آيا دروغ مصلحتي مصداقي از تقيه است؟

کتاب تقیه اثر مرحوم صفائی حائری را بخوانید(در اینترنت موجود است حجم 1 مگ)

کتابش خیلی کم حجمه و حتّی با کامپیوتر هم راحت میتونی بخونیش...

بیماری حضرت ابراهیم به جسم او مربوط نمی شد، ایشون از وضعیت شرک و بت پرستی زمان خودش رنج می کشید. به اصطلاح همون دردهای معنوی که در زمان بیداری هر انسانی بوجود میاد بود که در ایشون به حدّی رسیده بود که فرمود من بیمارم و نمیتونم در این مراسم شرکت کنم. یعنی از نظر روحی بود نه جسمی.

لغت تقیّه را امام صادق علیه السلام در حدیث جنود عقل و جهل آورده است و جزء جنود عقل است.
57- و تقيه و ضد آن بى‏پروائى

تقیه موجب محفوظ ماندن از زیان مادّی و معنوی می شود و نمیتوان نام دروغ (کوچک یا بزرگ) بر آن گذاشت.

لاأدری :Cheshmak:

آقا جان اگر دنبال درد سر نمیگردی لطف بفرما مبلغ ناچیزی بپردازید و کتاب رو تهیه کنید.وگر نه باید با توجه به قوانین کپی رایت و حکم شرعی،مدت ها به دنبال صاحبان و ورثه و... بگردید.اصلا من مبلغش رو میپردازم :Hedye:

دانلود كتاب هاي اينترنتي ======== سوال شرعي

اون تاپیک رو خونده بودم. صاحب کتاب فوت کرده اند و ... و من مانعی ندیده ام. باشه پست رو ویرایش میکنم و برای کتابخونه می فرستمش، اگه ناشر راضی بود بقیه ی کتابهای آقای حائری رو هم میذارم.

منظورم از بیماری روحی مرض نبود سقم بود که حضرت هم فرمود انّی سقیم، نفرمود انّی مریض!
دقّت کنید به لغتهای عربی و فارسی را ول کنید!

امام باقر(ع) در حدیثی می فرماید: نجم عبارت است از ما اهل بیت، چنان که امام صادق(ع) در تاویل آیه (فنظر نظره فی النجوم فقال انی [="blue"]سقیم[/]) ابراهیم به ستاره نظر افکند و فرمود: من [="blue"]بیمارم[/](صافات: 88) می فرماید: وقتی حضرت ابراهیم(ع) درنجوم نظر افکند در محاسبه خویش به این نتیجه رسید که چه مصائبی بر امام حسین(ع)وارد می شود از اینرو فرمود: [="blue"]من بیمارم یعنی از آنچه به حسین(ع) خواهد رسید[/][*]

* تفسیر نورالثقلین، ذیل صافات 4 406، و ذیل نحل 16

داستان مریضی حضرت ابراهیم(ع) از دیدگاه علامه طباطبایی
برای مستاقان حکمت و استدلال:

