جمع بندی به کسی که اشتباه کرده و توبه کرد تاچه حد می شود اعتمادکرد؟

تب‌های اولیه

2 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
به کسی که اشتباه کرده و توبه کرد تاچه حد می شود اعتمادکرد؟

سلام
منم یه سوال دارم
اگر یه زمانی مثلا دوران بچگی یه کسی یه سری اشتباهاتی انجام داده ولی بعدش برگشته و واقعا توبه کرده و اهل نماز و قران و روزه شده باشه
چند درصد می شه بهش اعتماد کرد؟چند درصد می شه قبول کرد که واقعا برگشته
چون خیلی از بچه ها هستن که کارای می کنن که بدون عقل هستش ولی بعدش پشیمون می شن و واقعا توبه می کنن
یا حدیثی از امام علی(ع) است که می گه به کسی که شب گناهی انجام داده فرداش هم به اون چشم اونو نبین شاید سحرگاه توبه کرده
حالا اگر فردی باشه که واقعا توبه کرده و خدایی شده چند درصد می شه اونو بعنوان یک دوست پذیرفت و به این باور رسید که اون توبه کرده؟؟نظرتونو بگین
مثلا من یه دوست صمیمی داشتم که خیلی با هم خوب بودیم اون تو دوره دبیرستان بهم گفت که دوران ابتدایی یه دوست داشته که اونو فریب می داده و اونم دچار یه سری اشتباهات خیلی بدی می شده ولی کلاس چهارم ابتدایی میاد به خونشون می گه پدر و مادرش هم دعواش می کنن و اون شروع می کنه به قران خوندن و نماز خوندن
دیگه بعد از اون دوره واقعا یه فرد به تمام معنا خدایی شده چون با هم صمیمی هستیم دیگه چیزی ازش ندیدم حتی گوشیش یبار هم از طرف یه خانمی زنگ نخورده و الان خیلی خیلی ما صمیمی هستیم من رو این دوستم کاملا مطمعن هستم که حتی یه بار هم حتی با دختری حتی تلفنی صحبت نکرده(بصورت روابط دوستی که الان باب شده)
حالا این سوال واسم هست برای دیگران چی؟چطوری می شه حرف دیگری رو قبول داشت که واقعا توبه کرده
آیا گناه دوران ابتدایی و راهنمایی می شه یه ملاک شد؟؟یا شاید فرد اونقدر مومن شده باشه که یکی از بهشتیانه
چجوری باید تشخیص داد؟؟و چند درصد مطمعن بود؟
(البته خود من معتقدم مثلا یه فرد بزرگ مثلا 15 سال به بالا اگر گناهی انجام بده واقعا با عقلش انجام داده و می دونسته که اون گناهه و انجامش داده و خود من 99درصد به اینجور افراد اصلا اعتماد نمی کنم)
ممنون

کارشناس بحث : اویس

با عرض سلام خدمت همه دوستان خوبم
جناب مسافر زمان! اينكه شما در انتخاب دوستانتان نهايت دقت را داريد كه دوستي را برگزينيد كه شما را به خداوند نزديك كند و اسباب تعالي روحي و معنوي شما را فراهم آورد بسيار صفت پسنديده و نيكويي است كه از اين بابت به شما تبريك عرض ميكنم ولي بايد يك نكته را نيز در كنار اين خصلت خوبتان توجه داشته باشيد و آن هم اينكه ما حتي در مورد انسانهايي كه روز قبل شاهد گناهاني كبيره از ايشان بوده ايم حق نداريم آنها را به چشم افرادي گناهكار و دور از رحمت الهي بنگريم چرا كه طبق آموزه هاي دينيمان چه بسا ممكن است فرد مذكور در شب گذشته از گناه خود پشيمان شده و توبه كرده باشد و امروز بنده مقربي در نزد خداوند شده باشد.
پيامبر گرامي اسلام صلي‌الله عليه و آله و سلم می فرمایند:
ماكَرِهتَهُ لِنَفسِكَ فَاكرَهْ لِغَيرِكَ وَ ما اَحبَبتَهُ لِنَفسِكَ فَأَحِبَّهُ لِأَخيك.
یعنی
چيزي که براي خودت خوش نداري براي ديگران هم خوش‌ مدار و آنچه براي خودت دوست مي‌داري براي برادر ديني‌ات هم دوست بدار. (1)

بر این اساس ما نبايد در اذهان خود بد گماني نسبت به خلق الله داشته باشيم تا چه رسد به آنكه شاهد توبه شان هم بوده باشيم و تا چه رسد به آنكه آن گناهان مربوط به ايام كودكي يا نوجواني و يا حتي جواني فرد بوده باشد.
خداوند وعده داده كه هر توبه اي كه همراه با ندامت و عدم ارتكاب دوباره آن گناه باشد پذيرفته است فقط يك استثناء در اين باره فرموده است و آن اينکه اگر انسان زمانى به سراغ توبه رود که در آستانه برزخ قرار گرفته و مقدمات انتقال او از دنیا فراهم شده است و یا هنگامه عذاب الهى فرا رسيده باشد مانند توبه فرعون هنگامى که عذاب الهى فرا رسید و در میان امواج نیل در حال غرق شدن بود. چنين توبه اي پذیرفته نمى شود، زیرا اگر کسى در آن حال توبه کند، توبه او اضطرارى است نه اختیارى و توأم با میل و رغبت؛
قرآن كريم مي فرمايد: «و لیست التوبة للذین یعملون السیئات حتى اذا حضر احدهم الموت قال انى تبت الآن و لا الذین یموتون و هم کفار اولـئک اعتدنا لهم عذابا الیما؛ توبه کسانى که کارهاى بدى انجام مى دهند و هنگامى که مرگ یکى از آنها فرا رسد مى گوید: الآن توبه کردم، پذیرفته نیست و نه توبه کسانى که در حال کفر از دنیا مى روند ( و در عالم برزخ توبه مى کنند) اینها کسانى هستند که عذاب دردناکى برایشان فراهم شده است!»(2)
دوست عزيزم! بدان كه وسعت و دامنه پذیرش توبه تا آنجاست که روایت شده: شخصى در محضر حضرت رضا (علیه السلام) گفت: خدا لعنت کند کسى که با على (علیه السلام) جنگید. امام رضا (علیه السلام) به او فرمود: «قل الا من تاب و اصلح»؛ بگو مگر کسى که توبه کرد و خود را اصلاح نمود.(3)
لذا به هيچ عنوان خاطرت را به گناهان مردمان اجتماع، سياه و ظلماني نكن چرا كه ما از اسرار دل مردم و انس ايشان با خداي خود خبر نداريم پس همواره ايشان را نادم و پشيمان از گناهان گذشته شان بدان، آن هم ندامتي كه موجب قرب و نزديكي ايشان به خداوند متعال شده است و در مقابل هميشه خود را از جهت قرب و نزديكي به خداوند پست تر و پايين تر از ديگران تصور كن. اين است راه نجات و رستگاري و سعادت ابدي.
پینوشت:
1-بحار، ج ۷۷، ص ۶۷
2-سوره نساء، آیه 18
3- تفسير فخر رازى، ج 27 ص 4.

موضوع قفل شده است