::❤:: طواف بی پایان ::❤:: مجموعه ای از خاطرات شهید سرلشگر خلبان عباس بابایی

تب‌های اولیه

18 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
::❤:: طواف بی پایان ::❤:: مجموعه ای از خاطرات شهید سرلشگر خلبان عباس بابایی

بسم الله الرحمن الرحیم

طواف بی پایان

مجموعه ای از خاطرات شهید سرلشگر خلبان عباس بابایی

خاطره ای از زبان مقام معظم رهبری

سال ۶۱ شهیدبابایی را گذاشتیم فرمانده پایگاه هشتم شکاری اصفهان. درجه این جواب حزب‌اللهی سرگردی بود که او را به سرهنگ تمامی ارتقا دادیم. آن وقت آخرین درجه ما، سرهنگ تمامی بود. مرحوم بابایی سرش را می تراشید و ریش می گذاشت. بنا بود او این پایگاه را اداره کند. کار سختی بود. دل همه می‌لرزید دل خود من هم که اصرار داشتم، می‌لرزید، که آیا می تواند؟ اما توانست. وقتی بنی‌صدر فرمانده بود، کار مشکل‌تر بود.

افرادی بودند که دل صافی نداشتند و ناسازگاری و اذیت می کردند حرف می‌زدند، اما کار نمی‌کردند؛ اما او توانست همانها را هم جذب کند. خودش پیش من آمد و نمونه‌ای از این قضایا را نقل کرد. خلبانی بود که رفت در بمباران مراکز بغداد شرکت کرد، بعد هم شهید شد. او جزو همان خلبان‌هایی بود که از اول با نظام ناسازگاری داشت. شهید عباس بابایی با او گرم گرفت و محبت کرد حتی یک شب او را با خود به مراسم دعای کمیل برده بود؛ با این که نسبت به خودش ارشد هم بود. شهید بابایی تازه سرهنگ شده بود اما او سرهنگ تمام چند ساله بود؛ سن و سابقه خدمتش هم بیشتر بود. در میان نظامی ها این چیزها مهم است. یک روز ارشدیت تأثیر دارد؛ اما او قلباً و روحاً تسلیم بابایی شده بود. شهید بابایی می گفت دیدم در دعای کمیل شانه‌هایش از گریه می‌لرزد و اشک می‌ریزد. بعد رو کرد به من و گفت: عباس دعا کن من شهید بشوم! این را بابایی پس از شهادت آن خلبان به من گفت و گریه کرد. او الان در اعلی علیین الهی است؛ اما بنده که سی سال قبل از او در میدان مبارزه بودم هنوز در این دنیای خاکی گیر کرده‌ام و مانده‌ام! ما نرفتیم؛ معلوم هم نیست دستمان برسد. تأثیر معنوی اینگونه است خود عباس بابایی هم همین طور بود او هم یک انسان واقعا مؤمن و پرهیزگار و صادق و صالح بود.

(بیانات در دیدار مسئولان عقیدتی، سیاسی نیروی انتظامی ۲۳/۱۰/۸۳)

*منبع خاطراتی که در این تاپیک قرار میگیرد سایت رسمی شهید سرلشکر خلبان عباس بابایی میباشد
---------
زندگی نامه شهید


بسم الله الرحمن الرحیم

تلویزیون رنگی

شهید بابایی در منزل یک تلویزیون ۱۴ اینچ سیاه و سفید داشت . دکتر روحانی ، جانشین فرمانده قرارگاه خاتم الانبیا (ص) از این موضوع آگاه بود . ایشان به منظور ارج نهادن به زحمات سرهنگ بابایی در زمانی که ایشان در خانه نبودند ، یک دستگاه تلویزیون رنگی به منزلشان می فرستد . فرزندان بابایی با دیدن تلویزیون رنگی خوشحال می شوند ، ولی همسر ایشان علی رغم اصرار بچه ها از باز کردن کارتن تلویزیون خودداری می کند . چند روز از این ماجرا می گذرد و شهید بابایی از مأموریت بازمی گردد . بچه ها با ورود پدر خبر خوش رسیدن تلویزیون رنگی را به او می دهند و ایشان ماجرا را از همسرش جویا می شود . شهید بابایی از این که خانمش بدون اجازه او تلویزیون را قبول کرده ناراحت می شود . چون بچه ها منتظر بودند تا پدر از راه برسد و اجازه باز کردن کارتن تلویزیون رنگی را بدهد ، شهید بابایی با شگرد خاصی ، سر بچه ها را گرم می کند و در اوج بازی و خوشحالی ،‌از آنها می پرسد : بچه ها بابا را بیشتر دوست دارید یا تلویزیون رنگی را ؟
بچه ها دسته جمعی می گویند :
بابا را .
سپس شهید بابایی به آنها می گوید :
فرزندانم ! در این شرایط ، خانواده هایی هستند که پدرانشان را از دست داده اند و تلویزیون هم ندارند . چون خداوند به شما نعمت پدر را داده ، پس بهتر است این تلویزیون را به بچه هایی بدهیم که پدر ندارند .

خاطرات خواهر شهید ( خانم اقدس بابایی )

بسم الله الرحمن الرحیم

خدایا دستت را روی سرم بگذار

عباس نمازش را بسیار با آرامش و خشوع می خواند . در بعضی وقتها که فراقت بیشتری داشت آیه ( ایاک نعبد و ایاک نستعین ) را هفت بار با چشمانی اشکبار تکرار می کرد .
به یاد دارم از سن هشت سالگی روزه اش را به طور کامل می گرفت . او به قدری نسبت به ماه رمضان مقید و حساس بود که مسافرتها و مأموریتهایش را به گونه ای تنظیم می کرد تا کوچکترین لطمه ای به روزه اش وارد نشود . او همیشه نمازش را در اول وقت می خواند و ما را نیز به نماز اول وقت تشویق می کرد .
فراموش نمی کنم ، آخرین بار که به خانه ما آمد ، سخنانش دلنشین تر از روزهای قبل بود . از گفته های او در آن روز این بود که :
وقتی اذان صبح میشود ، پس از این که وضو گرفتی ، به طرف قبله بایست و بگو ای خدا ! این دستت را روی سر من بگذار و تا فردا برندار .
به شوخی دلیل این کار را از او پرسیدم . او در پاسخ چنین گفت :
اگر دست خدا روی سرمان باشد ، شیطان هرگز نمی تواند ما را فریب دهد .
از آن روز تا به حال این گفته عباس بی اختیار در گوش من تکرار می شود .

