کمکم کنید(اگر میتوانید شیعه را اثبات کنید)

ادامه ...

روايات صحيحي كه حكم به وجوب تمسك به ثقلين مي كند متواتر و فراوان كه از بيست و اندي نفر از صحابه پيامبر رسيده است و هر يك مكمل و مويد ديگري است
پيامبر خدا در مناسبتهاي زياد و به عبارات گوناگوني اين حقيقت را بازگو فرموده است
گاهي در روز غدير و زماني هم در روز عرفه در حجه الوداع و بار ديگر پس از بازگشتن از طائف و مرتبه ديگري بر منبر خود در مدينه (ينابيع الموده 29_34 )

و دفعه ديگر در حجره خودش در بستر بيماري در حالي كه اتاق پر از صحابه بود آن هنگام كه فرمود
3- ايها الناس يوشك ان اقبض قبضا سريعا فيطلق بي و قد قدمت اليكم القول معذرة‌ اليكم الا اني مخلف فيكم كتاب الله و عترتي اهل بيتي
اي مردم من به زودي قبض روح ميشوم و از اين جهان رحت بر مي بندم و من پيشاپيش سخني را كه از من سلب مسئوليت نمايد به شما گفتم آگاه باشيد من كتاب خدا و اهل بيتم را در ميان شما به جانشيني خود مي گزارم
پس دست علي را بلند كرد و فرمود
هذا علي مع القرآن و القرآن مع علي لايفترقان حتي يردا علي الحوض ... (1)
اين علي با قرآن است و قرآن با اوست از هم جدا نميشوند تا آنگاه در كنار حوض به من بپيوندند

به اين مطلب گروهي از دانشمندان بزرگ اهل تسنن اعتراف كرده اند حتي ابن حجر پس از نقل حديث ثقلين مي گويد آگاه باشيد كه حديث لزوم تمسك به قرآن و عترت طرق فراواني دارد واز بيش از بيست نفر از اصحاب پيامبر نقل شده است
سپس اضافه كرده و مي گويد پيامبر آن را در حجه الوداع در عرفه فرموده و در بعضي ديگر آمده كه در مدينه هنگام بيماري در آن زماني كه اتاقش مملو از اصحاب بود و در طريق ديگري رسيده كه در غدير خم و در مورد ديگري است كه پس از بازگشت از طائف به هنگام ايراد خطبه فرموده است
همچنين مي افزايد
اين موارد با هم منافاتي ندارد زيرا مانعي ندارد كه آن حضرت در تمام اين موارد و موارد ديگري نيز اين حقيقت را تكرار كرده باشد و اين به خاطر عنايت خاصي است كه رسول خدا به قرآن كريم و عترت پاك خود داشته اند (2)

و همچنين از كتاب طبراني نقل است كه حضرتش بعد از حديث اني تارك فيكم الثقلين ..... اضافه فرمود فلاتقدموهما فتهلكوا و لاتقصروا عنهما فتهلكوا و لا تعلموهم فانهم اعلم منكم (2)
از آنان پيشي نگيريد كه هلاك مي شويد و در مورد آنان كوتاه نياييد ( از آنان عقب نمانيد ) كه هلاك مي شويد به آن ها چيزي نياموزيد كه از شما داناترند

1- به آخر فصل دوم كتاب صواعق المحرقه باب 9 صفحه 75 نوشته ابن حجر بعد از چهل حديث از احاديث مذكور در آن فصل مراجعه فرمائيد
خصائص نسائي : 100 حديث 84 معجم طبراني 3/180 حديث 3052 ، سنن الكبري بيهقي 5/131 حيدث 8469 ، مقتل الحسين خوارزمي : 1/48 ، تاريخ مدينه دمشق 12/226 ، اسد الغابه : 6/136 ، فرائد السمطين 2/274 حديث 12 البدايه والنهايه 5/231 ، مجمع الزوائد : 9/165 فصول المهمه : 40 ، تاريخ الخلفاي سيوطي : 158 ، اخبار الدول قرماني : 1/305

2- به كتاب صواعق المحرقه نوشته وي فصل اول باب 11 آخر صفحه 89 در تفسير آيه چهارم " وقفوهم انهم مسئولون " مراجعه فرمائيد

3- معجم كبير طبراني 3/64 حديث 2681 ، مجمع الزوائد 9/163 ، در المنثور :2/107، ينابيع الموده : 35 ، بحار الانوار : 23/142 حيدث 92 و 152 حديث 113 و 69/17 حديث 3 مراجعه فرمائيد

چرا منابع که جناب رحیق مختوم گفتند صحیح نیست ؟

حدیث در مورد امامت هست ولی عبدالوهاب اونو قبول ندارد و شما !

قران که مورد تایید همه هست ان شاءالله!!؟!؟
http://www.askdin.com/post279706-7.html
و
http://www.askdin.com/post279707-8.html
مطالعه بفرمایید!(دقیق بخوانید و کامل لطفا!چون به اشکالات معمول سعی کردم پاسخ بدم!!تکرار بیهوده نشه!)

چرا بخونم

[="Olive"]

سلام علیکم

بگذارید اول کمی درباره قران و نقش امام و لزوم وجود او طبق شریعت الهی در قران کریم صحبت کنیم

- این آیات را خداوند در شرح حال حضرت موسی و قومش فرموده

وَلَقَدْ آتَينَا مُوسَى الْكِتَابَ فَلَا تَكُنْ فِي مِرْيةٍ مِنْ لِقَائِهِ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِبَنِي إِسْرَائِيلَ(السجده/23)
ما به موسي کتاب آسماني داديم؛ و شک نداشته باش که او آيات الهي را دريافت داشت؛ و ما آن را وسيله هدايت بني اسرائيل قرار داديم!

خداوند در این آیه به تنزیل کامل تورات اشاره میکند و روایت کامل آن آیات از طرف آن حضرت و تبئینش.
ولی برای بعد از حضرت موسی که اسوه امت خود بود و بعد از مرگ دیگر نیست چه کاری کرده خداوند ؟

وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةًيهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآياتِنَا يوقِنُونَ(السجده/24)
و از آنان امامان (و پيشواياني) قرار داديم که به فرمان ما (مردم را) هدايت مي‌کردند؛ چون شکيبايي نمودند، و به آيات ما يقين داشتند.

اما سوال :
چرا وقتی کتاب کامل نازل شد و توسط حضرت موسی ( ع ) نقل گردید و نه تنها تبئینش کرد بلکه با رفتار و گفتار خود سیره حق را به نمایش گذاشت برای درک بهتر مردم از آنچه که نازل شده
باز خداوند
حرف از هدایت میزند ؟ ( یهدون بامرنا )
مگر همین کتاب کفایت نمیکرد ؟ مگر سنت حضرت موسی نقل نشده بود ؟

شما فرمودید احادیث نقل شده از سرکار رحیق مختوم مشکل دارد
همین کلام را آنها ( گروهی از یهود بعد از حضرت موسی ) نیز میگفتند.

آنها نه تنها تبئین انبیاء بعد موسی را رد میکردند بلکه حتی نبوتشان را از روی جهل یا غرض العیاذ بالله به تمسخر میگرفتند
تاریخ انبیاء بالاخص در مورد حضرت عمران و ذکریا و سلیمان و داود بسیار گویا است
[spoiler]حتی همین الان هم یهود و نصارا آنها را پادشاه میخوانند و نه نبی
در مورد حضرت لوط که از انبیاء مبلغ بعد از حضرت ابراهیم علیه السلام است با وجودی که در کتبشان شرایط نبوت در مورد حضرت لوط آمده باز نبوتش را قبول ندارند.[/spoiler]

و آنها نیز بر نبی اشکال میکردند همانطوریکه اگر بعد از نبی مرکم اسلام نبی ای بود عده ای او را نیز منکر میشدند
لذا خداوند میفرماید

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ يفْصِلُ بَينَهُمْ يوْمَ الْقِيامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يخْتَلِفُونَ(السجده/25)
البته پروردگار تو ميان آنان روز قيامت در آنچه اختلاف داشتند داوري مي‌کند (و هر کس را به سزاي اعمالش مي‌رساند)!
حال سوال:
بعد از رسول گرامی اسلام لی الله علیه و آله و سلم چه کسی به امر خدا جلوی اشکال و انحراف را باید بگیرد و بامر الهی مسئول تبئین احکام الهی باشد؟

در روایات متواتر از شیعه و اهل سنت آمده من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه
و
وهابیها هم میگویند کفانا کتاب الله

آیات قرآن را هم در این باره برایتان آوردم و دیدیم که نظر خداوند درباره کفایت کتاب چه هست.

حال کدام اینها به نظرتان صحیح است ؟
نظر وهابیت و یا نظر کسی که گفت هرکسی بمیرد و امام زمان خودش را نشاناسد در مرگ جاهلیت مرده ؟

یاحق

دوست عزیز به شما توصیه میکنم حتما کتاب یا فایلهای صوتی شبهای پیشاور رو گوش کنید وبه همه سوالاتتون می رسید
اگر در دسترس ندارید بگویید فایها رو براتون آماده کنم
یا علی مدد
حی علی المهدی

شما همان نظر اهل سنت را در مورد امام بپذیرید کفایت میکند تا لزوم وجود امام رو تائید کنید.

