر - بيروت. خوب این روایت رو بررسی می کنیم :
اولین راوی : أبو الفتح الأزدي ساقط
2 أبو الفرج بن الجوزي سرق حديث الهريسة من محمد بن الحجاج اللخمي، و ركب له إسنادا
3 أبو حاتم الرازي صدوق
4 ابن حجر العسقلاني صدوق تكلم فيه الساجي
5 الذهبي صدوق، وقال في الميزان: قال أبو حاتم وغيره: صدوق، وقال الأزدي وحده: ساقط، ولا يلتفت إلى قوله فإن في لسانه في الجرح رهقا
6 زكريا بن يحيى الساجي يحدث بالمناكير والكذب
7 مسلمة بن القاسم الأندلسي ثقة
8 مصنفوا تحرير تقريب التهذيب ثقة تكلم فيه الأزدي وحده
دومین راوی:
ابن حجر العسقلاني صدوق يخطئ
سومین راوی: می گویند متروک است و ما در مورد متروک بودن عرض کردیم که اگر سه روایت بیاید اگر چه متروک باشند این سه تا ضعف ان را رفع می کنند و می توانید در کتاب الضعفا ببینید

بجز ابوذر غفاری!
کدام راوی را شما می توانید بپذیرید؟
فرض کنید همین ها در اسناد شما بودند.
بنده موارد رو که با رنگ قرمز براتون پر رنگ کردم، با هم معنی می کنیم:

راوی اول:
2 در سرفت حدیث زیاده رو بوده و متون رو با احادیث اضافه می کرده.
5 از زبان خود جراحاتی رو اضافه می کرده به حدیث
6 از منکرین حدیث و کذابین بوده است.

راوی دوم:
ایشون در حدیث صادق بوده اما گه گداری (نا خواسته یا یاخوسته) خطا می کرده.

راوی سوم:
متروک!!!

بعد ادعا کردید:

ammarshia;314884 نوشت:
عرض کردیم که اگر سه روایت بیاید اگر چه متروک باشند این سه تا ضعف ان را رفع می کنند و می توانید در کتاب الضعفا ببینید

اول آنکه هیچ گونه سندی در این باب نداریم.
حتی همون پاسخگوی 9 نیز 5 روز بالا و پایین رفت آخر نتونست این رو ثابت کنه.

دوما این چیزی که شما دارید استناد می کنید چندین شرط داره، یکی از شروط اینه که به جای راوی یا راویان ضعیف، راوی یا راویان قوی بیاد، تازه در این صورت باز روایت صحیح نمی شه! بلکه از اون مرتبه قبلی که بوده یک مرتبه میاد بالاتر...

دوست عزیز بنده هنوز روایت را بررسی نکرده ام و هرچه بوده تصحیح قول شما بوده است.


ammarshia;314884 نوشت:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ -صلي الله عليه وسلم- « إِنَّ اللَّهَ تَجَاوَزَ لأُمَّتِي عَمَّا تُوَسْوِسُ بِهِ صُدُورُهَا. مَا لَمْ تَعْمَلْ بِهِ أَوْ تَتَكَلَّمْ بِهِ وَمَا اسْتُكْرِهُوا عَلَيْهِ ». از ابوهريره روايت شده است كه رسول خدا (ص) فرمود: خداوند از امت من در مورد وسوسه هاي سينه شان (تصميم گناه) بدون اينكه به آن عمل كند يا آن را بر زبان آورد و نيز در مورد كارهايي كه بدان وادار شوند گذشت كرده است.

انسان مسلمان تقيه و توريه را با مشرکين و کافراني بکار مي برد که در صورت برآورده نساختن خواست آنها، او را تحت آزار و اذيت و شکنجه قرار داده و يا حتي ممکن است او را به قتل برسانند.
ابن جرير طبري -رحمت الله عليه- در تفسير اين آيه:
﴿إِلاَّ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً﴾. [آل عمران / 28]. «مگر در صورتيکه از آنها (کافران) بهراسيد و با آنها راه تقيه و توريه پيش گيريد». گفته است: «تقيه که خداوند متعال آنرا در اين آيه ذکر کرده است فقط با کفار بکار برده مي شود و نه با مسلمانان»

جامع البيان في تفسير القرآن للطبري 6/316 (تحقيق شاكر).

ammarshia;314884 نوشت:
قَالَ النَّبِيُّ: لاَ دِينَ لِمَنْ لاَ تَقِيَّةَ لَهُ. رسول خدا (ص) فرمود: كسي كه تقيه ندارد دين ندارد. السيوطي، جلال الدين عبد الرحمن بن أبي بكر (متوفاي911هـ) جامع الاحاديث (الجامع الصغير وزوائده والجامع الكبير) ج 8، ص 281، ح 26050.