بسم الله الرحمن الرحیم

اسماعیل دانا وسطی کلایی :

پایگاه دوم شکاری تبریز , در آن صبح تابستان , سرمای زمستان را به رخ می کشد. عباس سینه اش را از هوای تازه پرکرد و به اتفاق سرهنگ بختیاری آهسته از پله های هواپیما یایین رفت . سرهنگ نادری به همراه خلبانان و جمعی از مسئولین به استقبال آمده بودند. حال و هوای قرارگاه با روزهای دیگر فرق داشت .
با آماده شدن هواپیما شهید بابایی به همراه سرهنگ نادری داخل جنگنده شدند , برای لحظه ای سکوتی آمیخته به هیجان در کابین حکمفرما شد.
عباس نگاهی به آینه انداخت و دست به پیشانی اش کشید , هیجان زده بود. حال پسر بچه ای را داشت که برای اولین بار سوار هواپیما شده است . به خود نگاه کرد. با صدای خرخر رادیو به خود آمد , فرمان را چسبید و دستور حرکت داد , هواپیما اوج گرفت و با قدرت هوا را شکافت و بالا رفت , آسمان چنان صاف بود که انگار آن را بلور آبی تراشیده بودند.
عباس به یاد قولی که به صدیقه داده بود و نقشی که قرار بود آن روز در تعزیه ای که پدرش ترتیب داد بازی کند , افتاد.
باید در آن لحظه در کنار صدیقه کعبه را طواف می کرد یا همراه پدرش نقش اجرا می نمود برای این کار افکارش را متمرکز کرد , دعایی را که همیشه قبل از هر عملیات می خواند , زیر لب زمزمه کرد , از مرز گذشتند صدای سرهنگ نادری در کوشش پیچید نگاهی به پایین انداخت . درست روی هدف قرار گرفتند. چند لحظه بعد , هدف در میان آتش و دود محاصره شده بود. بابایی با هیجان فریاد شادی سرداد. سرهنگ نادری نیز با صدای هیجان زده فریاد کشید. تا رسیدن به نیروهای زرهی دشمن سکوت میان سرهنگ نادری و شهید بابایی حکمفرما شد. لحظه ای بعد هواپیما مانوری سریع کرد و بالا سر نیروهای زرهی پایین کشید. گلوله و راکت به زمین هجوم برد. شهید بابایی به پایین نگاه کرد , جهنمی برپا بود , صحنه ای زنده از یک فیلم جنگی . هواپیما با یک چرخش ۱۸۰ درجه از منطقه دور شد . عباس پلک هایش را روی هم فشرد , صفی از آدمهای سفیدپوش جلوی چشمانش رژه می رفتند. شهید بابایی هنوز غرق در افکارش بود که صدای انفجار مهیبی کابین را به لرزه در آورد. احساس کرد در سراشیبی تندی افتاده است . پاهایش را به کف هواپیما فشرد.
زوزه باد گوش هایش را پر کرد , خود را بالا کشید. سرهنگ نادری را صدا زد. انگشتان کرخت شده اش را تا سینه بالا برد و کتابچه دعایش را لمس کرد , چند لحظه بعد , نور تندی از قاب خرد شده پنجره تو زد و چشمانش را پر کرد. به آن خیره شد و همان طور ماند. هواپیما با تکان شدید در حال سقوط بود. درد شدیدی وجود سرهنگ نادری را در برگفته بود. نمی دانست چه اتفاقی افتاده , گیج و وحشت زده شهید بابایی را صدا زد , صدایی نشنید. دوباره فریاد کشید. جز صدای باد که وحشیانه تر می شد , چیزی شنیده نمی شد. موجی از ترس وجودش را پر کرد. نعره ای کشید و با هر زحمتی که بود هواپیما را به حالت افقی در آورد. صدای خرخر ضعیف از رادیو شنیده شد , گوش تیز کرد. صدای افسر کنترل رادار را شناخت . با راهنمایی افسر کنترل , هواپیما را به اختیار خود در آورد. به آینه خرد شده خیره شد و سعی کرد کابین عقب را نگاه کند چیزی دیده نمی شد. اشک چشمانش را پر کرد , صدای برج مراقبت به گوش رسید : در همان زاویه که هست بیا روی باند. سرهنگ نادری سعی کرد هواپیما را به سمت باند بکشد. دور موتور کم نمی شد.
فریاد زد , خدا را به کمک طلبید و با همان سرعت هواپیما را روی باند کشید , چند دقیقه بعد در حالیکه فریاد خلبانان فضای پایگاه را پر کرده بود. پیکر شهید عباس بابایی روی دست ها تشییع می شد.

بسم الله الرحمن الرحیم

مرحوم حاج اسماعیل بابایی(پدرشهید):

بعد از ظهر یکی از روزهای پاییزی، که تازه چند ماهی از شروع اولین سال تحصیلی ابتدایی عباس می‌گذشت، او را به محل کارم در بهداری شهرستان قزوین برده بودم. در اتاق کارم به عباس گفتم:
ـ پسرم پشت این میز بنشین و مشق هایت را بنویس.

