فضيلت و احاديث ماه رجب
تب‌های اولیه
بدانکه این ماه و ماه شعبان و ماه رمضان در شرافت تمامند و روایت بسیار در فضیلت آنها وارد شده بلکه ازحضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَاله روایت شده که ماه رجب ماه بزرگ خداست و ماهى در حرمت و فضیلت به آن نمیرسد و قتال با کافران در این ماه حرامست و رجب ماه خداست و شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امّت من است کسى که یک روز از ماه رجب را روزه دارد مستوجب خشنودى بزرگ خدا گردد و غضب الهى از او دور گردد و درى از درهاى جهنّم بر روى او بسته گردد .
و از حضرت موسى بن جعفر علیه السلام منقول است که هر که یکروز از ماه رجب را روزه بدارد آتش جهنّم یکساله راه از او دور شود و هر که سه روز از آنرا روزه دارد بهشت او را واجب گردد و ایضاً فرمود که رجب نام نَهرى است در بهشت از شیر سفیدتر و از عسل شیرین تر هر که یکروز از رجب را روزه دارد البتّه از آن نهر بیاشامد.
و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَاله فرموده که ماه رجب ماه استغفار اُمّت من است پس در این ماه بسیار طلب آمرزش کنید که خدا آمرزنده و مهربان است و رجب را اَصَبّ مى گویند زیرا که رحمت خدا در این ماه بر اُمّت من بسیار ریخته مى شود پس بسیار بگوئید اَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَاَسْئَلُهُ التَّوْبَهَ.
و ابن بابویه بسند معتبر از سالم روایت کرده است که گفت رفتم بخدمت حضرت صادق علیه السلام در اواخر ماه رجب که چند روز از آن مانده بود چون نظر مبارک آن حضرت بر من افتاد فرمود که آیا روزه گرفته اى در این ماه گفتم نه والله اى فرزند رسول خدا فرمود که آنقدر ثواب از تو فوت شده است که قدر آنرا بغیر خدا کسى نمى داند بدرستیکه این ماهیست که خدا آنرا بر ماههاى دیگر فضیلت داده و حُرمت آنرا عظیم نموده و براى روزه داشتن آن گرامى داشتن را بر خود واجب گردانیده پس گفتم یَابْنَ رَسُولِ اللّهِ اگر در باقیمانده اینماه روزه بدارم آیا ببعضى از ثواب روزه داران آن فایز مى گردم فرمود اى سالم هر که یکروز از آخر این ماه روزه بدارد خدا او را ایمن گرداند از شدّت سَکَراتِ مرگ و از هَوْل بعد از مرگ و از عذاب قبر و هر که دو روز از آخر این ماه روز دارد بر صراط بآسانى بگذرد و هر که سه روز از آخر این ماه را روزه دارد ایمن گردد از ترس بزرگ روز قیامت و از شدّتها و هَوْلهاى آنروز و بَرات بیزارى از آتش جهنّم به او عطا کنند و بدانکه از براى روزه ماه رجب فضیلت بسیار وارد شده است و روایت شده که اگر شخص قادر بر آن نباشد هر روز صد مرتبه این تسبیحات را بخواند تا ثواب روزه آن را دریابد:
سُبْحانَ الاِْلهِ الْجَلیلِ سُبْحانَ مَنْ لا یَنْبَغِى التَّسْبیحُ اِلاّ لَهُ سُبْحانَ الاْعَزِّ الاْکْرَمِ سُبْحانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَهُوَ لَهُ اَهْلٌ
منزه است خداى بزرگ منزه است آنکه تنزیه و تسبیح جز براى او شایسته نیست منزه است خداى برتر و کریم تر منزه است آنکه لباس عزت در بردارد و شایسته آن است.
منبع: مفاتیح الجنان
ماه مبارک رجب آمده تا دلهای مجذوب را به ميهمانی شعبان ببرد. رجب واقعاً ماه خداست. ماهی که تلنگری به دلت ميخورد که معبودت را چگونه می پرستی و.... خوشا به حال آنانکه رجب را از پيشگاه معبود شروع کردند و به سوی نور شتافتند.
هلال ماه رجب، زندگي و تولـدي دوباره را بـه عاشقان نويد مي دهد. ماه رجـب فصل جديدي در كتاب زندگي مي گشايد كه از عطر دل انگيز نيايش سرشار است. پيامبر رحمت صلي الله عليه و آله با ديدن هلال ماه مبارك رجب، دست به دعا بر مي داشت و پس از حمد و ثناي الهي، سي بار تكبير و لااله الا اللّه مي گفت و مي فرمود: ماه رجب، ماه استغفار براي امت من است. در اين ماه بسيار طلب آمرزش كنيد كه خداوند آمرزنده مهربان است.
در ماه رجب فرشته اي تا صبح اينگونه ندا مي دهد: خوشا به حال رجبيّون، خوشا به حال آنان كه والايي ماه رجب را دريافته اند، خوشا به حال آنان كه از بركت ماه رجب نصيبي اندوخته اند.
پوينده طريق بندگی و سالك راه ملكوت و رهسپار وادی معرفت و چشم انتظار بهار طاعت و مشتاق دعا و مناجات و مسئلت كه شير روز و زاهدی در دل ظلمت است و با اقليم توحيد آشنايی دارد و از جام محبت و دلدادگی جرعه هايی جانبخش نوشيده و طالب قرب، كرامت، تعالی و فضيلت می باشد گاه رسيدن پر بركت سال همچون رجب، شعبان و رمضان همچون انسان هايی تشنه و مشتاق در انتظار گمشده آشنای خود در اين مواقع بسر می برد تا از آب گوارا و نوشين حيات و معنويت سيراب شده و روح و روان خود را جانی نوين و طيب و طاهر ببخشد و با نظافت خانه دل و آراستن درون، خود را برای ميهمانی خدا و درك ليله القدر ماه مبارك مهيا كند.
آنان كه در وادی مراقبه و شهود در محضر خدای متعال گام برمی دارند چه خوب قدر چنين ايامی را می دانند و بسيار سخت تر و هوشيارتر و جدی تر از دنياطلبان، به دنبال آن هستند تا مبادا سودی فانی و متاعی ارزانی از اين نشئه از دستشان بيرون رود، مراقبند تا نكند نفعی باقی و تجارتی راقی برای آخرت، از كفشان ربوده گردد كه زيان و نقصان را در اين می بينند. بر كسی كه می خواهد به تصفيه درون بپردازد لازم است كه برای دستيابی به خرسندی خداوند تمامی توش و توان خود را به كار گيرد و برای خالص نمودن اعمال و احوال خويش و مصون نگه داشتن آنها از هر گزندی، در ايام ماه رجب مبادرت ورزد كه اگر بنده ای به اندك عملی به اين شيوه و با اين خصوصيات توفيق يابد او را كفايت می كند، زيرا پاداشی كه پروردگار برای عمل ناب و عاری از آلودگی خودخواهی و شرك و نفاق، در نظر گرفته از حساب و شماره بيرون است.
