چرا در تشیع ذکر غیر خدا را میگویند ؟

سلام و سپاس از استاد عماد گرامی

استاد عماد حب ائمه حب به دیانت الهی هست
اطاعت از ائمه اطاعت از خدا هست
نتیجتا دشمنی با ائمه دشمنی با خدا است.
ولی عبادت کردن ائمه عینا دشمنی با دین خداست. و این شرک نامش شرک در عبادت است.
چون عبادت مخصوص خداست و در قالب غیر نمیگنجد.

بنده اسنادی را که ذکر کردید مطالعه کردم. ولی اینکه سند این احادیث درست باشد یا خیر منوط به این مطلب میشود که با کتاب خدا تطبیق داشته باشند یا خیر . ولی در تشیع معیار اصل تشخیص صحت حدیث راویان احادیثند و کمتر کتاب مورد توجه قرار میگیرد.

و مطلب دیگر
با وجودیکه پیمبر در زمان نزول وحی بوده اند و خودشان ناقل وحی اند و ائمه هم بودند در هیچ کجا چنین توصیه ای در قرآن ذکر نشده که ذکر نام پیامبر را بگوئید در کنار ذکر نام خدا .

یاحق

اینهم یکی از دلایل قرانی :

مَا كَانَ لِبَشَرٍ أَنْ يؤْتِيهُ اللَّهُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ يقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِبَادًا لِي مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَكِنْ كُونُوا رَبَّانِيينَ بِمَا كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتَابَ وَبِمَا كُنْتُمْ تَدْرُسُونَ(آل عمران/79)
براي هيچ بشري سزاوار نيست که خداوند، کتاب آسماني و حکم و نبوت به او دهد سپس او به مردم بگويد: «غير از خدا، مرا پرستش کنيد!» بلکه (سزاوار مقام او، اين است که بگويد:) مردمي الهي باشيد، آن‌گونه که کتاب خدا را مي‌آموختيد و درس مي‌خوانديد! (و غير از خدا را پرستش نکنيد!)

درود

رصد گر گرامی اگر برای تشخیص صحت حدیث کتاب خدا ملاک بود این آیه و آیاتی به این وضوح از این دست را نادیده نمیگیرفتند.

مَا كَانَ لِبَشَرٍ أَنْ يؤْتِيهُ اللَّهُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ يقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِبَادًا لِي مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَكِنْ كُونُوا رَبَّانِيينَ بِمَا كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتَابَ وَبِمَا كُنْتُمْ تَدْرُسُونَ(آل عمران/79)
براي هيچ بشري سزاوار نيست که خداوند، کتاب آسماني و حکم و نبوت به او دهد سپس او به مردم بگويد: «غير از خدا، مرا پرستش کنيد!» بلکه (سزاوار مقام او، اين است که بگويد:) مردمي الهي باشيد، آن‌گونه که کتاب خدا را مي‌آموختيد و درس مي‌خوانديد! (و غير از خدا را پرستش نکنيد!)

وقتی بدون توجه به رسالت نبی و کتاب خدا حدیث باطلی را صحیح تشخیص دادند دال بر این است که کتاب و سنت برایشان اهمیت نداشته

یاحق

سلام و درود بر استاد عماد گرامی

استاد عماد بنده در ابتدا ذکر را از اعمال عبادی ذکر کردم و دلیل ذکر ائمه را پرسیدیم و شما در پاسخ فرمودید :

و بعد استدلال کردید همانطوریکه محبت اهل بیت داشتن محبت خدا و اطاعت از آنها اطاعت از خداست.

خب واضح است معنای این بیانات چیست.

در مورد توسل چشم بحث خواهیم کرد ولی این آیه قرآن را ابتداعا ذکر میکنم که دال بر این مطلب است که تا زمانی که خداوند نزدیکترین است به بندگان و توسل و توکل به خودش را را توصیه فرموده توسل هم دلیلی ندارد.
وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيسْتَجِيبُوا لِي وَلْيؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يرْشُدُونَ(البقرة/186)
و هنگامي که بندگان من، از تو در باره من سؤال کنند، (بگو:) من نزديکم! دعاي دعا کننده را، به هنگامي که مرا مي‌خواند، پاسخ مي‌گويم! پس بايد دعوت مرا بپذيرند، و به من ايمان بياورند، تا راه يابند (و به مقصد برسند)!

و در تووصیف این مطلب خدایتعالی میفرماید :

وَتَوَكَّلْ عَلَى الْحَي الَّذِي لَا يمُوتُ وَسَبِّحْ بِحَمْدِهِ وَكَفَى بِهِ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِيرًا(الفرقان/58)
و توکل کن بر آن زنده‌اي که هرگز نمي‌ميرد؛ و تسبيح و حمد او را بجا آور؛ و همين بس که او از گناهان بندگانش آگاه است!

استاد عماد. بنده هیچ تمایلی به گناهی همچون تهمت و دروغ ندارم. الحمدلله رب العالمین.

آنچنان که شما مشاهده فرمودید بنا بر روایاتی که آوردید و استدلال نمودید بر ذکر ائمه در کنار ذکر خدایتعالی :

آن روایت قوی السند به اعتراف حدیث شناسان صحیح السند بوده و دلالت بر ذکر و پرستش ائمه بهمراه خداوند کرده

و بعد شما همین احادیث را تلویحا رد کردید و فرمودید ذکر و پرستش غیر خدا را شرک میدانید

آیا این شرک در احادیث صحیح السند بوضوح مشخص نیست ؟

آیا کاملا مشخص نیست که این شرک مورد تائید راویان حدیث بوده و آنها هیچ توجهی به قرآن نداشته که هیچ کاملا آگاهانه با دیانت به ستیز برخاسته اند ؟

اینها تهمت نیست حقیقت است/

یاسپاس

یاحق

ذکر اسماء پنج تن آل عیا که معروفترین و متداولترین آنهاست.