سپس جهت تحویل دارو به انبار رفتم و پس از دریافت و بسته بندی، آنها را برای جدا کردن و نوشتن شماره به اتاق کارم آوردم. روی میز به دنبال مداد می گشتم. دیدم عباس با مداد من مشغول نوشتن مشق است. پرسیدم:
ـ عباس! مداد خودت کجاست؟
گفت:ـ در خانه جا گذاشتم.
به او گفتم:
ـ پسرم! این مداد از اموال اداری است و با آن باید فقط کارهای مربوط به اداره را انجام داد. اگر مشق‌هایت را با آن بنویسی ‌، ممکن است در آخر سال رفوزه شوی.
او چیزی نگفت. چند دقیقه بعد دیدم بی درنگ مشق خود را خط زد و مداد را به من برگرداند.

بسم الله الرحمن الرحیم

مادر شهید :

من تعداد هفت فرزند دارم و عباس در میان فرزندانم«برترینِ» آنها بود. او خیلی مهربان و کم توقّع بود. با توجه به اینکه رسم بود تا هر سال شب عید برای بچه ها لباس نو تهیه شود؛ اما عباس هرگز تن به این کار نمی داد. او می گفت: «اول برای همه برادرها و خواهرانم لباس بخرید و چنانچه مبلغی باقی ماند برای من هم چیزی بخرید.» به همین خاطر همیشه هنگام خرید اولویت را به خواهران و برادرانش می داد. او هر وقت می دید ما می خواهیم برای او لباس نو تهیه کنیم، می گفت: «همین لباسی که به تن دارم بسیار خوب است.» و وقتی که لباسهایش چرک می شد، بی آنکه کسی بداند، خودش می شست و به تن می‌کرد. عباس هیچ گاه کفش مناسبی نمی پوشید و بیشتر وقتها پوتین به پا می کرد. عقیده داشت که پوتین محکم است و دیرتر از کفشهای دیگر پاره می شود و آنقدر آن را می پوشید تا کف‌نما می شد.

به خاطر می آورم روزی نام او را در لیست دانش آموزان بی بضاعت نوشته بودند. دایی عباس، که ناظم همان مدرسه بود، از این مسأله خیلی ناراحت شد و به منزل ما آمد. از ما خواست تا به ظاهر و لباس عباس بیشتر رسیدگی کنیم تا آبروی خانواده حفظ شود. من از سخنان برادرم متأثر شدم. کمد لباسهای عباس را به او نشان دادم و گفتم:
ـ نگاه کن. ببین ما برایش همه چیز خریده ایم؛ اما خودش از آنها استفاده نمی کند. وقتی هم از او می‌پرسم که چرا لباس نو نمی پوشی؟ می گوید: «در مدرسه شاگردانی هستند که وضع مالی خوبی ندارند. من نمی خواهم با پوشیدن این لباسها به آنان فخر فروشی کنم.»

خاطره های زیبا از شهید عباس بابایی

مدت زمانی که عباس در «ریس» حضور داشت با علاقه فراوانی دوست یابی می کرد ، آنها را با معارف اسلامی آشنا می نمود و می کوشید تا در غربت از انحرافشان جلوگیری کند .
به یاد دارم که در ان سال ، به علت تراکم بیش از حد دانشجویان اعزامی از کشورهای مختلف ، اتاق هایی با مساحت تقریبی سی متر را به دو نفر اختصاص داده بودند . همسویی نظرات و تنهایی ، از علت های نزدیکی من با عباس بود ؛ به همین خاطر بیشتر وقت ها با او بودم.
یک روز هنگامی که برای مطالعه و تمرین درس ها به اتاق عباس رفتم ، در کمال شگفتی «نخی» را دیدم که به دو طرف دیوار نصب شده و مساحت اتاق را به دو نیم تقسیم کرده بود . نخ در ارتفاع متوسط بود ، به طوری که مجبور به خم شدن و گذر از نخ شدم . به شوخی گفتم : «عباس ! این چیه! چرا بند رخت را در اتاقت بسته ای؟»
او پرسش مرا با تعارف میوه، که همیشه در اتاقش برای میهمانان نگه می داشت ، بی پاسخ گذاشت.
بعدها دریافتم که هم اتاقی عباس جوانی بی بند وبار است و در طرف دیگر اتاق ، دقیقاً رو به روی عباس ، تعدادی عکس از هنرپیشه های زن و مرد آمریکایی چسبانده و چند نمونه از مشروبات خارجی را بر روی میزش قرار داده است .
با پرسش های پی در پی من، عباس توضیح داد که با هم اتاقی اش به توافق رسیده و از او خواهش کرده چون او مشروب می خورد لطفاً به این سوی خط نیاید؛ بدین ترتیب یک سوی اتاق متعلق به عباس بود و طرف دیگر به هم اتاقی اش اختصاص داشت و آن نخ هم مرز بین آن دو بود . روزها از پس یکدیگر می گذشت و من هفته ای یکی ، دو بار به اتاق عباس می رفتم و در همان محدوده او به تمرین درس های پروازی مشغول می شدم و هر روز می دیدم که به تدریج نخ به قسمت بالاتر دیوار نصب می شود؛ به طوری که دیگر به راحتی از زیر آن عبور می کردم .
یک روز که به اتاق عباس رفتم او خوشحال و شادمان بود و دریافتم که اثری از نخ نیست . علت را جویا شدم . عباس به سمت دیگر اتاق اشاره کرد. من با کمال شگفتی دیدم که عکس های هنر پیشه ها از دیوار برداشته شده بود و از بطری های مشروبات خارجی هم اثری نبود. عباس گفت : دیگر احتیاجی به نخ نیست ؛ چون دوستمان با ما یکی شده. (راوی: امیر خلبان روح الدین ابوطالبی)
چشـ ـمـ ـک های تـ-ـصـ-ـادفی:

