جمع بندی زندگی با همسری بدبین و وسواسی

تب‌های اولیه

8 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
زندگی با همسری بدبین و وسواسی

سلام
همسر من خانمی هستند که مبتلا به وسواس بوده، فردی بدبین و وبد دهن هستند.
در طول زندگی مشترک هرچه توانسته ام انجام داده ام که بهتر شود ولی نشد
از طرفی ایشان را هم دوست دارم
واقعا گاهی اوقات خسته می شم ، با حودم میگم بذارم و برم از این زندگی
چکارکنم تا کمی بخودش آید؟
لطفا برایم دعاکنید.

width: 700 align: center

[TD="align: center"]با نام و یاد دوست

[/TD]

[TD="align: center"][/TD]


کارشناس بحث: استاد بدیع

[TD][/TD]

mahmoud340;993215 نوشت:
سلام
همسر من خانمی هستند که مبتلا به وسواس بوده، فردی بدبین و وبد دهن هستند.
در طول زندگی مشترک هرچه توانسته ام انجام داده ام که بهتر شود ولی نشد
از طرفی ایشان را هم دوست دارم
واقعا گاهی اوقات خسته می شم ، با حودم میگم بذارم و برم از این زندگی
چکارکنم تا کمی بخودش آید؟
لطفا برایم دعاکنید.

با سلام و آروزی خوشبختی و شادکامی در زندگی
اینکه با وجود تلاش برای کمک به ایشان هنوز نتیجه نگرفته اید اقتضا میکند یک بازنگری و مرور بر تلاش های خودتان و وضعیت دقیق همسرتان داشته باشید. اگر مایل هستید درباره این موارد کمی بیشتر صحبت کنید تا بتوانیم بهتر راهنمایی نماییم.
ایشان به چه چیزهایی وسواس دارند و بدبینی ایشان در چه مواردی است؟
آیا تاکنون با مراجعه به روانپزشک و یا روانشناس دارودرمانی یا رفتاردرمانی داشته اند؟
تاکنون چه راهکارها و اقداماتی در مواجهه با این مشکل داشته اید؟

سلام گل

تحمل همسر با این خصوصیات سخت ولی ثوابش بسیاره . آدما معمولا با محبت دیدن عوض میشن ... با توجه بیشتر ... با احساس ارزشمند بودن ...

سعی کنید با رفتار محبت آمیز (هرچند بازخوردش بازم بد باشه) و توجه به همسرتون بفهمونید چقدر برای شما با ارزش هستن

بیشتر براش وقت بزارید و به درد دلش گوش کنید . اگه رفتاری از شما باعث کدورت یا بدبینی شده اونو حتما اصلاح کنید

در مورد وسواس باید از روانپزشک کمک گرفت

موفق باشید

سلام و عرض ادب

آیا وسواس در مورد طهارت و نجاست دارند یا بهداشت و کثیفی؟
چه میزان تأثیرپذیر هستند و حرف گوش میدهند؟

در پایان اینو بگم که بزرگوار ناامید نباشید، اگر کاملا خوب نشوند حداقل با مشورت درست و تلاش، حداقل به امید خدا به حدی میرسند که وضعشان بهبود پیدا بکنه و برای شما حداقل قابل تحمل باشه. Smile

mahmoud340;993215 نوشت:
سلام
همسر من خانمی هستند که مبتلا به وسواس بوده، فردی بدبین و وبد دهن هستند.
در طول زندگی مشترک هرچه توانسته ام انجام داده ام که بهتر شود ولی نشد
از طرفی ایشان را هم دوست دارم
واقعا گاهی اوقات خسته می شم ، با حودم میگم بذارم و برم از این زندگی
چکارکنم تا کمی بخودش آید؟
لطفا برایم دعاکنید.

با سلام
با توجه به اینکه اطلاعات دقیقی از وضعیت همسر شما و پیشینه بیماری و درمان ایشان در دست نداریم نکاتی به صورت کلی بیان میشود تا ان شا الله برای افرادی که مشکل مشابه دارند نیز مفید باشد.
شخص وسواسی خود را توسط افکاری آزار دهنده تحت فشار می بیند. این افکار که معمولا ماهیتی منفی و تردیدآمیز دارد فرد را در مورد تحقق کامل و یا صحیح کاری که انجام داده است دچار تردید می کند و یا از وقوع اتفاق بدی در آینده می ترساند و او را برای رهایی از این ترس و تردید دعوت به انجام کاری میکند که حتی در صورت انجام هم باز این ترس و تردید و فکر آزار دهنده پابرجا می ماند. به خاطر همین سیکل معیوب فکری فرد وسواسی را در حال انجام تکراری یک کار و یا تکرار یک ادعا می بینیم. او میتواند بیهوده بودن ترس و تردید خود را بفهمد اما به هر حال این ترس و تردید در او وجود دارد و او در حال تلاش برای از بین بردن آنها است. تلاشی که متاسفانه به تقویت آن منجر میشود.

