چرا خدا انقدر نسبت به شرک حساسه؟

با سلام خدمت شما کاربر گرامی و عرض ادب و احترام


شرك، عبارت است از شريك قرار دادن براي خداوند متعال، اعم از اعتقاد به شريك در ذات، خالقيت، ربوبيت و عبادت و نيز عقيده به تأثير و نقش استقلالي غير خداوند، در نظام عالم و تدبير امور شرك است.
خداوند در آیه 48 سوره مبارکه نساء می فرماید: إِنَّ اللّهَ لاَ يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِكَ لِمَن يَشَاء وَمَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدِ افْتَرَى إِثْمًا عَظِيمًا
هر آينه خدا گناه کسانی را که به او شرک آورند نمی آمرزد ، و گناهان ، ديگر را برای هر که بخواهد می آمرزد و هر که به خدا شرک آورد ، دروغی ساخته و گناهی بزرگ مرتکب شده است.


از ديدگاه محققان و قرآن پژوهان، اين آيه مباركه اميدبخش ‏ترين آيه از آيات قرآن است؛ چرا كه اين آيه شريفه، همه گناهان جز شرك به خدا را در مشيّت آمرزش و بخشايش خدا وارد ساخته و مردم با ايمان را ميان بيم و اميد و عدل و فزون‏بخشى خدا در انتظار و در تلاش و تكاپوى سازنده قرار داده است.[1]


آيـه فـوق صـريحا اعلام مى كند كه همه گناهان ممكن است مورد عفو و بخشش واقع شوند، ولى ((شرك )) به هيچ وجه بخشوده نمى شود، مگر اينكه از آن دست بردارند و توبه كـنـند و موحد شوند، و به عبارت ديگر هيچ گناهى به تنهايى ايمان را از بين نمى برد هـمـانـطـور كه هيچ عمل صالحى با شرك ، انسان را نجات نمى بخشد.
ايـن آيـه از آيـاتـى است كه افراد موحد را به لطف و رحمت پروردگار دلگرم مى سازد، زيرا در اين آيه خداوند امكان بخشش گناهان را غير از شرك بيان كـرده اسـت زيـرا افـراد بـسـيارى هستند كه مرتكب گناهان عظيمى مى شوند و براى هميشه از رحمت و آمـرزش الهـى مـاءيـوس مى گردند، و همان سبب مى شود كه در باقيمانده عمر، راه گناه و خطا را با همان شدت بپيمايند، ولى اميد به آمرزش و عفو خداوند وسيله مؤ ثر باز دارنده اى نـسـبـت به آنان در برابر گناه و طغيان مى گردد، بنابر اين آيه در واقع يك مساءله تربيتى را تعقيب مى كند.
شـك نـيـست كه منظور از اين وعده آمرزش ، وعده بدون قيد و شرط نيست بلكه افرادى را شامل مى شود كه يك نوع شايستگى از خود نشان بدهند، و همانطور كه سابقا هم اشاره كرده ايم ، ((مشيت )) و خواست خداوند كه در اين آيه و آيات مشابه آن ، ذكر شده به معنى ((حـكـمت )) الهى است ، زيرا هرگز خواست خدا از حكمت او جدا نيست ، و مسلما حكمت او اقتضا نـمـى كـنـد كـه بدون شايستگى ، كسى را مورد عفو قرار دهد، بنابر اين جنبه تربيتى و سازندگى آيه به مراتب بيش از سوء استفاده هايى است كه ممكن است از آن بشود.[2]

بنا بر اين معناى آيه چنين مى‏شود كه خداى تعالى شرك را از هيچ كافر و مشركى نمى‏آمرزد، و ساير گناهانى كه پايين‏تر از شرك است، به وسيله شفاعت شفيعان از بندگانش و يا به وسيله عمل صالح مى‏آمرزد، و خود او در اين آمرزش مقهور و محكوم به اين نيست كه هر گناهى از انواع گناهان معمول را از هر گناه كارى بيامرزد، بلكه هر جا حكمتش اقتضا كرد مى‏آمرزد، و هر جا نكرد نمى ‏آمرزد.


