نقدی بر یک جملۀ رایج و متداول

چند نکته در بارۀ جملۀ بالا:

بی شک حسین بیش از آنکه تشنۀ آب باشد، تشنۀ لبیک بود، اما نباید همچون تاریخ، عطش جگرگوشۀ رسول الله (ص) را از یاد برد. زیرا می خواهند عطش حسین را کم جلوه دهند تا با فراموشی آن زمینه های لبیک گوئی به راه و اندیشۀ حسین،هم به مرور فراموش شود.

در برابر افسوس کسانی که می خواهند با تکیه و تأکید صرف، بر افکار حسین، زخمهایش را کم ارزش جلوه دهند باید گفت: بی شک، افکار و عقاید حسین (ع) همان گوهری است که عاشقان راه اباعبدالله الحسین (ع) را به اشک و ماتم بر جسم زخم خورده و شهیدش وا می دارد. و حسین را افکار و عقایدش و آزادگی و حقانیتش به مسلخگاه عشق برد.

چنانکه از افکار الهی حسین می توان فهمید که مقاومت و پایداری وی نتیجه ای بهتر از زخم و خون و عطش و اسارت، در حادثه و حماسۀ عاشورا ندارد. از زخمها، عطشناکی، شهادت، اسارت و مقاومتش در برابر همۀ سختی های عاشورا می توان به اهمیت راه و حق بودن هدفش پی برد.

مگر نه اینست که در طول تاریخ و همه روزۀ ایام، مظلومان زیادی از جور و ستم ظالمان، زخم می خورند و کشته می شوند؟ خون های زیادی ریخته می شود؟ که غم آن، میوۀ آه و حسرت را بر قلوب عدالت جویان ثمر می دهد. لکن به مرور زمان، همه چیز از یاد و خاطره ها می رود.

اما زخم حسین (ع) چه زخمی بود و خون حسین چه خونی؟ که هزار و اندی است، سینۀ هر آزاده ای را بدرد می آورد؟ و خون هر انسان حق جوئی را به جوش.

بقول شاعر:

این حسین کیست که عالم همه دیوانۀ اوست/این چه شمعی است که جانها همه پروانۀ اوست.

آری!

معادلۀ "راه و هدف" و "زخم و عطش"، در جریان عاشورا، چندان پیچیده نیست. تناسبی دوسویه دارد. از هر طرف بروی به جواب می رسی.

از اینرو نمی توان افکار را از زخم ها، صبر و ایثار و مقاومت را از تشنگی و عطش و شهادت عاشورائیان را از اسارت کوفه و شام جدا کرد.

و چه زیبا امام راحل فرمود: این عزاداری های (محرم و صفر) است، که اسلام را زنده نگه داشته است.

پس آنها که می خواهند زخم ها و عطش حسین (ع) را کم ارزش جلوه دهند، بدنبال انحراف این رابطه و عشق مردم به حرکت و قیام اباعبدالله و آرمانهای حقیقت جویانۀ او هستند. شور و حرارتی که هزار و اندی سال خواب آرامشان را به کابوسی هولناک مبدل ساخته است.

موفق باشید ...