فردی كه كسی را می كشد با اعدام در دنیا از عذاب اخرت هم رها می شود؟

سلام

خداوند درسوره نساء آیه 93 در مورد قتل عمد می فرماید: «وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِیها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِیماً؛ و هر كسى فرد با ایمانى را از روى عمد به قتل برساند مجازات او دوزخ است كه جاودانه در آن مى ماند و خداوند بر او غضب مى كند و از رحمتش او را دور مى سازد و عذاب عظیمى براى او آماده ساخته است».

در اینجا سؤالى پیش مى آید كه" خلود" یعنى مجازات جاودانى مخصوص كسانى است كه بى ایمان از دنیا بروند در حالى كه قاتل عمدى ممكن است ایمان داشته باشد و حتى پشیمان گردد و از گناه بزرگى كه انجام داده جداً توبه كند و گذشته را تا آنجا كه قدرت دارد جبران نماید. در پاسخ این سؤال مى توان گفت: منظور از قتل مؤمن در آیه این است كه انسانى را به خاطر ایمان داشتن بقتل برساند و یا كشتن او را مباح بشمرد، روشن است كه چنین قتل نشانه كفر قاتل است و لازمه آن خلود در عذاب مى باشد. در كتاب كافى و تفسیر عیاشى در ذیل آیه از امام صادق (ع) چنین نقل شده كه فرمود «من قتل مؤمنا على دینه فذلك المتعمد الذى قال اللَّه تعالى عز و جل فى كتابه وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِیماً؛ هر کس مومنی را به خاطر ایمانش بکشد او مصداق قاتل عمد است که خداوند در قرآن برایش عذابی بزرگ تدارک دیده است».

این احتمال نیز هست كه قتل افراد با ایمان و بى گناه سبب شود كه انسان بى ایمان از دنیا برود و توفیق توبه نصیب او نگردد و به خاطر همین موضوع گرفتار عذاب جاویدان شود. این هم ممكن است كه منظور از خلود، در این آیه عذاب بسیار طولانى باشد، نه عذاب جاویدان. سؤال دیگرى نیز در اینجا مطرح مى شود كه اصولا قتل عمد آیا قابل توبه مى باشد؟! جمعى از مفسران، صریحا پاسخ منفى به این سؤال مى دهند و مى گویند: قتل نفس طبق آیه فوق اصلا قابل توبه نیست، و در پاره اى از روایات كه در ذیل آیه وارد شده است نیز اشاره به این معنى گردیده كه «لا توبة له؛ توبه ای برای آن نیست». ولى آنچه از روح تعلیمات اسلام و روایات پیشوایان بزرگ دینى و فلسفه توبه كه پایه تربیت و حفظ از گناه در آینده زندگى است استفاده مى شود این است كه هیچ گناهى نیست كه قابل توبه نباشد، اگر چه توبه پاره اى از گناهان، بسیار سخت و شرائط سنگین دارد.

قرآن مجید در سوره نساء آیه 48 مى گوید: «اِنَّ اللَّهَ لا یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَكَ بِهِ وَ یَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ یَشاءُ؛ خداوند تنها گناه شرك را نمى بخشد اما غیر آن را براى هر كس بخواهد و صلاح ببیند خواهد بخشید». حتى سابقا ذیل همین آیه اشاره كردیم كه این آیه درباره آمرزش گناهان از طریق شفاعت و مانند آن سخن مى گوید و الا گناه شرك نیز با توبه كردن و بازگشت به سوى توحید و اسلام قابل بخشش است، همانطور كه بیشتر مسلمانان صدر اسلام، در آغاز مشرك بودند و سپس توبه كردند، و خداوند گناه آنها را بخشید، بنا بر این شرك تنها گناهى است كه بدون توبه بخشیده نمى شود و اما با توبه كردن همه گناهان حتى شرك قابل بخشش است چنان كه در سوره زمر آیه 53 و 54 مى خوانیم: « ...إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ وَ أَنِیبُوا إِلى رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ؛ ... خداوند همه گناهان را مى بخشد، زیرا او بخشنده مهربان است و بازگشت به سوى خدا كنید و توبه نمائید و تسلیم فرمان او باشید». و اینكه بعضى از مفسران گفته اند: آیات مربوط آمرزش همه گناهان در پرتو توبه به اصطلاح از قبیل" عام" است و قابل" تخصیص" مى باشد، صحیح نیست زیرا لسان این آیات كه در مقام امتنان بر گنهكاران مى باشد و با تاكیدات مختلف همراه است قابل تخصیص نیست (به اصطلاح ابا از تخصیص دارد).