فَنَظرَ نَظرَةً في النُّجُومِ فَقَالَ إِني سقِيمٌ
شكي نيست در اينكه ظاهر اين دو آيه اين است كه خبر دادن ابراهيم (عليه السلام ) از مريضي خود مربوط است به نظر كردن در نجوم ، حال اين نگاه كردن در ستارگان يا براي اين بوده كه وقت و ساعت را تشخيص دهد، مثل كسي كه دچار تب نوبه است ، و ساعات عود تب خود را با طلوع و غروب ستاره اي و يا از وضعيت خاص نجوم تعيين مي كند.
و يا براي آن بوده كه از نگاه كردن به نجوم ، به حوادث آينده اي كه منجم ها آن حوادث را از اوضاع ستارگان بدست مي آورند، معين كند. و صابئي مذهبان به اين مساءله بسيار معتقد بودند و در عهد ابراهيم (عليه السلام ) عده بسياري از معاصرين او از همين صابئي ها بوده اند.
بنابر وجه اول ، معنايش آيه چنين مي شود: وقتي اهل شهر خواستند همگي از شهر بيرون شوند تا در بيرون شهر مراسم عيد خود رابه پا كنند، ابراهيم نگاهي به ستارگان انداخت و سپس به ايشان اطلاع داد كه به زودي كسالت من شروع مي شود، و من نمي توانم در اين عيد شركت كنم .
و بنابر وجه دوم معنايش اين مي شود: ابراهيم در اين هنگام نگاهي به ستارگان كرد و طبق قواعد منجمين پيشگويي كرد كه به زودي من مريض خواهم شد، و در نتيجه نمي توانم با شما از شهر بيرون شوم .
ولي وجه اولي با وضع ابراهيم (عليه السلام ) مناسب تر به نظر مي رسد، براي اينكه آن جناب با اينكه توحيدي خالص داشت ، ديگر معنا ندارد براي غير خدا تاثيري قائل باشد. و از سوي ديگر دليلي هم كه به قوت دلالت كند بر اينكه آ ن جناب در آن ايام مريض نبوده در دست نداريم ، بلكه دليل داريم بر اينكه مريض بوده ، براي اينكه از يك سو خداي تعالي او را صاحب قلبي سليم معرفي كرده و از سوي ديگر از او حكايت كرده كه صريحا گفته است : من مريضم و كسي كه داراي قلب سليم است ، دروغ و سخن بيهوده نمي گويد.
اين بود آن وجهي كه ما در تفسير اين دو آيه اختيار كرديم . و مفسرين در توجيه آن وجوهي ذكر كرده اند كه از همه وجيه تر و به تر اين است كه : نگاه كردنش به نجوم ، و خبر دادنش از مريضي خود، از باب معاريض كلام است .

و معاريض عبارت است از اينكه : گوينده چيزي را بگويد كه شنونده از ظاهر آن معنايي بفهمد و خود او معناي ديگري اراده كند. پس شايد نظر كردن آن جناب در ستارگان نظر كردن موحد در صنع خداي تعالي باشد، تا از آن راه بر وجود خداي تعالي و يكتايي او استدلال كند، ولي مردم خيال كردند كه نظر كردن او مثل نظر كردن منجم ها است ، كه مي خواهد از وضع ستارگان بر پيش آمدن حوادثي استدلال كند. آنگاه فرموده : ((من مريضم (( و منظورش اين بوده كه او به زودي دچار بيماري مي شود، چون آدمي در طول عمر بدون بيماري نمي شود، همچ نان كه باز از همان جناب حكايت كرده كه گفت : ((و اذا مرضت فهو يشفين (( چيزي كه هست مردم خيال كردند منظور او اين است كه همين امروز كه روز عيد ايشان است مريض است ، و آنچه در نظر آن جناب مرجح بوده كه اين همه زحمت به خود بدهد، اين بوده كه در شهر تنها بماند و آن هدفي را كه در نظر داشته انجام دهد، يعني بت هاي اهل شهر را بشكند.
ليكن اين وجه - كه گفتيم بهترين وجوهي است كه مفسرين ذكر كرده اند - وقتي صحيح است كه آن جناب در آن روز مريض نبوده باشد و حال آنكه خواننده عزيز متوجه شد كه گفتيم هيچ دليلي بر اين معنا نيست .
علاوه بر اين گفتن معاريض براي انبياء جايز نيست ، زيرا باعث مي شود اعتماد مردم به سخنان ايشان سست گردد.

ترجمه تفسير الميزان جلد 17

باز هم که حرف خودتون رو تکرار می کنید! من نگفتم حضرت ابراهیم مریض بود، حضرت سقیم بود. بین این دوتا تفاوتهایی هست.

توی فارسی مرض و سقم، هردو را به بیماری ترجمه می کنند حال آنکه در عربی، نسبت دادن سقم و سقیم بودن به انبیا اشکالی ندارد و در قرآن برای انبیا سقم را به کار برده.