در دوران تحصیل در آمریکا، روزی در بولتن خبری پایگاه «ریس» که هر هفته منتشر می شد، مطلبی نوشته شده بود که توجه همه را به خود جلب کرد. مطلب این بود: دانشجو بابایی ساعت ۲ بعد از نیمه شب می دود تا شیطان را از خودش دور کند.
من و بابایی هم اتاق بودیم. ماجرای خبر بولتن را از او پرسیدم. او گفت: ـچند شب پیش بی خوابی به سرم زده بود. رفتم میدان چمن پایگاه و شروع کردم به دویدن. از قضا کلنل «باکستر» فرمانده پایگاه با همسرش از میهمانی شبانه بر می گشتند. آنها با دیدن من شگفت زده شدند. کلنل ماشین را نگه داشت و مرا صدا زد. نزد او رفتم. او گفت: در این وقت شب برای چه می دوی؟ گفتم: خوابم نمی آمد خواستم کمی ورزش کنم تا خسته شوم. گویا توضیح من برای کلنل قانع کننده نبود. او اصرار کرد تا واقعیت را برایش بگویم. به او گفتم: مسایلی در اطراف من می گذرد که گاهی موجب می شود شیطان با وسوسه هایش مرا به گناه بکشاند و در دین ما توصیه شده که در چنین موقعی بدویم و یا دوش آب سرد بگیریم.
آن دو با شنیدن حرف من، تا دقایقی می خندیدند، زیرا با ذهنیتی که نسبت به مسایل جنسی داشتند نمی توانستند رفتار مرا درک کنند.»
(راوی: امیر اکبر صیاد بورانی)
چشـ ـمـ ـک های خــ داونــ-ـد



سال 1366 قرار بود با عباس بریم حج

بعد از تحویل ساک ها توی چهره ی عباس یه نوع پریشونی دیدم
انگار چیزی می خواست بگه که نمی تونست
وقت حرکت رسید و رفتیم تا سوار هواپیما بشیم
روی پله های هواپیما یهو عباس گفت: خدا به همراهتون
همه شگفت زده شدیم ، بهش گفتم: مگه تو با ما نمیای؟
سرش رو پایین انداخت و گفت:من نمی توانم با شما بیایم
کشتی ها باید سالم از تنگه بگذرند ، شما بروید خانم
من سعی می کنم با آخرین پرواز خودم رو به شما برسونم
بهش گفتم: قول می دهی که حتماً بیای؟
دستی به سرش کشید و در حالی که لبخندی بر لب داشت ، گفت:
می بینی که ساکم رو هم پیش شما گرو گذاشته ام
قول میدم که بیام ، حالا راضی شدی؟
آقای صرّاف گفت: عباس جان ! بیا بریم
عباس گفت: مکه ی من این مرز و بوم است. مکّه من آبهای گرم خلیج فارسه
مکه ی من کشتی هایی است که باید سالم از اون عبور کنند
آخرش هم موند و کشتی ها رو به سلامت از تنگه عبور داد...

... صبح روز عید قربان قرار شد عملیات کنیم
عباس توی حال خودش بود ، مدام به آسمون نگاه می کرد
بهش گفتم: عباس جان! امروز عید قربانه ، می خوای عملیات رو به فردا موکول کنیم؟
عباس با صدایی آرام گفت: نه! امروز روز بزرگی است
روزی است که اسماعیل به مسلخ عشق رفت ...

... چند دقیقه بعد از شروع عملیات دنیا رو برای دشمن به جهنم تبدیل کردیم
بمبارانمون که تموم شد دور زدیم تا برگردیم آشیانه
توی راه برگشت صدای مهیبی اومد
هواپیمای عباس رو زده بودند
از بی سیم صدای عباس رو می شنیدم که انگار داره خونه ی خدا رو طواف میکنه
زمزمه می کرد: اللهم لبیک... لبیک لا شریک لک لبیک...
و همینطور لبیک گویان به شهادت رسید...

... دادپی، یکی از خلبانان و دوستان شهید بابایی میگه:
دور کعبه در حال طواف بودیم که اذان در فضا پیچید
یهو در کمال ناباوری عباس رو دیدم که لباس احرام به تن کرده و داره طواف میکنه
سراسیمه صف زائران رو شکافتم تا خودم رو بهش برسونم
ولی هر چه گشتم پیداش نکردم...
انگار روح عباس اومده بود مکه تا قولش وفا کنه ... قولی که به همسرش داده بود
با آخرین پرواز... توی عید قربان .... لبیک گویان...

خاطره ای از زندگی خلبان شهید عباس بابایی
راویان: همسر شهید و جناب سرهنگ نادری


[h=4]اقدس بابایی(خواهرشهید):