از این گذشته اگر براستى كسى كه قتل عمدى از او سرزده به كلى از آمرزش خداوند مایوس گردد و براى همیشه (حتى پس از توبه موكد و جبران عمل زشت خود با اعمال نیك فراوان) در لعن و عذاب جاویدان بماند هیچگونه دلیلى ندارد كه در باقیمانده عمر اطاعت فراوان خدا كند و دست از اعمال خلاف و حتى قتل نفسهاى مكرر بر دارد و این با روح تعلیمات انبیاء كه براى تربیت بشر در هر مرحله آمده اند چگونه سازگار است؟! در تواریخ اسلام نیز مى بینیم كه پیغمبر اكرم (ص) از گنهكاران خطرناكى همچون" وحشى" قاتل حمزة بن عبد المطلب گذشت نمود و توبه او را پذیرفت و نمى توان گفت كه قتل نفس در حال شرك و ایمان آن قدر تفاوت دارد كه در یك حال بخشوده شود و در حال دیگر به هیچوجه قابل بخشش نباشد. اصولا ما هیچ گناهى بالاتر از شرك نداریم و مى دانیم كه این گناه نیز با توبه و پذیرش اسلام بخشوده مى شود چگونه مى توان باور كرد گناه قتل حتى با توبه واقعى قابل بخشش نباشد.

ولى آنچه در بالا گفته شد به این معنى نیست كه قتل عمد كار كوچك و كم اهمیتى است یا به این سادگى میتوان از آن توبه كرد، بلكه به عكس توبه واقعى از این گناه كبیره بسیار مشكل است و نیاز به جبران این عمل دارد و جبران كردن آن كار آسانى نیست. در روایات تعبیراتى درباره اهمیت قتل افراد بى گناه و با ایمان وارد شده كه پشت را مى لرزاند، در حدیثى از پیغمبر اكرم (ص) نقل شده كه فرمود: «لزوال الدنیا اهون على اللَّه من قتل امرء مسلم؛ از بین رفتن جهان در پیشگاه خدا از كشتن یك فرد مسلمان كوچكتر است» و نیز مى فرماید: «لو ان رجلا قتل بالمشرق و آخر رضى بالمغرب لاشرك فى دمه؛ اگر كسى در شرق جهان كشته شود و دیگرى در غرب به آن راضى باشد شریك خون او است» (المنار ج 5 ص 361). بنا براین منظور این است كه راه توبه به روى چنین افرادى بطور كلى بسته نمى باشد.

منبع: پایگاه اینترنتی کتابخانۀ طهور

موفق باشید ...

بعضی از گناهان فقط مجازات اخروی دارد.مثل غیبت.اما بعضی گناهان مجازات دنیوی واجتماعی هم دارد.مثل قتل یا شرابخواری یا زنا.حالا ممکن است کسی در معرض مجازات دنیایی قرار گیرد سپس توبه کند.یعنی از ترس مرگ یا با یقین به مرگ توبه کند.آنوقت می شود مصداق آن آیه قرآن که می فرماید:توبه از کسی که دم مرگ یا با دیدن علایم آن توبه کرده پذیرفته نیست.
اما اگر توبه واقعی واز ته دل باشد و اعدام شدن یا نشدن برایش فرقی نکندودرهرحال پشیمان باشد در اینصورت مصداق توبه نصوح است.
ممکن هم هست کسی اعدام هم بشود اما از کارش پشیمان نباشد.در هر صورت معیارآمرزش توبه است نه اعدام.

شاید منظور سوال کننده محترم این باشد که آیا عذابهای این دنیا برطرف کننده عذاب آخرت می تواند باشد؟یا این عذابها می تواند جبران کننده عذاب اخروی باشد؟
مثلا می گویند خدا بند گناهکاری را گه دوست دارد در همین دنیا مجازات می کند تا به عذاب اخروی دچار نشود.بنده به شخصه فکر می کنم در مورد همه افراد وهمه گناهان به صورت یک حکم کلی صدق نمی کند.برای افراد خاص وتحت شرایط خاص.آن شرایط را هم انبیاواولیا برای عموم آشکار نمی کنند چون سبب سوء استفاده وسوء برداشت می شود.