چون خداى عز و جل عزيز و حكيم است، و هيچ كار او جزافى و بى حكمت نيست، بناچار نيامرزيدن مشرك و آمرزيدن ساير گناهان او بايد طبق حكمت باشد.


اما حكمت اين كه شرك را نمى‏آمرزد، اين است كه عالم خلقت كه سراپايش رحمت خدا است، اساسش عبوديت خلق و ربوبيت خداى تعالى است، هم چنان كه خود خداى تعالى فرمود:" وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ" « من جن و انس را نيافريدم مگر براى اين كه عبادتم كنند. »[3]، و معلوم است كه با شرك ديگر عبوديتى نيست.


و مراد از شرك در آيه، معنايى است كه شامل كفر نيز مى‏شود، زيرا مى‏دانيم كه خداى تعالى به هيچ وجه كفر را نمى‏آمرزد، پس آيه شامل او نيز مى‏شود، هر چند كه از نظر نامگذارى كلمه (شرك) بر او صادق نباشد، البته اين در صورتى است كه اصطلاح قرآن را در نظر بگيريم، كه اهل كتاب را مشرك نمى‏ نامد، هر چند كه كفرشان به قرآن و به دينى كه رسول خدا (ص) آورده در واقع شركى است كه به خدا ورزيده ‏اند، و گرنه خود كلمه شرك شامل آنان نيز مى‏شود، زيرا وقتى اهل كتاب به قرآن كه مصدق تورات و انجيل آنان است، ايمان نياورند به خدا كفر ورزيده ‏اند و آن چه در دست دارند را (مثلا موسى (ع) را) شريك خداى تعالى گرفته ‏اند، چون كسى كه به موسى (ع) ايمان آورده اگر به عيسى (ع) كفر بورزد موسى را شريك خدا گرفته است، و شايد در اين كه فرمود: (أَنْ يُشْرَكَ بِهِ اينكه به او شرك بورزند)، و نفرمود:" ان اللَّه لا يغفر المشرك- و يا- المشركين" همين نكته منظور بوده است. [4]

علامه طباطبایی(ره) در ذیل آیه وَ إِذْ قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ يَعِظُهُ يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ" [5]می فرماید:عظمت هر عملى به عظمت اثر آن است، و عظمت معصيت به عظمت كسى است كه نافرمانى‏ اش مى‏شود، چون كه مؤاخذه عظيم نيز عظيم است، بنا بر اين بزرگترين گناهان و نافرمانى ‏ها نافرمانى خدا است، چون عظمت كبريايى همه از او است، و فوق هر عظمت و كبريايى است، چون خدايى است بى شريك، و بزرگترين نافرماني هاى او اين است كه برايش شريك قائل شوى.


" إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ"- در اين جمله عظمت شرك را مقيد به قيدى با مقايسه با ساير گناهان نكرد، تا بفهماند كه عظمت ظلم شرك آن قدر است كه با هيچ گناه ديگرى قابل قياس نيست.[6]


گناهان مانند امراض است و تا زمانی که مرض قسمت مهمی از جسم انسان را مورد هجوم قرار ندهد و آن ها را دچار خلل نکند برای جسم قدرت دفاعی باقی می ماند که با آن شفا یابد و سالم شود و لکن اگر مرض نقطه حساس جسم انسان را –مثل مغز- را هدف قرار دهد و در نتیجه آن جسم انسان از کار بیفتد درهای امید به شفا و سلامت در این حالت بسته می شود و مرگ حتمی را اختار می دهد.
شرک مانند این مرض است که مرکز حساس روح انسان را از کار می اندازد و گمراهی را در نفس منتشر می کند و اگر شرک در نفس باقی بماند امیدی به نجات انسان نمی باشد درحالیکه اگر حقیقت توحید و عبادت خداوند یکتایی که سرچشمه هر فضیلت و حرکتی است باقی بماند آرزوهای انسان در بخشش گناهان دیگر از بین نمی رود و به این خاطر است که خداوند می فرماید: إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ.[7]

