حتی پرستش هم با واسطه است

سلام
بعضی مدعیان فهم اسلام و قرآن مکرر اشکال می کنند چرا باید برای ارتباط با خدا از وسائط استفاده کنیم مگر خدا خود نیست مگر خدا نمی تواند تقاضای ما را برآورده سازد .
این افراد با بی توجهی روشن به سنتهای الهی در آفرینش و اصل وساطت اسباب که بر هر کسی روشن است این اشکالات را مطرح می کنند .
آنها با چشم خود می بینند که تمام فیوضات و الطاف و رحمتها از طریق اسباب مادی و معنوی به آنها می رسد با این حال سببیت و وساطت آنها را نفی می کنند .
معلوم نیست این افراد از خدا و فیض و رحمت او چه تصوری دارند که مدام از ارتباط مستقیم با ذات الهی سخن می گویند . ارتباط با ذات الهی جز برای تک تک افرادی در هر دوره برای دیگران امکان پذیر نیست . دیگران باید از ورای حجاب اسباب از خدا کسب فیض کنند .
این ساختار هستی است و کسی راه فراری از آن ندارد و در عین حال عین توحید هم می باشد .
اما ما می خواهیم اینجا ثابت کنیم که حتی پرستش و عبادت و نماز ما هم در ارتباط مستقیم با خدای متعال نیست چه رسد به امور دیگر .
ما در اینجا واضحترین مصداق عبادت را مورد بررسی قرار می دهیم و ثابت می کنیم که حتی نماز هم ارتباط مستقیم با خدای متعال نیست بلکه ارتباطی از ورای اسباب بیرونی و درونی است .
در نماز دو بعد بیرونی و درونی وجود دارد :
1- افعال
2- اذکار
باید توجه داشت که حقیقت عبادت و بندگی مال روح انسان است . حال ببینیم این دو بعد از نماز ارتباط مستقیم با ذات الهی است یا غیر مستقیم .
مطلب واضحتر و روشنتر از آنستکه بخواهیم برایش دلیلی بیاوریم . فعل و ذکر انسان عابد ارتباط مستقیم با ذات الهی ندارد . اینها همه اسبابی برای توجه روح و نفس به ذات الهی است .
پس در پرستش به توجه رسیدیم یعنی دانستیم که بی شک افعال و اذکار اسبابی برای توجه روح به ذات الهی و خشوع و خضوع درونی در برابر اوست .
حال ثابت می کنیم که حتی این توجه هم ارتباطی مستقیم با ذات الهی نیست بلکه خود حجابی بین انسان و ذات معبود است .
ما می پرسیم این توجه ، توجه به چیست ؟
شاید خیلی فکر کنند که این توجه ، توجه به ذات معبود است در حالی که اصلا چنین نیست چرا ؟
چون ذات الهی معروف کسی نیست تا معبود او باشد . ذات الهی فوق توجه فکری و عقلی و حتی قلبی است لذا معروف کسی نیست تا معبود او باشد .
پس ما در توجه خود چه می کنیم ؟
انسان عابد در توجه فکری ، عقلی یا قلبی خود به خدای متعال شناختی متناسب با این مراتب را واسطه عبادت خدا قرار می دهد نه اینکه ذات بذاته معبود انسان باشد .ذات به تجلیاتش در این مقامات معبود عابد است .
حال سوال این است که اگر پرستش چنین است آیا این شرک نیست ؟
جواب :
خیر شرک نیست چون :
اولا : لا یکلف الله نفسا الا وسعها خداوند به کسی جز به اندازه وسعش تکلیف نمی کند
ثانیا : همه این حقایق با اینکه مغایرتی با ذات الهی دارند از آن جدا هم نیستند لذا واسطه قرار دادنشان برای پرستش شرک نیست .
حال که ثابت شد در نماز هم خدا را با واسطه عبادت می کنیم چه جای سخنان سخیف در رد توسل و امثال آن است . اگر صرف وجود واسطه در ارتباط انسان با خدا شرک باشد پس نماز هم شرک است . اگر این شرک نیست آن نیز شرک نیست بخصوص که در امثال توسل توجه بنده مومن به واسطه ، در حد احترام و تکریم اوست نه توجه پرستشی که در متن عبادتی همچون نماز است .
والحمد لله