از امام صادق علیه السلام نقل شده كه پیامبر ختمی مرتبت، حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله فرمود:
ماه رجب، ماه خداست در غايت حرمت و فضيلت. اگر کسي روزی از اين ماه را روزه بگيرد خدای را خشنود و شعله غضب الهي را خاموش نموده است و دري از درهاي جهنم به روي او بسته مي شود. رجب ماه استغفار امت من است، پس در اين ماه طلب آمرزش كنيد كه خداوند آمرزنده و مهربان است و رجب را ((اصب)) می گويند زيرا كه رحمت خداوند در اين ماه بر امت من بسيار ريخته می شود، پس بسيار بگوئيد استغفر الله و اسئله التوبه.
اولين شب جمعه ماه رجب را ليلة الرغائب نامند. در اين شب ملائك بر زمين نزول مي كنند. براي اين شب عملي از رسول خدا صلي الله عليه و آله ذكر شده است كه فضيلت بسياري دارد و در بخش اعمال ماه رجب آمده است
سلام بر ماه رجب
سلام بر ماه رجب، ماه پيوند بندگان با معبود مهربان، ماه بارش باران مهر و محبت الهي، ماه رسيدن به سر منزل مقصود، و ماه اُنس شب زندهدارانِ هميشه بيدار با محبوب و معبود
بي همتا.
سلام بر هلال رجب که آمدنش مژده پايان اندوه است و بدر آنْ يادآور تولد ماه تمام، امامِ هُمام و حيدر کرّار و پايانشْ نويد رهايي بشر از جهل و ناداني، شکوفايي اخلاق انساني، بعثت آن بزرگْ مردِ تاريخ براي هميشه زمان.
سلام بر بهار مناجات و بندگي. سلام بر نجواي شبانه اهالي رجب. سلام بر شبهاي رجب که پذيراي زاهدان است و سلام بر روزهايش که ميزبان عاشقان وصال الهي است و سلام بر لحظه لحظه رجب که شاهد ذکرِ ذاکران است
پيامبر(صلی الله عليه و آله):
إنَّ فِي الجَنَّةِ قَصراً لايَدخُلُهُ إلّا صُوّامُ رَجَبٍ.
در بهشت قصرى است كه جز روزه داران ماه رجب وارد آن نمىشوند.
بحار الأنوار - ج 97 - ص 47./میزان الحکمه ج 2 – ص 288-ح
امام كاظم(سلام الله علیه):
رَجَبٌ شَهرٌ عَظيمٌ يُضاعِفُ اللَّهُ فيهِ الحَسَناتَ و يَمحُو فيهِ السَّيِّئاتَ.
رجب ماه بزرگى است كه خداوند [پاداش] نيكىها را در آن دو چندان و گناهان را پاك مىكند.
[="times new roman"]یکی از اعمالی که در ماه شریف رجب، پس از هر نماز واجب، معمولا انجام می گیرد،دعای «یامن ارجوه ...» است.
درباره ی این دعا، چند مطلب قابل دقت است که در این مقاله به آن ها خواهیم پرداخت.
در ابتدا، اصل دعا را نقل می کنیم. ماخذ اصلی دعای «یامن ارجوه » کتاب اقبال سیدبن طاووس است. در آن جا آورده است:
و من الدعوات کل یوم من رجب، ماذکره الطرازی ایضا، فقال: دعاء علمه ابوعبدالله(ع) محمدا السجاد -و هو «محمدبن ذکوان » یعرف بالسجاد. قالوا: سجدو بکی فی سجوده حتی عمی.- روی ابوالحسن علی بن محمدالبرسی،(رحمهماالله )، قال: اخبرناالحسین بن احمدبن شیبان، قال: حدثنا حمزه بن القاسم العلوی العباسی، قال: حدثنا محمدبن عبدالله بن عمران البرقی، عن محمدبن علی الهمدانی،قال: اخبرنی محمد بن سنان، عن محمدالسجاد فی حدیث طویل، قال:
قلت لابی عبدالله(ع): جعلت فداک! هذا رجب. علمنی فیه دعاءا ینفعنی الله به.
قال: فقال لی ابوعبدالله(ع): اکتب «بسم الله الرحمان الرحیم »! وقل فی کل یوم من رجب صباحاو مساءو فی اعقاب صلواتک فی یومک ولیلتک: «یامن ارجوه...».
قال: ثم مر ابوعبدالله(ع) یده الیسری، فقبض علی لحیته و دعا بهذا الدعاء و هویلوذ بسبابته الیمنی، ثم قال بعد ذلک: «یا ذالجلال والاکرام...».
و فی حدیث آخر: ثم وضع یده علی لحیته و لم یرفعها الا و قد امتلاظهر کفه دموعا. (1)
این روایت را، علامه ی مجلسی و محدث قمی، به گونه زیر ترجمه کرده اند:
[/]
[="Times New Roman"]1 - علامه مجلسی:
:Gol:به سند معتبر، منقول است که محمدبن ذکوان به خدمت حضرت صادق(ع) عرض کرد که:
فدای تو شوم! این، ماه رجب است. مرا دعایی تعلیم نما که حق تعالی، مرا، به آن نفع ببخشد. حضرت فرمودند که: «در هر روز ماه رجب، در صبح و شام و بعد ازنمازها در شب[بخوان]: «یا من ارجوه لکل خیر...». پس، حضرت محاسن مبارک خودرا به دست چپ گرفتند و انگشت سبابه ی دست راست خود را به جانب چپ و راست حرکت می دادند و با انکسار تمام، این دعا را حضرت می خواندند: «یا ذالجلال ...» ودست از ریش مبارک خود بر نداشت تا از آب دیده ی مبارک اش، تر شد. (2)
2 - محدث قمی:
سیدبن طاووس، روایت کرده است از محمدبن ذکوان -که معروف به سجاد است ،برای آن که آن قدر سجده کرده و گریست در سجود، که نابینا شد- که گفت: عرض کردم به حضرت صادق(ع): فدای تو شوم! این، ماه رجب است. تعلیم نما مرا دعایی در آن،تا حق تعالی، مرا، به آن، نفع بخشد. حضرت فرمود: بنویس «بسم الله الرحمان الرحیم »! و بگو در هر روز از رجب، در صبح و شام و در عقب نمازهای روز و شب: «یامن ارجوه لکل خیر...».
راوی گفت: پس گرفت حضرت، محاسن شریف خود را در پنجه ی چپ خود و خواند این دعارا به حال التجاو تضرع به حرکت دادن انگشت سبابه ی دست راست. پس گفت بعد از آن:
یا ذالجلال والاکرام... .
محمد بن ذکوان کیست؟
راوی این دعا، «محمدبن ذکوان » ملقب به «سجاد» است.
وضع او، از نظر رجالی، مشخص نیست. مرحوم مامقانی می نویسد:
ولیس له فی کلمات اصحابناالرجالیین اثر اصلا. ولم اقف فیه الا علی روایه السید رضی الدین بن طاووس(رضوان الله علیهم) ، فی الاقبال، دعاء شهر رجب.