و منظورتان از چند نمونه بیاورم را متوجه نمیشوم. منظورتان این است که آیه بیاورم که پرستش و عبادت غیر خدا شرک است ؟

یاحق

سلام علیکم

چشم .
ولی قبل از عرض حال اساتیدی که به سماع مولانا ایراد میگرفتند و سعی در تخطئه ایمان امثال این شخص را داشتند هنوز منتظر قدومشان هستم.
عیب کسان منگر و احسان خویش _____ دیده فرو بر به گریبان خویش

کلمه عبادت از بن قعل عبد که در دیانت الهی با تعریف و توصیفی است که در ذیل می آورم ولی قبل از آن این کلمه را از نظر فرهنگی معین هم معنایش را نقل میکنم.
(عِ دَ) [ ع . عبادة ] 1 - (مص م .) بندگی کردن و پرستیدن خدا. 2 - (اِمص .) پرستش ، بندگی .

در تمام ادیان الهی عبادت به مجموعه اعمالی گفته میشود که بنده گان در برابر معبود خود و خدای خود انجام میدهند.
در اسلام این عمل را مسلمان در برابر الله انجام میدهد لاغیر و حاصل این اعمال باعث قرب و نزدیک شدن به خدای یکا میگردد. این نزدیک شدن از دیدگاه مذهب و تعالی صفات نیکوی نفس و تبری از ناپاکی است و نتیجتا قرب الهی است .

...

بنده بنا به فرمایش حضرتعالی مراجعه کردم و از نرم افزار المبین استفاده کردم .
من باب نمونه اینها را می آورم که دال بر این باشد که مراجعه شد ولی فقط شما بفرمائید منظور چیست و من باید به چه رسم
من دون الله 70( آیه)

وَإِنْ كُنْتُمْ فِي رَيبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ(البقرة/23)
و اگر در باره آنچه بر بنده خود [= پيامبر] نازل کرده‌ايم شک و ترديد داريد ،( دست کم) يک سوره همانند آن بياوريد؛ و گواهان خود را - غير خدا - براي اين کار، فرا خوانيد اگر راست مي‌گوييد!
أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِي وَلَا نَصِيرٍ(البقرة/107)
آيا نمي‌دانستي که حکومت آسمانها و زمين، از آن خداست؟! (و حق دارد هر گونه تغيير و تبديلي در احکام خود طبق مصالح بدهد؟!) و جز خدا، ولي و ياوري براي شما نيست. (و اوست که مصلحت شما را مي‌داند و تعيين مي‌کند).
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا يحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ وَلَوْ يرَى الَّذِينَ ظَلَمُوا إِذْ يرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ(البقرة/165)
بعضي از مردم، معبودهايي غير از خداوند براي خود انتخاب مي‌کنند؛ و آنها را همچون خدا دوست مي‌دارند. اما آنها که ايمان دارند، عشقشان به خدا، (از مشرکان نسبت به معبودهاشان،) شديدتر است. و آنها که ستم کردند، (و معبودي غير خدا برگزيدند،) هنگامي که عذاب (الهي) را مشاهده کنند، خواهند دانست که تمام قدرت ، از آن خداست؛ و خدا داراي مجازات شديد است؛ (نه معبودهاي خيالي که از آنها مي‌هراسند.)
قُلْ يا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَينَنَا وَبَينَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَيئًا وَلَا يتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ(آل عمران/64)
بگو: «اي اهل کتاب! بياييد به سوي سخني که ميان ما و شما يکسان است؛ که جز خداوند يگانه را نپرستيم و چيزي را همتاي او قرار ندهيم؛ و بعضي از ما، بعضي ديگر را -غير از خداي يگانه- به خدايي نپذيرد.» هرگاه (از اين دعوت،) سرباز زنند، بگوييد: «گواه باشيد که ما مسلمانيم!»

باذن الله 17 آیه

وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَيجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يعْقِلُونَ(يونس/100)
(اما) هيچ کس نمي‌تواند ايمان بياورد، جز به فرمان خدا (و توفيق و ياري و هدايت او)! و پليدي (کفر و گناه) را بر کساني قرارمي‌دهد که نمي‌انديشند.

وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَابًا مُؤَجَّلًا وَمَنْ يرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ يرِدْ ثَوَابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ(آل عمران/145)
هيچ‌کس، جز به فرمان خدا، نمي‌ميرد؛ سرنوشتي است تعيين شده؛ (بنابر اين، مرگ پيامبر يا ديگران، يک سنت الهي است.) هر کس پاداش دنيا را بخواهد (و در زندگي خود، در اين راه گام بردارد،) چيزي از آن به او خواهيم داد؛ و هر کس پاداش آخرت را بخواهد، از آن به او مي‌دهيم؛ و بزودي سپاسگزاران را پاداش خواهيم داد.

وَمَا أَصَابَكُمْ يوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيعْلَمَ الْمُؤْمِنِينَ(آل عمران/166)
و آنچه (در روز احد،) در روزي که دو دسته [= مؤمنان و کافران‌] با هم نبرد کردند به شما رسيد، به فرمان خدا (و طبق سنت الهي) بود؛ و براي اين بود که مؤمنان را مشخص کند.

وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا(النساء/64)
ما هيچ پيامبري را نفرستاديم مگر براي اين که به فرمان خدا، از وي اطاعت شود. و اگر اين مخالفان، هنگامي که به خود ستم مي‌کردند (و فرمانهاي خدا را زير پا مي‌گذاردند)، به نزد تو مي‌آمدند؛ و از خدا طلب آمرزش مي‌کردند؛ و پيامبر هم براي آنها استغفار مي‌کرد؛ خدا را توبه پذير و مهربان مي‌يافتند.