پس از شهادت عباس، خانمی گریان و نالان به منزل ما آمد و از ماجرایی که ما تا آن روز از آن بی خبر بودیم پرده برداشت. این خانم که خود را «سیمیاری» معرفی می کرد، گفت:ـ « در سال ۱۳۴۱ من و شوهرم هر دو سرایدار مدرسه ای بودیم که عباس آخرین سال دوره ابتدایی را در آن مدرسه می گذراند. چند روزی بود که همسرم از بیماری کمردرد رنج می برد؛ ‌به همین خاطر آنگونه که باید، توانایی انجام کار در مدرسه را نداشت و من هم بتنهایی قادر به نظافت مدرسه و کارهای منزل نبودم. این مسأله باعث شده بود تا همسرم چند بار در حضور شاگردان مورد سرزنش مدیر قرار گیرد. با این حال هر بار به کم کاری خود اعتراف و در برابر پرخاش مدیر سکوت اختیار می کرد. ما از این موضوع که نکند مدیر به خاطر ناتوانی همسرم سرایدار دیگری استخدام کند و ما را از تنها، اتاق شش متری، که تمام دارایی و اثاثیه‌هایمان در آن خلاصه می‌شد اخراج کند، سخت نگران بودیم؛ تا اینکه یک روز صبح، هنگام بیدار شدن از خواب ‌، حیاط مدرسه و کلاسها را نظافت شده و منبع ها را پر از آب دیدم. تعجب کردم، بی درنگ قضیه را از همسرم جویا شدم. او نیز اظهار بی اطلاعی کرد. باورم نمی شد. با خود گفتم، شاید همسرم از غفلت من استفاده کرده و صبح زود از خواب بیدار شده و پس از انجام نظافت خوابیده است. حالا هم می خواهد من از کار او آگاه نشوم. از طرف دیگر مطمئن بودم که او با آن کمردرد توانایی انجام چنین کاری را ندارد. به هر حال تلاش کردم تا او را وادار به اعتراف کنم؛ اما واقعیت این بود که او نظافت را انجام نداده بود. شوهرم از من خواست تا موضوع را به دقت پی‌گیری کنم و خود نیز، با آنکه به شدت از کمردرد رنج می برد، تماشاگر اوضاع بود. آن روز هر چه بیشتر اندیشیدیم کمتر به نتیجه مثبت رسیدیم؛ به همین خاطر تا دیر وقت مراقب اوضاع بودیم تا راز این مسأله را بیابیم.
اما آن روز صبح، چون تا پاسی از شب را بیدار مانده بودیم، خوابمان برد و پس از برخاستن از خواب دوباره مدرسه را نظافت شده یافتیم، مدرسه، نما و چهره دیگری به خود گرفته بود. همه چیز خوب و حساب شده بود؛ به همین خاطر مدیر از شوهرم ابراز رضایت می کرد. غافل از اینکه ما از همه چیز بی خبر بودیم. به هر حال بر آن شدیم که تا هر طور شده از ماجرا سر در آوریم و تمام طول روز در این فکر بودیم که فردا صبح چگونه به هنگام نظافت، آن شخص ناشناس را غافلگیر کنیم.[/h][h=4]روز بعد، وقتی که هوا گرگ و میش بود، در حالی که چشمانمان از انتظار و بی خوابی می سوخت، ناگهان با شگفتی دیدیم که یکی از شاگردان مدرسه از دیوار بالا آمد. به درون حیاط پرید و پس از برداشتن جاروب و خاک انداز مشغول نظافت حیاط شد. جلوتر رفتم. خیلی آشنا به نظر می رسید. لباس ساده و پاکیزه ای به تن داشت و خیلی با وقار می نمود. وقتی متوجه حضور من شد، خجالت کشید. سرش را به زیر انداخت و سلام کرد. سلامش را پاسخ دادم و اسمش را پرسیدم؛ گفت:
ـ عباس بابایی.
در حالی که بغض گلویم را بسته بود و گریه امانم نمی داد، ضمن تشکر از کاری که کرده بود، از او خواستم تا دیگر این کار را تکرار نکند؛ چون ممکن است پدر و مادرش از این کار آگاه شوند و از اینکه فرزندشان به جای درس خواندن به نظافت مدرسه می پردازد، او را سرزنش کنند. عباس در حالی که چشمان معصومش را به زمین دوخته بود، پاسخ داد:ـ من که به شما کمک می‌کنم، خدا هم در خواندن درسهایم به من کمک خواهد کرد.
لبخندی حاکی از حجب و آرامش بر گونه‌هایش نشسته بود. چشمانش را به چشمان من دوخت و ادامه داد:
ـ اگر شما به پدر و مادرم نگویید، آنها از کجا خواهند فهمید؟
ما دیگر حرفی برای گفتن نداشتیم و آن روز هم مثل روزهای دیگر گذشت.»[/h][h=4]عباس فرزند سوم خانواده بود و من حدود سه سال از او بزرگتر بودم. او علاقه زیادی به من داشت و من هم به او عشق می ورزیدم. از آنجایی که مادرم مرا مدیر خانه کرده بود، من هر چیزی را که عباس می‌خواست در اختیارش می گذاشتم و البته این بدان معنا نبود که نسبت به برادرهای دیگرم بی اعتنا باشم؛ بلکه در همان دوران کودکی ویژگیهای فردی عباس مرا تحت تأثیر قرار داده بود. همیشه می دیدم که او به نفع دیگران از حق خود چشم می پوشد؛ از این رو اگر عباس چیزی می خواست و به من می‌گفت، بدون اینکه از مادرم اجازه بگیرم، سعی می کردم تا برایش تهیه کنم و پس از اینکه خواسته اش را برآورده می کردم، موضوع را با مادرم در میان می گذاشتم.
روزها گذشت و عباس بزرگتر شد؛ تا سرانجام پا به مدرسه گذاشت و در حالی که به گفته همکلاسی ها و معلمانش، در دوران تحصیل یکی از شاگردان خوب و باهوش کلاس بود،‌ به بازیهای فوتبال و والیبال علاقه فراوانی داشت و بیشتر در کوچه با دوستانش بازی می کرد.
به خاطر می آورم، زمانی که عباس در کلاس سوم ابتدایی بود. روزی همراه با دوستانش در کوچه سرگرم «الک دولک» بازی بود و من هم در حال عبور از کوچه به بازی آنها نگاه می کردم. باید بگویم شکل این بازی بدین ترتیب است که چوب کوتاهی را در روی زمین می گذراند و با چوب بلندتری آن را به هوا پرتاب می کنند و سایر بازیکنان باید آن چوب را در هوا بگیرند.
وقتی که یکی از بچه ها چوب را زد، ناگهان چوب به چشم من خورد و چشمم ورم کرد و کبود شد. در حالی که من از درد به خود می پیچیدم، مرا به بیمارستان بردند. شنیدم، عباس که از این مسأله به شدت متأثر شده بود و از طرفی بی تابی مرا می دید، جلو در بیمارستان گریبان دوستش را، که چوب به چشم من زده بود گرفته و با فریاد گفته است:
ـ اگر خواهرم کور شده باشد، تو باید او را بگیری، چون تو چشم او را کور کرده‌ای.
البته پس از معاینه پزشکان، معلوم شد که بحمدالله چشمم صدمه ای ندیده است.
به دنبال ما می دوید و از ما پوزش می خواست[/h]

