پاداش و جزاها نتیجه تناسخ نیست؟

با سلام و احترام
[=tahoma][=&quot]تناسخ اقسام مختلفی دارد که عبارتند از : 1- تناسخ مِلکی ؛ به این معنا که نفس آدمی با رها کردن بدن مادی خود به بدن مادی دیگری وارد شود .2- تناسخ مُلکی یا ملکوتی ؛ به این معنا که نفس با عقاید، اندیشه ها، نیت ها، گفتارها و کردارهای خود بدنی مثالی متناسب با عالم برزخ و بدنی قیامتی متناسب با عالم قیامت ساخته و به صورت آن مجسم می شود .به بیان دیگر انسان با عقاید و افعالی که در دنیا مرتکب شده است ، برای خویش بدنی در برزخ و بدنی در قیامت می سازد که نفس او به آن تعلق گرفته و پس از رهایی و مفارقت از بدن مادی با آن بدن ها ترکیب می یابد .بنا به اعتقاد ما تناسخ مُلکی امری صحیح بوده ؛ ولی تناسخ مِلکی باطل است . [/]
[/]

[=tahoma][=&quot]تعلق نفس به بدن ، یک تعلق ذاتی است ، چرا که روح حقیقتی است عین تعلق به بدن و در متن و ذات روح تعلق به بدن خوابیده است . از این رو ممکن نیست که روح باشدو بدن نباشد .به همین جهت ما معتقدیم که روح در هر عالمی متناسب با همان عالم و احکام و قوانینش بدون بدن نخواهد بود و روح انسان در هر نشاه و در هر عالم ، بدنی مناسب با آن عالم راخواهد داشت [/][=&quot][/][/]

[=tahoma][=&quot]ترکیب روح و بدن یک ترکیب اتحادی است نه انضمامی ؛ یعنی ، روح و بدن به یک وجود موجود هستند و بر اثر این ترکیب است که حقیقتی به نام انسان شکل می گیرد .روح بی بدن نمی تواند به هستی خود ادامه دهد و بدن هم بی روح نمی تواندموجودیت خود را حفظ کند .از این رو می گوییم ترکیب روح و بدن ترکیبی است که بدون آن نمی توانند موجود باشند و براساس این ترکیب است که این دو موجود می شوند و وجودی یگانه می یابند .درترکیب انضمامی ما دو چیزی را که موجود هستند و هستی آنهامستقل از یکدیگر است ، به هم متصل کرده و آنها را با هم ترکیب می کنیم . در ترکیب انضمامی این طور نیست که آن دو موجود بر اثراین ترکیب به عالم هستی باریابند؛ بلکه آن دو، هستی مستقل ازیکدیگر دارند و ما فقط با یک ترکیب میان آن دو پیوند حاصل کرده ایم . اما در ترکیب اتحادی مانند روح و بدن آن دو به حدی با هم یگانه گشته اند که بر یک وجود موجودند واین طور نیست که نخست بدنی موجود شود و آن گاه روحی جدا از آن و سپس ما این دو را به هم پیوند زده و ترکیب کنیم ، بلکه با وجود انسان روح و بدن موجودمی شوند و اصلاً در پرتو این ترکیب است که آن دو به عالم هستی قدم می گذارند .[/][=&quot][/][/]

[=tahoma][=&quot]: در ترکیب اتحادی باید دو موجودی که به یک وجودموجود می شوند، دارای مرتبه یکسانی باشند؛ یعنی ، اگر یکی درمرتبه قوه و استعداد محض بود و یکی در مرتبه فعلیت ، نمی توان این دو را با یکدیگر متحد ساخت ؛ چرا که این دو بر اثر ترکیب یکی می شوند و این یگانگی در حدی است که به یک وجود موجودند ونمی توان موجودی را - که در مرتبه قوه بوده وجودش ضعیف تر ازفعلیت و پایین تر از آن است - با مرتبه فعلیت - که وجودش قوی وبالاتر است - با هم ترکیب اتحادی یابند .نمی توان مرتبه پایین درعین پایین بودن بر اثر ترکیب به مرتبه بالا ارتقا یابد؛ چنان که مرتبه بالانیز - در عین بالا بودن - نمی تواند بر اثر ترکیب به مرتبه پایین تنزل کند .از این رو ترکیب اتحادی یک موجود بالقوه با یک موجود بالفعل محال است . [/][/]