اما امامت منصوب من الله

1- چرا امامت منصوب من الله در سنت اهل سنت معتقد نیستند ؟

اهل سنت به امامت منصوب من الله معتقدند .چراکه امام زمان امام است و منصوب من الله.

...

دوست عزیز بارها گفته ایم که نه تنها فرعیات این مذهب قابل دفاع نیست بلکه اصلبات آن هم مشکل دارد.
به هر حال منابع زیادی برای اثبات حقانیت اهل سنت است.
مراجعه کن به تایپک: چرا نام حضرت علی در قرآن نیامده

اتفاقا چون قرآن مورد تائید است این را میگوئیم که امامت شما اشتباه است

شما می گوئید امام معصوم است.

اما خداوند در قرآن می گوید یـا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللهَ وَأَطِیعُواالرَّسُولَ وَاُولِى الاَْمْرِ مِنْکُمْ ؛
یعنی از خدا و پیامبرش و اولیا امر پیروی کنید، شاید بگوئید اولیا امر یعنی امامان معصوم!!!
سئوال: پس چرا خداوند در ادامه می فرماید:
اِنْ تَنـازَعْتُمْ فِی شَیء فَرُدُّوهُ إِلَى اللهِ وَالرَّسُولِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَالْیَوْمِ الاْخِرِ
یعنی در زمان اختلاف به الله و رسول الله رجوع کنید!!!
چرا نمی گوید به اولی الامر رجوع کنید؟ مگر آنها معصوم و آینه الله نیستند؟
جواب واضح است: منظور الله امامان معصوم نیست، منظور ولی امر (خلیفه) -حاکم- است که اگر بر فرض مفسد بود در زمان اختلاف به الله و رسول الله مراجعه شود!!!

بله
وجود دارد
پیامبر : علمای امت من از پیامبران بنی اسراییل افضل تر هستند در کتاب های اهل سنت

در مورد این که چرا بعد ان ایه امده است :
ببينيد بين رسول و اولي الامر فرق وجود دارد
رسول بيان کننده احکام و قانون گذار است
اما اولي الامر مجري قانون
روشن است که اگر کسي در حکمي از احکام الهي شک داشته باشد
بايد به سراغ قانونگذار برود

رسول قانون گذار است؟
کفر نگوئید، رسول باید قانون الله را بی کم و کاست ابلاغ نماید نه اینکه خودش قانون وضع کند!!!
در ثانی اولی الامر مجری قانون؟ صحیح، مگر نه این است که طبق گفتار شما معصوم هستند و خلاف دین عمل نمی کنند ؟ پس چرا الله آنها را مانند انسان های عادی جایز الخطا دانسته و گفته در صورت اختلاف با اینها به الله و رسولش رجوع کنید؟
مگر با امام معصوم هم میشود اختلافی داشت؟
پس حالا که اختلاف است، همانگونه که الله می گوید اولی امر جایز الخطا است، پس با نسخ صریح شما که می گوئید امام معصوم است مغایر است

ابتدای آیه دستور به اطاعت داده شده یانه؟

خداوند در این آیه، اطاعت از رسول خدا و « اولى الأمر » را به صورت مطلق واجب کرده است؛ یعنى هر دستورى که آن‌ها در هر زمینه‌اى دادند، باید بدون چون و چرا پذیرفته شود.
اگر «اولى الأمر» معصوم نباشد، ممکن است عمداً و یا سهواً دستورى بدهد که مخالف دستور خداوند و یا رسول خدا (ص) باشد که در صورت مخالفت اگر دستور خدا و رسول او ترجیح داده شود، از دستور «اولى الأمر» سر پیچى شده است، و این مخالف با صریح آیه است؛ چون در این آیه، اطاعت از آن‌ها به صورت مطلق واجب شده است. و اگر از دستور « اولى الأمر » اطاعت شود، از دستور خداوند سر پیچى شده است.
این تناقض در صورتى حل مى‌شود که «اولى الأمر» معصوم از هر گونه خطا و اشتباه باشد.

خداوند جز رسولش کسی را معصوم نکرده است!
در ثانی گفتید ممکن است عمداً و یا سهواً دستورى بدهد که مخالف دستور خداوند و یا رسول خدا (ص) باشد که در صورت مخالفت اگر دستور خدا و رسول او ترجیح داده شود،
اتفاقا این آیه هم برای همین است که اگر اولی امر به خلاف حکم کردند برای حل اختلاف حکم آنان را با الله و رسول الله مقایسه کن!
پس حتما امکان داشته که اولی امر خلاف الله حکم کند که الله این را فرموده، وگرنه می فرمود در زمان اختلاف به الله و رسول و اولی امر رجوع کنید!
متعصب نباشید
این واقعیت است

من چه وقت گفتم که ممکن است دستوری بدهد که مخالف دستور خدا باشد
شما از خودتان حرف می زنید و اندیشه های خودتان رو می گویید از منبع بیاور شما اگر مفسرید ؟
سخن شما رو باید بررسی کرد
اگر هستید ؟؟ کتابتان چیست

ایاک نعبد و ایاک نستعین.

شیعیان برای اثبات امامت و هم چنین عصمت آنان به آیه 59 سوره النساء استناد می کنند:

قال الله تعالی :یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَطِیعُواْ اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأَمْرِ مِنكُمْ....(59/النساء)

اى كسانى كه ایمان آورده‏اید الله را اطاعت كنید و پیامبر و اولیاى امر خود را [نیز] اطاعت كنید....

می گویند : چون اطاعت از اولوالامر همراه با اطاعت رسول آمده پس آنان نیز بایست همانند پیامبر اطاعت شوند...و اگر کسی از گناه و خطا و اشتباه معصوم نباشد چگونه پروردگار جزم به اطاعت از آنها کرده است!...و نتیجه می گیرند که اولو الامر در این آیه معصوم هستند و سپس با روایت حدیثی از جابر، اولوالامر را ائمه دوازده گانه معرفی می کنند.

---------

مناقشه مساله: یعتقدون ثم یستدلون ...به راستی که باورمند شدن قبل از تحقیق و استدلال، سبب انواع ضلالات بوده و هست...چنانکه پروردگار در وصف مشرکان می فرماید:

وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْاْ إِلَى مَا أَنزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ قَالُواْ حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَیْهِ آبَاءنَا أَوَلَوْ كَانَ آبَاؤُهُمْ لاَ یَعْلَمُونَ شَیْئًا وَلاَ یَهْتَدُونَ (104-المائده):

چون به آنان گفته شود به سوى آنچه خدا نازل كرده و به سوى پیامبر[ش] بیایید مى‏گویند آنچه پدران خود را بر آن یافته‏ایم ما را بس است آیا هر چند پدرانشان چیزى نمى‏دانسته و هدایت نیافته بودند( باز بر دین پدرانشان خواهند ماند).

در وصف یهودیان و نصاری نیز می فرماید:

اتَّخَذُواْ أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللَّهِ وَالْمَسِیحَ ابْنَ مَرْیَمَ وَمَا أُمِرُواْ إِلاَّ لِیَعْبُدُواْ إِلَـهًا وَاحِدًا لاَّ إِلَـهَ إِلاَّ هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا یُشْرِكُونَ (31- التوبه)

: اینان دانشمندان و راهبان خود و مسیح پسر مریم را به جاى خدا به الوهیت گرفتند با آنكه مامور نبودند جز اینكه خدایى یگانه را بپرستند كه هیچ معبودى جز او نیست منزه است او از آنچه [با وى] شریك مى‏گردانند.

آنچه در دلالت آیات فوق مشهود است ...اتباع از آیین و اعتقادی است که اساس انتخاب و پذیرش آن ، استدلال نبوده بلکه اتباع آباء و اجداد( جو جامعه) و یا اتباع مطلق از روحانیون بدون -هیچ قید وشرطی -می باشد.

الله تعالی یکی از دیگر شیوه های تحقیق اهل باطل را این گونه بیان می گوید:

{وَإِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْكُمَ بَیْنَهُمْ إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُم مُّعْرِضُونَ.. وَإن یَكُن لهُمُ الْحَقُّ یَأتُوا إِلَیْه مُذْعِنِینَ } (النور : 48-49)...: چون به سوى خدا و پیامبر او خوانده شوند تا میان آنان داورى كند بناگاه دسته‏اى از آنها روى برمى‏تابند...و اگر حق به جانب ایشان باشد به حال اطاعت به سوى او مى‏آیند....

اهل باطل به صورت کلی نیز این چنین رفتار می کنند...همواره به دنبال نصوصی هستند که تا حدودی مرام و مراد آنها را تایید کند.

اما منهج اهل هدایت و اهل حق، در قرآن کریم این گونه تصویر می شود:

الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِكَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُوْلَئِكَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ ( 18- الزمر):

کسانی که به سخن گوش فرامى‏دهند و بهترین آن را پیروى مى‏كنند اینانند كه خدایشان راه نموده و اینانند همان خردمندان.

ابتدا می شنوند...بعد تبعیت می کنند...اینان خردمند و اهل هدایتند..

و این شیوه اتباع را، پذیرش بعد از استدلال می نامند..یستدلون ثم یعتقدون.

اما درباره موضوع بحث، قبل از هر چیز کامل آیه و معنای آن را بیان می کنیم...تا خواننده بهتر در جریان قرار بگیرد.