یاحق

سلام و سپاس از استاد گرامی

اطاعت بخشی از پرستش است . همانطوریکه استعانت و پناه بردن بخشی از پرستش است.

اطاعت از غیر خدا رواست. و در آن صورت شرک بحساب نمی آید.

ولی ذکر مخصوص خداست و از اعمال عبادی خاصه است . مانند نمازکه خود ذکر اعظم و اکبر است.
و در طول سلسله هدایت بودن بر پرستش من دون الله داخل سلسله دلالت نمیکند چراکه باذنه نیستو معالیل مورد پرستش قرار نمی گیرند همانطوریکه ما حضرت جبرئیل و ازراعیل را نمیپرستیم و از آن منع شده ایم اعمال عبادی برای دیگران که در سلسله هدایت هستند نیز شرک محسوب میشود. و این مطلب صراحتا در قران ذکر شده.

باسپاس

سلام بر استاد مجید گرامی

نه استاد . تجلیل از نبی اکرم انبیاء و ائمه شیعه سلام الله علیهم اجمعین از شعائر دینی است و سفارش به آن امر به معروف است و تارک آن مستحق نهی از منکر است.

در باب اطاعت که فرمودید . اطاعت از کلام ائمه کردن عین توحید است ولی عبادت کردن ائمه همانطوریکه رصدگر گرامی هم اشاره کردند شرک است.

اساسا ذکر عملی عبادی بوده و بمنظور نزدیک شدن بنده مسلمان به خدا انجام میشود.

در اسلام عبادت بر غیر خدا روا نیست و مختص خداوند است . لذا ذکر که از اعمال عبادی است مانند نماز و حج نمیتوان آنرا برای غیر خدا بکار برد.

این امر اگر برای اولیاء خدا صورت گیرد و ذکر اولیاء خدا گفته شود شرک عبادی محسوب میشود و مستوجب عقوبت
عبادت کردن فرشتگان نیز همین حکم را دارد و در قران کاملا این مساله ذکر شده .

باسپاس
یاحق

یاحق

سلام علیکم و رحمه الله

خیر جناب دعا گو بنده پاسخی دریافت نکردم. شما ار مطلبی را متوجه شدید که پاسخ سوال است نقل کنید ممنونتان میشوم.

اولا . تفاوت بین بردن نام ائمه با ذکری که عمل عبادی است کاملا مشخص است.

مثلا من میگویم یا علی خدا رحمتت کند و به عزتت بیافزاید.

این تنها بردن نام و دعا کردن برای اوست.

ذکری که عبادت است بردن نام کسی است به تواتر و مداوم و مدح او با نیت انجام عملی دینی و مذهبی . مانند ناد علی . که خواه ناخواه این عمل عبادت محسوب میشود.
چون هم ذکر نام علی علیه السلام و هم مدح اوست.

پس ذکر مفهوم دینی مشخصی دارد تنها بردن نام ائمه و دیگران ذکر نیست.لطفا در این مفهوم دقت لازم را بفرمائید.

یاحق

جناب دعا گو منظور قرآن کریم از ذکر کاملا مشخص است.
در قرآن کریم خداوند ذکر را مختص خود توصیف کرده است . ذکر صرف مدح نیست بنده کامل توصیف کردم که ذکر بردن نام کسی بکرار و مدح او بنیت انجام عمل دینی است همانطوریکه در نماز نمونه اش را میبینید.

بنده نه گذاره مدح را جدا نوشته ام که شما مینویسید مدح و نام را جدا گذاره ام که شما نام را مدنظر قرار دادید و نه انجام عمل دینی را.

ذکربر اساس تعریف دین و قرآن معنایش مشخص است و درقرآن سفارش خداوند بر ذکر اوست ولاغیر ( در هیچ جای قران ذکر غیر خداوند نیامده و توصیه نشده ولی در احادیث شیعی بوضوح ذکر اسماء ائمه توصیه گردیده)
متاسفانه شما دارید با لغات بازی میکنید. پاسخی در این رابطه دارید بفرمائید والا بازی کردن با لغات معنایش مشخص است/
یاحق

این مطلب که خداوند اولیائی را برای دعوت و تبئین دین معین کرده مشخص است که دعوت در مسیر هدایت الهی بوده
پذیرش دعوت پیامبر و ائمه پرستش خداوند معنی نمیدهد
عبادت بنده مختص معبود است و در سلسله هدایت جاری نیست.
یاخق
یاحق

جناب دعا گو شما مجبور نیستی در بحث شرکت کنی. ذکر معنای نرینه هم میدهد. معنائی که بنده از قران کریم نقل کردم و در منابع شیعه اول این تاپیک جناب عماد هم آورده اند منظور عملی عبادی است .

ذکر از اعمال عبادی است و عبادت در قالب غیر خدا نمیگنجد

واذکر اسم ربک الاعلی یک نوع آن . ذکر الاکبر یک نوع دیگر آن
نام قرآن هم در کتاب خدا هم ذکر آمده و بمعنای یادآوری است

وَقَالُوا يا أَيهَا الَّذِي نُزِّلَ عَلَيهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ(الحجر/6)
و گفتند: «اي کسي که «ذکر» [= قرآن‌] بر او نازل شده، مسلما تو ديوانه‌اي!
إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ(الحجر/9)
ما قرآن را نازل کرديم؛ و ما بطور قطع نگهدار آنيم!
بِالْبَينَاتِ وَالزُّبُرِ وَأَنْزَلْنَا إِلَيكَ الذِّكْرَ لِتُبَينَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يتَفَكَّرُونَ(النحل/44)
(از آنها بپرسيد که) از دلايل روشن و کتب (پيامبران پيشين آگاهند!) و ما اين ذکر [= قرآن‌] را بر تو نازل کرديم، تا آنچه به سوي مردم نازل شده است براي آنها روشن سازي؛ و شايد انديشه کنند!

