نامه پیامبر اکرم -صلى الله علیه وسلم به حارث بن ابی شَمِر غَسّانی فرمانروای

برخورد حارث با سفیر پیغمبر

شجاع بن وهب چند روزی توقف کرد و انتظار روز موعود را داشت تا این که در آن روز پادشاه بیرون آمد، تاجی بر سر نهاده و بر تخت جلوس کرد.
سفیر پیغمبر نزدیک رفت و نامه را به دست پادشاه اردن داد.
حارث نامه را قرائت کرد، ولی چندان صورت خوشی نشان نداد و آن را پس از خواندن بر زمین انداخت و با کمال تبختر و تکبر گفت: «من ینزع منی ملکی انا سائر الیه بالناس». یعنی: «کیست که مزاحم ملک و سلطنت من شود و بتواند آن را از من بستاند؟! و من با جماعتی به سوی محمد حرکت خواهم کرد» "1 "
پادشاه اردن برای این که شوکت و قدرت بیشتری به سفیر پیغمبر نشان بدهد، دستور داد که تمام قشون و لشگر او در حضور وی رژه روند، به همین سبب تمام سپاه و لشگر او اسب‏ها را نعل زدند و در حضور پادشاه اردن نمایشی مجلل و با شکوه دادند. حارث به سفیر پیغمبر گفت: برگرد به مدینه و آن‏چه را که دیدی به صاحب خود خبر ده و او را از قدرت و شوکت من مطلع گردان.
1- کامل ابن‏اثیر، ج2، ص 145

حارث بن ابی شمر که یکی از دست نشانده‏های سلطان روم بود، هر اقدام جزئی و کاری که مربوط به او بود با سلطان روم مشورت می‏کرد، استقلال ارادی از خود نداشت و در هر امری از امور کشور خود تابع و مطیع سیاست و دستور دولت قوی عصر خود امپراتور روم بود، مصالح و مفاسد مملکت را همان می‏دانست که از پارلمان‏های اجانب به آن اشاره شود، نهضتش تابع نسیمی بود که از روزنه دربار روم بوزد و او را تحریک کند و سکوتش نیز بسته به گوشه‏ی چشمی بود که از آن مرکز شود، خواه به نفع کشور و مردم تمام شود و یا بر ضرر و بیچارگی ایشان خاتمه یابد.
به ‏هرحال، حارث بن ابی شمر (پادشاه اردن) پس از نشان دادن قدرت و شوکت خود فورا نامه‏ای به هرقل نوشت و به او از نامه و سفیر پیغمبر اسلام خبر داد و اجازه خواست که به قصد جنگ پیغمبر اسلام سپاهی برداشته، به مدینه رود و او را مغلوب ساخته و برگردد.
هرقل که خود او هم از کسانی بود که از طرف پیغمبر اسلام نامه‏ای به او نوشته شده بود، رأی حارث را نپسندید و او را از این خیال فاسد برحذر داشت و در جواب نامه او نوشت که به جانب محمد حرکت مکن و فکر خود را از وی بازدار.
وقتی که نامه هرقل به پادشاه اردن رسید، از تصمیم خود برگشت. سفیر پیغمبر را که در بصری توقف داشت مورد اکرام و احترام قرار داد، صد مثقال طلا به وی بخشید و به دربان او هم که مسلمان شده بود لباس و غذا داد " 1 "
شجاع بن وهب به مدینه برگشت و قضایا را به پیغمبر اسلام گزارش داد. پیغمبر فرمود: سلطنت و مملکت پادشاه اردن نابود و زایل گشت و اسلامیت دربان را تصدیق فرمود.

1- سیره حلبی، ج 3، ص 387 / سیره نبویه / حاشیه سیره حلبی، ص 81