قال الله تعالی :یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَطِیعُواْ اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأَمْرِ مِنكُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللّهِ وَالرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ ذَلِكَ خَیْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِیلاً: (59/ النساء):

اى كسانى كه ایمان آورده‏اید خدا را اطاعت كنید و پیامبر و اولیاى امر خود را [نیز] اطاعت كنید پس هر گاه در امرى [دینى] اختلاف نظر یافتید اگر به خدا و روز بازپسین ایمان دارید آن را به [كتاب] خدا و [سنت] پیامبر [او] عرضه بدارید این بهتر و نیك‏فرجام‏تر است.( ترجمه پارس قرآن/ http://www.parsquran.com/)

معانی و دلالات آیه :

زمانی که مومنان با لفظ ( یاایها الذین ءامنوا ) مورد خطاب قرار داده می شوند، بر اهمیت مفاهیم آیه و آیات مرتبط با آن دلالت دارد..که می توان اهمیت این آیه مبارکه را در چند مورد زیر بیان کرد:

1- اطاعت از فرامین و نواهی رب الارباب ...

2- اطاعت از اوامر و نواهی رسول رب الارباب...وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلاَّ لِیُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ(64- النساء): ما هیچ پیامبرى را نفرستادیم مگر آنكه به اذن الهى از او اطاعت كنند... اطاعت از پیامبر تابع اطاعت از الله است ...هیچ پیامبری به خاطر شخص خود او قابل اطاعت نیست...بلکه اطاعت از او زمانی مسلم و قطعی می شود که بعثت او ثابت شود..( وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلاَّ لِیُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ) .........

الله تعالی می گوید: مَّنْ یُطِعِ ٱلرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ ٱللَّهَ (80- النساء): هر کس از رسول اطاعت کند از الله اطاعت کرده است

3- اطاعت از اولوالامر ...( تفصیل آن می آید)

4- ارجاع نزاع به الله و روسولش( قرآن و سنت) جهت فیصله دادن به آن ... فَرُدُّوهُ إِلَى اللّهِ وَالرَّسُولِ

5- رجوع اختلاف و نزاع به الله و رسول( قرآن و سنت) نشانه ایمان به الله و آخرت است

6- رجوع به الله و رسول در هنگام نزاع، عاقبت و سرانجام بهتری دارد.

اما در مورد اولوالامر:

صاحبان امر به هر کسی که امارت و سرپرستی عده ای را در کاری به عهده دارد اطلاق می شود...مانند امراء اعم از پادشاه، رئیس حاکم و ...غیره و یا علمائی که در امور دینی صاحب علم و تقوا هستند باز می توانند در حکم اولوالامر قرار گیرند...

گفتن این نکته نیز خالی از لطف نیست که شان نزول آیه اولوالامر در مورد امرای جنگی زمان پیامبر است...و طبیعی است که گزینه سمع و طاعت در میادین جنگ عامل اول در گشایش فتح و پیروزی است...لذا پیامبر می فرمود:

من یطع الامیر فقد اطاعنی و من یعص الامیر فقد عصانی ( صحیح مسلم/ش 3417)

: هر کس از امیر (سرپرست) اطاعت کند از من اطاعت کرده و هر کس امیر را نافرمانی کند مرا نافرمانی کرده است.

بااین مقدمه استنباط اهل تشیع را در بوته کنکاش قرار می دهیم:

علمای اهل تشیع در استدلال خود به این آیه علاوه بر پیش فرض باطلی که از آیه استنباط کرده اند چاره ای جز استناد به حدیثی جعلی به نام حدیث جابر نام ندارند و می گویند در حدیث جابر، اولوالامر مشخص شده که دوازده امام می باشد.

اگر کسی از اهل سنت در رد اهل تشیع به جعلی بودن این حدیث در تفسیر آیه اشاره کند ..به خودی خود، آنها در معانی ودلالات آیه چیزی که اعتقاداتشان را تایید کند نمی یابند!

اما من با صرف از نظر حدیث جابر و هیچ گونه سخنی حول و حوش آن، در مورد پیش فرض استنباطی آنها از آیه صحبت خواهم کرد...

شیعه می گوید: اگر اولوالامر بنا بر عصمت آنها نمی بود پس چرا پرودگار جزم به اطاعت از آنان کرده است؟

می گویم: در آیه مورد نظر هیچ دلالتی بر عصمت اولو الامر نیست.( اگرچه عصمت از نظر دو قوم تعریف متفاوتی دارد اما در هر حال آیه فوق هیچ ارتباطی با عصمت ندارد)

اگر علمای شیعه آیه را همانند سایر آیات قیچی نکرده و به صورت کامل می آوردند به این آسانی عقول خام تسلیم استنباط آنان نمی شد...

بر خلاف تصور، آیه مورد نظر دلیلی بر بطلان استدلال آنهاست و همه بافته های آنان را در مورد عصمت و امامت باطل می کند:

پرودگار حکیم در مورد تنازع و اختلاف با پیامبر چنین می گوید: وَأَطِیعُواْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِیحُكُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ (46- الانفال)

: از خدا و پیامبرش اطاعت كنید و با هم نزاع مكنید كه سست‏ شوید و مهابت‏ شما از بین برود و صبر كنید كه خدا با شكیبایان است.

حال این آیه را با آیه ذکر شده مقایسه کنید:

قال الله تعالی :یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَطِیعُواْ اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأَمْرِ مِنكُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللّهِ وَالرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ ذَلِكَ خَیْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِیلاً: (59/ النساء):

اى كسانى كه ایمان آورده‏اید خدا را اطاعت كنید و پیامبر و اولیاى امر خود را [نیز] اطاعت كنید پس هر گاه در امرى [دینى] اختلاف نظر یافتید اگر به خدا و روز بازپسین ایمان دارید آن را به [كتاب] خدا و [سنت] پیامبر [او] عرضه بدارید این بهتر و نیك‏فرجام‏تر است.( ترجمه پارس قرآن/ http://www.parsquran.com/)

در این دو آیه دو نوع رفتار که بایستی مسلمانان در تعامل با دین داشته باشند متصور شده است، در آیه 46 سوره انفال پروردگار حکیم بعد از امر به اطاعت از الله ورسول، از مومنان می خواهد که با همدیگر نزاع و اختلاف نکنند چرا که نزاع و اختلاف آنان را به شکست می رساند....

اما در آیه 59 سوره نساء، بعد از ذکر اطاعت از الله و اطاعت از رسول و اولو الامر با در نظر گرفتن احتمال نزاع و اختلاف، امر دیگری صادر شده است و آن اینکه در صورت روی دادن چنین احتمالی، بایستی به قرآن و سنت مراجعه شود..

به هیچ شیوه ای نزاع با پیامبران صحیح نبوده و بلکه کفر است..چرا که فرمان پیامبران فرمان الله و نهی او نهی الله است

اینجا سوالی پیش میآید:..اگر امام معصوم است آیا می توان با آنها نزاع داشت؟...اگر از نظر مقام، امام نه در مرتبت پیامبران بلکه در مقامی بالاتر قرار گرفته چگونه نزاع با او متصور شده است؟

بینش شیعه در مورد حکمت امامت می گوید: امام لطف عامی است که هیچ زمانی نباید خالی از او باشد... امام مبین و واضح کننده دین است ..می گویند: کتاب الله نیاز به تبین دارد..تبین کتاب الله نیز رسول اوست..اما در طول تاریخ سنت پیامبر محفوظ نمانده و جوابگوی تمام مسائل نیست..پس باید در هر زمانی امامی باشد که راه را بر مردم نشان دهد!

کلینی در اصول کافی- کتاب الحجه- باب ((ان الارض لا تخلو من حجة)) از ابوعبدالله نقل می کند : که می گوید: ان الله اجل واعظم منان یترک الارض بغیر امام عادل: یعنی الله با شکوه تر و با عظمت تر از آن است که زمین را بدون امام عادل رها کند.

می گویم: الله تعالی در صورت نزاع، امر به رجوع به کتاب و سنت داده ... فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللّهِ وَالرَّسُولِ...

..چرا نگفته به اولوالامر رجوع کنید؟..مگر نه اینکه آنها بنا - به عقیده شیعه - در هر زمانی وجود دارند؟

به این خاطر زمانی که کلینی نتوانسته با دلالات آیه کنار بیاید و فهمیده که آیه،احتمال منازعه با اولوالامر را رد نکرده به روایتی جعلی استناد کرده که می گوید: آیه تحریف شده است:

عن أبی جعفر (ع) فی قوله تعالى: }یَا أَیُّهَا الذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأْمْرِ مِنْكُمْ{ قال: إیانا عنى خاصة أمر جمیع المؤمنین إلى یوم القیامة بطاعتنا (فإن خفتم تنازعاً فی أمر فردوه الى الله والى الرسول والى أولی الأمر منكم) كذا نزلت. فكیف یأمر الله عز وجل بطاعة ولاة الأمر ویرخص فی منازعتهم؟! إنما قیل ذلك للمأمورین الذین قیل لهم : }أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأْمْرِ مِنْكُمْ{.أصول الكافی1/276.