البته در تفاسیر دیگر،برای نمونه تفسیر مجمع البیان را که میدیدم،احتمالات دیگری هم آمده
خصوصا با توجه به احادیثی که شاید جناب علامه طباطبایی آن ها را صحیح ندانسته اند و یا احتمالات دیگر که به اهل فن مربوط است

معاريض عبارت است از اينكه : گوينده چيزي را بگويد كه شنونده از ظاهر آن معنايي بفهمد و خود او معناي ديگري اراده كند
دقت بفرمایید "معاریض" با "مرض" تفاوت معنایی دارد و گویا معنای توریه را میدهد

پسر خوب :khandeh!:
این جمله ی من منظورش معاریض بود؟ :Moteajeb!:

دکمه ی صلوات هم با Reload کردن صفحه فعّال میشه

شما بزرگوار هستید.
فکر کنم منظورتون رو متوجه شدم،و اشتباه از بنده بود
:Gol:

تقیّه همان تقوی به معنی پرهیز و نگهبانی است، پرهیز از زشتی و نگهبانی نیکی و شایستگی، جز آنکه تقوی اعم از تقیه است، تقوی همگی انواع پرهیز است چه در حال آزادی و عدم ممانعت، و چه در حال درگیری با دشمن یا مخالف، و این قسم دوّم نامش «تقیه» است که در حال درگیری تقوای شما محدود به حدود مصلحت خواهد بود، ولی در حالات دیگر که هرگز مزاحمتی نیست بایستی تقوای شما مطلق باشد.
«تقیه» در اصطلاح شیعیان و اهل سنت به آن معنی است که یک فرد مسلمان برای نجات جان خود از انجام برخی اعمال پرهیز کند؛ به عنوان نمونه اگر مسلمانی در برابر کفار قرار گیرد وخطر جانی او را تهدید کند می‌تواند مسلمان بودن خویش را پنهان کند.

واژه «تقیه» از واژه «وقایه» به معنای سپر گرفته شده است که انسان بوسیله آن از جان ودیگر چیزهایی ارزنده‌اش دفاع می‌کند.بعضی گفته اند : تقیه در اصطلاح انجام دادن کاری است که از روی عقیده قلبی نباشد و در دل غیراز آن باشد . [2]
بعضی دیگر گفته اند یا بخاطر مصلحت چیزی را بزبان آورد که در دل غیر آن باشد.[3]
بعضی دیگر گفته اند : تقیه بمعنای پرهیز کردن و خود داری کردن و در شرع بمعنای خودداری از اظهار مذهب خویش است در مواردی که ضرر مالی یا جانی یاعِرضی متوجه شخصی باشد.[4]
بعضی گفته اند : تقیه، مدارا و رازپوشی است و همچنین پنهان کردن مذهب خود یا احتیاط در مقابل کسی که مذهب دیگری دارد.[5]
بعضی دیگر گفته اند :‌ تقیه یعنی پرهیز گروهی از گروه دیگر و اظهار صلح و سازش با ایشان در حالیکه در باطن خلاف آن است.[6]

[2] - تحقیق و ترجمه رساله تقیه : روح الله خمینی، تحقیق :‌ زهرا فهرستی، ص13
[3] - فرهنگ نفیسی؛ علی اکبر نفیسی به نقل از کتاب رساله تقیه ص 13
[4] - همان .
[5] - فرهنگ معین.
[6] - فرهنگ دهخدا، تهران : انتشارات دانشگاه تهران، ص858

منبع:ویکیپدیا

به نظر میرسد در یکجا سخن راست بتواند تقیه باشد.
و آن راستگویی در وقتی است که دروغ گفتن واجب است.
یعنی حق این است که دروغ بگویی و وظیفه شرعی دروغ را ایجاب میکند
اما به دلیل مصالح بالاتر،راست گویی کنی.

به نظر من تقیه ربطی به دروغ مصلحتی نداره خب میشه به جای دروغ گفتن راستش رو نگیم دلیل نداره دروغ بگیم مومن زیرک هست و دنبال راه میگرده که گناه نکنه نه اینکه توجیح کنه

خب توی همون مورد حفظ جان میشه راستش رو نگفت و با زیرکی از اون مشکل فرار کرد و دروغ هم نگیم

با سلام به شما دوست عزیز