شهدای بی پدر و مادر !!!

رفتم که خار از پا کشم
محمل ز چشمم دور شد
یک لحظه من غافل شدم
یک عمر راهم دور شد

شاید این جوری بشه یه ذره از اون روزای خوشی رو که با یه عمر معصیت و موندن عوضش کردیم، جبران کرد.

***
داشتم از شهدای بی پدر و مادر می گفتم.
ترش نکنین.
به خودتون زحمت بدین و یه سر برین خیابون انقلاب سر پیچ شمیرون.
بالای دیوار ساختمون بهزیستی، یه سری تابلو یا به قول امروزی ها "بنر" رنگی زدن.
چیه؟
خب معلومه عکس شهدای بی پدر و مادر.
باز که اخماتون رفت توی هم.
خب وقتی زیر عکس شهید اسم و فامیلی نمی نویسن، یعنی چی؟
اسم و فامیل ندارن...
آدرس؟
نشونی؟
حتی شماره قبرشونم ننوشتن که نکنه بری اون جا!
خونه
بابا
مامان
قبر
کوچه
خیابونی به نام
دیواری نقاشی شده
خاطراتی پر و پیمون ...
هیچی و هیچی.
نه کسی از اونا فیلمی می سازه، نه کسی عکسشونو چاپ می کنه.
اصلا کسی نباید اسمی از اونا بیاره.
***
مهر سال 61، همون روزایی که خدا منو یتیم کرد و مصطفی رو ازم گرفت
(اونایی که یه ذره باهام رفیقن منظورمو می فهمن. اونایی هم که متوجه نشدن بذارن مهر ماه براشون می گم.)
دو تا داداش باهامون توی گردان بودن.
اصلا اسمشونم با اسمای ما فرق داشت:

ثاقب شهابی نشاط
ثابت شهابی نشاط

هر دوتاشون امدادگر بودن.
بعد از عملیات مسلم بن عقیل که اون روزا انجام شد، یه بار اون دوتا رو دیدم. خیلی پکر بودن.
داغ داغ
خیلی می سوختن.
گفتم چتونه؟
گریه کردن.
- مگه چی شده؟ خب همه ماها رفیقامون شهید شدن.
ثاقب زد پشتم و گفت:
- آره داداش حمید تو راست میگی. اونا با رفیقای شما فرقی ندارن. ولی رفیقای شهید شما پدر و مادر دارن، خونواده دارن ...
- یعنی چی؟
- یعنی این که همه ما با هم همخانواده بودیم. بابا و مامان نداشتیم که نازمونو بکشن. برامون غذا درست کنن. واسه مون اسباب بازی بخرن ...
- آخه چه طوری؟
- خیلی ساده. ما همه مون توی شیرخوارگاه یا به قول شماها "یتیم خونه" زندگی می کنیم ...