[=&quot]همه عالم هستی در حرکت می باشد؛ یعنی ، هرموجودی در مسیر خاص خود و براساس قوانین حساب شده پیوسته در حرکت است و در این حرکت رو به کمال متناسب با خود دارد؛مثلاً دانه گندمی که روی زمین قرار گرفته و با شرایط مساعدی شکافته شده و به تدریج می روید، بی شک متوجه آخرین مرحله بوته گندمی است که رشد خود را تکمیل کرده ، سنبل داده و دانه های زیادی به بارمی آورد .هسته میوه ای که در درون خاک پنهان شده و سپس پوست خود را شکافته و نوک سبزی بیرون می دهد، از همان مراحل آغازین آهنگ رسیدن به درجه کمال و برومندی دارد که درختی پر از میوه خواهد شد .به هر حال دستگاه آفرینش ، هرگز از پیش خود ( حرکت رو به کمال مقصود ) دست نکشیده و به کار خود ادامه می دهد وکاروان هستی را پیوسته به سوی مقاصد ویژه خودشان هدایت می کند .روح و بدن نیز از این حقیقت و قانون هستی مستثنانمی باشند .این دو نیز مانند سایر موجودات دیگر، پیوسته در حال حرکت بوده و در این حرکت خود نیز رو به کمال متناسب با خوددارند [/]

حرکت ، خروج حرکت کننده از قوه به فعلیت ، از نقص به کمال و از فقدان به سمت وجدان است ؛ یعنی ، متحرک در طی حرکت در مسیر خود، از قوه به فعلیت و از نداری به دارایی می رسد.بر این اساس روح و بدن در حرکت خود، یک سلسله نقصان ها،نداری ها و قوه ها را پشت سر گذاشته و واجد کمالات دارایی وفعلیت می شود .ششم : در هر حرکتی اگر موجودی از قوه به فعلیت برسد، محال است که موجود به فعلیت رسیده دوباره به قوه برگردد؛زیرا حرکت همیشه از نقص به کمال ، از فقدان به سمت وجدان و ازنداری به سوی دارایی است . از این رو امکان ندارد موجودی که به فعلیت رسیده ، دوباره به سمت قوه برگردد؛ مثلاً بدن یک حیوان پس از کامل شدنش ، دیگر به حالت نطفه بودن باز نمی گردد؛ چرا که این خلاف قانون حرکت است .

[=&quot]دو دليل بر رد تناسخ : [/]
[=&quot]الف. بنابر نظريّه حركت جوهرى، روح و بدن، نخست در مرحله قوّه و استعدادند و آن‏گاه به تدريج به مرحله فعليّت و تكامل مى‏رسند و ممكن نيست كه بارى ديگر به مرحله قوّه بازگردند. همان سان كه‏[/]
[=&quot]ممكن نيست جسم كهنسالان به روزگار جوانى و خردسالى بازگردد، روح نيز پس از فعليّت و تكامل، ممكن نيست به مرحله قوّه بازآيد. حال، اگر روح كسى به بدنى انتقال يابد كه در مرحله جنينى است، ناگزير يكى از دو فرض پيش مى‏آيد:[/]
[=&quot]اوّل، روح با همان حالت تكامل يافته به جنين حلول مى‏كند؛ دوم، روح از كمال خويش باز آيد و آن‏گاه به جنين حلول كند. هر دو فرض مستلزم محال است. در فرض نخست، اتّحاد روح تكامل يافته با جنينى لازم مى‏آيد كه در مرحله استعداد و قوّه است و اين مستلزم اتّحاد دو امر متضاد- يعنى قوّه و فعل- است. در فرض دوم، روح كمالات خويش را از كف مى‏دهد و از فعليّت به قوّه بازمى‏آيد و اين، با حركت جوهرى ناسازگار است (اسفار، 9/ 205 و 206). [/]
[=&quot]ب. وقتى روح به بدنى ديگر حلول مى‏كند، براى خاطرات آدمى يكى از دو حالت پيش مى‏آيد: يا همچنان همراه اويند و يا به فراموشى رفته‏اند. اگر بپذيريم كه انسان در جسم بعدى نيز خاطرات پيشين را با خود دارد، در جهان واقع مصداقى براى آن نمى‏توانيم يافت؛ زيرا تا كنون كسى به صورت يقينى مدّعى نشده است كه پيش‏تر در جسمى ديگر زندگى كرده است. اگر بپذيريم كه روح آدمى در جسم بعدى خاطرات خويش را از كف مى‏دهد، دچار نقض غرض مى‏شويم؛ زيرا چنان كه گذشت، غرض از تناسخ اين است كه آدمى كيفر و سختى و تنبيه بيند و به خود آيد و خود را پاك كند. روشن است كه اين غرض براى كسى كه گذشته خويش را فراموش كرده است، حاصل نمى‏آيد. چگونه ممكن است كسى كه خاطره‏اى از گذشته ندارد، متنبّه شود؟! (گوهر مراد، 175) [/]
[=&quot]گذشته از دو دليل بالا اگر معاد ثابت شود خود به خود تناسخ باطل ميشود...[/]