[1] تفسیر مجمع البیان ، ذیل آیه 48 سوره نساء ، نویسنده : علامه طبرسی
[2] تفسیر نمونه ، ذیل آیه 48 سوره نساء ، نویسنده : آیت الله مکارم شیرازی و دیگران
[3] سوره ذاريات آيه 56
[4] ترجمه تفسير الميزان، ج‏4، ص: 589 ، نويسنده: علامه طباطبايى- سيد محمد باقر موسوى همدانى‏، ناشر: دفتر انتشارات اسلامى‏ ، مكان چاپ: قم‏ ، سال چاپ: 1374 ش‏ ، نوبت چاپ: پنجم‏
[5] سوره لقمان ، آیه 13
[6] ترجمه تفسير الميزان، ج‏16، ص: 322
[7] الأمثل في تفسير كتاب الله المنزل، ج‏3، ص: 456 ، نويسنده: آيت الله مكارم شيرازى‏ ، ناشر: مدرسة الإمام علي بن أبي‏طالب‏ ، مكان چاپ: قم‏ ، سال چاپ: 1379 ش- 1421 ق‏ ، نوبت چاپ: اول‏

سلام علیکم و رحمه الله

آنچه که شما از الله سبحانه و تعالی اینجا نقل کردید اشتباه است. خداوند به شرک حساس نیست این بنده است که در صورت مشرک شدن به تباهی میرود.
و امر و نهی الهی برای بنده اش است نه اینکه سود یا ضرری به حال خودش داشته باشد.

یاحق

سلام به شما

اینکه خداوند حساسیت ویژه و فوق العاده ای دارد به شرک دارد به این دلیل است که :
اساسا همه ی کارهای عالم به دست خدا و دستور و فرمان او انجام می شود و هیچ کسی جز اون نیست و فقط اوست.
تصور بفرمایید شما سالها تحقیق کردید و چه شبهایی که تا صبح در تحقیق و برسی یک مسئله ی علمی بودید. بعد از 30 سال تلاش شبانه روزی به یک موضوع مهم علمی پی میبرید.
بعد در سدد این هستید که این موضوع علمی را به ثبت برسانید.
پیش پادشاه و مسئولین مرتبط برای ثبت می روید.
این پادشاه پسر خوشگذاران عیاش و بد کاری دارد که اصلا از علم و دانش و شعور و تحقیق و شب زنده داری چیزی نمی داند.
بعد می گذرد و دست یافته ی علمی شما ثبت میگردد .
بعد در یک مراسم بزرگ که تمامی مردم حضور دارند می خواهند شما را معرفی و به خاطر این دست یافته تکریم کنند.
بعد هنگامی که موضوع علم شما را ابتدا برای مردم می گویند و در اخر می خواهند اسم شما را ببرند , بگویند این دست آورد علمی توسط 2 نفر انجام شده است که سال های سال این دو نفر شب های بیدار بوده و سختی ها کشیده و از خواب و خوراک زده اند تا ما در آسایش باشیم و غیره...

آن دو نفر کسی نیستند جز :
1- پسر پادشاه نفر اول در این موضوع که زحمات زیادی کشیده اند.
2- جناب آقای x ( شما )

ظلم از این بالاتر وجود دارد ؟؟

حال تصور بفرمایید خدایی که مثل و مانند ندارد و همه ی کار ها و آفرینش به دست اوست , بگویند فلان کس هم به خداوند کمک کرده و پیشنها هایی داده است که برای خدا مفید بوده و ایشان هم زحماتی در این زمینه کشیده اند.
بعد این کذب محض است و با این طرز فکر و اعتقاد به همچین خدایی اساسا اون خدا به معنای واقعی کلمه نابود شده است و پر از نقص است . یعنی مرگ خداوند به معنای واقعی.

فلذا این ظلم بسیار بزرگی است در حق خداوند.

و اما...
دوستان لطفا دقت کنید :
خداوند همه ی گناه ها را می بخشد """ حتی شرک "" را.
اما چه موقع شرک دیگر بخشیده نمی شود ؟
موقعی که با این عقیده آن فرد از دنیا برود.
کسی که 30 سال مشرک بوده و حالا پشیمون شده و توبه می کند و اسلام می آورد , این کاملا بخشیده می شود و می تواند به مقامات بالا برسد.