آیا قرآن پرستش است ؟ عملی است برای عبادت ؟ خیر کتابی است برای کسانیکه هدایت را میطلبند.

ذکر ائمه را گفتن آنچنانکه در زیارات و نادعلی و... آمده عین پرستش است.

شما اگر دسترسی به قران ندارید بفرمائید من آیاتی که ذکر بمعنای پرستش را مشخصا توصیف میکنند را بیآورم

اول تاپیک را هم نگاهی بیاندازید آورده ام.

يا أَيهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ(الأنفال/45)
اي کساني که ايمان آورده‌ايد! هنگامي که (در ميدان نبرد) با گروهي رو به رو مي‌شويد، ثابت قدم باشيد! و خدا را فراوان ياد کنيد، تا رستگار شويد!

إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ(الأعراف/201)
پرهيزگاران هنگامي که گرفتار وسوسه‌هاي شيطان شوند، به ياد (خدا و پاداش و کيفر او) مي‌افتند؛ و (در پرتو ياد او، راه حق را مي‌بينند و) ناگهان بينا مي‌گردند.

الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ(الرعد/28)
آنها کساني هستند که ايمان آورده‌اند، و دلهايشان به ياد خدا مطمئن (و آرام) است؛ آگاه باشيد، تنها با ياد خدا دلها آرامش مي‌يابد!

این توصیف ذکر است . این ذکر عملی شناخته شده برای پرستش است. یادآوری خداست برای بنده.

ذکر اسماء ائمه پرستش ائمه است خداوند برای ذکر نامش توصیفهای اینچنینی دارد .

محدثین در کجای قرآن توصیه ای دیده اند که خداوند ذکر غیر خود را سفارش کرده باشد ؟

فَإِذَا قَضَيتُمُ الصَّلَاةَ فَاذْكُرُوا اللَّهَ قِيامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِكُمْ فَإِذَا اطْمَأْنَنْتُمْ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ كَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتَابًا مَوْقُوتًا(النساء/103)
و هنگامي که نماز را به پايان رسانديد، خدا را ياد کنيد؛ ايستاده، و نشسته، و در حالي که به پهلو خوابيده‌ايد! و هرگاه آرامش يافتيد (و حالت ترس زايل گشت)، نماز را (به طور معمول) انجام دهيد، زيرا نماز، وظيفه ثابت و معيني براي مؤمنان است!

فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُكْبَانًا فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَاذْكُرُوا اللَّهَ كَمَا عَلَّمَكُمْ مَا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ(البقرة/239)
و اگر (به خاطر جنگ، يا خطر ديگري) بترسيد، (نماز را) در حال پياده يا سواره انجام دهيد! اما هنگامي که امنيت خود را بازيافتيد، خدا را ياد کنيد! [= نماز را به صورت معمولي بخوانيد!] همان‌گونه که خداوند، چيزهايي را که نمي‌دانستيد، به شما تعليم داد.

یاحق

سلام علیکم
بله بنده اشتباها اسم شما که عمار است عماد نوشته ام عذر میخواهم.

در معنای ذکر در آیات الهی توصیفات بسیار است که به پیامبر توصیه شده که ذکر خداوند را بگوید ( بغیر از ذکر نعنتهای الهی برای کفار که معنای دیگر دارد و منظور بیاد آوری نعمتهاست ) که نمونه آن واذکر اسم ربک الاعلی در سوره اعلی است و

وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُوا الَّذِينَ يلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ سَيجْزَوْنَ مَا كَانُوا يعْمَلُونَ(الأعراف/180)
و براي خدا، نامهاي نيک است؛ خدا را به آن (نامها) بخوانيد! و کساني را که در اسماء خدا تحريف مي‌کنند (و بر غير او مي‌نهند، و شريک برايش قائل مي‌شوند)، رها سازيد! آنها بزودي جزاي اعمالي را که انجام مي‌دادند، مي‌بينند!

و در آیاتی نحوه ذکر را اسماء الهی ذکر کرده است :

فَإِذَا قَضَيتُمُ الصَّلَاةَ فَاذْكُرُوا اللَّهَ قِيامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِكُمْ فَإِذَا اطْمَأْنَنْتُمْ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ كَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتَابًا مَوْقُوتًا(النساء/103)
و هنگامي که نماز را به پايان رسانديد، خدا را ياد کنيد؛ ايستاده، و نشسته، و در حالي که به پهلو خوابيده‌ايد! و هرگاه آرامش يافتيد (و حالت ترس زايل گشت)، نماز را (به طور معمول) انجام دهيد، زيرا نماز، وظيفه ثابت و معيني براي مؤمنان است!

و نهایتا به این شکل خواندن نام های خداوند را ذکر اسماء الهی گویند . ما با ذکر اسماء الهی خداوند را به خود دعوت میکنیم.
و به این شکل خواندن نام اشخاصی غیر از خداوند بر اساس کلام قرآن دعوت به خود کردن غیر خدا به خود است.
إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ عِبَادٌ أَمْثَالُكُمْ فَادْعُوهُمْ فَلْيسْتَجِيبُوا لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ(الأعراف/194)
آنهايي را که غير از خدا مي‌خوانيد بندگاني همچون خود شما هستند؛ آنها را بخوانيد، و اگر راست مي‌گوييد بايد به شما پاسخ دهند (و تقاضايتان را برآورند)!

از این آیه بر می آید خواندن هر نامی بشکل ذکر پرستش کردن آن نامبرده بحساب می آید.