: از ابوحعفر درباره آیه - یَا أَیُّهَا الذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأْمْرِ مِنْكُمْ – آمده که گفت: منظور از ( اولوالامر) به طور خاص ما (امامان) است و تا روز قیامت مومنان را به اطاعت از ما امر کرده است سپس می گوید: ادامه آیه به این صورت نازل شده است(فإن خفتم تنازعاً فی أمر فردوه الى الله والى الرسول والى أولی الأمر منكم) : اگر از تنازع در امری ترسیدید آنرا به الله و رسول و اولوالامر از میان خودتان برگردانید...چگونه الله به اطاعت از اولوالامر امر می کند سپس اجازه منازعه با آن را می دهد؟..... أصول الكافی1/276.

آری..اعتقاد قبل از استدلال چه فجایعی که به بار نمیآورد!..حتی برای اثبات اینکه منظور از اولوالامر امامان است و معصومند ..باید قرآن را محرف نشان داد...العیاذ بالله

----------------

در حقیقت مشکل واقعی اینجاست که شیعه نظریاتش را برای جدل و بحث مطرح می کند و هرگز توجهی به تطبیق عملی آن ندارد.

برای مثال به دو تفسیر شیعه و سنی در مورد اولوالامر دقت کنید:

اگر از دیدگاه شیعه به آیه نگریسته شود...می بینیم در هر هیچ زمانی اثری از واقعیت نداشته است نه در زمان پیامبر ونه بعد از ایشان:

1- در زمان پیامبر کسی خود را ملزم به اطاعت از حسن و حسین(رضی الله عنهما) که دو تا طفل بودند نمی دانست.

2- بعد از وفات پیامبر بنا به عقیده شیعه می بایست از علی (رضی الله عنه) اطاعت می شد که این هم صورت نگرفت.

3- و در زمان معاصر امامی نیز وجود ندارد که از او اطاعت شود..بلکه فعلا مفقود است

به این ترتیب می بینیم که تفسیر شیعه از آیه هیچ گاه تحقق نیافته است...هرگاه امامیه به تشکیل حکومت ممارست کرده اند..تفسیر را به اطاعت از حکام وعلما تغییر داده اند..کما اینکه در کشور ما نیز رهبر را ولی امر مسلمسن! می دانند...و اطاعت از او را اطاعت از امام می دانند

در قانون اساسی – اصل پنجم - درباره تشکیل حکومت چنین آمده:

{{در زمان غیبت ولی عصر(( عجل الله تعالی فرجه)) در جمهوری اسلامی ایران ولایت امر و امامت امت بر عهده فقیه عادل و با تقوا ، آگاه به زمان، شجاع ، مدیر ومدبر است}}

آیا حق نداریم بپرسیم که پس حکمت وجود امام معصوم چه شد؟..مگر نمی گفتید در طول تاریخ سنت پیامبر محفوظ نمانده و جوابگوی تمام مسائل نیست..پس باید در هر زمانی امامی باشد که راه را بر مردم نشان دهد؟؟

اگر سنت پیامبر محفوظ نماند..اگر جوابگو نبود..پس الان امام کجاست تا دین خود را از او یاد بگیریم؟

اما تفسیر اهل سنت از روز اول ، امراء و علما بوده است با علم به اینکه انها معصوم نبوده اند ....که این نوع تفسیر همواره در صحنه جوامع اهل سنت به گونه های متفاوت تحقق یافته است.

اهل سنت می گوید: هر کس از اولوالامر اطاعت کند از پیامبر اطاعت کرده است...

اما((انما الطا عة فی المعروف)): اطاعت در اعمال معروف و پسندیده است...

(( لا طاعة لمخلوق فی معصیة الخالق)): در معصیت پرودگار اطاعت از مخلوق جایز نیست...

هر کس به غیر از پیامبران ، سخنش رد و یا قبول می شود...تا زمانی می توان از عالم و یا حاکم اطاعت کرد که او به معروف امر کند ..در غیر این صورت اطاعت از او اعتباری ندارد.

حال می پرسم: آیا این نوع برداشت از کلام الله توانسته در عالم واقعیت تحقق یابد یا استنباط شیعه از آیه محقق شده است؟

--------------------

بنا بر آنچه گفته شد در این مقاله دو مورد را به اثبات رساندیم و آن اینکه:

1- آیه مورد نظر هیچ ارتباطی با ائمه ندارد.

2- و هیچ اتباطی با عصمت احد الناسی به غیر از پیامبران ندارد چون:

أ‌ اگر عصمت اولواالامر را بیان می داشت دیگر احتمال نزاع با آنان را تقریر نمی کرد.
ب‌ اگر معصوم بودند در صورت نزاع امر می شد که به آنان نیز رجوع شود!
ت‌ تفسیر عصمت از آیه با واقعیت هم خوانی ندارد و بلکه عکس آن ثابت شده است.

در پایان خود و برادران و اولوالالباب شیعه را به تفکر و تامل در آیات الهی توصیه می کنم...و می خواهم که منهجمان در پذیرش دین دنیا و آخرت تغییر کرده و قبل از هر نوع اعتقاد و باورمند شدنی به استدلال روی آوریم...منهج ما : نستدل ثم نعتقد

اللهم یا ربنا.. انت تحکم بین عبادک فیما کانوا فیه یختلفون..اهدنی لما اختلف فیه من الحق باذنک...انک تهدی من تشاء الی صراط المستقیم

می دانی چرا معصوم است
چون می گه از او ن ها اطاعت کنید اطاعت یعنی این که سخن ان ها حق و پاک است و هم چنین به همین دلیل معصوم هستند

این روایت هایی که از کلینی نقل کردید بنده مطالعه کردم
این که بقیه ایه چه امده است که هنگامی که نزاع کردید به پیامبر و خدا رجوع کنید
گفتم که حکم های اهل بیت همان حکم رسول الله و الله است

اینهم نقل از صحابه در مورد ائمه

أخبرنا أبوالمفضل محمد بن عبدالله الشيباني رحمه الله قال : حدثنا
عبدالرزاق بن سليمان بن غالب الازدي مابارح قال : أ بوعبدالله الغني الحسن بن السمعاني
قال : حدثنا ع بدالوهاب بن همام الحميري قال : حدثنا ابن أبي شيبة قال : حدثنا
شريك الدين بن الربيع ، عن القسم بن حسان ، عن جابر بن عبدالله الانصاري قال : كان
رسول الله صلى الله عليه وآله في الشكاية ( الشكاة ) التي قبض فيها ، إذا فاطمة عند رأسه ،
قال فبكت حتى ارتفع صوتها ، فرفع رسول الله صلى الله عليه وسلم طرفه إليها فقال : حبيبتي
فاطمة ما الذي يبكيك ؟ قال ( قالت ) أخشى الضيعة من بعدك . قال : يا حبيبتي لا تبكين
فنحن أهل بيت أعطانا الله سبع خصال لم يعطها قبلنا ، ولا يعطيها أحدا بعدنا : أنا خاتم
النبيين وأحب الخلق إلى الله عزوجل وهو أنا أبوك ، ووصيي خير الاوصياء وأحبهم إلى الله
وهو بعلك ، وشهيدنا خير الشهداء وأحبهم إلى الله وهو عمك ، ومنا سبطا هذه الامة وهما ابناك
الحسن والحسين ـ وسوف يخرج الله من صلب الحسين تسعة من الائمة أمناء معصومين ـ ومنا
مهدي هذه الامة إذا صارت الدنيا هرجا ومرجا وتظاهرت الفتن ، وتقطعت السبل ، وأغار
بعضهم على بعض فلا كبير يرحم صغيرا ، ولا صغير يوقر كبيرا ، فيبعث الله عند ذلك مهدينا
التاسع من صلب الحسين ، يفتح حصون الضلالة و ـ قلوبا غفلا ـ يقوم بالدين في آخر الزمان ،
كما قمت به في أول الزمان ، ويملا الارض عدلا ، كما ملئت جورا ) .
مصادر___________________

* : كفاية الاثر : ص 62
* : كشف الغمة : ج 3 ص 258 كما في الطبراني بتفاوت يسير ، عن أربعين أبي نعيم .
* : إثبات الهداة : ج 3 ص 592 ب 32 ف 2 ح 12 عن كشف الغمة ، من قوله " منا سبطا ، إلى
قوله كما ملئت جورا " وقال " أقول منهما مهدي هذه الامة وجهه أن المهدي من أولاد الحسين
عليه السلام ، ومن جهة الام من أولاد الحسن عليه السلام ، لان أم الباقر من بنات الحسن
عليهما السلام ) .

__________________________________________________

باب نصوص الله تعالى عليهم من خبر اللوح والخواتيم(1)
إكمال الدين، عيون أخبار الرّضا(عليه السلام): رواية عبدالعظيم الحسني، عن جدّه عليّ بن الحسن بن زيد، عن عبدالله بن محمّد بن جعفر بن محمّد الصّادق(عليه السلام)، عن أبيه، عن جدّه أنّ محمّد بن عليّ الباقر(عليه السلام) جمع ولده وفيهم عمّهم زيد بن عليّ، ثمّ أخرج إليهم كتاباً بخط عليّ وإملاء رسول الله صلّى الله عليهما وآلهما مكتوب فيه: هذا كتاب من الله العزيز العليم ـ الحديث، وهو حديث لوح جابر في التنصيص على أئمّة الهدى وأسمائهم وفضائلهم. وفي آخره قال عبدالعظيم: العجب كلّ العجب لمحمّد بن جعفر وخروجه وقد سمع أباه يقول هذا ويحكيه(2). ومن طريق العامّة في إحقاق الحقّ(3). وتقدّم في «جبر»: مايتعلّق بخبر اللوح.
_______________
(1) ط كمباني ج 9/120، وجديد ج 36/192.
(2) ط كمباني ج 9/122، وجديد ج 36/201.
(3) إحقاق الحقّ ج 4/122، وبطريق آخر ص 102

http://www.irpdf.com/book-6660.html
و
http://narjes-library.blogspot.co.uk/2012/05/blog-post_4954.html
دانلود کامل المیزان

سجده 23 - 24 - 25 تفسیر المیزان

و لقد آتینا موسى الکتاب فلا تکن فى مریه من لقائه و جعلناه هدى لبنى اسرائیل

مراد از (الکتاب )، تورات است . و کلمه (مریه ) به معناى شک و بدگمانى است .

