آیا منظور ار خدا "خود انسان" هست ؟

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آیا منظور ار خدا "خود انسان" هست ؟

با سلام

اولا تشکر کنم بابت راه اندازی این انجمن

وقتی که در سنین پائین تر هستید هر نکته ای رو قبول میکنید ولی وقتی که
بزرگتر شدید سخت حرف اطرافیان رو قبول میکنید و بیشتر تعقل میکنید

وقتی اطراف انسان پر شود از انسان های منحرفی که فکر میکنند عقل کل هستند
در افکار و اعقاید شما شک ایجاد میکنند و سوالات زیادی برای شما پیش می آید.

- امکان دارد که منظور از خداوند همان خود انسان باشد ؟ و اینطور گفته شده تا انسان در خود تعقل و تفکر کند و منظور از شیطان فکر و اندیشه نادرست باشد ؟ و واقعا این عارفین در تاریخ به این نکته پی برده اند که از زر و ثروت چشم بسته اند ، یعنی به درجه ای رسیده اند که فهمیده اند ما باید خود را بسازیم و انسان کاملی باشیم ؟
و همه ی اینها رو این طور گفته اند برای اعراب آن زمان چون درک آنها در همین سطح بوده..

کارشناس بحث : اندیشمند

با سلام خدمت شما کاربر گرامی و عرض ادب

سوال شما را می توان از دو جهت بررسی کرد:

الف:از این دید که آیا احتمال دارد منظور از خدا خود انسان باشد و چنین گفته اند تا ما در خود بیندیشیم؟

ب: آیا اصلا چنین سخنی صحیح است و می شود چنین فرض کرد که «این همانی » وجود دارد؟

از جهت اول باید گفت منظور از کسانی که چنین گفته اند چه اشخاصی هستند؟ اگر منظور انبیاء الهی(علیهم السلام) هستند که نه از سخنان آن ها و نه از کردار آن ها حتی ذره ای نمی توان چنین احتمالی داد زیرا سخن آن ها با دیگران در مورد شناخت خداوند همان شناخت انسان نبود بلکه آن ها هدفی جز شناخت خداوند نداشتند و برای خداوند اوصافی را به کار می بردند که شایسته انسان نبود.

آن ها سخن از خداوندی می کردند که خالق هستی است و این جهان را بیهوده خلق نکرده و انسان ها به سوی او بازگشت می کنند:

«افحسبتم انما خلقناكم عبثا و انكم الينا لاترجعون‏»
«آيا گمان كرده‏ ايد كه شما را بيهوده آفريده ‏ايم و شما به سوى ما بازگشت نمى‏كنيد؟» [1]

خداوندی که انسان را خلق کرده است و او را هدایت می کند:

«قال ربنا الذى اعطى كل شى‏ء خلقه ثم هدى‏»
«گفت: پروردگار من كسى است كه به هر موجودى، خلقت لازمه ‏اش را داد وسپس هدايت كرد.» [2]

و برای هر امتی هدایت کننده ای قرار می دهد:

«و لقد بعثنا فى كل امة رسولا ان اعبدوالله و اجتنبوا الطاغوت‏»
«ما در هر امتى پيامبرى را برانگيختيم تا مردم خدا را بپرستند و از طاغوت دورى‏ جويند.» [3]

و همراه آن ها کتاب نازل می کند :

«لقد ارسلنا رسلنا بالبينات و انزلنا معهم الكتاب و الميزان ليقوم‏ الناس بالقسط‏»
«ما رسولان خود را با معجزاتى آشكار فرستاديم و بر آنها كتاب و ميزان را نازل‏ كرديم تا مردم براى برپايى عدالت قيام كنند.» [4]

و مردم بدانند این دنیا فانی است و آخرت باقی است:

«يا قوم انما هذه ‏الحيوة ‏الدنيا متاع و ان الآخرة هى دار القرار»
«اى قوم زندگانى دنيا متاعى بيش نيست، ولى زندگانى آخرت منزلگاه ابدى ‏است.» [5]

از سویی اگر هدف شناخت خود انسان بود برای انبیاء راحت تر بود که بگویند منظور ما شناخت خود انسانی است و دیگران نیز با سخن انبیاء(علیهم السلام) چنین گسترده مخالفت نمی کردند.

همچنین انبیاء(علیهم السلام) در محور انسان شناسی نیز فعالیت داشتند و معارفی را در خصوص شناخت خود و تزکیه نفس و راه های رسیدن به کمال او برای انسان ها بیان می کردند و اگر هدف تنها شناخت خود انسان بود دیگر بیان این همه معارف بلند و والا که در محور انسان شناسی نبود معنا نداشت زیرا هدف حاصل شده بود.

مضافا بر این سخن از خداوند محدود به زمان اعراب نمی شود که بگوییم به خاطر آن ها اینگونه سخن گفته اند بلکه سخن از خدا بحثی است که ازابتدای خلقت وجود داشته و هنوز هم ادامه دارد و ادامه هم خواهد داشت.آیا به آن اعراب شناساندن انسان آسانتر بود یا این همه معارف عظیم دینی؟!


از جهت دوم نیز اصلا امکان ندارد خدای انسان ها ،خود انسان باشد زیرا انسان موجودی است نیازمند و وجودش ممکن است در حالیکه خداوند موجودی است که بی نیاز از همه چیز است و وجودش وابسته به خود است.


دلایلی که برای اثبات خداوند به کار می روند همگی اثبات کننده موجودی غیر از انسان هستند و تطابق واجب الوجود بر انسان ها خلاف عقل و فطرت است.


موجود ـ به حسب فرض عقلي ـ يا واجب الوجود است و يا ممكن الوجود، و هيچ موجودي عقلا از اين دو فرض، خارج نيست. و نميتوان همة موجودات را ممكن الوجود دانست، زيرا ممكن الوجود نياز به علت دارد و اگر همة علتها هم ممكن الوجود و به نوبة خود نيازمند به علت ديگري باشند هيچ گاه هيچ موجودي تحقق نخواهد يافت و به ديگر سخن: تسلسل علتها محال است پس ناچار سلسلة علتها به موجود ديگري منتهي ميشود كه خودش معلول موجود ديگري نباشد يعني واجب الوجود باشد.[6]


البته در اين باب براهين فراوان ديگري چون برهان نظم، برهان حركت، برهان حدوث و... وجود دارد که اشاره به خالقی بی نیاز می کند.

[1] سوره مبارکه مؤمنون-آیه: 115
[2] سوره مبارکه طه-آیه: 50
[3] سوره مبارکه نحل-آیه: 26
[4] سوره مبارکه حديد-آیه: 25
[5] سوره مبارکه غافر-آیه: 39
[6] مصباح يزدي، محمد تقي، آموزش عقايد، انتشارات سازمان تبليغات اسلامي، چاپ سوم، 1366، ج 1، ص 74 و 75

موضوع قفل شده است