من نظر قرآن را نقل کردم . اگر قرآن بخوانید میبینید یکی از اشکال و انواع دعوت کردن ذکر نام است و آنگاه که نام غیر را میبریم در حقیقت او را به خود دعوت میکنیم.

خواه مسلمانی که خدا را با ذکر اسمائش دعوت میکند

خواه شیطان پرستی که با ذکر اسماء شیطان او را به خود دعوت میکند.

خواه کسانیکه با ذکر نام ائمه ائمه را به خود دعوت میکنند.

هر سه در حال عبادت معبودی هستند که آنها را خوانده اند.

یاحق

سلام علیکم .

پس شمابدرگاه ائمه هم نماز بخوانید چون آنها از شعائرند.
ذکر اسماء طبق آموزه های قرآنی از آداب پرستش است و با نماز هیچ توفیقی ندارد.

قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَنَ أَيا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَينَ ذَلِكَ سَبِيلًا(الإسراء/110)
بگو: ««الله» را بخوانيد يا «رحمان» را، هر کدام را بخوانيد، (ذات پاکش يکي است؛ و) براي او بهترين نامهاست!» و نمازت را زياد بلند، يا خيلي آهسته نخوان؛ و در ميان آن دو، راهي (معتدل) انتخاب کن!

عرض کردم شما بدرگاه ائمه میتوانید با این منطق نماز هم بخوانید.

معذرت میخواهم دوست عزیز - دعا گو - سفسطه میکردند پاسخشان را ندادم.
شما چرا ؟

یاحق

یک توضیحی در رابطه با کلمه ذکر در قران بدهم تا اشتباهی باقی نماند.
1- ذکر منظور قران است .
در قران کریم کتاب الله را ذکر خطاب میکند و ذکر میداند برای کسانیکه در کلام الهی تدبر و تعقل میکنند

2- ذکر دوم یادآوری نعمتها است. یادآوری نعمتها نیز در قران کریم با کلمه ذکر توصیف میشود.

3- بردن اسماء الهی در تمام احوال بالاخص در نماز نیز ذکر نامیده میشود و این ذکر سوم و منظور نظر ماست.و آن عملی است عبادی

در قران کریم بارها به بردن نامهای الهی توصیه شده. در گویش عامه نیز منظور از ذکر بردن نام الهی بکرات است بقصد قرب و این عملی است عبادی.

در قرآن کریم ذکر اسماء الهی توصیه گردیده و آنرا یک عمل عبادی توصیف کرده.

ومن الله التوفیق

یاحق

سلام علیکم و رحمه الله و برکاته

ما در قرآن (طبق آموزه های قرآنی) دو نوع دعوت داریم .
اول دعوتی است میان بندگان که آن عبارتست از دعوتی است بسوی دین از طرف انبیاء و اولیاء و افراد مومن به افرادی که ایمان ندارند و یا در ایمانشان سستی هست و یا عمل ناصوابی انجام داده اند .
مثلا زکات امر به معروف و نهی از منکر - تولی و تبری - امامت و عدل ... اعمال پرستشی نیستند اعمال خیری هستند که دعوه از نوع اولند.

و نوع دوم دعوت دعوتی است که از طرف بنده بدرگاه معبود و خدای خود انجام میدهد .و آن اعمال عبادی است و فقط بدرگاه معبود و خدایتعالی قابل انجام است و انجام آن بدرگاه هر کس دیگری به هر منظور شرک محسوب میشود و شرک عبادی نام دارد.
مانند ذکر اسماء الحسنی و نماز ( اقم الصلوه لذکری ) - دعا - حج و... مراسمی هستند که تنها بدرگاه خداوند جایز است و آنها اعمالی هستند برای پرستش معبود.

حال با این دانسته که طبق آموزه های قرآنی است .

میدانیم هر عمل صالحی معنی و مفهوم خاص خود را دارند و در قالبی که خداوند تعئین کرده قابل اجرایند. مثلا نمیوتان نماز را بدرگاه غیر خدا خواند چون نماز از اعمال عبادی ای است که بقصد پرستش و دعوت ایزد منان انجام میشود.
هرگونه ادغام و تحریف نوع دوم دعوت در نوع اول در این معانی معنائی بجز شرک و تباهی دین ندارد.

این نمونه همان تلفیقی است در دعوات که عرض شد.

مطالبشان را بخوانید متوجه میشوید. دیگر هر کودکی در خیابان میداند معنای ذکر چیست و ذکر اسماء الهی را بردن با ذکر نعمتهای الهی و ذکری که نامش قرآن است چه تفاوتی دارد.

اگر نداند پس برود قرآن بخواند ( که ایشان حتی قرآن هم ندارد هیچ حاضر نیست اول تاپیک را هم نگاهی بیاندازد و لذا منظورشان صرفا بازی با عبارات است ادبشان هم مشخص کننده شخصیتشان است )

هرکدام از دوستان که در بحث شرکت میکنند
اگر در معنای ذکر و دعوت شکی دارند و حاضر نیستند قرآن را باز کنند و حاضر نیستید چند پست قبل را نگاهی بیاندازند بفرمایند در هر پست بنده مجددا آنها را ذکر نمایم.
ولی این عمل نمیانگر سفسطه گری است.

پاسخ دادن به سوال شکل و معنای دیگری دارد.

یاحق

نمونه آیات

دعوت نوع اول :

ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِي أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ(النحل/125)
با حکمت و اندرز نيکو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آنها به روشي که نيکوتر است، استدلال و مناظره کن! پروردگارت، از هر کسي بهتر مي‌داند چه کسي از راه او گمراه شده است؛ و او به هدايت‌يافتگان داناتر است.

