تخریبچی شهید علیرضا عاصمی

[="Arial"][="DarkOrchid"]

عنایت حق

قله را که فتح کردیم همگی شاد و مسرور چشم به سلسله جبال کردستان دوختیم. که یک باره علی رضا اشک از چشمانش جاری شد. پرسیدم: «چه اتفاقی افتاده؟» گفت: این دره ها روزگاری آوای جرس کاروان های کربلاییان را در دل خویش پنهان می داشت. اکنون ببین به چه سکوت دل آزاری گرفتار شده است. ساعتی بعد دشمن راه ارتباطی ما را قطع کرد. دسترسی ما به آب نیز غیرممکن شد. چند روزی در محاصره باقی ماندیم. مسئول مخابرات هم اطلاع داد نیروهای پشتیبانی نمی توانند در کوتاه مدت دره را از دشمن پاکسازی کنند. اگر از سنگر بیرون می آمدیم سریع هدف تیربارهای دشمن قرار می گرفتیم. بحران تشنگی شدت یافته بود.
یکی از نيروها گفت: بچه ها تیمّم کنید و نماز بخوانید و از خداوند راه نجاتی بطلبید. عاصمی روی سنگ سپیدی نزدیک قله سر بر سجده نهاد. آنجا اصلاً امن نبود. صدایش زدم تا به سنگر برگردد. با خنده گفت: عصبانی نشو. خدا با ماست و خواهی دید که چگونه درهای نجات را به روی ما می گشاید. با بی حوصلگی حرف هایش را تصدیق کردم. آتش دشمن شدیدتر شد. ناگهان یک گلوله کاتیوشا در محلی که علی رضا دقایقی قبل مشغول راز و نیاز بود، اصابت کرد. درست همانجا گودالی ایجاد شد. هنوز چند ثانیه نگذشته بود که گلوله ای دیگر به زیر گودال کنده شده، اصابت کرد و این بار سنگ عظیم تکیه گاهش را از دست داد و افتاد. ناباورانه نگاه کردم از محل سنگ چشمه آبی جوشید. همه بچه ها فریاد زدندند: الله اکبر. علی رضا اشک ریزان خدا را سپاس گفت و در حالی که لبخند بر لب داشت، گفت: من روی چشمه با لب تشنه نماز می خواندم.
خداوند به درماندگی ما ترحّم فرمود و به وسیله تو هم مرا از محل انفجار دور کرد و هم سنگ را از روی چشمه پنهان مانده فرو غلتاند.
جمله علی رضا در ذهنم می گذشت: خدا با ماست و به حقیقت پروردگار رحمان با ماست و ما را همراهی می کند. [/]

[="Arial"][="DarkOrchid"]

زندگی من

موقع خواستگاری گفت: من از اول در جنگ بودم و تا آخر هم هستم، اگر انتظار غیر از این دارید، بگویید. سکوت کردم. فهمید سکوتم علامت رضایت است. آن موقع نوزده سالم بیشتر نبود. مهم ترین شرط من برای ازدواج، ایمان همسر آینده ام بود. بعد از مراسم عقد، علی رضا بلافاصله راهی جبهه شد و بعد از 70 روز تماس گرفت و گفت: وسایلت را جمع کن و بیا اهواز. ساک لباسم را برداشتم و رفتم. یک اتاق 9 متری در هتلی انتظارم را می کشید. زندگی ما در این خانه آغاز شد.
یک سال و نیم در اهواز در همان اتاق بودیم. وقتی رسول به دنیا آمد، علی رضا نبود. خبرش کردند. خودش را رساند به بیمارستان. هدیه ای همراهش بود. یک جلد قرآن. گفت: «هرچه فکر کردم چه هدیه با ارزشی برایت بیاورم تا نهایت تشکر را کرده باشم، چیزی بهتر از قرآن پیدا نکردم.» هنوز هدیه اش را دارم. گذاشته ام برای رسول. همیشه یک لبخند زیبا گوشه لبانش بود. وارد خانه که می شد، قبل از حرف زدن، لبخند می زد. علی رضا زیاد از خودش کار می کشید. بعضی وقت ها از شدت خستگی خوابش می برد و من فقط نگاهش می کردم.
زندگی با علی رضا کوتاه بود. اما در تمام آن مدت من هیچ خاطره بدی از او نداشتم. همیشه با من مهربان بود. یادش به خیر.