به نظر ما، احتمال تصحیف، در نام این راوی، وجود دارد. توضیح این که، ممکن است راوی این حدیث یا «محمدبن زیاد» باشد -زیرا، اردبیلی در جامع الرواه، از«محمدبن زیاد» با لقب «سجاد» نام برده و گفته: «محمدبن سنان از وی روایت نقل می کند.» و در این جا هم، روایت گر، محمدبن سنان است- و یا «محمدبن زیدشحام است; زیرا، وی، دعای «یامن ارجوه » را به گونه ی دیگری نقل کرده است.
البته، احتمال این که «محمدبن ذکوان »، تصحیف «محمدبن زیاد السجاد» باشد،بیش تر است.
نکاتی درباره ی قرائت این دعا
1 - «بسم الله الرحمان الرحیم » جزو دعا نیست،بلکه ذکر آن، به جهت استحباب شروع هرکار ارزش مندی با بسمله است.
2 - این دعا، در هر موقع از روز و شب و بعد از هر نماز - چه واجب و چه مستحب می توان خواند. از این سفارش، اهمیت دعای مذکور، معلوم می شود.
3 - لفظ «جمیع » در قبل از «شر» در عبارت و شر الاخره » -هرچند به عنوان نسخه ی بدل- وجود دارد.
4 - درباره ی زمان به دست گرفتن محاسن ، دو احتمال وجود دارد:
احتمال نخست این است که از ابتدای دعا، باید محاسن را به دست چپ گرفت، یعنی،منظور از «الدعاء» در «...و دعابهذا الدعاء»، همان «یا من ارجوه...» تاپایان دعا باشد و نه دعای «یاذالجلال و الاکرام ...».
احتمال دوم، این است که مقصود از «الدعاء» را در «دعا بهذاالدعاء»، قسمت «یاذالجلال والاکرام... می باشد و «ذلک » را در «ثم قال بعد ذلک » به در دست گرفتن محاسن » برگردانیم.
علامه ی مجلسی، رضوان الله علیه، همان طوری که ترجمه اش نشان می دهد، احتمال دوم راقبول دارد. و ظاهرا همین احتمال دوم درست تر باشد.
انتهای دعا; یعنی،«حرم شیبتی علی النار» نیز موید درستی احتمال دوم است.
5 - از مجموع روایت استفاده می شود که، «محاسن را به دست گرفتن » و «انگشت سبابه ی دست راست را حرکت دادن حالتی بوده است که در آن هنگام، به حضرت امام صادق(ع) دست داده است و نه این که جزئی از دعای «یامن ارجوه » باشد.
البته، اگر کسی، با دقت و تامل، در محتوای این دعا بنگرد، چه بسا، از او نیزاین حالت، سر زند.
در این جا، مناسب است یادآور شویم که این، یکی از حالت های دعا کننده است. اگربه کتاب «الدعاء»ی کافی مراجعه کنیم، حالت های دیگری را نیز برای شخص دعاکننده خواهیم یافت. برای نمونه، به این روایت توجه فرمایید:
عده من اصحابنا، عن احمدبن محمدبن خالد، عن ابیه، عن فضاله عن العلاء، عن محمدبن مسلم، قال: سمعت اباعبدالله(ع) یقول:
مر بی رجل و انا ادعو فی صلاتی بیساری فقال: یا عبدالله! بیمینک. فقلت:
یاعبدالله! ان لله، تبارک و تعالی، حقاعلی هذه کحقه علی هذه ». و قال:
«الرغبه، تبسط یدیک و تظهر باطنهما و الرهبه، تبسط یدیک و تظهر ظهرهما. والتضرع، تحرک السبابه الیمنی یمینا و شمالا. والتبتل، تحرک السبابه الیسری ترفعها فی السماء رسلا و تضعها. و الابتهال، تبسط یدیک و ذراعیک الی السماء. والابتهال، حین تری اسباب البکاء.
امام صادق (ع) فرمود:
«مردی به من گذر کرد و من در نمازم دست چپ را برای دعا بلند کرده بودم.
پس گفت: یا عبدالله! با دست راست ات دعا کن، من گفتم: ای بنده ی خدا! راستی که خداوند تبارک و تعالی، براین هم حقی دارد، مانند حق او بدان. » و فرمود: «دررغبت، هر دو دست را بگشایی و باطن آن ها را بنمایی. و در رهبت ، هر دو دست رابگشایی و پشت آن ها را عیان داری. و در تضرع، انگشت سبابه ی راست را به راست وچپ بجنبانی. و در تبتل، انگشت سبابه ی چپ را بجنبانی و به آرامی آن را به بالا وپایین ببری و بیاوری. و ابتهال، این است که هر دو دست و هر دو ذراع را به سوی آسمان فرازداری. ابتهال، وقتی است که موجبات گریه فراهم شده است. (3)
لیله الرغائب
در انتهای این مقاله، شایسته است بحث مختصری هم درباره ی «لیله الرغائب » -به دلیل اهمیت آن- داشته باشیم.
در زمان «لیله الرغائب » اختلاف وجود دارد. برخی، معتقدند که لیله الرغائب، شب جمعه ای از ماه مبارک رجب است که پنج شنبه ی آن هم، از ماه مبارک رجب باشد.
و بعضی دیگر، می گویند که شب نخستین جمعه ی ماه مبارک رجب، لیله الرغائب است، چه پنج شنبه ی آن، از ماه مبارک رجب باشد و چه نباشد.
برای روشن شدن مطلب، ابتدا، عبارت سید را از اقبال اش (4) نقل می کنیم:
فصل 10: فی مانذکره من عمل اول جمعه من شهر رجب. اعلم! ان مقتضی الاحتیاطللعباده و طلب الظفر بالسعاده، اقتضی ان نذکر، عمل هذه اللیله الجمعه فی اول لیله من هذاالشهرالشریف، لجواز ان یکون اول لیله منه، الجمعه.
فیکون قد اذکرناک فی اول الشهربها الی حین حضور اول لیله جمعه منه لتعمل بها.
وجدنا ذلک فی کتب العبادات مرویا عن النبی(ص) و نقلته انا من بعض کتب اصحابنا،رحمهم الله، فقال فی جمله الحدیث عن النبی(ص) فی «ذکر فضل شهر رجب »،ماهذا لفظه:
« ولکن لا تغفلوا عن اول لیله جمعه منه! فانها لیله تسمیها الملائکه «لیله الرغائب ». و ذلک انه اذامضی ثلث اللیل، لم یبق ملک فی السماوات والارض،الا یجتمعون فی الکعبه و حوالیها و یطلع الله علیهم اطلاعه فیقول لهم: «یاملائکتی! سلونی ماشئتم!». فیقولون: «ربنا! حاجتنا الیک ان تغفر لصوام رجب.». فیقول الله تعالی:«قد فعلت ذلک.».
ثم قال رسول الله(ص): «مامن احد صام یوم الخمیس اول خمیس من رجب، ثم یصلی بین العشاء و العتمه...» الحدیث.
همان طور که مشاهده می کنید، تامل در عبارت سید، می رساند که «لیله الرغائب »یک مطلب است و روزه و نماز آن دوازده رکعت بین نماز مغرب و عشا، مطلبی دیگر.
