توسل به ائمه

توسل جستن به غیر خدای سبحان، و یاری خواستن از پیامبران و اولیای الهی که در زمان های مختلف نزد مسلمانان معمول و متعارف بوده، به معنای شریک قرار دادن آنان در افعال خداوند نیست.

بلکه مقصود، آن است که خداوند حاجات و خواسته های مردم را به برکت وجود آنان برآورده می سازد.

در حقیقت آنان به وسیلۀ اولیا، به خود خداوند متوسل می شوند. و خدا را می خوانند تا خواسته های آنان را برآورده سازد، و اولیای خدا را می خوانند تا اجابت خواسته های آنان را از خدا بخواهند.

این معنی در قرآن مجید از مؤمنین خواسته شده است: "یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ".(1)

یعنی: «ای کسانی که ایمان آورده‏اید! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید! و وسیله‏ای برای تقرب به او بجوئید.»

به طور اجمال، توسّل به اولیای خداوند امری است که عقل و شرع آن را می پسندد، و سیرۀ پیامبر اکرم (ص) و امامان اهل بیت (ع) و همۀ مسلمانان، از گذشته تا کنون، بر جواز توسل به اولیای الهی استوار بوده است.

و پیامبر اکرم (ص) و امامان اهل بیت (ع) مردم را به توسل جستن به قرآن و اولیای خدا تشویق می کرده اند.

بنابر این فرستادگان و اولیای خدا به فرمان و اذن او می‏توانند به هنگام لزوم در جهان تکوین و آفرینش تصرف کنند و بر خلاف عادت و جریان طبیعی، حوادثی به وجود آورند و جملۀ " إِنِ الْحُکْمُ إِلَّا لِلَّهِ" که در ظاهر نفی حکم (اعم از تکوینی و تشریعی) از غیر خدا می کند

معنی روشنی دارد و آن این که هر گونه فرمان در عالم آفرینش و تکوین و در عالم احکام دینی و تشریع به دست خدا است.

اگر از اولیاء الله و ائمه با توجه به این که هر امری را با اجازۀ خدا انجام می دهند درخواستی بکنیم و حاجتی بطلبیم هیچ منافاتی با توحید ندارد و می توانیم خواسته های خود را از ائمه بخواهیم.

و با توجه به آیات و روایات ائمه در زمان حیات و مماتشان می توانند به ما کمک کنند و روزی خواستن از آن بزرگواران از آن جهت که واسطۀ فیض هستند و پیش خدا آبرومندند هیچ اشکالی ندارد.

پی نوشت:

1- مائده، 35.