اول آنکه صحیح اش
[=Arial Black]لاَ دِينَ لِمَنْ لاَ عَهدَ لَهُ است و اعتقاى سيوطی نیز همین است اما این حدیثی را که آوردی سیوطی به نقل از دیلمی گفته است:

17081- لا دين لمن لا تقية له (الديلمى عن على)
أخرجه الديلمى (5/186، رقم 7909) .
جامع الاحادیث ج 16 ص 390


[=Arial Black][=Arial Black]جالب آنکه دیلمی نیز در کتابش بدون هیچ گونه سند و راوی ای نوشته است:
7909 - عَليّ
لَا دين لمن لَا تقية لَهُ
رجوع شود به حدیث 7976

اتفاقا خودت هم اشاره ای بهش کردی:

ammarshia;314884 نوشت:
ديلمي همداني نيز به نقل از امير المؤمنين عليه السلام مي نويسد:
لا دين لمن لا تقية له. كسي كه تقيه ندارد دين ندارد.
الديلمي الهمذاني، أبو شجاع شيرويه بن شهردار بن شيرويه الملقب إلكيا (متوفاي509 هـ) الفردوس بمأثور الخطاب، ج 5، ص 186، ح7909، و ج 5، ص210، ح7976، تحقيق: السعيد بن بسيوني زغلول، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1406 هـ - 1986م؛

اما دیلمی نیز نوشته است:

خوب بالاخره بعد از 3 بار رفرنس به سند رسیدیم که حالا باید سند را بررسی کنیم:

عبد الوارث بن إبراهيم أبو عُبيدة العسكري.

قال الهيثمي: لم أعرفه.
- تاريخ جرجان (ص 200)، تاريخ الإسلام (21/ 217)، المجمع (5/ 212)، الضعيفة (6/ 416 - 417/ 3883).
* قلت: (مجهول الحال).

مهدی بیا مهدی بیا;319501 نوشت:
در حدیثی از پیامبر داریم که تا دوازده خلیفه حکومت نکنند جهان به آرامش نخواهد رسید و اهل سنت در مورد این حدیث و آیه ی:ای پیامبر به آنها بگو در برابر زحمات رسالتم ازچیزی نمی خواهم مگر دوست داشتن خویشاوندان نزدیکم"مانده اند!!!

یک مقدار حدیث را بد برداشت کردی برادر جان

نتیجه اینکه اهل سنت طبق قولی که عرض کردم تقیه را فقط در برابر کفار آن هم مگر زمانی که موجب آسیب و آزار و مرگ و شکنجه شود و آن هم با تاکید بر اینکه فقط زبانی باشد و نه قلبی جایز می دانند.

ohfreedom;319666 نوشت:
آن هم با تاکید بر اینکه فقط زبانی باشد و نه قلبی جایز می دانند.

مشخص است که تقیه باید زبانی باشد وگرنه اگر قلبی باشد دیگر تقیه نیست ، تقیه یعنی پنهان کاری عقیده ، اگر کسی از ته دل از عقیده اش برگشت نمی گویند تقیه کرده بلکه می گویند عدول کرده یا مرتد شده
این حرف از شما بعید نبود ولی از اهل سنت بعید است

پنج تن;319739 نوشت:
مشخص است که تقیه باید زبانی باشد وگرنه اگر قلبی باشد دیگر تقیه نیست ، تقیه یعنی پنهان کاری عقیده ، اگر کسی از ته دل از عقیده اش برگشت نمی گویند تقیه کرده بلکه می گویند عدول کرده یا مرتد شده این حرف از شما بعید نبود ولی از اهل سنت بعید است