يا أَيهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يحْييكُمْ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يحُولُ بَينَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَيهِ تُحْشَرُونَ(الأنفال/24)
اي کساني که ايمان آورده‌ايد! دعوت خدا و پيامبر را اجابت کنيد هنگامي که شما را به سوي چيزي مي‌خواند که شما را حيات مي‌بخشد! و بدانيد خداوند ميان انسان و قلب او حايل مي‌شود، و همه شما (در قيامت) نزد او گردآوري مي‌شويد! ( در اینجا دعوت پیامبر به اسلام را همان دعوت الهی توصیف فرموده تا مهر تائیدی بر این دعوت باشد )

(دعوت از غیر خدا - شیاطین و اجنه و... همانطوریکه دعوت بدین وجود دارد دعوت به شرک هم وجود دارد که موضوع بحث ما نیست )
إِنْ تَدْعُوهُمْ لَا يسْمَعُوا دُعَاءَكُمْ وَلَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجَابُوا لَكُمْ وَيوْمَ الْقِيامَةِ يكْفُرُونَ بِشِرْكِكُمْ وَلَا ينَبِّئُكَ مِثْلُ خَبِيرٍ(فاطر/14)
اگر آنها را بخوانيد صداي شما را نمي‌شنوند، و اگر بشنوند به شما پاسخ نمي‌گويند؛ و روز قيامت، شرک (و پرستش) شما را منکر مي‌شوند، و هيچ کس مانند (خداوند آگاه و) خبير تو را (از حقايق) با خبر نمي‌سازد!

و....

اما دعوت از نوع دوم که دعوتی است از سوی بنده به خدا ( که البته در حقیقت این دعوت ابتداعا از طرف خدا بوده و آن فرستادن پیامبر است . این دعوت اجابت دعوت نبی است و دعوتی از طرف بنده بدرگاه الهی)

وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ(غافر/60)
پروردگار شما گفته است: «مرا بخوانيد تا (دعاي) شما را بپذيرم! کساني که از عبادت من تکبر مي‌ورزند به زودي با ذلت وارد دوزخ مي‌شوند!»

ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيةً إِنَّهُ لَا يحِبُّ الْمُعْتَدِينَ(الأعراف/55)
پروردگار خود را (آشکارا) از روي تضرع، و در پنهاني، بخوانيد! (و از تجاوز، دست برداريد که) او متجاوزان را دوست نمي‌دارد!

وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا وَادْعُوهُ خَوْفًا وَطَمَعًا إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ(الأعراف/56)
و در زمين پس از اصلاح آن فساد نکنيد، و او را با بيم و اميد بخوانيد! (بيم از مسؤوليتها، و اميد به رحمتش. و نيکي کنيد) زيرا رحمت خدا به نيکوکاران نزديک است!

وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُوا الَّذِينَ يلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ سَيجْزَوْنَ مَا كَانُوا يعْمَلُونَ(الأعراف/180)
و براي خدا، نامهاي نيک است؛ خدا را به آن (نامها) بخوانيد! و کساني را که در اسماء خدا تحريف مي‌کنند (و بر غير او مي‌نهند، و شريک برايش قائل مي‌شوند)، رها سازيد! آنها بزودي جزاي اعمالي را که انجام مي‌دادند، مي‌بينند!

عدم جواز تلفیق نوع دوم دعوت در نوع اول :

إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ عِبَادٌ أَمْثَالُكُمْ فَادْعُوهُمْ فَلْيسْتَجِيبُوا لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ(الأعراف/194)
آنهايي را که غير از خدا مي‌خوانيد ( پرستش مي‌کنيد)، بندگاني همچون خود شما هستند؛ آنها را بخوانيد، و اگر راست مي‌گوييد بايد به شما پاسخ دهند (و تقاضايتان را برآورند)!

و در نهایت اینکه :

لِكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنْسَكًا هُمْ نَاسِكُوهُ فَلَا ينَازِعُنَّكَ فِي الْأَمْرِ وَادْعُ إِلَى رَبِّكَ إِنَّكَ لَعَلَى هُدًى مُسْتَقِيمٍ(الحج/67)
براي هر امتي عبادتي قرار داديم، تا آن عبادت را (در پيشگاه خدا) انجام دهند؛ پس نبايد در اين امر با تو به نزاع برخيزند! بسوي پروردگارت دعوت کن، که بر هدايت مستقيم قرار داري (و راه راست همين است که تو مي‌پويي).

این آیه در مذمت کسانی است که به دعوت دوم ایراد گرفته اند. که خداوند به پیامبر وحی میکند ک عمل عبادی و پرستش خدایتعالی در تمام امم موجود است این دعوت و پرستش مختص خداست و نباید به این خاطر با تو به نزاع برخیزند.

پس این دعوت ( پرستش خدا ) در تمام امم بعنوان یک عمل مجزا از دیگر دعوات است.( از جمله دعوت صالحان از دیگران برای انجام عمل خیر و پرستش خدایتعالی - دعوت از خدا از طرف بنده - دعوت شیطان از بنده - دعوت بندگان شیطان- شیاطین من الجن و الانس - از بنده )

یاحق

اگر هایل میان بنده و خدا عالم ماده است این امور عادی است.

ولی هایل معنوی معنی ندارد.

آیا بین شما و خدای شما بغیر زا عالم ماده که در پس ستر قرار دارد راه دیگری هست جز اینکه رو به قدس یا رو به کعبه یا به محراب نماز بخوانیم ؟

ولی در معنی چنین هایلی وجود ندارد چون آنسوی ستر است.

دوم اگر انتقال عبادت از طرف شعائری همچون امامان علیهم السلام انجام پذیر است عرض کردم نماز را بدرگاه انان نیز میتوان خواند.