وجوه مختلف درباره مراد از (بلقائه ) در آیه (و لقد آتینا موسى الکتاب فلا تمنفى مربة من لقائه ...)

مفسرین در مرجع ضمیر در کلمه (لقائه )، و نیز در معناى کلمه مزبور اختلاف کرده اند، بعضى گفته اند: ضمیر به موسى (علیه السلام ) برمى گردد. و مفعول کلمه ، لقاء است ، و تقدیر کلام (فلا تکن فى مریه من لقائک موسى ) است ، یعنى شک نکن در دیدارت با موسى ، چون رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم ) - به طورى که در روایات هم آمده - شب معراج موسى را دیدار کرد، پس در نتیجه اگر سوره مورد بحث ، بعد از معراج نازل شده باشد، آیه شریفه یادآورى خاطرات شب معراج است ، و اگر قبل از شب معراج نازل شده باشد وعده اى از خدا به آن جناب است که به زودى موسى را خواهى دید.

بعضى دیگر گفته اند: ضمیر به موسى برمى گردد، ولى معناى آیه این است که شک مکن در اینکه روز قیامت موسى را مى بینى .

بعضى دیگر گفته اند: ضمیر به کتاب برمى گردد، و تقدیر کلام (فلا تکن فى مریه من لقاء موسى الکتاب ) است یعنى شک مکن در اینکه موسى کتاب را خواهد دید، بعضى دیگر تقدیر را (من لقائک الکتاب ) و یا (من لقاء الکتاب ایاک ) گرفته اند، که بنا به تقدیر اول معنا چنین مى شود: شک مکن از اینکه کتاب را خواهى دید، و بنا به تقدیر دوم : در شک مباش از اینکه کتاب تو را خواهد دید.

بعضى دیگر گفته اند: ضمیر به آزار و شکنجه اى برمى گردد که موسى از دست قومش دید، و معناى آیه این است که : تو در شک مباش از دیدن اذیت ، همانطور که موسى آن را از قومش بدید، لیکن خواننده عزیز توجه دارد که طبع و سلیقه سالم هیچ یک از این وجوه را نمى پذیرد، علاوه بر این ، این وجوه نمى تواند اتصال آیه را به ماقبلش حفظ کند.

اما آنچه به نظر ما مى رسد - و خدا داناتر است - این است که مى گوییم ممکن است ضمیر (لقائه ) به خداى تعالى برگردد، و مراد از لقاى خدا مساله بعث و قیامت باشد، به این عنایت که روز بعث روزى است که همه در برابر خدا قرار مى گیرند، در حالى که - بطورى که گذشت - حجابى بین آنان و بین پروردگارشان نیست . شاهد و موید این معنایى که ما براى لقاء کردیم ، این است که قبلا هم در جمله (بل هم بلقاء ربهم کافرون ) گفتگو از لقاى پروردگارشان به میان آورده ، و سپس در جمله (ناکسوا روسهم عند ربهم )، نیز از سرافکندگى کفار در برابر پروردگارشان که آن نیز در معناى لقاء است سخن گفت .

در نتیجه معناى آیه شریفه این مى شود که : ما به موسى هم کتاب دادیم همانطور که به تو دادیم ، پس تو درباره مساله بعث که قرآن از آن سخن مى گوید در شک مباش که این شک مستلزم شک در قرآن است .

و این تایید حقانیت قرآن به وسیله نزول تورات ، تنها در این آیه نیامده ، بلکه در چند جا از قرآن خاطرنشان شده ، و نیز موید این معنا جمله بعد است که مى فرماید: (و جعلناه هدى لبنى اسرائیل و جعلنا منهم ائمه یهدون بامرنا...).

ممکن هم هست مراد از لقاى خدا، دل بریدن از هر چیز به س وى خدا تعالى باشد، هنگام وحى قرآن ، و یا بعضى از آن ، همچنان که از روایات نى ز این معنا استفاده مى شود، و بنابر این ، در آیه شریفه به صدر سوره برگشت شده ،که مى فرمود: (تنزیل الکتاب لا ریب فیه من رب العالمین )، و ذیل آیه بعد که مى فرماید: (و کانوا بایاتنا یوقنون )، بیشتر این وجه را تایید مى کند، چون در آن مى فرماید: آنان که پیشوایان هدایت بودند به آیات ما یقین داشتند، پس تو هم با شک در مساله قیامت ، در قرآن شک مکن ، (و به هر حال خدا داناتر است ).

(و جعلناه هدى لبنى اسرائیل ) - یعنى ما تورات را هادى بنى اسرائیل قرار دادیم ، و بنابراین کلمه (هدى ) مصدر به معناى اسم فاعل ، و یا به معناى خود مصدر آمده ، ولى به عنوان مبالغه (مثل اینکه در فارسى مى گوییم فلانى عین سخاوت است ).

و جعلنا منهم ائمه یهدون بامرنا لما صبروا و کانوا بایاتنا یوقنون

یعنى ما بعضى از بنى اسرائیل را پیشوایان قرار دادیم ، تا مردم را به امر ما هدایت کنند و وقتى ایشان را به امامت و پیشوایى هدایت نصب کردیم ، که در دین صبر کردند، و قبلا هم به آیات ما یقین داشتند.

در تفسیر آیه قال (انى جاعلک للناس اماما) و نیز در تفسیر آیه (و جعلناهم ائمه یهدون بامرنا) و نیز در مواردى دیگر که مناسب بوده بحثهایى پیرامون مساله امامت ، و اینکه هدایت امام به امر خدا چه معنایى دارد گذراندیم .

این دو آیه از رحمت گسترده به وسیله تورات متضمن این است که تورات فى نفسه هدایت است ، و پیروان خود را به سوى حق هدایت مى کند، آنچنان که در دامن تربیت خود افرادى را بار آورد، که در پیشرفتگى و لیاقت به حدى رسیدند که خدا براى امامتشان برگزید، و آنان را به مقامى رسانید که مردم را به امر او هدایت مى کردند، پس تورات کتاب پربرکتى است براى عمل کردن ، و نیز بعد از عمل کردن .

ان ربک هو یفصل بینهم یوم القیمه فیما کانوا فیه یختلفون

منظور از این اختلاف ، اختلاف مردم در دین است ، و این اختلاف را به راه نینداختند مگر از باب ستم ، ستمى که به یکدیگر مى کردند، همچنان که در چند جا از کلامش به این معنا اشاره نموده ، از آن جمله فرموده : (و لقد آتینا بنى اسرائیل الکتاب . فما اختلفوا الا من بعد ما جاءهم العلم بغیا بینهم ).

و بنابراین ، مراد از جمله (یفصل بینهم ) قضاء و داورى بین حق و باطل ، و محق و مبطل است ، و بقیه الفاظ آیه روشن است .

تفسیر نمونه آیات 23 - 24 - 25 سوره شریف سجده

نخست مى گوید: (ما به موسى کتاب آسمانى دادیم ) (و لقد آتینا موسى الکتاب ).

(بنابر این شک و تردید به خود راه مده که موسى ، آیات الهى را دریافت داشت ) (فلا تکن فى مریة من لقائه ).

(و ما کتاب آسمانى موسى ، تورات را وسیله هدایت بنى اسرائیل قرار دادیم ) (و جعلنا هدى لبنى اسرائیل ).

در اینکه ضمیر در (من لقائه ) به چه چیز باز مى گردد؟ در میان مفسران گفتگو بسیار است ، و هفت احتمال یا بیشتر، در باره آن داده شده است .

اما آنچه از میان آنها نزدیکتر به نظر مى رسد این است که به (کتاب ) (کتاب آسمانى موسى یعنى تورات ) باز گردد، و جنبه مفعولى داشته باشد و فاعل آن موسى باشد.

بنابر این معنى مجموع جمله چنین است : (تو شک نداشته باش که موسى به لقاى کتاب آسمانى رسید، و آن را که از درگاه پروردگار به او القا شده بود دریافت داشت ).

شاهد گویاى این تفسیر این است که در آیه فوق ، سه جمله وارد شده است ، جمله اول و آخر، مسلما در باره تورات سخن مى گوید، بنابر این مناسب این است که جمله وسط نیز همین معنى را تعقیب کند، نه اینکه سخن از قیامت یا

قرآن مجید بگوید که در این صورت جمله معترضه خواهد بود، و مى دانیم جمله معترضه خلاف ظاهر است ، و تا نیازى به آن نباشد نباید به سراغ آن رفت .

تنها سؤ الى که در این تفسیر باقى مى ماند مساله به کار رفتن کلمه (لقاء) در مورد کتاب آسمانى است ، چه اینکه در قرآن غالبا این کلمه با اضافه به الله یا (رب ) یا (آخرت ) و مانند آن به کار رفته ، و اشاره به قیامت است .

