راهنمایی در خصوص مراسم تعزیه

با عرض سلام
اینجا به ایمیل کسی جواب ارسال نمیشود.
میتوانید به تاپیکی که زدید مراجعه کنید و انشالله جواب خود را دریافت کنید.

با سلام
دوست گرامی درست متوجه نشدیم منظورو سوال شما چیست ؟

[=century gothic]
با سلام
آنچه بنده در مورد درویش کابلی یافتم در [=Book Antiqua] فرقه ضاله [=century gothic][=Book Antiqua]خاکساریه جلالی ابوترابی گویا آنها این شخصیت افسانه ای را از شاگردان سلمان فارسی میدانند !!؟
[=Book Antiqua][=&quot]درویش کابلی([=&quot]دده روشن[=&quot])هم یکی از پیران بزرگ سلسله خاکسار جلالی میباشد
[=century gothic]
در هیچ یک از منابع تاریخی اسلامی نام از چنین شخصی نیست و [=Century Gothic]تا بحال [=century gothic] چنین حکایتی را در تاریخ بنده نیافته ام :Sham:

این سخنی است که در سایت این فرقه آمده
[=century gothic]در عرفان حكايتي هست بنام دستگيري مي گويند: فلاني توسط فلان پير دستگيري شد. چه كسي دستگير مي‌شد و دستگيري چيست؟
دستگيري اين است كه علي اكبر به امام حسين عرض كرد كه اجازه بدهيد اول كسي كه برود كشته شود من باشم. چرا دستگيرها سبقت در دستگيري مي گرفتند؟
زيرا اميد دارند همينكه كشته شوند در نزد پيغمبر و علي جاي دارند.
[=century gothic]در مرثيه سرائيها مي گويند: علي اكبر برگشت و گفت من تنشه هستم گلويم خشك است عمان ساماني مي‌فرمايد: اينگونه نبوده است انچه ضربه به بدن او وارد مي شده است ضربه عشق بوده است.
[=century gothic]ضربه اي كه از عشق به انسان وارد آيد به اين زوديها انسان را از پاي در نمي آورد. هر ضربه كه به او وارد مي شده است پرده اي عقب مي رفته است. آمد عرض كرد پدر من اين ضربه ها كه به من مي خورد پرده هايي عقب مي رود و من اينگونه مي بينيم.
امام حسين گفت: من اين پرده ها را همه را ديده ام. آيا علي اكبر تشنه بود؟ نه ذوق كرد و عشق او شعله ور شده بود و با عشق و ذوق امد تا گزارش به پدر بدهد كه من اينگونه ديده ام.
[=century gothic]درويش كابلي كشكولش را پر از آب كرد و خدمت امام حسين اورد گفت: يا امام حسين اين مقدار بيشتر نتوانستن بياورم. امام حسين گفتند: درويش براي ما آب همه جا هست و اشاره كرد و چشمه پديدار شد و گفتند: درويش اين سر من است، اين حركت من در رسيدن به معشوق است و گرنه من تشنه اين آب نيستم و تو هم از ما هستي. امام حسين كشكول پر آب درويش كابلي را خالي مي كند پس چگونه است كه علي اصغر را سر دست مي كند و مي گويد من گنهكارم به علي اصغر آب بدهيد؟
[=century gothic]مگر مي شود امام در جايي كشكول پر آب را خالي كند و در جائي طلب آب كند؟ مگر مي شود بزرگ از دشمن استمداد بطلبد؟ واي بر گوينده..........................

مراتب سلوک در نزد خاکساریه

لسان ، پیاله ، کسوت ، گل سپردن ، جوز سپردن ، لنگ ارشاد و عشق الله.

از نکات قابل توجه در مورد خاکساریه توجه آنان به شاهنامه فردوسی به عنوان یک کتاب عرفانی است که بیشتر در دوده عجم نمود ظاهری دارد و در قالب پرده خوانی و نقالی آشکار می شود.
از مهم ترین اعتقادات قابل توجه در مورد خاکساریه آعتقاد آنان به حلول و تناسخ می باشد که از نظر اسلام این دو عقیده باطل و مردود است.
حلول از دیدگاه خاکساریه وارد شدن خداوند در زمان ها و جامه های مختلف (دون) به کالبد اشخاص است و هفت دون برای آن ذکز کرده اند.
تناسخ عبارت است از اینکه هر انسانی پس از مرگ ، روحش در انسان دیگری وارد شده تا جزای اعمال پس از مرگ خود را ببیند. این عمل هزار بار ادامه دارد تا اینکه در مرتبه هزار و یکم به حق می پیوندد.

شباهت این فرقه با اهل حق زیاد است و در نهایت، برای سرسپاری باید پیش سید اهل حق بروند.
مشهور ترین چهره این فرقه « حاج علی یزدی » مشهور به بهار علیشاه متولد 1260 قمری و متوفای 1355 قمری است .
بعد از ایشان، مطهر علیشاه مدعی قطبیت شد و بعد فردی به نام میر طاهر و بعد از میر طاهر فردی به نام میر مصباح که مصباحی هم می گویند و از کارمند وزارت دارائی و از نیروهای صادق عنقاء بود، ادعای قطبیت کرد. وی در برابر میرطاهر ایستاد و بعد خودش را تثبیت کرد.
در زمان میر مصباح، سید محمد مداحی مدعی قطبیت شد ولی سرشناس ترین چهره که در مقابل میر مصباح ایستاد، شخصی به نام سید مرتضی ذاکری با لقب میر منور بود که در سال 1373 شمسی بر اثر سرطان فوت نمود.
میر منور در سماع زبردست بود و رقصهای سنگینی می کرد . زنش هم اکنون مجالس او را ادامه می دهد و مدعی است که میر منور وصیت کرده مجالس او برپا شود.
« فرقه خاکساریه سلسله خود را با کمال وقاحت به برق علی طالب مشهور به میر ملنگ زنجیرپا که منظورشان امام سجاد (علیه السلام) است می رسانند و ایشان را مرید شخصی مجهول به نام سلطان قاهر قدس دانسته و او را شاگرد دده روشن و او را شاگرد محمود پاطیلی که منظورشان سلمان فارسی است می دانند.»
(خاکسار و اهل حق /ص41)
مجالس خاکسار آلوده به استفاده از بنگ و حشیش است و حتی در برخی از وقف نامه های خانقاه های آنان این مسئله ذکر شده است.