توضیح این که، شب نخستین جمعه از ماه مبارک رجب، لیله الرغائب است چه پنج شنبه ی آن جزء ماه مبارک رجب باشد و چه نباشد و آن روزه و نماز، مربوط به نخستین پنج شنبه ی ماه مبارک رجب است.
به عبارت دیگر، رابطه ی منطقی بین این دو مطلب، عام و خاص من وجه است. درنتیجه، مثلا اگر جمعه ای، ابتدای ماه مبارک رجب بود، شب آن، «لیله الرغائب »است، اما زمان انجام دادن آن نماز و روزه نیست و پنج شنبه ای را که می آید، بایدروزه داشت و آن نماز را خواند.
حال، اگر کسی بپرسد: «درآن شب، چه اعمالی را باید انجام داد؟» خواهیم گفت که احیای آن شب، همراه با دعا و قرائت قرآن و ... پسندیده است.
البته، این احتمال را هم می توان داد که اگر پنج شنبه، جزء ماه مبارک رجب نبود،ولی روز بعد از آن -که جمعه باشد- ابتدای ماه مبارک رجب باشد، روزه ی پنج شنبه،ساقط می شود، ولی آن دوازده رکعت نماز پابرجا است و باید بین دو نماز مغرب وعشا خوانده شود و آن شب هم، «لیله الرغائب » است.
عارف کامل، جناب آقای حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی، در کتاب مراقبات اش فرموده است:
والجمود علی الظاهر، انما یقتضی ان یقال: ان العمل بذلک فی ما اذا لم یکن اول الشهر جمعه. و اما اذا کان الاول جمعه، یکون العمل للجمعه الثانیه ولولم ینطبق بلیله الرغائب. و لیس فی الروایه تصریح باشتراط ذلک بلیله الرغائب.
و لکن الذی یقوی فی النفس، ان یکون العمل للجمعه الاولی و لکن بالغاءالصوم اذااتفقت الجمعه فی اول الشهر او بالغاء قید رجب من صوم خمیس فی هذه الصوره. (5)
همان طور که مشاهده می کنید، این بزرگوار، احتمال دیگری را تقویت کرده اند و نظرمبارک شان این است که اگر جمعه، نخستین روز ماه مبارک رجب باشد، بدون روزه گرفتن پنج شنبه، آن دوازده رکعت نماز، خوانده می شود و آن شب هم «لیله الرغائب »است.:Gol:
___________________
1- الاقبال، ج 3، ص 211.
2- زادالمعاد، تصحیح میرزا علی آقا شیرازی، صص 8-9.
3- اصول کافی، کتاب الدعاء، باب الرغبه والرهبه...، ح 4.
4- الاقبال، ج 3، ص 185-186 .
5- المراقبات، ص 46.
3رجب:شهادت آقا امام هادی علیه السلام هستش در این روز معتز عباسی لعنة الله علیه امام هادی رو مسموم کرده و به شهادت رسوند یادمون باشه در این روز خیلی زیاد به معتز عباسی لعنت بفرستیم. البته متوکل عباسی لعنة الله علیهرو هم از یاد نبرید چون اون هم آزار و اذیت های فراوانی رو در حق این امام همام انجام میداد.
17 رجب: هلاکت مامون عباسی ملعون هستش قاتل و دشمن قسم خورده امام رضا علیه السلام. راستی یه ختم مجرب هست که باید در حرم امام رضا یا حرم حضرت معصومه انجام بشه به این ترتیب که 401 مرتبه بدون این که وسطش حرف بزنی باید بگی «اللهم العن هارون و مامون».
بد نیست بدونید که محقق عالیقدر جناب آقای مهدی پور در کتاب کریمه اهل بیت خودشون چند تا داستان مستند ذکر کردند که افرادی با این ختم حوایج مهم خودشون رو گرفتند!! حتما برید و بخونید. خلاصه در این روز فرصت خوبیه که این ختم رو انجام بدین.
18 رجب: در این روز خلافت نحس و ننگین یزید ملعون شروع شد و جا داره که در این روز یه لعن حسابی به روح نحس یزید بفرستیم.
19 رجب: در این روز معتمد عباسی ملعون به هلاکت رسید جالبه بدونید که این ملعون از شدت شراب خواری شکمش ترکید و به هلاکت رسید و از بزرگترین جنایات وی این بود که اقا امام حسن عسکری علیه السلام را مسموم کرده به شهادت رسانید. پس لعن به این ملعون کثیف رو در چنین روزی از یاد نبریم.
22 رجب: در این ایام بود که معرکه خیبر واقع شد و درهمین روز بود که پرچم را به دست ابوبکر دادند ولی وی از ترس فرار را بر قرار ترجیح داد و تا ابد ننگ ترس!! را بر پیشانی خود زد به همین مناسبت بد نیست یه یادی از این ملعون در این روز بکنیم!!!
23 رجب:در این ایام بود که معرکه خیبر واقع شد و درهمین روز بود که پرچم را به دست عمر ملعون دادند ولی وی از ترس فرار را بر قرار ترجیح داد و تا ابد ننگ ترس!! را بر پیشانی خود زد به همین مناسبت بد نیست یه یادی از این ملعون در این روز بکنیم!!!
25 رجب: در این روز اقا و مولامون موسی بن جعفر سلام الله علیه به دست سندی بن شاهک ملعون و به امر هارون ملعون مسموم شده و به شهادت رسیدند به همین جهت لازمه که لعن به این دو پست کثیف رو از یاد نبریم.
آخر ماه رجب: در این روز دو تا از سران کفر و نفاق یعنی ابوحنیفه ملعون و شافعی ملعون که با بدعتهاشون، باعث گمراهی میلیونها نفر در کره زمین شدند، به هلاکت رسیده اند از این رو بد نیست که در این روز به روح نحس این دو تن لعنت خویش را نثار کنیم.
شخصی به نام سجاد، خدمت پیشوای ششم، حضرت امام صادق علیه السلام رسید و عرض كرد: برای ماه رجب به من دعایی یاد بدهید كه خداوند متعال مرا به آن نفع ببخشد. امام صادق علیه السلام فرمودند: این دعا را هر روز از ماه رجب بعد از نمازهای یومیه بخوان:
" یا من ارجوه لكل خیر. و آمن سخطه عند كل شر. یا من یعطی الكثیر بالقلیل، یا من یعطی من سئله. یا من یعطی من لم یسئله و من لم یعرفه تحننا منه و رحمه. اعطنی بمسئلتی ایاك جمیع خیرالدنیا و جمیع خیرالاخره واصرف عنی بمسئلتی ایاك جمیع شرالدنیا و شرالاخرة. فانه غیر منقوص ما اعطیت. و زدنی من فضلك یا كریم، یا ذالجلال و الاكرام یا ذالنعماء والجود یا ذا المن و الطول، حرم شیبتی علی النار."
