مسلك اهل حق

تب‌های اولیه

1 پست / 0 جدید
مسلك اهل حق

مسلك اهل حق

مؤسس مسلك اهل حق، به طوری كه گفته‌اند، سلطان اسحاق ملقب به سلطان سهاك از سادات موسوی و از طایفه اكراد است كه در قرن هفتم زندگی می كرده است.

این فرقه از ابتدای پیدایش تا كنون تغییرات بسیاری كرده و به گروههای مختلفی تقسیم شده است. به هر حال، با توجه به اسناد و مدارك منتشره، اهل حق‌های امروزی را می‌توان به سه طبقه كلی زیر تقسیم كرد:
1ـ گروه "شیطان پرست"ها كه بیشتر در كرند و سرپل ذهاب و نواحی مجاور آن هستند. اینان شیطان را تقدیس می‌كنند، خوك را مقدس می‌شمارند و از گوشت آن می‌خورند، و با طهارت مخالفند!
2ـ گروه "علی اللهی"ها كه شامل تعداد بسیاری از طایفه‌های اهل حق می‌شوند. اینان تصور می‌كنند كه حضرت علی جسماً و ذاتاً خداست. دین خود را جدا از اسلام می‌دانند، و واجبات شرعی را قبول ندارند. اكثر علی اللهی ها مرام خود را به نام "دین یاری" می‌خوانند. گروهی از این طایفه، الكل را حرام نمی‌دانند، و سه روز روزه اختصاصی اهل حق‌ها را هم به جا نمی‌آورند. این گروه و گروه شیطان پرستان را نمی‌توان مسلمان شمرد.
3ـ گروه اهل حق‌های مسلمان كه دارای مذهب امامی اثنی عشری هستند.

فرقه علی اللهی كه به نام فرقه اهل حق نامیده می شود نام یكی از فرقه های غلات است كه بعدها در اسلام پیدا شدند و بقایایی از مذاهب یهود و مجوس و مانوی هنوز در مذهب ایشان وجود دارد.پیروان این فرقه درباره حضرت علی(ع) راه غلو را پیموده اند و برای او مقام الوهیت قائل شده اند كه على بن ابى طالب را خدا می دانند. علی اللهیان از غلاتی هستند كه معتقدند خدا در علی حلول كرده و با جسم او متحد شده بود و به همین دلیل از آن حضرت كارهای خرق عادت سر می زد.

اهل حق در هفته یك یا چند بار در جم خانه ها و با حضور پیر جمع می شوند. تشكیلات جم معمولا در شب های جمعه برگزار می شود. و این مراسم با تشریفات خاصی اجرا می گردد. قبلا به اندازه كافی نذر و نیاز در "جم" حاضر و به قصد دعا و خیر و عبادت با خلوص نیت و پاكی جسم و تجلی روح به پاكان انجام می شود، و آنها را حلال مشكلات می دانند، و شركت هفته ای یك بار در جم و جم خانه ها را به جای عبادات دایمی كافی می دانند. آنها نماز نمی خوانند و به جای آن همان نذر و نیازها را انجام می دهند.

آنها روزه مخصوصی دارند كه سه روز است و به "مرنو" و "قولطاس" موسوم است. روزه مرنو از آنجا رسم شد كه سلطان صحاك و یارانش سه شبانه روز از ترس دشمنانشان در غار مرنو پنهان شده و بی غذا ماندند و پس از نجات یافتن آن را روزه مرنو نام نهادند و این روزه دزمنطقه باختران اجرا می شود.

روزه قولطاس كه اكثریت پیروان این فرقه در ایران و ترك زبانان در سایر استانهای ایران و خارج از ایران انجام می دهند مربوط به قولطاس و قوشچی اوغلی و شاه ابراهیم است كه دروسط چله زمستان سه شبانه روز زر كولاك می مانند و پس از نجات از آن خطر آن را جشن می گیرند.

گاهی این فرقه را شیطان پرست می نامند ولی رهبران كنونی آن این نسبت را رد می كنند اگر چه كسانی كه از نزدیك با آنها در ارتباطند از تكریم آنان نسبت به شیطان و مخالفت شدید با لعنت فرستادن بر او گزارش می دهند.

