آیا علاقه زیاد پدر و مادر به فرزند یا برعکس برای یک مسلمان درست است ؟

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آیا علاقه زیاد پدر و مادر به فرزند یا برعکس برای یک مسلمان درست است ؟

آیا علاقه زیاد پدر و مادر به فرزند یا برعکس برای یک مسلمان درست است ؟

کارشناس بحث : سینا

محبت و عاطفه در انسان، يك پيوند و علقه طبيعى است که نمونه ی بارز آن را می توان درمحبت وعلاقه والدین به فرزند وخفیف تر از آن را در علاقه ی فرزند به والدین مشاهده نمود در قرآن نیز در آیاتی احسان نمودن به پدر ومادر به طور خاص مورد اشاره قرار گرفته واین خود دلیلی بر اهمیت موضوع می باشد.در سیره وروش معصومین علیهم السلام نیز ازمحبت به فرزند به عنوان یک روش نیکو یاد می شود وبرآن سفارش شده است. نکته ی قابل توجه در امر محبت این است که ،اگر اين غرائز تحت ضوابط خاص و در مسير صحيح حركت نكند و يا به هر دليلى از حركت بازبماند، ضربه زننده خواهد بود.بنابراین در هر دو مورد ،برای علاقه و محبت یک خط قرمز قرار داده شده است چرا که ما قائل به این امر هستیم که محبت ،تبعیت می آورد پس برای فرزند محبت به پدرومادرحد ومرزی ندارد مگر این که آن محبت مانع اطاعت خدا شود که حتی در این صورت هم خرج محبت لازم است اماتبعیت نه.پس هر چه محبت بیشتر وعلاقه افزونتر باشد نسبت به والدین، شخص نزد خدا وند عزیزتر خواهد بود.نمونه ی عالی تر محبت را از جانب والدین به فرزند شاهد هستیم که خط قرمز این نوع محبت نیزافراط در محبت می باشد به شرطی که باعث ضربه زدن به تربیت الهی واخلاقی فرزند شود .چنانچه محبت ما باعث شود که فرزندانمان در بعد تربیتی دچار مشکل شوند وبه خاطر محبت بیش از حد والدین به آنها از مسیر درست اخلاقی خارج شوند وانسان هایی پرتوقع وضعیف بار بیایند افراط در محبت جایز نیست.بنابراین ما همانگونه که دستورداده شده ایم مبنی بر این که محبت به فرزندانمان داشته باشیم ونیز در مرحله ای بالاتر محبت واحسان به پدر ومادر،حتی در رابطه با ابرازوآشکار کردن آن محبت نیزسفارش شده ایم.وبرتر از ان در رابطه با رعایت حد اعتدال در محبت به فرزند ولی برای محبت به پدر ومادر حد ومرزی وجود ندارد.

امام صادق عليه السلام مى فرمايند:
انّ اللَّه ليرحم الرجل لشدةِ حبِّه لولده
((خداوند به فرد، به خاطر شدت مهربانى او به فرزندش رحم مى كند)).

كافى ، ج 6، ص 50، حديث 5، وسايل الشيعه ، ج 21، ص 359، حديث 27300.


امام باقر عليه السلام نیز مى فرمايد:
شر الآباء من دعاه البر الى الافراط؛
بدترين پدران آن هايى هستند كه در نيكى و محبت كردن به فرزندان خود زياده روى نمايند.

تاريخ يعقوبى ، ج 3،ص 53.

بنابراین هر دو نوع محبت به شرط قرار گردن تحت ضوابط شرعی مورد سفارش اسلام است.

همه ی محبت ها باید زیر پرچم محبت خدا و معصومین و تحت ولایت آنها باشد،
و الا مردود است ؛
آن محبتی که از دیگر محبتها بیشتر است و بر آنها احاطه دارد،
سلطان وجود انسان است و عنان آدمی را در اختیار دارد،
و او را به اطاعت از محبوب وا می دارد،
باید تنها از آن الله و وجه الله باشد:

وَمِنَ النَّاسِ مَن یَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَاداً یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللّهِ
وَالَّذِینَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ
بقره: 165

زینب خردسال از پدر پرسید: پدر جان! آیا ما فرزندانت را دوست داری؟
علی (علیه السلام) فرمود: آری «اَولادُنا اَکبادُنا»؛ «فرزندان ما، پاره های جگر ما هستند.»
زینب گفت: ای پدر!
«حُبّان لا یَجتَمِعَانِ فِی قَلبِ المُؤمن»؛
«دو محبت در دل مؤمن یکجا جمع نمی شود.»
«وَ اِنْ کانَ لابُدَّ، فَالشَّفَقَهُ لَنُا وَ الحُبُّ للّه خالِصَا،
فَازْ دَادَ عَلِیٌ حُبُّا»؛
«و اگر به این محبت چاره نیست، باید به ما مهربانی و شفقت داشته باشی
و محبت اصلی مخصوص خداوند باشد.
به خاطر تیزفهمی و درک عالی زینب (علیهاالسلام) امیر مؤمنان، محبت خود را نسبت به دخترش بیشتر کرد.»
موضوع قفل شده است