ابوذر مشکر بود و بعد اسلام آورد و پیامبر در باره ی او فرمود :
آسمان سايه بر سر نيفکند و زمين در برنگرفت کسي را که راستگوتر از ابوذر باشد.
یا جای دیگر :
آسمان سايه بر سر نيفکند و زمين در بر نگرفت گوينده اي را که راستگوتر و باوفاتر از ابوذر- شبيه عيسي پسر مريم- باشد.
در زبان امام صادق(ع) فرمود: ایمان همچون نردبانی دارای ده پله و مرحله است. مقداد در پله هشتم، [="red"]ابوذر در پله نهم[/] و سلمان فارسی در پله دهم ایمان قرار دارند.

و اما در مورد مسیحیت و اعتقاد به تثلیث :

خیلی روشن است , اگر کسی مسیحی به دنیا آید و از اول در گوشش خوانده اند که خدا 3 تاست و مسیح پسر خداست , و بعد این فرد اصلا نتوانسته و حتی به گوشش پیام حق نرسیده و اصلا چیزی به نام اسلام و خدای واحد به گوشش نخورده و بعد این فرد مثل یک انسان واقعی زندگی کرده و عبادت گفته شده در انجیل را انجام داده - معلوم هست که خداوند چنین شخصی را ابدا جهنمی نخواهد کرد.
وقتی همچین شخصی اصلا درجریان نیست موضوع چی هست که نمیکشندش بالای دار. اونم خدا. قسط عدالت.
و اما...
کسی که مسیحی هست و کلام اسلام و خدای احد به گوشش خورده و می داند قرانی هست اما روی عقیده ی مسیحیت می ماند و اعتقاد دارد 3 خدا وجود دارد , اصلا بعید نیست شامل همچین آیه ای بشود . چرا ؟

چون ایشان 2 گزینه روی میز دارد :
1- خدای سه گانه و مسیح پسر خدا
2- خدای احد
و ایشان این 2 مورد به گوشش خورده و کاملا می تواند از بین این ها یکی را انتخاب کند.

همانطور که ایمان و مومنین و بهشت درجه دارد.
کافر و مشرک و غیره هم درجه دارند.
مسلما کافر و مشرک لجباز
با کافر و مشرک نادان و مستضعف
با کافر و مشرک نیمه دانا و نادان و غیره...
تفاوت دارند.
و این تشخیص را خداوند روز قیامت بین ایشان میدهد و مشخص می کند.
فرقی هم نمیکند اگر بر فرض محال ما از دنیا رفتیم و مشخص شد العیاذبالله خداوند احد نیست ما هم مواخذه می شویم , چون ما الان می دانیم مسیحی ها چه می گویند و یهود چه می گویند و غیره و خودمان بنا به دلایل قرانی عقلی حدیثی و هرچیزی...اسلام را پذیرفته ایم.

پس خیلی مهم هست و همه مسئول هستیم و به احدی کوچکترین ظلمی نخواهد شد مطمئن باشید.

و البته اینم بگم که می شود مسلمانانی هم باشند و اگر چه مشرک نیستند اما هرگز بخشیده نخواهند شد یا به عبارتی اصلا بخشش به ایشان تعلق نمی گیرد.
شمر
یزید
صدام و غیره...

موفق باشید

[="Tahoma"][="SeaGreen"]ببخشین اما صدام و شمر و یزید، مشرک نیستند؟؟
درسته زبونن گفتن مسلمونن؛ اما از بند بند وجودشون، استکبار و منیت و هواپرستی می باره. اینا شرک نیس؟؟[/]

سلام به شما
اول اینکه از نظر من دادن صفت شرک به این اشخاص ملعون جفا در حق این صفت است , لذا من ایشان را مشرک نمی دانم و بد تر از مشرک می دانم.
اما اینکه من گفتم ایشان مسلمان بوده اند به این دلیل بود که ظاهرا ایشان در این سه مورد زیر معتقد بودند :
1-الوهیت
2-خالقیت
3-ربوبیت
و شرک در این سه مورد ظاهرا نداشته اند و من بیشتر مرادم این سه مورد بود.
شاید(قطعا) بشود گفت ایشان در عمل و عبادت مشرک بوده اند.
و در کل هر انسان در هر دینی می تواند از مشرک هم بد تر شود شایدم همون بد تره شرک باشه.

