خداوند ارحم الراحمین است یعنی چی !!!

وقتی «راحمین» را بشناسیم، «ارحم» آنها را هم می شناسیم. این در باره همه اسماء حسنای خداوند که به صورت صفت تفضیلی آمده است صدق می کند. عموما آن دسته از اسماء حسنای خداوند که به این صورت آمده است، نسبت به دیگر اسماء حق، بنیادی تر بوده است و فهم درست دیگر اسماء، به این دسته از اسماء توقف دارد.
«راحمین» کسانی هستند که اطراف ما هستند و ما از آنها بارها تجربی لطف و احسان و مهربانی داشته ایم. انسان موحّد همه این مهربانی ها را نشانه او می داند و از او می داند و بسوی او توجه می کند.
«مادر» مظهر رحمانیت خداوند است. در روایتی آمده است که: خداوند مهربانی را 100 قسمت نمود و 99 تای آن را برای خودش برداشت و یک قسمت باقیمانده را نیز 100 قسمت نمود و 99 تای آن را به مادر داد و بقیه را بین دیگران تقسیم نمود.
همه انسانها داشتن مادر را تجربه نموده اند. اگر کسی بدون پدر به دنیا بیاید، مانند حضرت عیسی و یا همه آنها که پدرشان را قبل از تولد از دست می دهند، ولی بدون مادر کسی به دنیا نمی آید.
پس همه انسانها، ناب ترین تجربه مهربانی را دارند. بر اساس همین تجربه و دیگر تجربه های مهربانی از انسانها به یکدیگر و حتی حیوانات، خداوند می فرماید: او مهربان ترین مهربان است!
زیباست نه؟ خیلی زیباست! چه تعبیر ساده و پر مغز و قابل لمسی و شیرینی ؟!

خداوند ارحم الراحمین است!
مهربان ترین مهربانان

[="red"]اما با این وجود وقتی که دعایی داریم، توبه ای داریم یا حاجتی داریم باید پیش ارحم الراحمین به دون الله متوصل شد!!![/]

این صحیح است؟

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش

معنای ارحم الراحمین
گرچه دوستان معنای لغوی را در پست های قبلی ذکر نمودند بنده نیز جهت تکمله موضوع مطالبی را خدمت دوستان تقدیم مینمایم .

طبرسى در موارد بسیارى از جمله در تفسیر سوره حمد و ذیل آیه 157 بقره رحمت را نعمت معنى کرده است و در سوره حمد پس از ذکر قول ابن عباس می گوید: خدا با رقّت و انفعال توصیف نمی شود پس مراد از رحمت نعمت و افضال است .

رحمت در خدا به معناى احسان و نعمت است و ارحم الراحمین به معناى بالاترین درجه احسان و بخشایشگری است.

این احسان وبخشایش از رحمت عام الهی سرچشمه میگیرد وبا ارحم که مهربانترین است صفت تامه الهی را بیان میکند .یعنی صفتی که تنها برای خداوند شایسته است و مخلوق در این درجه از صفت نمیتواند وارد شود . مانند صفت الرحمن که صفت تام ومطلق برای خداوند محسوب میشود

حق یارتان :Gol:

اما مگر الله در قرآن از ما خواسته اول اینها را باور کنیم اول به امامان ایمان بیاوریم، بعدا توبه ما را می پذیرد؟

خداوند چگونه توبه حضرت آدم را پذیرفت؟ خداوند می فرماید:
فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ (بقره: 37)
خداوند که می خواهد توبه آدم را بپذیرد چرا باید به او کلماتی را القاء کند؟ این کلمات چه بودند؟ بروید از علمایتان بپرسید. آنها به شما خواهند گفت: نام محمد و آل محمد بودند.
سیوطی یکی از علمای بزرگ اهل سنت در «الدر المنثور» نقل می کند که خداوند جبرئیل را نزد آدم فرستاد تا به او دعایی را یاد دهد و بعد توبه اش را بپذیرد. دعا این بود:
اللّهمّ إنّي أسألك بحقّ محمّد و آل محمّد، سبحانك لا إله إلّا أنت عملت سوءا و ظلمت نفسي، فاغفر لي، إنّك أنت الغفور الرحيم. (الدرّ المنثور: 1/147)
اگر خواستید مدارک دیگری نیز ارائه دهم!

