تغییر نام خلیج فارس به "خلیج اسلام"

این حرف هایی که شما میزنید بی احترامی به مردم ایران هست. با کدوم عقل و منطق این حرف ها رو میزنید؟!!!

اینکه می گویم، تمام علمای اسلام، حتی یک نفر هم استثنا ندارد! تمام علمای شیعه و سنی و مصری و لبنانی و عراقی و ایرانی و بحرینی و غیره و غیره، همگی بر این نام تاریخی و مسلم صحه گذاشته اند و شما از 300 سال تا 1100 سال قبل، حتی یک عالم نامدار و معتبر در جهان اسلام پیدا نمی کنید، که از این دریا با نام خلیج عربی یا بحر عرب یا بحر اسلام و مانند آن یاد کرده باشد! (اینکه می گویم 300 سال به قبل، برای اینست که ارزش هر سند تاریخی، به قدمت اوست لذا بنده بررسی متون اسلامی معتبر 300 به قبل را در دستور کار خود قرار داده ام.)

قطعا تغییر نام نامی خلیج و دریای همیشه فارس، تحریفی بزرگ و خیانتی آشکار در اسناد مسلم تاریخ و نوعی دهن کجی به تمام علمای پیشین اسلام است که حتی یک نفر در نام نامی بحر فارس (دریای فارس) و خلیج فارس اختلاف نظر ندارد!

همه این خیانتها، ترفندهای دشمنان اسلام است که می خواهند مسلمانان را به نام دین، به جان هم بیندازند و خود از آب گل آلود ماهی شومشان را بگیرند و بدبختانه، سردمداران کشورهایی که این توهم را در سر می پرورانند، خواسته یا ناخواسته، گول این بازی کهنه و پوسیده غربی را خورده و اسیر ترفند دشمن شده اند، و رولِ غربی را در زمین اسلامی بازی می کنند، و کارگردان این بازی نچسب هم کسی دیگر است!

در مورد ادعایی هم که این کاربر محترم اشاره داشتند و گفتند این نام یادآور نژاد بد قدیم است، عرض می کنم اولا نژاد ایرانی نژادی پاک و دارای تمدنی درخشان است و همین پاکی و آزادگی این نژاد بود که موجب شد ایران از همان صدر اسلام، به مرکز بزرگ تشیع و ارادت به خاندان پاک اهل بیت عصمت و طهارت بدل شود. دوم اینکه: نام ها، سابقه تاریخی دارند و هویت یک ملت را نشان می دهند. نام عزیز «ایران» یادآور تمدنی باسابقه و درخشان است که اصالت این ملت را نشان می دهد. نمی دانم چرا شما از کلمه فارسِ «دریای فارس»، تنها به یاد خسروپرویز و اشکانیان و هخامنشیان و جنگ های آنان می افتید، و به یاد بوعلی سینا و ابوریحان و خوارزمی و خواجه نصیر و امثال آن که زاده همین آب و خاک پاکند، نمی افتید؟! چرا از نام فارسِ «دریای فارس»، به یاد حدیث معروف پیامبر نیفتادید که خطاب به سلمان فارسی فرمود:

فأما إخباره ع أن البصرة تغرق عدا المسجد الجامع بها فقد رأیت من یذکر أن کتب الملاحم تدل على أن البصرة تهلک بالماء الأسود ینفجر من أرضها فتغرق و یبقى مسجدها . و الصحیح أن المخبر به قد وقع فإن البصرة غرقت مرتین مرة فی أیام القادر بالله و مرة فی أیام القائم بأمر الله غرقت بأجمعها و لم یبق منها إلا مسجدها الجامع بارزا بعضه کجؤجؤ الطائر حسب ما أخبر به أمیر المؤمنین (عليه السلام) جاءها الماء من بحر فارس من جهة الموضع المعروف الآن بجزیرة الفرس و من جهة الجبل المعروف بجبل السنام و خربت دورها و غرق کل ما فی ضمنها و هلک کثیر من أهلها . و أخبار هذین الغرقین معروفة عند أهل البصرة یتناقلها خلفهم عن سلفهم.

«و صحيح آن است كه اين موضوع اتفاق افتاده و بصره تا كنون دو بار غرق شده است، يك بار به روزگار حكومت القادر بالله و بار ديگر به روزگار حكومت القائم بامرالله و در اين هر دو بار تمام بصره را آب گرفته و غرق شده است و فقط مسجد آن شهر چون سينه كشتى يا سينه پرنده از آب بيرون مانده و مشخص بوده است، به همان‌گونه كه اميرالمومنين عليه السلام در اين خطبه خبر داده است آب از خليج فارس از جايى كه امروز به «جزيره ى فرس» معروف است و از سوى كوهى كه به «كوه سنام» معروف است، طغيان كرده است و تمام خانه هاى آن ويران و هر چه در آن بوده غرق شده و بسيارى از مردمش كشته شده اند و اخبار مربوط به اين دو حادثه نزد مردم بصره معروف است و اشخاص از قول نياكان خود آن را نقل مى كنند».

ابن ابی الحدید در قرن هفتم در این شرح، نامی از خلیج فارس آورده (... جاءها الماء من بحر فارس من جهة الموضع المعروف الآن بجزیرة الفرس...) و علت غرق ­شدن شهر بصره را آب­ های خلیج فارس معرفی کرده است.

کلمه «خلیج‌فارس» و «بحر فارس» قرن‌ها است که در میان ملت‌ها شهرت دارد و مورد استفاده عموم مردم بوده.
آیا مدرک و سندی بهتر از این می‌توان در این موضوع ارائه داد؟
نپذیرفتن این دلیل روشن و محکم، سیاستی استکباری است، نه شبهه علمی.:Sham:

ابن ابی الحدید در سال 586 متولد شده است، نام اصلی او فخرالدین ابوحامد عبدالحمید معروف به ابن ابی الحدید و در سال 656 در سن 70 سالگی در بغداد وفات یافته است.
این شرح، یکی از بهترین شرح­های نهج­ البلاغه است که به دستور وزیر شیعی خلیفه عباسی محمد ابن احمد افخمی شیعی نوشته شده است و از شروحی است که مورد قبول محققین، بزرگان و اساتید شیعه و سنی است و شرح جامع و مقبولی است که در آن عصاره و خلاصه کتب ادبی، تاریخی، کلامی و فقهی آمده است.