با تشکر

به دلیل اینکه ضرر بیشتری برای انسان دارد

خدا بی نیاز است

سلام به شما
اینکه میگید تنها نبوده خدا یعنی چی ؟
یعنی شخصی در آفرینش شریک خدا بوده ؟

با سلام.

و لاتشركوا به شيئا

شرک به تخلف از امر و دلالت الهی بر می گردد،وگرنه شیطان نیز به دلیل همین عدم شرک به حق سجده بر ادم نکرد،ولی چون خود حق به سجده امر کرده بود از دایره شرک خارج می گردد،یا مثلا دور خانه گلی کعبه چرخیدن و به جهات مختلف نماز گزاردن،انچه اصل است امر و دستور حق است،وگرنه ممکن است خداوند جوری دیگر دستور دهد و باید از ان پیروی کرد.......

قال الحق:

وَ مَا یُؤْمِنُ أَكْثرَُهُم بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُم مُّشْرِكُونَ

اکثر آنها كه ایمان مى‏آورند، ایمانشان آمیخته با شرك است و مشرک هستند.

((علامه طباطبایی در كتاب (قرآن در اسلام )، ص 33 (با اندكى تصرف ) چنين مى نگارد:
ظاهر اين كلام نهى از پرستش معمولى بتها است ، چنانكه مى فرمايد: و اجتنبوا الرجس من الاوثان (حج : 30) دورى گزينيد از پليديها كه بتها باشند)؛ ولى با تاءمل و تحليل معلوم مى شود كه پرستش بتها براى اين ممنوع بوده است كه خضوع و فروتنى در برابر غير خدا است ، و بت بودن معبود نيز خصوصيتى ندارد، چنانكه خداى متعال طاعت شيطان را عبادت او شمرده و مى فرمايد: الم اعقد اليكم يا بنى آدم لا تعبدوا الشيطان (يس : 60) آيا فرمان ندادم به شمااى بنى آدم كه شيطان را مى پرستيد.
و با تحليلى ديگر معلوم مى شود كه در طاعت و گردن نهادن انسان ، ميان خود و غير فرقى نيست ، چنانكه از غير نبايد اطاعت كرد، از خواستهاى نفس در برابر خداى متعال نبايد اطاعت و پيروى نموده ، چنانكه خداى متعال اشاره مى كند: افرايت من اتخذ الهه هواه ؟ (جاثيه : 3) آيا ديدى كسى را كه هواى نفس خود را خداى خود قرار داده ؟ و با تحليل دقيق ترى معلوم مى شود كه اصلا به غير خداى متعال نبايد التفات داشت و از وى غفلت نمود، زيرا توجه به غير خدا همان استقلال دادن به او و خضوع و كوچكى نشان دادن در برابر اوست ، و اين ايمان ، روح عبادت و پرستش مى باشد. خداى متعال مى فرمايد: و لقد ذرانا لجهنم كثيرا من الجن و الانس تا آنجا كه مى فرمايد: اولئك هم الغافلون (اعراف : 179) سوگند مى خورم ما بسيارى از جن و انس را براى جهنم آفريديم ... آنان همان غفلت كنندگان از خدا هستند.)
چنانكه ملاحظه مى شود از آيه كريمه : و لاتشركوا به شيئا ابتداء فهميده مى شود كه نبايد بتها را پرستش ‍ نمود، و با نظرى وسيعتر مى شود كه بايد انسان از ديگران ، به غير اذن خدا، پرستش كند، و با نظرى وسيعتر از آن انسان حتى از دلخواه خود نبايد پيروى كند، و با نظر وسيعتر از آن نبايد از خدا غفلت كرد و به غير او التفات داشت ))

در ایا ت قران شرک و کفر و ضلالت به یک مصداق به کار رفته اند.

------------------------