واقعا نمی دانم شما اهل سنت را هیولا فرض کرده اید یا خودتان رو فوق بشر؟؟؟

بنده عرض کردم:

ohfreedom;319666 نوشت:
انسان مسلمان تقيه و توريه را با مشرکين و کافراني بکار مي برد که در صورت برآورده نساختن خواست آنها، او را تحت آزار و اذيت و شکنجه قرار داده و يا حتي ممکن است او را به قتل برسانند.
ابن جرير طبري -رحمت الله عليه- در تفسير اين آيه: ﴿إِلاَّ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً﴾. [آل عمران / 28]. «مگر در صورتيکه از آنها (کافران) بهراسيد و با آنها راه تقيه و توريه پيش گيريد». گفته است: «تقيه که خداوند متعال آنرا در اين آيه ذکر کرده است فقط با کفار بکار برده مي شود و نه با مسلمانان»
جامع البيان في تفسير القرآن للطبري 6/316 (تحقيق شاكر).

فکر کنم تفاوت تقیه بین شیعه و سنی همینجا مشخص است.
اهل سنت چهارچوب و نظری مشخص در مورد تقیه دارد:
فقط در قبال کفار و آن هم زمانی که جان در خطر باشد.

اما فکر کنم این شیعه است که باید دیدگاه خود را تجدید کند زیرا طبق فرمایشات دینی ایشان "90% دین در تقیه است"!!!

ohfreedom;319779 نوشت:
واقعا نمی دانم شما اهل سنت را هیولا فرض کرده اید یا خودتان رو فوق بشر؟؟؟

ohfreedom;319779 نوشت:

بنده عرض کردم:
فکر کنم تفاوت تقیه بین شیعه و سنی همینجا مشخص است.
اهل سنت چهارچوب و نظری مشخص در مورد تقیه دارد:
فقط در قبال کفار و آن هم زمانی که جان در خطر باشد.

اما فکر کنم این شیعه است که باید دیدگاه خود را تجدید کند زیرا طبق فرمایشات دینی ایشان "90% دین در تقیه است"!!!

لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرِينَ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْ‏ءٍ إِلاَّ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِير

إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً"
كلمه" اتقاء" در اصل از ماده" وقايه از خوف" گرفته شده و چه بسا از باب استعمال مسبب در مورد سبب به معناى خود خوف هم استعمال شود، و شايد تقيه در مورد آيه نيز از همين قبيل باشد.
اين را هم بگوئيم كه استثناى در اين آيه استثناى منقطع است، يعنى استثنايى است بدون مستثنا منه، چون آنچه به نظر مى‏رسد مستثنا منه باشد، در واقع مستثنا منه نيست، زيرا اظهار محبت دروغى و از ترس، محبت واقعى نيست، و همچنين اظهار ساير آثار ولايت اگر دروغى و از ترس باشد ولايت واقعى نيست، چون خوف و محبت كه مربوط به قلب است، دو صفت متضادند، كه دو اثر متقابل در قلب دارند، چگونه ممكن است در يك قلب متحد شوند، و در نتيجه استثناى در جمله:" و هر كس چنين كند از حزب خدا نيست مگر آنكه توليش از ترس باشد"، استثناى متصل باشد.
و اين آيه شريفه دلالتى روشن بر جواز تقيه دارد، از ائمه اهل بيت (ع) هم اين استفاده روايت شده، هم چنان كه آيه‏اى كه در باره داستان عمار و پدرش ياسر و مادرش سميه نازل شده اين دلالت را دارد، و آيه اين است كه مى‏فرمايد:" مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ، إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ، وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ، وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ" .

و كوتاه سخن اينكه، كتاب و سنت هر دو بر جواز تقيه بطور اجمال دلالت دارند، اعتبار عقلى هم مؤيد اين حكم است، چون دين جز اين نمى‏خواهد و شارع دين هم جز اين هدفى ندارد كه حق را زنده كند و جان تازه‏اى بخشد، و بسيار مى‏شود كه تقيه كردن و بر حسب ظاهر طبق دلخواه دشمن و مخالفين حق عمل كردن مصلحت دين و حيات آن را چنان تامين مى‏كند كه ترك تقيه آن طور تامين نكند، و اين قابل انكار نيست، مگر كسى بخواهد منكر واضحات شود
____________
ترجمه الميزان، ج‏3، ص: 240

ohfreedom;319666 نوشت:
اول آنکه هیچ گونه سندی در این باب نداریم.
حتی همون پاسخگوی 9 نیز 5 روز بالا و پایین رفت آخر نتونست این رو ثابت کنه.