به همین دلیل بعضى این احتمال را در اینجا ترجیح داده اند که بگوئیم آیه فوق نخست از نزول تورات بر موسى (علیه السلام ) سخن مى گوید، و بعد به پیامبر اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) دستور مى دهد که در (لقاء الله و مساله معاد) تردید نکند، و باز مجددا به مساله تورات باز مى گردد.

ولى باید تصدیق کرد که در این صورت تناسب میان جمله هاى این آیه به کلى به هم مى خورد و انسجام آنرا متلاشى مى سازد.

ولى باید توجه داشت که تعبیر (لقاء) گر چه در قرآن در مورد دریافت کتب آسمانى به کار نرفته ، اما (القاء) و (تلقى ) کرارا در این معنى استعمال شده است ، چنانکه در آیه 25 سوره قمر مى خوانیم : ا القى الذکر علیه من بیننا: (آیا از میان همه ما قرآن بر محمد القاء شده است )؟!

و در داستان سلیمان و ملکه سبا مى خوانیم هنگامى که نامه سلیمان به او رسید گفت : انى القى الى کتاب کریم : (نامه پر ارزشى به من القاء شده ) (نمل - 29).

و در همین سوره آیه 6 در مورد قرآن مجید چنین مى خوانیم : و انک لتلقى القرآن من لدن حکیم علیم : (تو قرآن را از سوى خداوند حکیم و علیم تلقى مى کنى ).

بنابر این فعل (القاء) و (تلقى ) به طور مکرر در این مورد به کار رفته است .

حتى خود فعل (لقاء) در مورد نامه اعمال انسان در قرآن مجید استعمال شده ، در آیه 13 سوره اسراء مى خوانیم : و نخرج له یوم القیامة کتابا یلقاه منشورا: (روز قیامت کتابى براى او (انسان ) بیرون مى آوریم که آن را گسترده مى بیند)!

از مجموع آنچه گفتیم ترجیح این تفسیر بر سایر احتمالاتى که در آیه فوق داده شده روشن مى شود.

ولى به هر حال توجه به این نکته لازم است که پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) هیچگونه شک و تردیدى در این گونه مسائل نداشت ، بلکه این گونه تعبیرات معمولا براى تاکید

مطلب و نیز سرمشقى براى دیگران است .

در آیه بعد به افتخاراتى که نصیب بنى اسرائیل در سایه استقامت و ایمان شد اشاره مى کند، تا درسى براى دیگران باشد، مى فرماید: (و از آنها امامان و پیشوایانى قرار دادیم ، که به فرمان ما امر هدایت خلق خدا را بر عهده گرفتند زیرا آنها شکیبائى کردند و به آیات ما یقین داشتند) (و جعلنا منهم ائمة یهدون بامرنا لما صبروا و کانوا بایاتنا یوقنون ).

در اینجا رمز پیروزى و شرط پیشوائى و امامت را دو چیز شمرده : یکى ایمان و یقین به آیات الهى ، و دیگر صبر و استقامت و شکیبائى .

این امر مخصوص بنى اسرائیل نیست ، درسى است براى همه امتها و براى مسلمانان دیروز و امروز و فردا که پایه هاى یقین خود را محکم کنند و از مشکلاتى که در طریق به ثمر رساندن خط توحید است نهراسند، صبر و مقاومت را پیشه خود کنند تا ائمه خلق و رهبر امتها در تاریخ عالم شوند.

تعبیر به (یهدون ) (هدایت مى کنند) به صورت فعل مضارع و همچنین جمله (یوقنون ) (یقین دارند) آن هم به صورت فعل مضارع دلیل بر استمرار این دو وصف در طول زندگى آنها است ، چرا که مساله رهبرى لحظهاى از مشکلات خالى نیست ، و در هر گام شخص رهبر و پیشواى مردم با مشکل جدیدى روبرو مى شود که باید با نیروى یقین و استقامت مداوم به مبارزه با آن برخیزد، و خط هدایت به امر الهى را تداوم بخشد.

قابل توجه اینکه مساله هدایت را مقید به امر الهى مى کند، و مى فرماید: یهدون بامرنا و مهم در امر هدایت همین است که از فرمان الهى سرچشمه گیرد، نه از امر مردم و خواهش و تمناى دل ، یا تقلید از این و آن .

امام صادق (علیه السلام ) در حدیث پرمحتوایش ، با استفاده از مضامین قرآن مجید

(ائمه و پیشوایان را بر دو گونه تقسیم مى کند: امامانى که به امر خدا نه به امر مردم هدایت را بر عهده مى گیرند، امر خدا را بر امر خودشان مقدم مى شمرند، و حکم او را برتر از حکم خود قرار مى دهند.

و امامانى که دعوت به سوى آتش مى کنند، فرمان خود را بر فرمان حق مقدم مى دارند، و حکم خود را قبل از حکم الهى قرار مى دهند، و بر طبق هواى نفس خویش و بر ضد کتاب الله عمل مى نمایند).

در اینکه منظور از (امر) در اینجا امر تشریعى (دستورات الهى در شرع ) است ، یا امر تکوینى (نفوذ فرمان الهى در عالم آفرینش ) مى باشد، ظاهر آیه همان معنى اول است و تعبیرات روایات و مفسران نیز، همین معنى را تداعى مى کند

ولى بعضى از مفسران بزرگ آن را به معنى (امر تکوینى ) دانسته اند.

توضیح اینکه : هدایت در آیات و روایات به دو معنى آمده است : ارائه طریق (نشان دادن راه ) و ایصال به مطلوب (رساندن به مقصد).

هدایت پیشوایان الهى نیز از هر دو طریق صورت مى گیرد، گاه تنها به امر و نهى قناعت مى کنند، ولى گاه با نفوذ باطنى در دلهاى لایق و آماده ، آنها را به هدفهاى تربیتى و مقامات معنوى مى رسانند.

کلمه (امر) در بعضى از آیات قرآن ، به معنى (امر تکوینى ) به کار رفته است مانند انما امره اذا اراد شیئا ان یقول له کن فیکون : (هنگامى که چیزى

را اراده کند فرمان او تنها این است که مى گوید موجود باش ! آن هم موجود مى شود) (سوره یس آیه 82).

جمله (یهدون بامرنا) در آیه مورد بحث نیز اشاره به همین معنى است ، یعنى آنها پیشوایانى بودند که به قدرت پروردگار در نفوس ‍ آماده نفوذ مى کردند و آنها را به هدفهاى عالى تربیتى و انسانى سوق مى دادند.

این معنى فى حد ذاته معنى قابل ملاحظه اى است و یکى از شئون امامت و شاخه هاى هدایت است ، اما جمله (یهدون بامرنا) را منحصر به این معنى دانستن ، موافق ظاهر آیه نیست ، ولى مانعى ندارد که ما (امر) را در این جمله به معنى وسیع کلمه بگیریم که هم (امر تکوینى ) و هم (تشریعى ) را در بر گیرد و هر دو معنى هدایت در آیه جمع باشد این معنى با بعضى از احادیث که در تفسیر آیه به ما رسیده نیز هماهنگ است .

ولى به هر حال رسیدن امام و پیشوا به این مقام ، تنها در پرتو یقین و استقامت امکان پذیر است .

بحثى که در اینجا باقى مى ماند این است که آیا منظور از این گروه امامان و پیشوایان در بنى اسرائیل ، پیامبرانى هستند که در این قوم وجود داشتند، و یا علماء و دانشمندانى که به فرمان الهى مردم را هدایت به نیکیها مى کردند در این زمره واردند؟

آیه از این معنى ساکت است ، همین اندازه مى گوید ما جمعى از آنها را امامان هدایت کننده قرار دادیم ، اما با توجه به جمله (جعلنا) (قرار دادیم ) بیشتر چنین به نظر مى رسد که منظور پیامبرانى است که از سوى خداوند به این مقام منصوب شدند.

و از آنجا که بنى اسرائیل - همچون سائر امم - بعد از این امامان و پیشوایان راستین باز دست به اختلاف زدند راههاى مختلفى را پیمودند و منشا تفرقه در میان مردم شدند، در آخرین آیه مورد بحث با لحن تهدید آمیزى مى گوید: پروردگار تو میان آنها در روز قیامت در مورد اختلافاتى که داشتند داورى مى کند، و هر کس را به سزاى عملش مى رساند (ان ربک هو یفصل بینهم یوم القیامة فیما کانوا فیه یختلفون )

با سلام

اولا خدمت کمکم کنید عرض کنم که فقط خدای متعال میتواند هدایت کند پس اول دعا کنید .

ثانیا الله تعالی خودش شيعه را اثبات كرد و حقیقت را همواره کمک میکند واگر یاری حق تعالی نبود منافقین ریشه شیعه را خشکانده بودند .

ثالثا شما که از جناب ابن تیمیه تقلید میکنید چرا همه مطالب او را نخوانده اید خصوصا در بحث امامت ؟

حتی خود ابن تیمیه بصراحت در منهاج السنه اعتراف بسیار جالبی میکند که :

ان ا... قد اخبرانه للذین آمنووعملوالصالحات و داوهذا وعد منه صادق ومعلوم ان ا... قد جعل للصحابه موده فی قلب کل مسلم لا سییما ابوبکر و عمر فان عامه الصحابه والتابعین کانو یودونهما و کانوا خیر القرون ولم یکن کذلک علی وان کثیرا من الصحابه والتابعین کانوا یبغضونه و یسبونه ویقاتلونه. منهاج السنه ج7ص133
.