همسر شهید، ملیحه حکمت



عباس عشق دوم داشت
شب رفتن به حج ، توی خانه كوچكمان ، آدم های زیادی برای خداحافظی و بدرقه جمع شده بودند. صد و چند نفری می شدند.
عباس صدایم كرد كه برویم آن طرف ، خانه سابقمان . از این خانه جدیدمان ، كه قبل از این كه خانه ما بشود موتورخانه پایگاه بود، تا آن یكی راه زیادی نبود .
رفتیم آن جا كه حرف های آخر را بزنیم . چیزهایی می خواست كه در سفر انجام بدهم .
اشك همه پهنای صورتش را گرفته بود. نمی خواستم لحظه رفتنم ، لحظه جدا شدنمان تلخ شود.
گفت: مواظب سلامتی خودت باش، اگر هم برگشتی دیدی من نیستم ....
این را قبلا هم شنیده بودم . طاقت نیاوردم . گفتم : عباس چه طوری می توانم دوریت را تحمل كنم ؟ تو چه طور می توانی؟
هنوز اشك های درشتش پای صورتش بودند. گفت: تو عشق دوم منی ، من می خواهمت ،بعد از خدا.
نمی خواهم آن قدر بخواهمت كه برایم مثل بت شوی.
ساكت شدم . چه می توانستم بگویم ؟ من در تكاپوی رفتن به سفر و او....؟
گفت: ملیحه ، كسی كه عشق خدایی خودش را پیدا كرده باشد باید از همه این ها دل بكند.



شهید بابایی و پیشنهاد بی شرمانه زن آمریکایی!

به گزارش ساجده به نقل از افکار نیوز ، اگر کسی امتحان پایان ترم را ۲۰ بگیرد من یک شب با او خواهم بود. …
.
در سال ۱۳۴۸ وارد نیروی هوایی شدم . در بدو ورود می بایستی یک سری آموزشها را در نیروی هوایی می دیدیم که از آن جمله آموزش زبان انگلیسی بود.این کلاس ها شروع آشنایی چندین ساله ی من با عباس بابایی بود…
ایشان شخصیت خاصی داشتند واز همه متمایز بودند. در آن دوران بیشتر استادان زن بودند از جمله استاد کلاس زبان که یک زن آمریکایی بود.

این استاد زبان برای اینکه فرهنگ مبتذل غرب را رواج دهد، به دانشجویان پیشنهاد شرم آوری داد که، اگر کسی امتحان پایان ترم را ۲۰ بگیرد من یک شب با او خواهم بود. بعد از اعلام نمرات عباس ازهمه نمره اش بیشتر بود او امتحان را ۱۹ گرفته بود. من برگه او را که دیدم تعجب کردم زیرا او یک کلمه ساده را غلط نوشته بود .
و آن استاد هم به عباس گفت: تو عمدأ این کلمه را غلط نوشته ای تا با من نباشی. آنجا بود که من به عظمت روحی عباس پی بردم. ایشان با این کار درس تقوا و عفت و بزرگواری را به دیگران آموخت…
راوی: «عظیم دربند سری» یکی از دوستان قدیمی شهید بابایی.تا شهدا با شهدا

[h=1][/h]


[/HR]
مادر شهید سرلشگر بابایی که در پی تشدید عارضه قلبی و تنفسی و کهولت سن از 10 روز قبل در بیمارستان بستری و تحت مراقبت های ویژه پزشکان بیمارستان ولایت قزوین قرار گرفته بود، عصر دیروز در سن 88 سالگی به ندای حق لبیک گفته و به فرزند شهیدش پیوست.


[/HR] [h=2]
ماندگارترین صحنه زندگی مادر شهید بابایی چه بود؟[/h] خبرگزاری تسنیم: برادر شهید بابایی گفت: مادرم همیشه می‌گفت «تکلیف نمی‌کنم پرچمی که پدرتان برای عزای امام حسین برافراشته است، نگه دارید اما تا آنجا که توان دارید این پرچم را با افتخار بالای خانه شهید بابایی حفظ کنید».
[h=2]عشق مادر ریشه دار بود[/h] احمد بابایی برادر سرلشکر خلبان شهید عباس بابایی، در خصوص رابطه فاطمه خوئینی با فرزندش شهیدش گفت: تکلیف روابط مادر و فرزندی روشن است. اما علاقه مادر به عباس چیز دیگری بود. این علاقه را نمی‌شود به راحتی در قالب جملات و کلمات توصیف کرد. عشق مادرم به عباس فراتر از رابطه مادر و فرزندی بود.
برادر شهید عباس بابایی ادامه داد: ما هیچ کدام نمی‌دانیم این علاقه چه بوده و است. این عشق ریشه عجیبی داشت که خداوند آن را در دل مادرم قرار داده بود. این عشق به شهید بابایی در میان خواهران و برادران هم موجود بود. این عشق عادی نبود و خواست خدا بود عباس عاشقانه در دل مادرم جای بگیرد.
[h=2]ماندگارترین صحنه زندگی‌[/h] وی تصریح کرد: مادرم وقتی ازدواج کرده بود تا چند سال خداوند به او فرزندی عطا نکرده بود. او به مادرشدن علاقه داشت و مثل خیلی از کسانی که آن روزگاران برای اجابت خواسته‌شان نذری می‌کردند مادرم هم نذری داشت، با خودش قرار داشت چهل روز کاری انجام دهد و بعدش حیاط را بشوید. خودش وقتی حالش مساعد بود برای ما تعریف کرده بود که روز چهلم وقتی مثل روزهای قبل برای شست‌وشوی حیاط بیرون آمد آقایی با چهره‌ای نورانی به در خانه می‌آید و سراغ مادرم را می‌گیرد.
خداوند عباس را انتخاب کرده بود. مادر از وقتی که خودش را شناخت و عباس بزرگ شد و سرکار رفت عاشق او بود. بیش از حد به او مهر داشت