یاحق

وَ مِمَّا خَرَجَ عَنْ صَاحِبِ الزَّمَانِ ص رَدّاً عَلَى الْغُلَاةِ مِنَ التَّوْقِيعِ جَوَاباً لِكِتَابٍ كُتِبَ إِلَيْهِ عَلَى يَدَيْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ هِلَالٍ الْكَرْخِيِّ يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ تَعَالَى اللَّهُ وَ جَلَّ عَمَّا يَصِفُونَ* سُبْحَانَهُ وَ بِحَمْدِهِ لَيْسَ نَحْنُ شُرَكَاؤُهُ فِي عِلْمِهِ وَ لَا فِي قُدْرَتِهِ بَلْ لَا يَعْلَمُ الْغَيْبَ غَيْرُهُ كَمَا قَالَ فِي مُحْكَمِ كِتَابِهِ تَبَارَكَتْ أَسْمَاؤُهُ- قُلْ لا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَا وَ جَمِيعُ آبَائِي مِنَ الْأَوَّلِينَ آدَمَ وَ نُوحٍ وَ إِبْرَاهِيمَ وَ مُوسَى وَ غَيْرِهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ مِنَ الْآخِرِينَ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ وَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ غَيْرِهِمْ مِمَّنْ مَضَى مِنَ الْأَئِمَّةِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ إِلَى مَبْلَغِ أَيَّامِي وَ مُنْتَهَى عَصْرِي عَبِيدُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏نْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى‏. قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمى‏ وَ قَدْ كُنْتُ بَصِيراً. قالَ كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى‏
يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ قَدْ آذَانَا جُهَلَاءُ الشِّيعَةِ وَ حُمَقَاؤُهُمْ وَ مَنْ دِينُهُ جَنَاحُ الْبَعُوضَةِ أَرْجَحُ مِنْهُ فَأُشْهِدُ اللَّهَ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ وَ كَفى‏ بِهِ شَهِيداً وَ رَسُولَهُ مُحَمَّداً ص وَ مَلَائِكَتَهُ وَ أَنْبِيَاءَهُ وَ أَوْلِيَاءَهُ ع وَ أُشْهِدُكَ وَ أُشْهِدُ كُلَّ مَنْ سَمِعَ كِتَابِي هَذَا أَنِّي بَرِي‏ءٌ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَى رَسُولِهِ مِمَّنْ يَقُولُ إِنَّا نَعْلَمُ الْغَيْبَ وَ نُشَارِكُهُ فِي مُلْكِهِ أَوْ يُحِلُّنَا مَحَلًّا سِوَى الْمَحَلِّ الَّذِي رَضِيَهُ اللَّهُ لَنَا وَ خَلَقَنَا لَهُ أَوْ يَتَعَدَّى بِنَا عَمَّا قَدْ فَسَّرْتُهُ لَكَ وَ بَيَّنْتُهُ فِي صَدْرِ كِتَابِي وَ أُشْهِدُكُمْ أَنَّ كُلَّ مَنْ نَبْرَأُ مِنْهُ فَإِنَّ اللَّهَ يَبْرَأُ مِنْهُ وَ مَلَائِكَتُهُ وَ رُسُلُهُ وَ أَوْلِيَاؤُهُ وَ جَعَلْتُ هَذَا التَّوْقِيعَ الَّذِي فِي هَذَا الْكِتَابِ أَمَانَةً فِي عُنُقِكَ وَ عُنُقِ مَنْ سَمِعَهُ أَنْ لَا يَكْتُمَهُ لِأَحَدٍ مِنْ مَوَالِيَّ وَ شِيعَتِي حَتَّى يَظْهَرَ عَلَى هَذَا التَّوْقِيعِ الْكُلُّ مِنَ الْمَوَالِي لَعَلَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَتَلَافَاهُمْ فَيَرْجِعُونَ إِلَى دِينِ اللَّهِ الْحَقِّ وَ يَنْتَهُونَ عَمَّا لَا يَعْلَمُونَ مُنْتَهَى أَمْرِهِ وَ لَا يَبْلُغُ مُنْتَهَاهُ فَكُلُّ مَنْ فَهِمَ كِتَابِي وَ لَا يَرْجِعُ إِلَى مَا قَدْ أَمَرْتُهُ وَ نَهَيْتُهُ فَقَدْ حَلَّتْ عَلَيْهِ اللَّعْنَةُ مِنَ اللَّهِ وَ مِمَّنْ ذَكَرْتُ مِنْ عِبَادِهِ الصَّالِحِين

الإحتجاج على أهل اللجاج، ج‏2، ص: 474

با عرض سلام و سپاس از استاد صدرای گرامی

درباب دو کلمه ذکر و دعوه بر اساس آموزه های قرآنی دسته بندی ای بشکل ذیل را بنده جمع وری کرده ام و بر اساس مفهوم آنها را از هم جدا کرده ام واز ذکر انواع وددار ینموده آنها را در قالب معنائی جا داده ام.

بنده مطلب را دوباره نقل میکنم تا به اتمام .

کلمه ذکر در قرآن بطور کلی در 3 مفهوم به کار بررده شده
1- ذکر که نام کتاب الله است و برای اهل یقین و اهل ایمان یادآور نعمات و هدایت الهی است
2- ذکری است که توسط بندگان در حق یکدیگر انجام میشود. که بیشتر با این معنی آمده که برای مردم بازگو کن و یاد آوری کن.. حال این یادآوری خواندن کتاب الله است یا بردن نامهای خداست و یا نعمتهای الهی و پند و اندرز و..

(معنای ذکر در قران کریم به خود کلمه منحصر نمیشود چنانکه مثلا در آیه شریفه الم تری کیف ربک باصحاب الفیل نیز یادآوری و تذکر و ذکری است که بشکل الم تری کیف درج گردیده و کلمه ذکر مورد استفاده قرار نگرفته و در عوض معنایش مورد استفاده است. پس ذکر را باید بر اساس معنی آن در نظر داشت همچنین دعوت را.)