شرح دعا
* یا من ارجوه لكل خیر: ای كسی كه در هر امر خیری به تو امید دارم.انسان موجودی است كه با امید و انگیزه و هدف زنده است و انسان آگاه سعی می كند امور خود را به خدا متصل نماید. بالاخص آن كه امور آدمی؛ خیرات و خوبی ها هم باشند. مانند این كه اگر چیز خیری در دنیا نصیب ما می شود، آن را از خدا بدانیم و بگوییم (هذا من فضل ربی) و اگر مصیبت و گرفتاری هم پیش می آید، صبر و مقاومت داشته و از خدا طلب یاری و رفع مشكل نماییم " الذین اذا اصابتهم مصیبة قالوا انا لله و انا الیه راجعون." ( بقره/ 156)
اگر دقت كنیم می بینیم كه بسیاری از آیات قرآن كریم نیز محتوای امید دهنده، انگیزشی و تشویق كننده دارند. به طور نمونه در آیات گوناگون در قبال انجام عمل نیك و پرهیز از گناهان، بهشت و نعمت های جاوید و فرح بخش به ما عطا می كنند (ان الذین آمنوا و عملواالصالحات … اولئك لهم جنات عدن تجری من تحتهم الانهار … (كهف / 30- 31)
بنابراین گره زدن تمامی امور خیر و نیك به لطف و مشیت خداوند (توكل) و درخواست مساعدت و كمك از او، ویژگی بزرگی است كه بزرگان به آن توجه و عنایت دارند.
در دعا آمده ( لكل خیر) و نگفته یك خیر یا دو خیرات بلكه تمام امور خیر، و این مطلب قابل تأملی است. در واقع دل سپرده كسی است كه نگذارد نقطه اتصال به منبع فیض دچار انفصال شود.
به عبارت دیگر دل سپرده به درگاه ذات اقدس الهی همواره اینگونه بر لب دارد كه:
"حیاتی و مماتی لله رب العالمین؛ تمامی زندگی و مرگ من برای خدای هر دو جهان است."
این بخش از كلام، مطلب بسیار آموزنده ای از كلام گهربار امام علی علیه السلام را به خاطر می آورد كه :
خوشا به حال مؤمنی كه زندگی اش (برای یافتن بعضی از صفات نیك) مانند زندگی (معنی دار) سگ باشد، چون در این حیوان 10 خصلت نیكو وجود دارد:
1- سگ در میان مردم قدر و قیمتی ندارد و این حال مسكینان است.
2- سگ، مال و ثروت و ملكی ندارد، و این صفت مجردان است.
3- سگ، خانه و لانه معینی ندارد و هر كجا كه برود، رفته است و این حال متوكلان است.
4- سگ اغلب اوقات گرسنه است و این عادت صالحان است.
5- سگ اگر از صاحب خود تازیانه بخورد باز هم در خانه او را رها نمی كند و این عادت مریدان است.
6- سگ، درشب تنها مدت كمی می خوابد و این حال دوستداران خداست.
7- سگ، با آن كه رانده می شود و ستم می كشد ولی وقتی او را صدا می زنند بدون دلگیری باز می گردد و این نشانه فروتنان است.
8- سگ، از خوراكی كه صاحبش به او می دهد، راضی است و این حال قانعان است.
9- سگ بیشتر اوقات ساكت و خاموش است، و این علامت خائفان است.
10- سگ، وقتی می میرد، از خود میراثی به جای نمی گذارد و این حال زاهدان است. (1)بنابراین، ما تلاش می كنیم، برنامه ریزی می كنیم، برای خود هدف و آینده ای را ترسیم می نماییم و سعی می كنیم از فرصت ها استفاده كنیم و در طریق خداوند قدم برداریم و… و در نهایت همه اینها را متصل می كنیم و به خداوند واگذار می كنیم " و افوض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد." ( مؤمن / 44)
* و آمن سخطه عند كل شر: و در امان هستم از هر نوع شر و بدی ناشی از خشم و غضب او.
ما انسان ها در دنیا ممكن است در طول زندگی خود اغلب دچار شر و بدی دیگران شویم. یعنی از شر افراد در امان نیستیم. مثل دعواها، سرقت ها، مردم آزاری ها، و اذیت ها و …از سوی دیگر به قول معروف می گویند كه جواب های، هوی است. یعنی اگر به كسی بی احترامی كنیم، تهمت بزنیم، ناسزا بگوییم و تعرض كنیم، در مقابل، جوابی شبیه به آن و یا بدتر از آن را دریافت خواهیم كرد.
اما رابطه شر و بدی ما با خداوند این گونه نیست. چون اگر ما فرد بد و شرور و گناهكاری باشیم، خداوند از در بدی و شر بر ما وارد نمی شود و بر مقدار و شدت آن نمی افزاید. بلكه حساب اعمال زشت و سیئات ما به همان اندازه ای كه باید عقوبت شود ثبت و ضبط می گردد. در حالی كه اگر اعمال نیك و خوب انجام دهیم، ده برابر آن را جزا و پاداش می دهد ( من جاء بالحسنة فله عشر امثالها... ." ( انعام / 160)
و حتی بالاتر از این، گاهی لطف و كرم و سخاوت خداوند در مقابل عمل خیر و نیكوی ما طوری است و به اندازه ای است كه جزای آن خارج از حساب و شمارش است. "… و من عمل صالحاً... فاولئك یدخلون الجنة یرزقون فیها بغیر حساب."( مؤمن / 40) وای بر ما كه چقدر غافل و ناسپاسیم.
بنابراین، ما از ناحیه خداوند در امنیت و پناه هستیم و او شر و بدی به ما نمی رساند.
در اینجا این سوال پیش می آید كه پس چرا ما از جهنم می ترسیم و جهنم برای چیست؟در پاسخ باید گفت: اگر جهنم و عقوبتی دردناك برای ما ترسیم شده است، در واقع انعكاس اعمال بد ماست، ما چطور وقتی دروغ می گوییم، شهادت نابجا می دهیم، قسم غیر واقعی می خوریم و خلاصه عمل زشتی مرتكب می شویم، پشیمان شدیم و خود را ملامت می كنیم و لذتی از كار خود نمی بریم و دائم وجدان ما بر ما فریاد می زند و روزگار برایمان تیره و تار می شود و در حقیقت برای خود جهنم درست می كنیم و به دام می افتیم و رسوا می شویم و آبروریزی می شود و… آنجا هم جهنم آیینه اعمال زشتی است كه مرتكب شده ایم.
از سوی دیگر، خداوند متعال، خالق ماست و خالق نیازی ندارد كه به مخلوق خود شر و بدی برساند. چون تمام حیات و داشته های مخلوق از اوست و مخلوق قدرت و توانایی مقابله با خالق را ندارد، چون از اول وجود خارجی نداشته است. پس تصور این كه اگر بلایی، مصیبتی، حادثه ای بر سر ما می آید، مقصر خداوند است یا خدا می خواسته عمداً به ما ضرری برساند (نستجیر بالله)، حرف و خیال باطلی است، و ما باید به حال و روز و اوضاع خود نگاه كنیم كه چه كرده ایم كه اینگونه نصیبمان شده است.