احمد بابایی در ادامه نقل قول مادرش افزود: آن مرد مادرم را خطاب قرار می‌دهد و می‌گوید «تو فرزندان بسیاری می‌آوری اما یکی از فرزندان تو به مقام بزرگی می‌رسد و نامش پرآوازه و مشهور خواهد شد». مادرم می‌گوید من جوان بودم معنای صحبت آن فرد را متوجه نشدم و حقیقت کلامش را درک نکردم اما همین اتاق افتاد و آن صحنه جزء ماندگارترین صحنه‌های زندگی مادرم شد.
احمد بابایی اظهار داشت: خداوند عباس را انتخاب کرده بود. مادر از وقتی که خودش را شناخت و عباس بزرگ شد و سرکار رفت عاشق او بود. بیش از حد به او مهر داشت. عباس هروقت از تهران می‌آمد که به جبهه برود اول می‌آمد مادر را می‌دید و بعد می‌رفت. می‌گفت فقط آمده‌ام مادرم را ببینم و بروم. پدرم معمولاً آن وقت‌ها که عباس می‌آمد شب بود و می‌خوابید اما مادرم همیشه به خاطر او بیدار می‌ماند. برای دیدن عباس لحظه‌شماری می‌کرد و تا او را به طور کامل برای جبهه راهی نکرده بود آرام نمی‌گرفت.
[h=2]وصیت مادر برای خانه پسر[/h] برادر شهید بابایی درخصوص خواسته‌ها و توصیه‌هایی مادرش گفت: خواسته مادرم این بود و همیشه می‌گفت «تکلیف نمی‌کنم پرچمی که پدرتان برای عزای امام حسین برافراشته نگه دارید اما تا آنجا که توان دارید این پرچم را با افتخار بالای خانه شهید بابایی حفظ کنید». درمورد حجاب و رفتار خانم‌ها توصیه‌های زیادی داشت. حجاب برایش خیلی مهم بود و از سفارش آن به خانواده‌ و نوه‌هایش کوتاهی نمی‌کرد. همه را به چادر تشویق می‌کرد علاقه داشت همه نوه‌ها در راه حجاب و خواسته شهدا و شهید بابایی قدم بردارند.
[h=2]
اظهار لطف حضرت آقا نسبت به حضور مادر شهید بابایی در بیت رهبری[/h] وی در پایان سخنانش به دیدار با مقام معظم رهبری اشاره کرد و افزود: مادرم دوبار با حضرت آقا دیدار داشت. یک بار آقا به قزوین آمدند و ما برای دیدارشان رفتیم که ازدحام زیادی بود و نتوانستیم به طور خصوصی با ایشان صحبت کنیم ایشان شهادت عباس را تسلیت و تبریک گفتند. یک بار دیگر هم در تهران در بیت رهبری ایشان را زیارت کردیم. آقا به شهید بابایی و مادر ایشان اظهار علاقه کردند و گفتند شهید بابایی نابغه‌ای در نیروی هوایی بود که مثل او کم داشتیم و شاید به تعداد انگشتان دست هم نرسد. ایشان نسبت به حضور مادر شهید بابایی در بیت رهبری اظهار ارادت و لطف کردند.
[h=2]شهید بابایی از دیدگاه مادر[/h] من تعداد هفت فرزند دارم و عباس در میان فرزندانم«برترینِ» آنها بود. او خیلی مهربان و كم توقّع بود. با توجه به اینكه رسم بود تا هر سال شب عید برای بچه ها لباس نو تهیه شود؛ اما عباس هرگز تن به این كار نمی داد.
او می گفت: «اول برای همه برادرها و خواهرانم لباس بخرید و چنانچه مبلغی باقی ماند برای من هم چیزی بخرید.» به همین خاطر همیشه هنگام خرید اولویت را به خواهران و برادرانش می داد. او هر وقت می دید ما می خواهیم برای او لباس نو تهیه كنیم، می گفت: «همین لباسی كه به تن دارم بسیار خوب است.» و وقتی كه لباسهایش چرك می شد، بی آنكه كسی بداند، خودش می شست و به تن می‌كرد. عباس هیچ گاه كفش مناسبی نمی پوشید و بیشتر وقتها پوتین به پا می كرد. عقیده داشت كه پوتین محكم است و دیرتر از كفشهای دیگر پاره می شود و آنقدر آن را می پوشید تا كف‌نما می شد.

مراسم تشییع و خاکسپاری مرحومه خوئینی، مادر شهید سرلشگر خلبان عباس بابایی ساعت 10:00 صبح روز سه شنبه (27 آبان ماه) از محل امامزاده اسماعیل به سمت بارگاه امامزاده حسین (ع) شهرستان قزوین برگزار خواهد شد

به خاطر می آورم روزی نام او را در لیست دانش آموزان بی بضاعت نوشته بودند. دایی عباس، كه ناظم همان مدرسه بود، از این مسأله خیلی ناراحت شد و به منزل ما آمد. از ما خواست تا به ظاهر و لباس عباس بیشتر رسیدگی كنیم تا آبروی خانواده حفظ شود. من از سخنان برادرم متأثر شدم. كمد لباسهای عباس را به او نشان دادم و گفتم:
ـ نگاه كن. ببین ما برایش همه چیز خریده ایم؛ اما خودش از آنها استفاده نمی كند. وقتی هم از او می‌پرسم كه چرا لباس نو نمی پوشی؟ می گوید: «در مدرسه شاگردانی هستند كه وضع مالی خوبی ندارند. من نمی خواهم با پوشیدن این لباسها به آنان فخر فروشی كنم.»
قابل ذکر است، مراسم تشییع و خاکسپاری مرحومه خوئینی، مادر شهید سرلشگر خلبان عباس بابایی ساعت 10:00 صبح روز سه شنبه (27 آبان ماه) از محل امامزاده اسماعیل به سمت بارگاه امامزاده حسین (ع) شهرستان قزوین برگزار خواهد شد.