3- ذکر است که منظور بردن نامهای الهی و مدح باریتعالی است. که ذکر اسمائ الحسنی و نماز از این نوعند.

در معنای دعوت هم عرض شد دعوت بطور کل در قران بدو گونه است

1- دعوتی است که بندگان در حق بندگان انجام میدهند و یکدیگر را به سوی خدا دعوت میکنند . مانند امر به معروف نهی از منکر و دعواتی که پیامبر با عنوان رسالت انجام میداد و صالحین از روی خیر خواهی انجام میدهند...

2- دعوتی است از طرف بنده ای که ایمان آورده به معبودش و آن دعوت شامل نماز - ذکر - دعا بدرگاه الهی و حج است. ادعونی استجب لکم ( البته این نوع دعوت ابتداعا از سوی خدا با فرستادن پیامبر صورت گرفته )

این دعوت دوم مختص ذات الهی است و پرستش و اعمال عبادی را شامل میشود.

دو کلمه ( دومعنی در حقیقت ) ذکر و دعوت دو کلمه متجانس و متوالی اند.
بدین شکل که اگر ذکر صورت گیرد دعوتی صورت گرفته و اگر بخواهد دعوتی انجام شود بر اساس تعالیم قرآنی لزوما باید ذکر و تذکر و یادآوری مورد استفاده قرار گیرد.( واذکر اسم ربک الاعلی )

هرگونه بکارگیری دعوت دوم در معانی دعوت اول که بین بندگان انجام میشود شرک عبادی است مثلا نماز خواندن بدرگاه بارگاه ائمه
و انجام اعمالی که در حج انجام میشود برای ائمه
و ذکر نام ائمه بدین معنی که بجای ذکر اسمائ الحسنی که در قرآن توصیه شده و در نماز با مدح و سنا همراه میشود را برای ائمه انجام دهیم.

بر اساس توضیحات فوق با این اعمال ما بجای خدا ائمه را به سوی خود دعوت میکنیم.
این معنی فوق نه تنها در قران برای غیر حضرت حق نیامده که گر چنین عملی صورت گیرد ذکر و دعوت آن شخص بجای خدایتعالی صورت گرفته.
و نتیجتا این معنی پرستش نامیده میشود.
در مورد ذکر نام پیامبران در آیاتی که ذکر فرمودید ذکر از نوع دوم و از نوع یادآوری است. و ذکر نام پیامبران درقرآن هرگز به شکلی نیست که مثلا در نادعلی ما شاهد ذکر نام علی علیه السلام هستیم.

در نهایت به نقل دو حدیث حدیث مطلب را به اتمام میرسانم :

عيون الاخبار ص 81- حسين بن خالد از حضرت رضا عليه السّلام نقل ميكند كه فرمود: هر كس قائل به تشبيه و جبر باشد كافر و مشرك است و ما در دنيا و آخرت از او بيزاريم پسر خالد اخبارى كه در مورد تشبيه و جبر بما نسبت داده‏اند از ساخته ‏هاى غاليان است كه عظمت خدا را كوچك نمودند محب آنها دشمن ما است و دشمن آنها محب ما هر كه آنها را دوست بدارد با ما دشمنى نموده و
هر كس با آنها دشمن باشد با ما دوست شده هر كه با آنها بپيوندد از ما قطع نموده و كسى كه از آنها قطع نمايد با ما پيوسته است هر كه با آنها بدرفتار باشد با ما خوشرفتارى نموده و هر كه با آنها خوشرفتار باشد با ما بدرفتارى كرده كسى كه آنها را گرامى بدارد بما توهين كرده و هر كه بآنها اهانت كند ما را گرامى داشته كسى كه آنها را بپذيريد ما را رد كرده و كسى كه آنها را رد كند ما را پذيرفته است كسى كه بآنها نيكى كند بما بدى كرده و كسى كه بآنها بدى كند بما نيكى نموده هر كه آنها را تصديق كند ما را تكذيب نموده و كسى كه آنها را تكذيب نمايد ما را تصديق كرده كسى كه ايشان را مورد بخشش خود قرار دهد بما بى‏مهرى كرده و كسى كه آنها را محروم نمايد بما بخشش كرده پسر خالد! هر كس از شيعيان ما باشد هرگز آنها را دوست و ياور خود نمى‏گيرد.
عمر بن خالد گويد: امام باقر عليه السّلام فرمود: اى جماعت شيعه‏اى شيعيان آل محمد شما از گروه ميانه‏رو باشيد، تا غاليان به شما برگردند و عقب ماندگان هم به شما برسند، مردى از انصار بنام سعد گفت: غالى چيست.
امام عليه السّلام فرمود: آنها در باره ما سخنانى مى‏گويند كه ما به آن اعتقاد نداريم، آنها از ما نيستند و ما هم از آنها نمى‏باشيم، پرسيد تالى كدام است، فرمود: آن كسى است كه دنبال خير مى‏رود و به آن مى‏رسد و پاداش آن را مى‏گيرد.
بعد از اين متوجه ما شدند و فرمودند: به خداوند سوگند ما برائت از آتش را نداريم، بين ما و خداوند قرابتى نيست، و ما در نزد خداوند حجتى نداريم، جز با طاعت نمى‏توان به خداوند نزديك شد، هر كس خدا را اطاعت كند به ولايت ما مى‏رسد، و هر كس نافرمانى كند به ما نخواهد رسيد و سودى نخواهد برد، واى بر شما فريب نخوريد و مغرور نگرديد. .
ايمان و كفر-ترجمه الإيمان و الكفر بحار الانوار، ج‏1، ص: 594

یاحق