راوی: همسر شهید[/]

[="Arial"][="DarkOrchid"]

میدان مین

باید از میان میدان مین معبری زده می شد، که برای نیروهای تخریب ارتش مشکلی پیش آمد. من تنها ماندم. زمان هم خیلی کم بود. گریه ام گرفته بود، که خدایا چه کار کنم. در گوشه ای قرآن را باز کردم و گفتم:خدایا خودت هدایتم کن. این آیه آمد که ما آتش را بر ابراهیم سرد کردیم. گریه ام شدیدتر شد. مثل این که باید تنها وارد میدان می شدم. کار را شروع کردم. می خواستم معبر را عریض کنم تا تانک ها بتوانند وارد شوند. نیمه های کار بودم که متوجه شدم تانک ها در حال حرکت هستند دویدم. هرچه فریاد کشیدم صدایم را نشنیدند، ناگهان یکی از تانک ها روی زمین رفت و از شدت انفجار، شنی تانک متلاشی شد. آن قدر انفجار شدید بود که مثل توپی، گلوله شدم و بیهوش افتادم. بر اثر باران شدید، به هوش آمدم. خودم را آهسته حرکت دادم تا مین دیگری را خنثی کنم ولی درد اجازه نمی داد. صدای خرد شدن استخوان های دستم را می شنیدم. دو برانکارد آوردند که مرا حمل کنند. ناگهان یک خمپاره نزدیک مان آمد. آن دو نفر مجروح شدند. ترکشی هم به من خورد. باز بیهوش شدم. بعد از مدتی که به هوش آمدم، دستم را کمی بلند کردم. تیر به دستم خورد. بعد از چند ساعت، مرا به عقب بردند که از آن جا به اهواز و شیراز منتقل شدم.

راوی: شهید عاصمی[/]

[="Arial"][="DarkOrchid"]

آن روز صبح سفر، صبحانه را چیدم ولی علی رضا لب به چیزی نزد. قرآن خواندنش را تمام کرد و رفت سراغ رسول. دیدم صورت رسول را بوسه باران می کند. حیران نگاهش کردم. روزهای گذشته این چنین با رسول خداحافظی نمی کرد. جلوی در ایستادم. آماده رفتن شد. روبرویم ایستاد. زل زد تو چشم هایم و گفت: «دیشب خوابی دیدم...» حرفش را برید. سکوت بین مان دیوار کشید. دیواری که به سختی فرو می ریخت. افتادم به التماس که بقیه حرفش را بگوید. اصرارم فایده نداشت. قبل از رفتن نگاه کوتاهی به زندگی ساده مان انداخت. لحظه ای همان طور ماند و بعد تند خانه را ترک کرد. هنوز یادم هست. شنبه سیزدهم دی ماه سال 1365 بود. همان روز ساعت 3 بعدازظهر دوستانش به خانه مان آمدند و خبر پرواز علی رضا را دادند و من تا می توانستم فریاد زدم و اشک ریختم.

راوی: همسر شهید[/]

[="Arial"][="DarkOrchid"]به نام خدا...

وصیت نامه

سلام بر کسانی که هیچ گاه خود را سد راه رزمندگان اسلام قرار نمی دهند...
از خدا بخواهیم که صبر و استقامت به ما عطا کند تا بتوانیم گوشه ای از مسئولیت خطیری که بر دوشمان هست، ادا کنیم و پرچمی را که حسین (ع) در چهارده قرن برافراشته به منزل مقصود که همان حکومت عدل مهدی (عج) است تحویل دهیم. از زمان حضرت محمد (ص) که ظهور اسلام بود تاکنون همیشه درگیر دو جبهه حق و باطل بوده است. روزها شب می شده و گردش ایام ادامه داشته و عمرها سپری گشته. عده ای آمدند و رفتند و ما هم که امروز هستیم فردایی خواهیم رفت. ولی آنچه که به جای می ماند و هیچ گاه از صفحه دوران پاک نمی شود نام نیکوی پاک سیرتانی هست که با ایثار جان و مال خود را در راه خدا به عهدشان وفا کردند و در راه اعتلای جمهوری اسلامی از هیچ چیز دریغ نداشتند.
آن که قرن های متمادی یک عده کثیری از مستضعفین جهان و محرومان انتظارش را می کشیدند به دست پرتوان ملت ایران، به رهبری امامی عزیزتر از جان، استوارتر از کوه، خروشنده تر از دریا و با یاری الله ، انقلابی نظیر انقلاب حسین (ع) به وقوع پیوست. چشم های یتیمان شهدا، اسیران دست مستکبران، محرومان، همه و همه به این انقلاب دوخته شد. با اولین برخورد فکر می کردند که مانند انقلاب های دنیا یا به شرق وابسته است یا به غرب. ولی پس از گذشت چندی متوجه شدند که منشا این انقلاب صدای (هل من ناصر ینصرنی) است.
لذا دشمنان بیشتری پیدا کرد. و تمام شرق و غرب و شمال و جنوب که منافع خود را در خطر می دیدند، درصدد برآمدند که از پیشروی آن جلوگیری کنند... همه می دانیم که باید خود را جهت نبردی عظیم آماده کنیم و از قطره قطره خون شهیدانمان نگذریم. چنین آمادگی مستلزم استقامتی مردانه می باشد که وظیفه تک تک ما مسلمانان است.

منابع کلیه مطالب فوق:
تدوین و تنظیم توسط گروه فرهنگی هاتف
برگرفته از کتاب شمیم معطر دوست، کتاب مين هاي دوست داشتني،[/]