* یا من یعطی الكثیر بالقلیل: ای آن كه در مقابل اعمال اندك و ناچیز ما، پاداش بسیار عطا می نمایی.معمولاً در معاملات دنیوی چون نفع شخصی مطرح است لذا هر كس سعی می كند كه نفعش حداكثر باشد (بنا به خوی كمال جویی آدمی). اما خداوند از خزانه فضل و كرم خویش معامله را انجام می دهد و نه بر اساس نفع شخصی. پس در مقابل كم ما، زیادت عطا می كند چون از خزانه غیب او چیزی كسر نمی شود و در واقع صفت رحمان، كریم و ... درباره خداوند یك جنبه اش این است كه هر چه او خرج كند كسر نمی آورد.
* یا من یعطی من سئله. یا من یعطی من لم یسئله و من لم یعرفه تحننا منه و رحمة: ای كسی كه به هر نیازمند و حاجت مندی عطا می كنی، ای كه عطا می كنی به كسی كه تو را نمی خواند و از تو چیزی نمی خواهد و تو را نمی شناسد كه صاحب مهر و عطوفت و رحمت هستی.
مقام تكدی و گدایی آستان ربوبی، مقامی بس بزرگ است چون اگر انسان، گدای در خانه حق شد دیگر گدایی بنده ای مثل خود را نمی كند.
به قول صائب تبریزی:
لذا آدمی اگر می خواهد گدایی و اعلام حاجت كند بهتر است كه نزد خود خدا برود و خوب هم گدایی كند تا نتیجه بگیرد. چون اگر یك بار یا دوبار پذیرفته نشدی، بالاخره تو را قبول می كنند.
و به قول معروف: گر گدا كاهل بود تقصیر صاحب خانه چیست؟ پس اگر بتوان سائل آستان الهی شد و آدمی را به عنوان گدای در خانه پذیرفتند، خوشا به سعادت و به آن مقام.
" دست حاجت چو بری پیش خداوندی بر كه كریم است و رحیم است و غفور است و ودود" (سعدی). مطلب دیگر آن كه خدا به آنهایی هم كه او را نمی خوانند و به فكر او نیستند، جود و كرم و عطا ارزانی می نماید، منتها آنچه كه به سائلان می دهد طبعاً ارزشمندتراست و در مقایسه با آنچه كه به تعبیری به خدانشناسان می دهد جلوه دیگری دارد. با این حال همه مشمول الطاف او هستند، همه بر سر سفره گسترده پر خیر و بركت او هستند." ای كه از خزانه كرمت، گبر و ترسا وظیفه خور داری."
* اعطنی بمسئلتی ایاك جمیع خیر الدنیا و جمیع خیر الاخره: عطا كن به من در مقابل خواهش و خواسته ام همه خیر دنیا و همه خیر آخرت را.
تا اینجا هر چه گفته شد در واقع زمینه سازی و مقدمه چینی بود برای بیان اصل حرف . چون قبلا گفته شد (یا من یعطی) و حال می گوییم (اعطنی) یعنی سر اصل موضوع رفته است. خوب حالا چه و چگونه بگوییم؟ این كه انسان حواسش موقع اعلام خواسته و نیاز جمع باشد و خود را گم نكند و یا كم و كسر نگوید كه بعداً مایه پشیمانی شود خیلی مهم است. شاید بارها برای شما پیش آمده باشد كه با كسی حرفی، صحبتی داشته اید اما بعد با خود گفته باشید كه ای كاش این و آن را هم می گفتم یا نمی گفتم. در اینجا نیز با همان لحن و حالت گدایی آستان ربوبی می گوییم عطا كن. و این عطا كن را سفت و محكم می كنیم با " ایاك". چون فقط اوست كه می تواند این خواسته را برآورده سازد.این كه می گویند از خدا كم نخواهید در ظاهر ممكن است جمله ساده ای باشد ولی واقعاً كارساز است چون خداوند متعال فرموده كه: اجابت می كنم خواسته دعا كننده را (اجیب دعوة الداع اذا دعان)؛و ظرافت كار در اینجاست كه دوبار كلمه " جمیع" را آورده، یعنی هم برای دنیا و هم برای آخرت و بدین ترتیب هیچ چیزی را كم و كسر نگذاشته است؛ به این می گویند خواستن و طلب نمودن.
* واصرف عنی بمسئلتی ایاك جمیع شر الدنیا و شر الاخره. فانه غیر منقوص ما اعطیت: و دور كن از من بنا برخواسته و خواهشم جمیع شر و بدی دنیا و شر و بدی آخرت را، زیرا هر چقدر تو عطا كنی (از خزانه فضل و كرمت) كم نمی شود.
در این دعا اول خوبی ها و خیرات را طلب نمودیم و حالا طلب می كنیم كه بدی ها از ما دفع گردد.در دنیا ما امور شر و خلاف و منفی و ... زیاد داریم، ولی در آخرت مقصود از شر و بدی انعكاس اعمال ماست. جالب است كه كلمه عطا و مشتقات آن در تمام طول دعا آمده و این صفت خداوند همواره تذكر و یادآوری شده است.
* و زدنی من فضلك یا كریم: و بیفزا برای من از فضل و بخشش.
حالا تمام خواسته ما به طور تمام و كمال مطرح شده اما برای اطمینان بیشتر و محكم كاری كلمه " زدنی" را هم آورده یعنی سوای آنچه گفتیم و نگفتیم و هر چه كه خواستیم و نخواستیم، آنچه را كه ما از قلم انداخته ایم و تو صلاح می دانی آن را نیز اضافه كن؛ چرا كه تو صاحب فضل و كرم هستی. چون جهان مادی ما نسبی است لذا عقل و فهم و درك ما هم نسبی است و ممكن است در این گیرودار دعا و اعلام حاجت و نیاز چیزی از خاطر ما برود و یا موضوعی باشد كه به صلاح ما باشد منتها بی اطلاع باشیم بنابراین با این كلمه " زدنی" حجت را تمام می كنیم و بقیه كارها را نیز به دست خدا می سپاریم و این راه و رسم سائلی است كه می خواهد از خداوند چیزی را طلب كند. اگر دقت كنیم می بینیم سه كلمه امری آورده كه جنبه خواهش و دعا دارد: 1- اعطنی (عطا كن، ببخش) 2- واصرف (دور كن، دفع كن) 3- زدنی (زیاد كن، بیافزای) در حقیقت به نوعی خاصیت جذب خوبی ها و دفع بدی ها هم در دعا مطرح شده است كه خود جنبه تربیتی دارد. حال مثالی می زنیم: فرض كنید یك پدری می خواهد به یك مأموریت دور و طولانی برود. هنگام خداحافظی با خانواده، فرزندش بهانه می گیرد. داد و فریاد و گریه می كند كه باید مرا هم با خود ببری اما هرچه برایش توضیح می دهند كه نمی شود، ابتدا قبول نمی كند ولی در نهایت می پذیرد كه به شرط آوردن یك هدیه خوب و مناسب به همراه پدر نرود و در خانه بماند.اكنون پدر از فرزند سئوال می كند كه دوست داری چه چیزی برایت بیاورم ؟ اگر او در جواب پدر بگوید مثلاً فلان لباس یا اسباب بازی را بیاور، خوب تكلیف پدر معلوم می شود ولی اگر بچه هوشیار و زرنگ باشد می گوید: پدر! هر چه خود دیدی برای من خوب و مناسب است همان را بیاور. این پدر هنگام خرید برای فرزندش، جمله او را به یاد می آورد و خرید كردن برایش دشوار می شود. به عبارتی این یعنی همان نقش " "زدنی" در دعا. اینجاست كه پدر وسواس و توجه خاصی را مبذول می كند تا هدیه ای بخرد كه مورد قبول فرزند قرار گیرد؛ پس سعی می كند كه بهترین و مفیدترین ها را برای او بخرد.