بددهنی معمولا معلول خشم و عصبانیت فرد است. رفتارهای وسواس گونه میتواند عاملی برای عصبانیت فرد مبتلا باشد. در واقع وسواس از اختلالات اضطرابی است كه شخص را مجبور می‌كند تا رفتاری برخلاف میل و اراده انجام دهد و با آن كه می‌داند افكار و رفتارش بیهوده است ولی خود را در رهایی از آن ناتوان می‌بیند. او خود را برای انجام رفتارهای تکراری تحت فشار می بیند و انجام این رفتارها ضمن اینکه او را خسته میکند به آرامش خاطر کامل نمی رساند. مقاومت اطرافیان و درک نکردن او نیز میتواند عاملی برای عصبانیت او شود.

بنابراین لازم است در قالب تعامل و همکاری با او در صدد حل ریشه ای مشکل و یاری او بر آیید. همسر شما باید به صورت جدی وارد فرایند درمان شود. این فرایند بسته به میزان مشکل و همکاری همسر شما میتواند در قالب خودیاری و یا مراجعه به روان پزشک انجام شود. اما به هر حال باید قبل از آن همسر شما نسبت به مشکل خود شناخت و اذعان پیدا کند و در عین حال به درمان امیدوار و دارای انگیزه باشد.

برای این کار لازم است او را با مشکل خود و پیامدهای طبیعی آن روبرو کنید. برای این کار به او برچسب نزنید. او را مسخره و سرزنش نکنید. از او نزد دیگران غیبت نکنید و ..... همه اینها باعث میشود ذهن او از مشکل رفتاری خود منحرف شود و شما را مقصر بداند و در برابر تغییر رفتار مقاومت نشان دهد.

او باید خودش به اشتباه بودن رفتار خود پی ببرد و نتایج منفی آن را بر زندگی خود و اطرافیانش درک کند. شما با نمایش یک رفتار سالم و طبیعی از خود یک الگوی معیار برای رفتار درست را در پیش چشمان او قرار دهید. و نتایج مثبتی که از رفتار خود میگیرید را به عنوان تایید و اثبات آن رفتار نشان دهید.

مثلا اگر او در شستشو و یا رعایت آداب شرعی زیاده روی میکند نه او را تایید و نه تحقیر کنید. رفتار خودتان هم نه به گونه ای باشد که همراهی با او محسوب شود و نه به گونه ای که در جهت مخالف با او قرار گیرد. بلکه رفتار شما رفتار معیار باشد تا بتواند به رفتار اشتباه خود پی برد و خودش را با شما تطبیق دهد.

او را با ترس ها و تردیدهای خود تنها نگذارید. بلکه در کنار او باشید. او را در داشتن این ترس و تردید تخطئه و مسخره نکنید. به او کمک کنید بتواند نسبت به آن بی اعتنا باشد. اگر شما کسی باشید که او بتواند به شما تکیه کند کم کم به واهی بودن ترس خود پی می برد.

یک نکته در توصیه به همسر شخص وسواسی

هر انسانی از دو بخش اصلی به نام تن و روان تشکیل شده است. هر کدام از این دو بخش سلامت و بیماری خاص به خود را دارند اما معمولا تلقی و تعامل ما از بیماری جسمی با بیماری روانی متفاوت است. مثلا فردی که همسرش به بیماری جسمی مبتلا شده باشد معمولا فداکارانه در کنار او می ماند و برای بهبودی او تلاش میکند. او به خود اجازه نمی دهد به خاطر بیماری جسمی همسرش او را رها کند و از او جدا شود و حتی اگر به چنین کاری فکر کند آن را ناجوانمردانه و غیر اخلاقی میداند.