دوما این چیزی که شما دارید استناد می کنید چندین شرط داره، یکی از شروط اینه که به جای راوی یا راویان ضعیف، راوی یا راویان قوی بیاد، تازه در این صورت باز روایت صحیح نمی شه! بلکه از اون مرتبه قبلی که بوده یک مرتبه میاد بالاتر...

دوست عزیز بنده هنوز روایت را بررسی نکرده ام و هرچه بوده تصحیح قول شما بوده است.


اين فعه به دو نفر تهمت زدید :
وقال النووي في (شرح المهذب): إن الحديث إذا روي من طرق ومفرداتها ضعاف يحتج به، على أنا نقول: قد شهد لمذهبنا عدة أحاديث من الصحابة بطرق مختلفة كثيرة يقوي بعضها بعضا، وإن كان كل واحد ضعيفا.
نووى در شرح مهذب گفته است: اگر روايتى با سند‌هاى گوناگون نقل شود؛ ولى برخى از راويان آن ضعيف باشند، بازهم به آن احتجاج مى‌شود، افزون بر اين كه ما مى‌گوييم: تعدادى حديث از صحابه و از راه‌هاى گوناگونى نقل شده است كه برخى از آن برخى ديگر را تقويت مى‌كنند؛ اگرچه هريك از آن احاديث ضعيف باشند.
العيني، بدر الدين محمود بن أحمد (متوفاي 855هـ)، عمدة القاري شرح صحيح البخاري، ج 3، ص 307، ناشر: دار إحياء التراث العربي – بيروت
این پس دارد چه می گویید
من می دانم که شم از کسانی سوالات رو می پرسید هنوز نمی دانند زباله کجاست ؟؟؟؟؟؟

ohfreedom;319666 نوشت:
بجز ابوذر غفاری!
کدام راوی را شما می توانید بپذیرید؟
فرض کنید همین ها در اسناد شما بودند.
بنده موارد رو که با رنگ قرمز براتون پر رنگ کردم، با هم معنی می کنیم:

راوی اول:
2 در سرفت حدیث زیاده رو بوده و متون رو با احادیث اضافه می کرده.
5 از زبان خود جراحاتی رو اضافه می کرده به حدیث
6 از منکرین حدیث و کذابین بوده است.
......

نتیجه اینکه اهل سنت؟؟؟؟ طبق قولی که عرض کردم تقیه را فقط در برابر کفار آن هم مگر زمانی که موجب آسیب و آزار و مرگ و شکنجه شود و آن هم با تاکید بر اینکه فقط زبانی باشد و نه قلبی جایز می دانند.

با سلام و عرض ادب

1) برادر عزیز و گرامی، مباحث حدیثی مباحث دقیقی هستند و کسی که با اصطلاحات و اطلاقات و قواعد جرح و تعدیل آشنا نباشد نمی تواند وارد نقد و بررسی احادیث گردد. مواردی نیز که شما اشکال گرفتید در صورتی که به این روش پایبند شوید بسیاری از احادیث از جمله احادیث صحیحین قابلیت استدلال را نخواهند داشت.

به عنوان نمونه :«اسماعیل بن ابی اویس» راوی ای است که بخاری و مسلم و ترمذی و ایو داود و احمد از وی روایت نموده اند. روایت وی در بخاری قابل اعتنا است؛ حال اگر با این روش که مثلا یکی از ائمه این راوی را جرح نموده بنابراین قابلیت استدلال را نخواهد داشت حال این راوی و حکم روایت او چه خواهد شد؟ آیا روایت او صحیح (روایة ناقل عدل، تام الضبط،متصل السند، غیر معلل، و لاشاذ)می شود؟که در صحیحین از او روایت شده است؟[1]

2) در مورد تقیه نیز، تقیه از اموری است که اسمش به شیعه اختصاص یافته ولی عملا در فقه اهل سنت آمده است و عمل نیز بر انجام آن تعلق یافته است و چنین چیزی نیز اختصاص به تخلص و نجات از دست کفار ندارد؛ زیرا کفر اساسا در این مساله مدخلیتی ندارد بلکه آنچه مدخلیت دارد حفظ جان و ناموس و مال انسان است.