حضرت امام صادق(ع) به آن شخص فرمودند حالا با دست چپ محاسن خود را بگیر و انگشت نشانه دست راست را به طرفین حركت بده و این دعا را بخوان:
* یا ذالجلال و الاكرام یا ذالنعماء والجود یا ذاالمن و الطول حرم شیبتی علی النار: ای صاحب جاه و جلال و اكرام، ای صاحب نعمتها و جود و بخشش، ای كسی كه بر ما منت می گذاری و (حاجات ما را برآورده می سازی) و ای بلند مرتبه سخاوتمند، آتش جهنم را بر موی سفید من حرام گردان.
در این قسمت از دعا ما می گوییم خدایا هر چه خواستیم و نخواستیم باز هم به كنار، یك چیزی هم این آخر دعا می خواهیم كه خیلی مهم است و آن این كه خدایا آتش را بر این موهای ما حرام گردان. چرا گفته بر موها حرام كن و نگفته مثلاً آتش را بر دست و یا پا و زبان و یا … حرام كن؟ این هم از آن نكته ها و صفاتی است كه یك سائل خوب و با حواس و یك گدای هوشیار باید دارا باشد. چون حساس ترین عضو بدن در مقابل آتش همین "مو" است لذا اگر آتش بر موها حرام شود طبیعتاً تمام اعضاء از سرتا پا در امان خواهد بود و دیگر خبری از سوختن نیست؛ و به این می گویند دعا، به این می گویند درخواست و به این می شود گفت گدایی در خانه خدا كه حقیقتاً چه گدایی با صفایی است. تكان دادن دست به طرفین می تواند نشانه ای از زار بودن اوضاع، و گریه و پشیمانی و ندامت فرد باشد و شاید به این ترتیب، دعا می خواهد بگوید كه خدایا با دست راست كه دست بیعت و قسم است با تو پیمان می بندم و قول می دهم كه مرتكب اعمال زشت نشوم. پس به ما رحم كن و ما را ببخش. برحمتك یا ارحم الراحمین. آمین یا رب العالمین.
پی نوشت:
1- كتاب نشان از بی نشانها؛ ج 1، صص277- 276.
با سلام و صلوات بر محمد وآل پاکش
در باره ماه رجب و عظمت آن در بین احادیث تعارضاتی مشاهده میشود مخصوصا که علمای عامه همه اخبار در فضیلت وثواب عبادات رجب را ضعیف وجعلی میدانند اما علمای شیعه اخبار معتبری در این باره دارند .
مثلا :الحافظ ابن حجر:-
قال لم يرد فى فضل شهر رجب ولافى صيامه ولا فى صيام شىء منه ولا فى قيام ليله مخصوصه فيه حديث صحيح يصلح للحجهةقد سبقنى الى الجزم بذلك الامام ابو اسماعيل الهروى الحافظ رويناه عنه باسناد صحيح وكذلك رويناه عن غيره !
لینک زیر بصورت مفصل به تشریح ماه رجب پرداخته و در آخر به عظمت واهمیت ماه رجب مضر الاصم الحرام دست یافته است :
سلام علیکم
ماه مبارک رجب نزدیک است
و همونطور که قبلا بنده صحبت های آیت الله حق شناس درباره رفیق رو بصورت موضوعی جمع آوری کرده بودم ( http://www.askdin.com/thread29250-2.html#post378420 ) تصمیم گرفتم این بار صحبت های این بزرگوار رو درباره ماه مبارک رجب بذارم تا استفاده ی کافی رو ببرید .
فقط یه نکته اینکه چون ایشون صحبتاشون درباره ی این ماه مبارک کم نیست توی چند پست قرارش میدم
[=Traditional Arabic]ماه رجب در پيش است.[=Traditional Arabic] «الترجيب بمعنى التعظيم».رجَّب يُرجِّب ترجيباً، عظَّم يعظِّم تعظيماً. مىفرمايد: در اين ماه، دعا مستجاب است، خصوصاً بر عليه ظالمان.[=Traditional Arabic] «و لهذا كان فى الجاهلية اهل الجاهلية يؤخرون على من ظلمهم فيدعون عليهم فى رجب فلايرد». و براى همين در زمان جاهليت، مردم نفرين بر عليه كسانى كه به آنها ظلم كرده بودند را تا ماه رجب به تاخير مىانداختند، چون اعتقاد داشتند كه دعاى آنها از درگاه پروردگار رد نمىشود.
[=Traditional Arabic]اگر كسى به اهل جاهليت بدى میكرد، میگفتند: دعا كن ماه رجب نيايد! اگر ماه رجب بيايد، كلكت را مىكنيم! اينقدر به ماه رجب معتقد بودند! پس شما هم بايد خودتان را براى ماه رجب مهيا بكنيد.
[=Traditional Arabic]هر زمانى يك خصوصيتى دارد. مثلًا دههى ذىحجه، ماه رجب و ... دربارهى ماه رجب پروردگار مىفرمايد:[=Traditional Arabic] «الشهر شهرى والعبد عبدى والرحمة رحمتى». يعنى ماه، ماه من است و بنده، بندهى من و رحمت هم[=Traditional Arabic] رحمت من است.
[=Traditional Arabic]ماه رجب[=Traditional Arabic] «شهرالله الاصب» است. يعنى در اين ماه آنقدر پروردگار بر بندگان خويش رحمت مىريزد كه قابل تصور نمىباشد.[=Traditional Arabic] «ويعطيهم الله من الكرامات والمثوبات».[=Traditional Arabic]اگر در ماههاى ديگر، فقط در شبهاى جمعه از سر شب ندا داده مىشود كه[=Traditional Arabic] «بندگان! بياييد، بياييد»، در ماه رجب هر شب از اول شب آن مَلَك داعى ندا مىكند كه آيا قرض دارى، حاجتمندى هست؟ هر كس در اين ماه هدايت بخواهد، من او را هدايت مىكنم.[=Traditional Arabic]
[=Traditional Arabic]چه خوب است كه ما در اين ماه، خود خدا را از خدا درخواست بكنيم. اما اين در صورتى است كه شما رفع موانع بفرماييد. پس موقعيت شما در ماه رجب معلوم شد و اين موقعيت را بايد مغتنم بشماريد.