اما کسی که همسرش به بیماری روانی و یا اخلاقی مبتلا باشد راحت تر به طلاق و جدایی فکر میکند. در این باره مشاوره میگیرد و این حق را برای خود مطرح میکند.
شاید دلیل این رفتار دوگانه این باشد که ما فرد بیمار را در بیماری جسمی اش مقصر نمی دانیم اما در بیماری روانی او را مقصر میدانیم. یعنی احساس میکنیم رفتارهایی که به مقتضای اختلال روانی انجام میدهد رفتارهایی است که عمدا و تحت اختیار او صادر میشود. به نظر می آید بهتر است کمی دیدگاهمان را در این زمینه تعدیل کنیم و فرد مبتلا به اختلال را یک بیمار بدانیم. مخصوصا در مورد شخص وسواسی که اسم کامل این بیماری با پسوند بی اختیاری می آید. این نشان میدهد تا زمانی که فرد مبتلا به وسواس فرایند درمان و یا خودیاری را آغاز نکند نمیتواند کنترل کاملی بر رفتار خود داشته باشد.

بنابراین مانند یک پرستار در کنار او باشید تا بتواند بهبودی خود را به دست آورد. به این حقیقت هم ایمان داشته باشید که همراه با هر داء و بیماری دواء و درمانی وجود دارد.

نکته آخر اینکه هر چند ما بیماری روانی را به بیماری جسمی تشبیه کردیم اما در عین حال بیماری روانی ظرافت ها و تفات های خاص خود را دارد. یکی از این تفاوت ها مربوط به تلقی خود بیمار است. شخصیت و هویت هر انسان جزء روان اوست. بنابراین هر نوع اختلال و بیماری روانی به شخصیت فرد ضربه وارد میکند. به همین خاطر است که فرد با بیماری جسمی به راحتی بیماری خود را قبول میکند اما بیمار روانی به سختی بیماری خود را قبول میکند چرا که در این صورت احساس میکند شخصیت او دچار خدشه و آسیب شده است. بنابراین در تعامل با او باید همواره شخصیت او مورد تکریم و ارزشمندی قرار گیرد.

پرسش: همسر من خانمی هستند که مبتلا به وسواس بوده، فردی بدبین و وبد دهن هستند. در طول زندگی مشترک هرچه توانسته ام انجام داده ام که بهتر شود ولی نشد. از طرفی هم او را دوست دارم. چه کارکنم تا کمی به خودش بیاد؟

پاسخ: با توجه به اینکه اطلاعات دقیقی از وضعیت همسر شما و پیشینه بیماری و درمان ایشان در دست نداریم نکاتی به صورت کلی بیان میشود تا ان شا الله برای افرادی که مشکل مشابه دارند نیز مفید باشد.

شخص وسواسی خود را توسط افکاری آزار دهنده تحت فشار می بیند. این افکار که معمولا ماهیتی منفی و تردیدآمیز دارد فرد را در مورد تحقق کامل و یا صحیح کاری که انجام داده است دچار تردید می کند و یا از وقوع اتفاق بدی در آینده می ترساند و او را برای رهایی از این ترس و تردید دعوت به انجام کاری میکند که حتی در صورت انجام هم باز این ترس و تردید و فکر آزار دهنده پابرجا می ماند. به خاطر همین سیکل معیوب فکری، فرد وسواسی را در حال انجام تکراری یک کار و یا تکرار یک ادعا می بینیم. او میتواند بیهوده بودن ترس و تردید خود را بفهمد اما به هر حال این ترس و تردید در او وجود دارد و او در حال تلاش برای از بین بردن آنها است. تلاشی که متاسفانه به تقویت آن منجر میشود.

بددهنی معمولا معلول خشم و عصبانیت فرد است. رفتارهای وسواس گونه میتواند عاملی برای عصبانیت فرد مبتلا باشد. در واقع وسواس از اختلالات اضطرابی است كه شخص را مجبور می‌كند تا رفتاری برخلاف میل و اراده انجام دهد و با آن كه می‌داند افكار و رفتارش بیهوده است ولی خود را در رهایی از آن ناتوان می‌بیند. او خود را برای انجام رفتارهای تکراری تحت فشار می بیند و انجام این رفتارها ضمن اینکه او را خسته میکند به آرامش خاطر کامل نمی رساند. مقاومت اطرافیان و درک نکردن او نیز میتواند عاملی برای عصبانیت او شود.

بنابراین لازم است در قالب تعامل و همکاری با او در صدد حل ریشه ای مشکل و یاری او بر آیید. همسر شما باید به صورت جدی وارد فرایند درمان شود. این فرایند بسته به میزان مشکل و همکاری همسر شما میتواند در قالب خودیاری و یا مراجعه به روان پزشک انجام شود. اما به هر حال باید قبل از آن همسر شما نسبت به مشکل خود شناخت و اذعان پیدا کند و در عین حال به درمان امیدوار و دارای انگیزه باشد.