قصد جسارت ندارم اما چون اولین بار است این مطلب را می شنوم ممنون می شوم برای بررسی بیشتر مدرک ارائه دهید...
بسیار سپاس گذارم

[="arial"]سلام علیکم
[/][="arial"][="red"]این که گفته می‌شود خداوند ارحم الراحمین است و انسان هر گناهی که داشته باشد و حتی اگر ادامه دهد، باید امید به بخشش داشته باشد چیست؟:Gol:
[/]در مورد رحمت بی کران الهی آیات بسیاری وجود دارد. چرا که خداوند کریم، بندگان خود را دوست دارد که خلق کرده است. منتظر نیست که گناه کنند تا عقاب نماید، بلکه انتظار دارد که با توجه به عقل، وحی، فطرت، کتاب و راهنما، گناه نکنند و اگر کردند، سریع برگردند. چرا که گناه یعنی خروج از مسیر، و بالتبع نرسیدن به کمال و سقوط. پس خدا دوست دارد که بنده‌اش به فلاح برسد.
اما در یک آیه به هر دو مورد «بخشش بی‌کران [حتی همه گناهان] و امید» تصریح نموده و می‌فرماید:
«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُّ» (الزمر، 53)
ترجمه: بگو اى بندگانم كه بر نفس خود ستم و اسراف كرديد از رحمت خدا نوميد مشويد كه خدا تمامى گناهان را مى‌آمرزد، زيرا او آمرزنده رحيم است.
پس از «شرک»، یأس از رحمت الهی است که هیچ بخششی ندارد. چرا که اساساً کسی که مغلوب شیطان شده و از رحمت الهی مأیوس گردد، اولاً خدا را نشناخته و ثانیاً امیدی به نجات ندارد و به خاطر همین ناامیدی قصد و تلاشی نیز در توبه و بازگشت نمی‌کند. لذا به غیر از شرک و ناامیدی یا یأس از رحمت الهی، هر گناهی قابل آمرزش است (البته نه حق الناس).
اما باید دقت شود که آمرزش برای کسی است که آمرزش را بخواهد. یعنی از گناه پشیمان شود، توبه کند (باز گردد) و سپس استغفار نماید (طلب بخشش نیز بنماید). نه این که هر کس هر کاری دلش خواست بکند و خدا هم می‌بخشد. اگر چنین بود که دیگر ارسال انبیاء و رهنمودها، بایدها و نبایدها و حتی سؤال و جواب – کیفر و پاداش و در نهایت بهشت و جهنم معنایی نداشت. نفرمود: هر کاری دلتان خواست بکنید، من هم می‌بخشم». بلکه مضمون فرمایش این است که مبادا به خاطر کردارها و رفتارهای خطای گذشته‌ی خود، مغلوب القائات شیطانی مبنی بر این که «دیگر کار تو از کار گذشته است و به هیچ وجه راه برگشتی نداری و حتماً معذب خواهی بود و ...» شوید و از رحمت واسعه من نا امید گردید. توبه کنید، استغفار کنید، من نیز غفور (بخشاینده) و رحمان و رحیم هستم.
اما این که کسی به گناه ادامه دهد نیز دو وجه دارد. یکی آن که از ابتدا گمان کرده باشد که «توبه و استغفار» فقط لفظ است و می‌تواند همین طور مدام گناه کرده و به گناه ادامه دهد و زیر لب نیز «استغفرواالله و اتوب الیه» بگوید! بدیهی است چنین گناهکاری اصلاً پشیمان نشده، توبه نکرده و باز نگشته که مورد مغفرت نیز قرار گیرد، بلکه فقط خودش را مسخره کرده است.
اما یک وقت انسان خطایی مرتکب می‌شود و سپس متوجه خطا می‌گردد، پشیمان می‌شود، توبه می‌کند، باز می‌گردد و همت به اصلاح خطا می‌نماید، اما در طی راه، مجدد مرتکب گناه یا تکرار همان گناه می شود. لازم است که نا امید نشود، به رحمت واسعه خداوند کریم باور و امید داشته باشد و مجدد توبه کند، بازگردد و طلب مغفرت نماید. و اگر صد بار هم اتفاق افتاد، باز امید داشته و باز گردد.
مگر انسان وقتی زمین می‌خورد، همانجا زمین گیر می‌شود؟! خیر. بلکه با امید بلند می‌شود، به اصطلاح کمی گرد و خاک را ‌می‌تکاند و بحول و قوه الهی به راه ادامه می‌دهد.
توبه یعنی بازگشت. وقتی انسان هدفی دارد، ولی مسیر را اشتباه می‌رود، هر وقت فهمید که مسیر اشتباه است و بازگشت، دیگر بازگشته است و در مسیر صحیح افتاده است. اگر باز در طی مسیر از جاده‌ای خطایی رفت، لازم است که مجدد بازگردد و در مسیر درست حرکت کند.
والبته نباید بی احتیاطی کند و مراقب باشد که ناگهان به پرتگاه سقوط نکند و نوعی زمین نخورد که دیگر نتواند بلند شود و چه بسا مرگش برسد.[/]