یه روز که خسته از محل کار به منزل برگشتم دیدم بچه ها دعواشون شده و شداشون تا دم در خونه میاد. با عصبانیت وارد خونه شدم تا از عباس گلایه کنم. دیدم داره نماز میخونه . نمازش که تم.م شد حسابی ازش گله کردم که چرا شما خونه بودی و بچه ها اینقدر شلوغ میکردن؟ عباس هم با مظلومیت خاصی عذرخواهی کرد. بعد که اروم شدم فهمیدم چقدر تند باهاش حرف زدم. اصلا عباس مقصر نبود . نماز میخوند ، و بچه ها هم از این فرصت استفاده کرده بودن . فقط به این فکر میکردم که چقدر بزرگوارانه باهام برخورد کرد . شهید عباس بابایی
منبع : راز و نیاز شهدا ص 68

[h=1]به چشم مرحمت سویم نظر کن
[/h] دو سال از اقامتم در آمریکا می‌گذشت.بهترین نمرات را در رده پروازی به دست آورده بودم،امّا مسۆولان دانشکده خلبانی آمریکا از اعطای گواهی نامه خلبانی من امتناع می‌ورزیدند تا این که آن روز سرنوشت ساز فرا رسید.از دفتر مسۆول دانشکده که یک ژنرال آمریکایی بود،احضار شدم.به اتاقش رفتم. احترام گذاشتم.او از من پرسش‌هایی ‌کرد. من پاسخ او را دادم.از سوال‌های ژنرال بر می‌آمد که نظر خوشی نسبت به من ندارد.در فکر بودم که سرانجام چه شود ؟؟؟؟
ناگهان در اتاق به صدا در آمد و شخصی اجازه ورود خواست.او ضمن احترام از ژنرال خواست تا برای کاری مهمّ به خارج از اتاق برود.من در اتاق تنها ماندم.به ساعتم نگاه کردم.وقت نماز ظهر بود.با خود گفتم کاش در این جا نبودم و می‌توانستم نماز را اوّل وقت بخوانم.
گفتم کاری مهمّ‌تر از نماز نیست.همین جا نماز را می‌خوانم.ان شاءالله تا نمازم تمام شد ژنرال نخواهد آمد.به گوشه ای از اتاق رفتم. روزنامه ای که در آن جا بود آن را پهن کردم و مشغول خواندن نماز شدم ژنرال وارد اتاق شد.نماز را تمام کردم. از ژنرال عذرخواهی کردم.پس از چند لحظه سکوت،نگاه معناداری به من کرد و گفت:چه می‌کردی؟گفتم:"عبادت می‌کردم. "گفت که بیشتر توضیح بده.گفتم:"در دین ما دستور براین است که در ساعت‌های معین از شبانه روز با خدای خود نیایش کنیم.در این ساعت زمان آن فرا رسیده بود،من هم از نبود شما در اتاق استفاده کردم و این واجب دینی را انجام دادم.
ژنرال با توضیحات من سری تکان داد و گفت:همه این مطالبی که در پرونده تو آمده است گویا درباره همین کارها است.این طور نیست؟پاسخ دادم:"آری همین طور است".تازه فهمیدم که هم اتاقی من گزارش‌هایی ‌از عبادات من و نوع نگرش من نسبت به جامعه غرب را جمع آوری و به عنوان سوءسابقه برایم پرونده سازی کرده است.
امّا به خواست خداوند یک دفعه ژنرال لبخندی زد و با چهره ای بشّاش خودنویس خود را از جیبش بیرون آورد. پرونده ام را امضا کرد.سپس با حالتی احترام آمیز از جا برخاست و دستش را به سوی من دراز کرد و گفت:"به شما تبریک می‌گویم،شما قبول شدید،برای شما آرزوی موفقیّت دارم!"من هم از او تشکر کردم و از اتاق خارج شدم.آن روز به اولین محل خلوتی که رسیدم به پاس این نعمت بزرگ که خدا به من عطا کرده بود دو رکعت نماز شکر خواندم.
نام شخصیّت داستان ما شهید خلبان عباس بابایی است. که سال 1349برای گذراندن دوره خلبانی به آمریکا رفته بود.یاد این شهید و همه شهیدان انقلاب اسلامی را گرامی می‌داریم .هرچه داریم از برکت خون پاک این شهیدان سرفراز است.برای روح این شهید و همه شهیدان یک صلوات بر محمد و آل محمد.


** این سند نیز یکی از اسناد جالبی است که مربوط به درخواست رهبر انقلاب از امام برای ارتقای درجه شهید بابایی است. آیت‌الله خامنه‌ای در خاطراتشان می‌فرمایند که شهید بابایی در اوایل انقلاب ستوان بود که به فاصله سه سال به واسطه شجاعت و مدیریتی که داشت به سرهنگی رسید و در سال‌های قبل از شهادتش نیز به درجه سرتیپی رسید که موافقت حضرت امام را زیر حکم ایشان می‌بینیم.


[/HR]



* سه سالی می شد که منابع آب پایگاه لایروبی شده بود.. وقتی آب می خوردیم تو
لیوان ها یک وجب خاک جمع می شد همان موقع"عباس بابایی"تازه فرمانده ی آنجا
شده بود، دستور دادهر چه سریع تر منبع هارا لایروبی کنند. قیمت گرفتیم دیدیم
حداقل ۳۰۰هزار تومان هزینه دارد! چنین مبلغی آن زمان افسانه بود و پایگاه هم نمی
توانست برای این کار اینقدر هزینه کند! جریان هزینه را به عباس گفتم، مکثی کردو
گفت:"برو گرهانت را بیار پای منبع" همه که به خط شدند ، اول از همه خود عباس
رفت داخل منبع وشروع کرد به کار کردن ! ما هم مشغول کار شدیم . چند دقیقه ای
که گذشت ، دیدم یکی دست از کار کشیده وبه بقیه نگاه می کند. سرش داد زدم ،
بنده خدا شروع کرد به کار کردن. سروصورتش حسابی کثیف شده بود،جلوتر که رفتم
دیدم خود سر هنگ بابائی بود. خیلی شرمنده شدم ، گفتم:ببخشید جناب سرهنگ
با این سر و صورت خاکی نشناختمتون. ایشان گفت: عیبی نداره، سعی کن با
سربازها بهتر رفتار کنی تا کمتر اذیت بشن.!!

[=arial]تو رفتی و مردانه جنگیدی و
ای کاش
این قصه را کامل کنم مردانه تر من