اخلاق فردی وگریه بر امام حسین علیه السلام

در طول تاريخ هميشه خاطره قيام امام حسين الهام بخش جهاد در راه خدا ودين او و ستيز با ظلم و ظالم بوده است و واعظان و مبلغان شيعي وظيفه خود مي دانسته اند که با بر انگيختن احساسات پاک دوستداران اهل بيت آنان را متوجه سيره و اهداف معصومين کنند .

مراسم عزاداري در حقيقت فرصتي است تا شيعيان محبت اباعبدالله را در درون خود شعله ور کرده و با ياد آوري مصايب آنحضرت کينه قاتلان و دشمنان ايشان را در وجود خود تازه نگه دارند تا در صحنه اجتماع در دفاع از حق و مبارزه با طاغوت با تمام وجود آماده جان فشاني باشند .

در مکتب اهلبيت، محبت خدا و پيامبر در کنار برائت و بيزاري از دشمنان خدا و پيامبر معني مي يابدکه دستوري قراني است و محبت ذوي القربي هم با کينه قاتلان و دشمنان آنها کامل مي شود.

اگر چه کساني که دستشان به خون حسين ابن علي آلوده شد اکنون به درک واصل شده اند. اما هنوز کساني که به کار ايشان راضي هستند وجود دارند و شيعيان تا زماني که تفکر يزيدي در جامعه حضور داشته باشد ياد قيام حسيني را زنده نگه خواهند داشت و اين تقابل حق و باطل را براي الگو دهي به انسانهاي حق جو و حق پرست حفظ خواهند کرد .

اقامه عزا بر حسين و فرزندان وياران مظلومش وسيله ايست براي زنده نگه داشتن هدف حسين ابن علي که همان حفظ اساس اسلام بود چرا که اگر حاکميت جامعه اسلامي به دست کسي باشد که با احکام دين سر جنگ دارد چندي نمي گذرد که حتي نامي از دين هم نمي ماند پس حسين براي زنده شدن و حفظ دين جدش بايد قيام کرده و با کمک کساني که به او وعده ياري داده اند به جريان غصب خلافت پيامبر پايان دهد ولي افسوس که فرزندان مردمي که پدرش را بعد از پيامبر ياري نکردند اينبار نه تنها او را ياري نکردند بلکه با شمشير به استقبال او رفتند .