تفسير آيه 62بقره و 113 آل عمران(اهل كتاب)

سلام

از کجا به این نتیجه رسیدی که ایات 62 البقره و 69 المائده روی سخن با اهل کتاب مسلمان شده است ؟

سلام

خوب اینکه دلیل نمیشود هردو ایه روی سخن با کسانی است که قبل از اسلام یهودی نصرانی یا از صابئین بوده اند

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا [="blue"]کسانی که ایمان آورده اند[/]وَالَّذِینَ هَادُوا وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِینَ [="blue"]وکسانی از یهودیان نصرانیان و صابئین [/]مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیوْمِ الْآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا [="blue"]که به خدای یگان و قیامت ایمان داشته و عمل صالح انجام داده اند [/]فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیهِمْ وَلَا هُمْ یحْزَنُونَ«62»[="blue"] اجرشان با خداست و ترسی نباید داشته باشند و محزون نمیشوند [/]

سلام

به این ترجمه تحت اللفظی دقت نمایید بحث مسلمان شدن انها نیست بلکه میفرماید انان که قبل ازاسلام در دین خودشان به خدای یگانه و قیامت ایمان داشته و عمل صالح نموده اند اهل بهشتند و همچنین است برای کسانی که بعد از اسلام بدون انکه اسلام را درک کنند بمیرند. یعنی در منطقه دور افتاده قرار داشته باشند یا بهر دلیل دیگری تبلیغ اسلام به انان نرسد .

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هادُوا وَ الصَّابِئُونَ وَ النَّصارى‏ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (مائده/69)

اين آيه ناظر به سؤالى است كه براى بسيارى از مسلمانان در آغاز اسلام مطرح بوده، آنها در فكر بودند كه اگر راه حق و نجات تنها اسلام است، پس تكليف نياكان و پدران ما چه مى‏شود؟، آيا آنها به خاطر عدم درك زمان پيامبر اسلام و ايمان نياوردن به او مجازات خواهند شد؟
در اينجا آيه فوق نازل گرديد و اعلام داشت هر كسى كه در عصر خود به پيامبر بر حق و كتاب آسمانى زمان خويش ايمان آورده و عمل صالح كرده است اهل نجات است، و جاى هيچگونه نگرانى نيست.
بنا بر اين يهوديان مؤمن و صالح العمل قبل از ظهور مسيح، اهل نجاتند، همانگونه مسيحيان مؤمن قبل از ظهور پيامبر اسلام.(تفسير نمونه، ج‏1، ص: 284)

نقل شده است که سلمان فارسى به رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله گفت: دوستان من كه اهل ايمان و نماز بودند، ولى شما را نديدند تا به شما ايمان بياورند، وضع آنها در قيامت چگونه است؟ يكى از حاضرين جواب داد: اهل دوزخند.اين سخن بر سلمان گران آمد، زيرا او يقين داشت اگر آنها پيامبر را درك مى‏كردند از او پيروى مى‏نمودند.

اينجا بود كه آيه مورد بحث بر پيامبر نازل گرديد و اعلام داشت: آنها كه به اديان حق ايمان حقيقى داشته‏اند و پيغمبر اسلام را درك نكرده‏اند داراى اجر و پاداش مؤمنان خواهند بود.(همان)

اين احتمال نيز در تفسير آيه قابل قبول است كه جمله" مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً" تنها به يهود و نصارى و صابئان مى‏خورد، زيرا" الَّذِينَ آمَنُوا" كه در آغاز آيه ذكر شده نيازى به اين قيد ندارد، و به اين ترتيب معنى آيه چنين مى‏شود:
افراد با ايمان و مسلمان- و همچنين يهود و نصارى و صابئان بشرط اينكه ايمان بياورند و اسلام را بپذيرند و عمل صالح كنند- همگى اهل نجات و رستگارى خواهند بود و سوابق مذهبى افراد هيچگونه اثرى در اين قسمت نخواهد داشت و راه به روى همگى باز است‏(تفسير نمونه، ج‏5، ص: 28)