برای این کار لازم است او را با مشکل خود و پیامدهای طبیعی آن روبرو کنید. برای این کار به او برچسب نزنید. او را مسخره و سرزنش نکنید. از او نزد دیگران غیبت نکنید و ..... همه اینها باعث میشود ذهن او از مشکل رفتاری خود منحرف شود و شما را مقصر بداند و در برابر تغییر رفتار مقاومت نشان دهد.

او باید خودش به اشتباه بودن رفتار خود پی ببرد و نتایج منفی آن را بر زندگی خود و اطرافیانش درک کند. شما با نمایش یک رفتار سالم و طبیعی از خود یک الگوی معیار برای رفتار درست را در پیش چشمان او قرار دهید. و نتایج مثبتی که از رفتار خود میگیرید را به عنوان تایید و اثبات آن رفتار نشان دهید.

مثلا اگر او در شستشو و یا رعایت آداب شرعی زیاده روی میکند نه او را تایید و نه تحقیر کنید. رفتار خودتان هم نه به گونه ای باشد که همراهی با او محسوب شود و نه به گونه ای که در جهت مخالف با او قرار گیرد. بلکه رفتار شما رفتار معیار باشد تا بتواند به رفتار اشتباه خود پی برد و خودش را با شما تطبیق دهد.

او را با ترس ها و تردیدهای خود تنها نگذارید. بلکه در کنار او باشید. او را در داشتن این ترس و تردید تخطئه و مسخره نکنید. به او کمک کنید بتواند نسبت به آن بی اعتنا باشد. اگر شما کسی باشید که او بتواند به شما تکیه کند کم کم به واهی بودن ترس خود پی می برد.

یک نکته در توصیه به همسر شخص وسواسی

هر انسانی از دو بخش اصلی به نام تن و روان تشکیل شده است. هر کدام از این دو بخش سلامت و بیماری خاص به خود را دارند اما معمولا تلقی و تعامل ما از بیماری جسمی با بیماری روانی متفاوت است. مثلا فردی که همسرش به بیماری جسمی مبتلا شده باشد معمولا فداکارانه در کنار او می ماند و برای بهبودی او تلاش میکند. او به خود اجازه نمی دهد به خاطر بیماری جسمی همسرش او را رها کند و از او جدا شود و حتی اگر به چنین کاری فکر کند آن را ناجوانمردانه و غیر اخلاقی میداند.

اما کسی که همسرش به بیماری روانی و یا اخلاقی مبتلا باشد راحت تر به طلاق و جدایی فکر میکند. در این باره مشاوره میگیرد و این حق را برای خود مطرح میکند.
شاید دلیل این رفتار دوگانه این باشد که ما فرد بیمار را در بیماری جسمی اش مقصر نمی دانیم اما در بیماری روانی او را مقصر میدانیم. یعنی احساس میکنیم رفتارهایی که به مقتضای اختلال روانی انجام میدهد رفتارهایی است که عمدا و تحت اختیار او صادر میشود. به نظر می آید بهتر است کمی دیدگاهمان را در این زمینه تعدیل کنیم و فرد مبتلا به اختلال را یک بیمار بدانیم. مخصوصا در مورد شخص وسواسی که اسم کامل این بیماری با پسوند بی اختیاری می آید. این نشان میدهد تا زمانی که فرد مبتلا به وسواس فرایند درمان و یا خودیاری را آغاز نکند نمیتواند کنترل کاملی بر رفتار خود داشته باشد.

بنابراین مانند یک پرستار در کنار او باشید تا بتواند بهبودی خود را به دست آورد. به این حقیقت هم ایمان داشته باشید که همراه با هر داء و بیماری دواء و درمانی وجود دارد.

نکته آخر اینکه هر چند ما بیماری روانی را به بیماری جسمی تشبیه کردیم اما در عین حال بیماری روانی ظرافت ها و تفات های خاص خود را دارد. یکی از این تفاوت ها مربوط به تلقی خود بیمار است. شخصیت و هویت هر انسان جزء روان اوست. بنابراین احساس میکند هر نوع اختلال و بیماری روانی به شخصیت او ضربه وارد میکند. به همین خاطر است که فرد با بیماری جسمی به راحتی بیماری خود را قبول میکند اما بیمار روانی به سختی بیماری خود را قبول میکند چرا که در این صورت احساس میکند شخصیت او دچار خدشه و آسیب شده است. بنابراین در تعامل با او باید همواره شخصیت او مورد تکریم و ارزشمندی قرار گیرد.

موضوع قفل شده است