( خداوند خبر داده است که برای کسانی که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده اند محبت قرار دهد ، و این وعده او راست می باشد و معلوم است که خداوند ، محبت صحابه را در قبل هر مسلمانی قرار داده است .
علی الخصوص خلفا و علی الخصوص ابی بکر و عمر . زیرا که عامه صحابه و تابعین این دو نفر را دوست داشتند و آنها بهترین مردم بودند .
ولی این حالت برای علی – علیه السلام – نبود زیرا که بسیاری از صحابه و تابعین بغض او را داشتند و وی را سب می کردند و با او مقاتله نمودند )

یک دقیقه فکر کرده اید چرا فقط با امام علی (ع) چنین دشمنی داشتند ؟!؟!

نکته دیگر همین ابن تیمیه در بحث امامت به بن بستی افتاده که هیچ راه فراری نداشته آنجا که گفته :

از یک طرف در ص 140 ج 1 و در ص 14 ج 4 و در ص 46 ج 4 و ص 219 ج 4 منهاج السنه می نویسد : باید خلیفه از قریش باشد و این مطلب را منصوص و مسلم می شمارد و از طرف دیگر در ص 119 ج 2 و ص 194 ج 2 و ص 201 ج2 به طور صریح می نویسد : نسب خاص داشتن مانند قریشی بودن هیچ نقشی در تصدی خلافت ندارد توجه کنید :« فلا یکون فی مجرد النسب فضیلته» ! آری این همین ابن تیمیه است که در ج 1 ص 140 نوشته است : «اما کون الخلافه فی قریش فلما کان هذا من شرعه و دینه کانت النصوص بذلک معروفه منقوله مأثوره تذکرها الصحابه » !!!

وهمچنین در

آمده:

با سلام به شما دوست عزیز

از اینکه با دلیل و برهان به دنبال حقیقت هستید به شما تبریک گفته و مایه افتخار است که پاسخ به این شبهه به اینجانب واگذار شده است، شاید به این وسیله گرهی باز شود،‌ البته به یاری خدای متعال.

قبل از پاسخ به سؤالات شما، تذکر دو نکته لازم است:

اولا تسلیم حقیقت شدن به این معنا نیست که هیچ شبهه ای به آن وارد نباشد، یعنی اینطور نیست که اگر مذهبی حق بود هیچ شبهه ای به آن وارد نباشد، بلکه آنچه لازم است اطمینان به اصول اولیه آن است، و اگر این مطلب را نپذیرید هیچ دینی را نمی توانید قبول نمائید.
به مذاکرات علمی امام صادق و امام رضا علیهما السلام دقت کنید، افراد زیادی از اهل کتاب، مسلمانان و حتی شیعیان نیز شبهاتی مطرح ساخته و امام نیز با حوصله تمام جواب می فرمودند، ائمه هداة سلام الله علیهم به پیروان شان تأکید بر تعقل و تدبر و مباحثه و پرس و جو می کردند.

پس همیشه شبهه هست، و باید برای رفعش کوشید، همانگونه که هدف شما از شرکت در این مباحث همین نکته را ثابت می کند.

حال اگر شیعه حق باشد نباید انتظار داشت هیچ شبهه ای به آن وارد نباشد، یا اگر شبهه ای وارد شد و پاسخ محکمی به آن داده شد، دیگر آن شبهه مطرح نشود، خیر اینگونه نیست،‌ شبهات در طول تاریخ بوده و خواهد بود، (ناگفته نماند چند قرنی است که هیچ شبهه جدیدی بر حقانیت شیعه وارد نشده است، گرچه همه آنها پاسخ داده شده اما هنوز تکرار می شود، یا از اروی غرض ورزی یا به جهت کنجاوی)

ثانیا اینگونه نیست که اگر راه حقیقت روشن شد حتما باید به آن تن داد، به عبارتی دیگر تن ندادن به حقیقت چیزی از اعتبار حقیقت نمی کاهد، زیرا طبع بعضی از انسانها طوری است که لجبازی را انتخاب کرده و همانند یک فرزندی که از خانه فرار کرده حاضر است در جهنم گرسنگی و سرما بسوزد اما دست پیش پدرش دراز ننماید.

خود ما با اینکه علم به حرمت گناهان داریم بعضی از آنها را مرتکب می شویم، پس دانستن حقیقت به معنای پوئیدن آن راه نیست، قرآن نیز روی این نکته تأکید زیاد می کند، مثلا درباره آیات نه گانه بصیرت بخشی که حضرت موسی (علی نبینا و آله و علیه الصلاة و السلام) برای قوم فرعون آورد می گوید:
وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَيْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوًّا، و آن را از روى ظلم و سركشى انكار كردند، در حالى كه در دل به آن يقين داشتند!(نمل/14)

می شود دربرابر ایات روشن و واضح، گردنکشی کرد و قبول ننمود، پس قبول نکردن همیشه به معنای نبود دلیل کافی نیست، چراکه عده زیادی دلیل کافی دیدند و در دل پذیرفتند اما انکار کرده و مقابل امامت ایستادند،‌ ادله آن در ادامه خواهد آمد.

از خدا بخواهیم جزو آن دسته نبوده و پوینده راه حقیقت باشیم،‌ اللهم آمین!

پس از پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) مسلمانان به دو گروه تقسیم شدند:

1- پیروان اهل بیت علیهم السلام.
2- پیروان خلفاء.

هرکدام از این دو گروه، دلائلی برای این انتخاب دارند، ما پیروان اهل بیت نیز برای دفاع از اندیشه خود دلائل بسیار فراوانی داریم که به بخش کوچکی از آنها اشاره کوتاهی کرده لذا پاسخ به پرسشهای شما را اینگونه آغاز می کنم:

آیا پیامبر برای پس از خود جانشین انتخاب کرد یا خیر؟(1)
دو حالت دارد:
الف
اگر بگویند خیر،‌ سؤال می کنیم، چرا هر اتوبوسی به شاگرد، هر مدرسه ای به معاون، هر فرمانده ای به جانشین، هر صاحب منصبی به قائم مقام و خلاصه اینکه هر پیامبری جانشین داشته باشد، اما پیامبر خاتم، جانشین نداشته باشد؟
پیامبر هرگاه (یعنی بدون استثناء) از مدینه خارج می شدند برای خودشان جانشین انتخاب می کردند، چرا وقتی که برای همیشه خواستند از میان مردم بروند جانشین انتخاب نکردند؟ آیا انتخاب نکردن سرپرست و جانشین از یک آدم ساده با عقل معمولی سر می زند؟!

پس با این ادعا، هم پیامبر با همه عقلای آدم فرق دارد، هم مردم قبل از فوت پیامبر نیاز به جانشین داشتند و پس از ایشان نیاز نداشتند!!

با عرض معذرت از مقام شامخ رسول خدا، چرا باید عده ای مذهبی را برگزینند که عقل پیامبرشان زیر سؤال رود؟ و چرا باید مذهب نتواند پاسخ بی نیازی مردم به راهنما را پس از پیامبر بدهد؟!

ــــــــــــــ
1. در جای خود ثابت شده که پیامبر حق انتخب جانشین ندارد، او مأمور خداست، و فقط وظیفه ابلاغ را دارد، امامت عهد خداوندی است

اگر بگویند مردم خودشان جانشین نبوت را انتخاب می کنند،‌ چند پاسخ می دهیم:

اول
اگر حق انتخاب جانشین با مردم است،‌ پس چرا ابابکر برای پس از خودش، انتخاب جانشین را به مردم واگذار نکرده و مستقیما عمر را انتخاب کرد؟ (2) مگر او نباید همان راهی را برود که پیامبر خدا رفته است؟ مگر او خود را پیرو سنت پیامبر نمی داند؟ یعنی ابابکر فهمید امت نیاز به رهبر دارد اما پیامبر نفهمید؟! العیاذ بالله!! همچنین عمر چرا انتخاب عثمان را محدود به گروه شش نفره کرد؟ (3) پس نظر مردم کو؟ چرا از مردم درباره آن شش نفر نظری نخواست؟ بالاخره انتخاب خلیفه حق مردم هست یا نیست؟!