اما علامه طباطبایی نظر دیگری دارند و می نویسند:

بايد دانست كه اين آيه در مقام بيان اين مطلب است كه در باب سعادت و نيك‏بختى براى اسما و القاب هيچ اثرى نيست، بنا بر اين، اينكه عده‏اى خود را به نام مؤمنين و جمعى بنام يهودى و طائفه‏اى به نام صابئين و فرقه‏اى نصارا نام نهاده‏اند از اين نامگذاريها چيزى از سعادت عايدشان نمى‏شود، چيزى كه در جلب سعادت دخالت دارد ايمان به خدا و روز جزا و عمل صالح است‏( ترجمه الميزان، ج‏6، ص: 97)

لَيْسُوا سَواءً مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ يَتْلُونَ آياتِ اللَّهِ آناءَ اللَّيْلِ وَ هُمْ يَسْجُدُونَ (آل‏عمران /113)يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ أُولئِكَ مِنَ الصَّالِحِينَ (114)

به دنبال مذمتهاى شديدى كه در آيات گذشته از قوم يهود بعمل آمد، قرآن در اين آيه براى رعايت عدالت و احترام به حقوق افراد شايسته، و اعلام اين حقيقت كه همه آنها را نمى‏توان با يك چشم نگاه كرد مى‏گويد:

" اهل كتاب همه يكسان نيستند، و در برابر افراد تبه‏كار، كسانى در ميان آنها يافت مى‏شوند كه در اطاعت خداوند و قيام بر ايمان ثابت قدمند و پيوسته در دل شب آيات خدا را تلاوت مى‏كنند، و در برابر عظمت پروردگار به سجده مى‏افتند، بخدا و روز رستاخيز ايمان دارند، و بوظيفه امر به معروف و نهى از منكر قيام مى‏كنند، و در كارهاى نيك بر يكديگر سبقت مى‏گيرند، و بالآخره آنها از افراد صالح و با ايمان هستند".

و به اين ترتيب قرآن از اينكه نژاد يهود را به كلى محكوم كند، و يا خون آنها را كثيف بشمرد، خوددارى كرده، و تنها روى اعمال آنها انگشت مى‏گذارد، و با تجليل و احترام از افرادى كه به اكثريت فاسد نپيوستند و در برابر ايمان و حق تسليم شدند به نيكى ياد مى‏كند، و اين روش اسلام است كه در هيچ مورد مبارزه او، رنگ نژادى و قبيله‏اى ندارد، و تنها بر محور عقائد و اعمال و رفتار افراد دور مى‏زند.(تفسير نمونه، ج‏3، ص: 56)

پيام‏های این آیه شریفه:

1 خوبى و كمال را از هر گروه و طايفه‏اى كه باشد، بپذيريم و بدان اقرار كنيم. در كنار انتقاد از ديگران، از خوبى‏هاى آنان غافل نشويم. «مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ» 2 يكى از راههاى جذب و دعوت ديگران، اقرار و اعتراف به كمالاتِ آنان است. «مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ» 3 عبادت، نياز به همّت، جدّيت، عشق و آمادگى دارد. «أُمَّةٌ قائِمَةٌ» 4 تلاوت آيات خدا و سجده‏هاى شبانه، موجب ستايش خداوندى است.
«يَتْلُونَ آياتِ اللَّهِ آناءَ اللَّيْلِ» 5 تلاوت آيات الهى و سجده به درگاه او، قيام به امر الهى است. «قائِمَةٌ يَتْلُونَ» 6 شب و بالاخص سحر، بهترين وقت براى مناجات است. «آناءَ اللَّيْلِ»7 عالى‏ترين حالات عبادت، سجده است. «وَ هُمْ يَسْجُدُونَ»( تفسير نور، ج‏2، ص: 133)