بعضی از احکام آداب شرعی آنها عبارت است از:
1 ـ روزه سالیانه و جشن خداوندگار كه روزه آنان سه روز و سه شب طول می كشد، و در پایان روز سوم ـ یعنى شب چهارم ـ با آداب بخصوصى روزه خود را افطار می كنند، و با صرف "شام حق" روزه را پایان می دهند. آنها این شام را كه بمنزله جشنى است جشن خداوندگار مى نامند.
2 ـ نیاز، یكى از پایه هاى اعتقادات على اللهی ها، عمل نیاز یا كردار است؛ و آن این است كه هر كس باید در هر هفته یك بار، و هر ماه یكبار، و هر فصل یكبار، و سالى یكبار قربانى كند، و این قربانى به حسب توانائى اشخاص، گاو یا گوسفند یا خروس یا نانى بخصوص، و یا حتى یك دانه گردو می تواند باشد. و این قربانى را مراسمى مخصوص است.
3 ـ آنها نماز نمی خوانند، و بجاى آن همان نیاز دارند، و می گویند چون نماز باید با حضور قلب باشد و آن كمتر حاصل می شود، بنابر این نماز خواندن بى فایده است.
گفته شده كه ریشه ترك نماز آنان این است كه پیشوایان آنان ادعا كرده اند كه با اشراقهائى که بر آنها شده، به حق واصل شده اند و دیگر نیازی به نماز ندارند ـ یعنی نماز خواندن براى آنها كار عبث و بیوده اى است ـ و آنها با اقتدا به پیشوایان خود نماز را ترك گفته اند.
4 ـ آنان تعدد زوجات و طلاق را حرام می دانند، مگر این كه فاحشه روشنى از آن سرزند.
5 ـ در خوردنی ها و نوشیدنی ها محرمات ندارند، و لذا از خوردن گوشت خوك و نوشیدن شراب اجتناب نمی كنند.
6 ـ سبیل گذاشتن را واجب می دانند و تراشیدن آن را گناهى بزرگ می شمارند، و معتقدند كه على(ع) سبیل خود را نمی زده است.
7 ـ این قوم در دنیا هیچكس را بد نمی دانند، وهیچ فرقه اى را سب و لعن نمی كنند، و از این رو شیطان را نیز بد نمی گویند، و معتقدند كه وى رانده خالق است، نه رانده مخلوق.
آنها شیطان را "ملك طاووس" خوانند، و نام اصلى او را نبرند و از این جهت این قوم به شیطان پرست نیز معروف شده اند.

علی اللهیان در كشورهای ایران، عراق، سوریه، افغانستان و تاجیكستان زندگی می كنند. و در ایران عمده ترین مركز آنها در استان كرمانشاه و روستاهای توابع آن، و اسلام آباد و حومه آن، و سرپل ذهاب، قصر شیرین، صحنه و دینور و كرند غرب و توابع آن به سر می برند و منطقه كرند.

در اینجا نظر مقام معظم رهبری و مراجع عظام تقلید را در باره این گروه اضافه می کنیم.

حضرت آیت الله خامنه ای: اگر اعتقاد داشته باشند که امیرالمومنین(ع) خدا است، حکم آنها مانند غیر مسلمان هایی است که اهل کتاب نباشند؛ یعنی کافر و نجس می باشند.
حضرت آیت الله بهجت: محکوم به نجاست اند.
حضرت آیت الله فاضل لنکرانی: اگر حضرت امیر(ع) را خدا بدانند یا منکر یکی از ضروریات دین شوند نجس می باشند، والا محکوم به اسلام و طهارت می باشد.
حضرت آیت الله صافی گلپایکانی: فرقه مذکوره منحرف اند و معاشرت با آنها مضرّ است، مگر برای کسی که احتمال عقلائی بدهد که در معاشرت می تواند آنها را هدایت نماید. ولی به هر حال اگر حضرت امیرالمومنین(ع) را واقعا خدا بدانند مشرک و نجسند و ازدواج با آنها باطل است.
حضرت آیت الله تبریزی: آنها محکوم به کفر هستند و در معاشرت با آنها باید رعایت احتیاط را نموده، و معامله با آنها مانعی ندارد.
حضرت آیت الله سیستانی: اگر منکر ضروریات دین نباشند محکوم به طهارتند ولی به هر حال از فرق ضاله هستند.