راستی یک سؤال داخل پرانتزی:
اگر مردم با میل و رغبت و با آزادی کامل ابابکر و عمر و عثمان را انتخاب کرده باشند (که به شهادت تاریخ شیعه و سنی چنین نیست) پس آن سه، خلیفه مردمند،‌ چرا به آنها می گویند خلیفة رسول الله؟ مگر پیامبر آنها را انتخاب کرد که خلیفه او باشند؟ (دقت کنید)
ـــــــــــــ
2. تاریخ نویسان اهل تسنن می نویسند ابابکر هنگام توصیه به خلافت عمر، معتقد بود گرچه برخلاف دستور رسول خداست، اما برای جلوگیری از فتنه و آشوب و به دلیل سفر آخرت ناچار به وصیت درباره عمر است، آنگاه عمر را با عباراتی مثل ولیت و استخلفه (که همان معنای امامت و ولایت نزد ما پیروان اهل بیت است) منصوب می کند، پس طبق این باور، ابابکر هم به لحاظ اخلاقی دلسوزتر از پیامبرست هم به لحاظ سیاسی زرنگ تر، ابابکر برای جلوگیری از فتنه به فکر جانشین بود اما پیامبر نبود العیاذ بالله، ابابکر دلسوز امت بود اما پیامبر نبود!!. برای اطلاعات بیشتر از نحوه به خلافت رسیدن عمر، ر.ک: طبقات کبری ابن سعد ج 3 ص 200 و به سایت ولی عصر نیز.
3. اشکالات مهمی به این شیوه وارد است،‌ اول عدد اعضاء شورا باید فرد باشد نه زوج تا هیچگاه آراء مساوی نشود، ثانیا به آنها گفت اگر سه به سه مساوی شدید حق با آن گروهی است که عبدالرحمن بن عوف (پسرخاله عثمان) در آنست، ثالثا چهل مأمور مسلح گمارد و به آنها دستور داد اگر این شش نفر از اتاق بیرون آمده و کسی را انتخاب نکرده باشند همه را گردن بزنید، این چه دستوری است؟ حال شاید این شش نفر بخواند یک جلسه دیگر نیز داشته باشند! تمام شواهد و قرائن حکایت از کودتاست، همان کودتائی که درباره ابابکر نیز رخ داد، بیعت به زور شمشیر!!! همه جا شمشیر، آیا رسول خدا نیز همین طور بیعت می خواست؟ مگر آنها خود را اهل تسنن نمی پندارند؟ آیا پندرشان صحیح است؟!!

دوم
مگر مردم ابزار تشخیص جانشین نبوت را دارند؟ مردم در انتخاب همسر و شریک و مشاور و شهردار و غیره ملاک درستی نداشته و در بسیاری اوقات به اشتباه خود پی برند، اشتباهاتی که با تلخی های زیادی همراه است،‌ بسوزند و بسازند، که تمام آنها در برابر نشناختن جانشین نبوت کم اهمیت است، زیرا جانشین قرار است راه حق و باطل و بهشت و جنم و شقاوت و سعادت ابدی را نشان دهد، حال اگر کسی خود هدایت نشده باشد چگونه می تواند راهنما باشد؟ (4) مردم چگونه فرد هدایت شده و غیره را تشخیص دهند؟ چه تضمینی دارند گول منافقین را نخورند؟!

منافقین بهترین و زیباترین چهره های دینمداری را دارند، تشخیص آنها بسیار سخت و حتی بعضا از عهده پیامبر نیز برنیامده،‌ و تنها خدا آنها را می شناسد(5)

شرك ممكن است از منظر فرد مشرك نيز قابل تشخيص نباشد، چه رسد به مردم! چرا كه شرك و نفاق مربوط به قلب و روح است، و قلب و روح انسانها با چشم عادی قابل ديدن نيست، به همین دلیل از نگاه پیامبر با عظمتی همچون حضرت موسی على نبينا و آله و عليه السلام مخفی ماند، ایشان هفتاد نفر از قوم خود را برای مناجات با خدا در کوه طور انتخاب کرد اما آنها تقاضای رؤیت خدا را داشتند، به این آیه دقت کنید:
وَ اخْتارَ مُوسى‏ قَوْمَهُ سَبْعينَ رَجُلاً لِميقاتِنا فَلَمَّا أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُمْ مِنْ قَبْلُ وَ إِيَّايَ أَ تُهْلِكُنا بِما فَعَلَ السُّفَهاءُ مِنَّا، موسى از قوم خود، هفتاد تن از مردان را براى ميعادگاه ما برگزيد و هنگامى كه زمين‏لرزه آنها را فرا گرفت (و هلاك شدند)، گفت: «پروردگارا! اگر مى‏خواستى، مى توانستى آنها و مرا پيش از اين نيز هلاك كنى! آيا ما را به آنچه سفيهانمان انجام داده‏اند، (مجازات و) هلاك مى‏كنى؟!(اعراف/155)

پس امکان تشخیص ندادن سفیه و غیر سفیه هست، حال چگونه مردم می توانند یک انسانی لایقی را بعنوان جانشین پیامبر انتخاب نمایند؟

ــــــــــــــــــ
4. أَ فَمَنْ يَهْدي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلاَّ أَنْ يُهْدى‏، آيا كسى كه هدايت به سوى حق مى‏كند براى پيروى شايسته‏تر است، يا آن كس كه خود هدايت نمى‏شود مگر هدايتش كنند؟ (یونس/35)
5. وَ مِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرابِ مُنافِقُونَ وَ مِنْ أَهْلِ الْمَدينَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفاقِ لا تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُم‏، و از (ميان) اعراب باديه‏نشين كه اطراف شما هستند، جمعى منافقند و از اهل مدينه (نيز)، گروهى سخت به نفاق پاى بندند. تو آنها را نمى‏شناسى، ولى ما آنها را مى شناسيم. (بقره/101)

پس می ماند راه
ب
پیامر جانشین انتخاب کرد و این را با تمامی (خوب دقت کنید با تمامی) الفاظ ممکن و به بهانه های گوناگون مطرح ساخت (الفاظی مثل ولی، اولی الناس، وصی، خلیفه، وارث، من بعدی، امام المتقین، سید المسلمین، اهل بیتی، عترتی) از روز اول بعثت گرفته تا واپسین لحظات زندگی مبارکشان، که خلیفه دوم مانع شد و نگذاشت برای آخرین بار نیز نام علی و اهل بیت از زبان پیامبر خارج شود، (داستان قلم و دوات و نسبت ناروای عمر، مجال دیگری می خواهد).

حال اگر اصحاب به توصیه پیامبر عمل نکردند دلیل نمی شود پیامبر نگفته باشد، سراسر کتب عامه پر است از تصریح پیامبر به امامت و ولایت و فضائل منحصر به فرد امیر المؤمنین علی بن ابیطالب علیهما السلام(6)، همانطور که عرض شد، عمل نکردن به دستور دلیل ضعف دستور نیست، تبعیت از هوای نفس و سنن جاهلی نیز می تواند باشد.

با توضیحات فوق پاسخ این سؤالات شما روشن شد

همچنین ابوداد کتابی دارد به نام سنن و از کتب ششگانه معتبر اهل سنت است او ابتدا حضرت مهدی (علیه السلام) را فردی از اهل بیت و در حدیث بعدی ایشان را از عترت پیامبر معرفی نموده است.(8) پس تفاوتی میان اهل بیت و عترت نیست.

این سؤال شما نیز:

ــــــــ
6. جرداق مسیحی درباره امیرالمؤمنین معتقد است: چه بنویسم درباره کسی که دوستانش از ترس بنی امیه و دشمنانش به دلیل بغض و کینه از فضائل او خودداری می کردند، اما با این همه، کتب مسلمین پر است از فضائل و ویژگی های منحصر به فرد او!!
7. ر.ک: المستدرک علی الصحیحین ج 3 ص 110.
8. ر.ک: سنن ابوداود ج 2 ص 310 ح 4283 و 4284 کتاب المهدی.

دوم
از کجا میگوید که صحابه اطلاع نداشتند؟ اطلاع داشتند اعتراض نیز داشتند، آنها مخالف له شدن ولایت بودند، اما از آنجا که هدف گزیده گویی و خلاصه نویسی است، نمی توانیم تعداد مناظرات و احتجاجات و اعتراضاتی که بر نادیده گرفتن حق علی انجام گرفته است در این جا منعکس کنیم.

کافی است در این مورد کتاب گرانسنگ الغدیر را مطالعه فرمایید در آنجا 22 مناظره و احتجاج و انتقاد از صحابه و تابعان نقل کرده است.(1)

شیرین تر آن که روزگاری که رابطۀ معاویه با عمرو بن عاص تیره شد، عمرو در جواب نامۀ معاویه نوشت: ویحک یا معاویه. ...وقال[رسول الله] فی یوم غدیر خم: «ألا من کنت مولاه فعلیّ مولاه، اللّهم وال من والاه و عاد من عاداه وانصر من نصره واخذل من خذله».(2)

گذشته از این: گردآورنده سؤالها تصور کرده که صحابه هیچ گاه از فرمان پیامبر تخلف نمی کردند، در واپسین روزهای عمر خود، فرمود:‌ قلم و کاغذ بیاورید تا برای شما چیزی بنویسم که گمراه نشوید، گروهی با دستور حضرت مخالفت کردند.(3)

موارد مخالفت صحابه با دستور پیامبر فزون تر از آن است که در این جا منعکس شود.
پی نوشتها:
1. الغدیر، ج1، ص327-422.
2. مناقب، خوارزمی، ص199، حدیث240.
3. صحیح بخاری، حدیث 114.

او که بي‌سواديش به وضوح و عيان در تاريخ ثبت است و بيش از ديگران به علماء و دانشمندان نيازمند است نبايد چنين ادعاي بنمايد، کسيکه بيش از بقيه به سنت پيامبر محتاج است، چرا خود و ديگران را از علم بي‌کران محروم نمايد؟!
چرا بگويد حسبنا کتاب الله؟!
آيا هيچ انسان عاقلي چنين کاري مي‌کند؟؟

بحث مفصل آن را در تاپیک حسبنا کتاب الله دروغی مغرضانه مطالعه نمائید.

ــــــــــــــ

1.سنن کبرا بيهقي ج 7 ص 233.
2.شرح نهج البلاغه ج 1 ص 181.