سرخسی حنفی در کتاب فقهی خود می نویسد:

«وعن الحسن البصري رحمه الله التقية جائزة للمؤمن إلى يوم القيامة إلا أنه كان لا يجعل في القتل تقية وبه نأخذ والتقية أن يقي نفسه من العقوبة بما يظهره وإن كان يضمر خلافه وقد كان بعض الناس يأبى ذلك ويقول إنه من النفاق والصحيح أن ذلك جائز لقوله تعالى: {إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً} [آل عمران: 28] وإجراء كلمة الشرك على اللسان مكرها مع طمأنينة القلب بالإيمان من باب التقية».[2]

وی از حسن بصری نقل می کند که وی گفته است تقیه برای مؤمن تا قیامت جایز است الا اینکه در قتل تقیه وجود ندارد.
و ما نیز معتقد به چنین گفتاری هستیم . وتقیه عبارت است از این است که انسان به وسیلۀ آنچه اظهار می دارد خود را از عقوبت حفظ نماید هر چند خلاف آنرا در دل داشته باشد.برخی از مردم از آن خود داری می کنند و می گویند این عمل نفاق است لیکن صحیح آن است که تقیه جایز است زیرا خداوند متعال فرموده :«الا ان تتقوا منهم تقاة» اجرای کلمۀ شرک بر زبان در حال اکراه و اجبار در صورتی که در دل بر ایمانش استوار باشد از باب تقیه است.

3) منتهی باید توجه داشت که تقیه خود تقسیماتی دارد و اعتقاد به تقیه به معنای اطلاق احوالی آن نخواهد بود لذا در فقه امامیه موارد عدم جواز تقیه نیز بیان شده است.

اما در پایان عرض می کنیم: خدا لعنت کند کسانی را که شیعه را به تقیه وا داشتند.راستی اگر حکام و متعصبینی که فهمی از دین نداشته و ندارند شیعه را کافر و مشرک نمی دانستند و خون و ناموس و مال آنها را مباح نمی دانستند شیعیان برای حفظ این امور تقیه می نمودند؟

موفق باشید.

:Gol:---------------------------------------------------------------------:Gol:


[1] .میزان الاعتدال، ذهبی: 854 - إسماعيل بن أبى أويس [ خ، م ] عبدالله بن عبدالله بن أبى أويس بن مالك ابن أبى عامر الاصبحي [ خ، م ]، أبو عبد الله المدنى.
محدث مكثر فيه لين.

روىعن خاله مالك، وأخيه عبدالحميد، وأبيه...
قال أحمد: لا بأس به.
وقال ابن أبى خيثمة، عن يحيى: صدوق، ضعيف العقل، ليس بذاك.
وقال أبو حاتم: محله الصدق مغفل، وقال النسائي: ضعيف.
وقال الدارقطني: لا أختاره في الصحيح.
توفى سنة ست وعشرين ومائتين.
وقال ابن عدى: قال أحمد بن أبى يحيى: سمعت ابن معين يقول: هو وأبوه يسرقان الحديث.
وقال الدولابى في الضعفاء: سمعت النضر بن سلمة المروزى يقول: كذاب، كان يحدث عن مالك بمسائل ابن وهب.
وقال العقيلى: حدثنى أسامة الدقاق بصرى.
سمعت يحيى بن معين يقول: إسماعيل ابن أبى أويس لا يساوى فلسين.
قلت: وساق له ابن عدى ثلاثة أحاديث، ثم قال: وروى عن خاله مالك غرائب لا يتابعه عليها أحد، وعن سليمان بن بلال.
وروى عنه البخاري الكبير.


قلت: مات سنة ست وعشرين ومائتين، استوفيت أخباره في تاريخ الاسلام.

[2] . المبسوط سرخصی، ج24، ص45.
موضوع قفل شده است