[=Traditional Arabic]آن قدر درآن آرامگاه ابدى بخوابى كه استخوانت بپوسد. حالا مغتنم بشمار، داداش جون! ماه رجب است.[=Traditional Arabic] از سر شب تا به سحر ندا مىدهند:[=Traditional Arabic] «ايهاالقانتون قوموا» بيدار شويد.[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] «ايها المستغفرون قوموا». بيدار شويد.
[=Traditional Arabic] پروردگار مىفرمايد: من ماه رجب را[=Traditional Arabic] «حبل» بين خود و بندگانم قرار دادم.[=Traditional Arabic] «فمن اعتصم به وصل الى». هر كس به اين ريسمان[=Traditional Arabic] چنگ بزند؛ به من برسد.[=Traditional Arabic]
[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] «الترجيب بمعنى التأهب والاستعداد».[=Traditional Arabic]از اميرمؤمنان سؤال شد: معناى استعداد چيست؟[=Traditional Arabic] «ما الاستعداد يا اميرالمومنين؟».[=Traditional Arabic] حضرت فرمود: استعداد آن است كه انسان لااقل، تارك محرمات و فاعل واجبات بوده و متخلق به محاسن اخلاق باشد. اين بيان امام (ع) است.
[=Traditional Arabic]ببينيد، داداش جون![=Traditional Arabic] «الترجيب بمعنى التعظيم». ترجيب به معناى بزرگداشتن است.
[=Traditional Arabic]يك شب بنده در خواب ديدم كه ريسمانهايى از آسمان آويخته است. هرچه نگاه كردم، ديدم كه انتهاى اين ريسمانها ديده نمىشود! همهى ريسمانها آويزان است؛ اما يك طورى است كه كأنَّ اين ريسمانها زنده هستند! يك عده مىدويدند كه اينها را بگيرند؛ اما اين ريسمانها جابجا مىشدند و به سمت ديگر حركت مىكردند! اشخاصى مىرفتند تا به اين[=Traditional Arabic] ريسمانها چنگ بزنند؛ اما موفق نمىشدند. اما بعضى ديگر وقتى چنگ مىزدند؛ اين ريسمانها خودشان را در دسترس آنها قرار مىدادند.[=Traditional Arabic] اين معنايش اين است كه بعضىها اهليت ندارند.
[=Traditional Arabic]حال، بنده قسمتى از بيانات يكى از علماى اخلاق را براى شما مىخوانم و بعد يك تذكرات مهمى به شما خواهم داد كه هم براى همكاران خودم لازم است و هم براى شماها.[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic]«وبالجملة فالازم ان يراقب قلبه حتى يكون حياً بذكر الله و الحضور بين يديه بما يرضىمن مراسم العبوديّة»[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] انسان بايد در اين ماه در مقام مراقبه باشد، تا قلبش را زنده نگه بدارد.
[=Traditional Arabic]مرحوم حاج ميرزا جواد آقا (ره) مىفرمايند: غرض از احياء گرفتن در اين شبها اين است كه قلب شما متوجه ذكر پروردگار باشد، قلباً متذكر باشيد. اگر قلباً در مقام مراقبه نباشيد؛ مانند اين است كه يك كسى با يك كسى صحبت مىكند؛ اما اين طرف و آن طرف را نگاه مىكند. اين خيلى بد است، آقاجان! بايد قلباً شما متوجه پروردگار باشيد.
[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] «فان المقصود من احياءِ الليالى».[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] مقصود از شبزندهدارى در اين شبها[=Traditional Arabic] چيست؟ مقصود احياى قلب است و حيات و زندگى قلب منوط به ذكر و فكر است.[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] «و القلب الغافل كالميت». اين كه اشخاصى براى تهجد بلند مىشوند؛ اما تمام صفحهى دل و صفحهى فكرشان مشغول است، اين به درد نمىخورد. اينها دورند. پروردگار اينها را در يك مرتبهى پايين بيدار كرده است.
[=Traditional Arabic]ايشان (مرحوم ميرزا آقا ملكى تبريزى) هم مجتهد در علم اخلاق بوده است، هم مجتهد در تفريعيّات. ايشان مىفرمايند: اگر در ماه رجب اعمال حرام از كسى سر بزند؛ ممكن است به سوء خاتمه مبتلا بشود.
[=Traditional Arabic]حال كه اين ماه مىخواهد از من خداحافظى بكند، من از پروردگارم عذر[=Traditional Arabic]خواهى بكنم. اگر در اين شبها و روزهاى گذشته عمل خيرى به جا نياوردهام؛ همين امشب كه از ماه رجب مانده است، نداى ملك داعى را لبيك بگويم. يك شب هم تخم دو زرده بكنيد! ساعت چهار بعد از نصف شب بلند شويد! ساعت چهار كه بلند شويد، مىتوانيد يك ربع وضو بگيريد و نيم ساعت هم عذرخواهى بكنيد. داداش جون!
[=Traditional Arabic]بايد اين چند روزهى ايام متبركهى رجب، شهادت موسىبنجعفر (ع) و مبعث و ... را مغتنم بشمارى، داداشجون![=Traditional Arabic] حضرت فرمودند:[=Traditional Arabic] «فابك على خطيئتك».[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] حسنم! گريه كن بر گناهانىكه كردهاى. بر بيچارگىهايتگريه كن. مبادا خصوصيات اطراف، تو را مشغول بكند.
[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] «فاغتنموا فرص الخير فان الفرصة تمر مرّ السحاب».[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] خودت را درياب. خودت را بيمه كن. به پروردگار عرض كن: بارالها! من را درياب. من[=Traditional Arabic] را درياب. من بيچارهام. آنقدر بگو، تا اينكه پروردگار عزيز، تو را دريابد.
[=Traditional Arabic]قبل از خوابيدن، التماسكن، داداش جون! يك تسبيح حضرت زهرا (س) بفرست.[=Traditional Arabic] «آمن الرسول» را بخوان.
[=Traditional Arabic]حضرت مىفرمايد:[=Traditional Arabic] «جاهد نفسك لتردها عن هواها فانه واجب عليك كجهاد عدوك».[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic] «1» به عقيدهى بنده، آن چيزى كه در اين ماه (رجب) بسيار لازم است، اين است كه انسان از خودش، رفع موانع بنمايد.
[=Traditional Arabic]در اين ماه رجب اگر خودت را تصفيه كنى، پروردگار عزيز آنقدر بر تو افاضه مىفرمايد كه نه گوشى شنيده، نه چشمى ديده و نه بر قلب كسى خطور كرده است.[=Traditional Arabic] «ما لا عين رأت و لا اذن سمعت و لاخطر على قلب بشر»
[=Traditional Arabic]يك شخصى به بنده گفت: من در عالم رؤيا ديدم كه يك كسى آمد و دو شاخهاى كه در پريز برق بود، كشيد و رفت و برق خاموش شود. (تعبير اين خواب خيلى بد است) گفت: من از اول ماه رجب يك التزامى داشتم كه فلان كار بد را نكنم، اين دو شاخه هم در برق بود و چراغ هم روشن بود.همينكه من آن التزام را ترك كردم و يك قدرى وسوسه شدم كه آن عمل بد را انجام بدهم، شب در عالم رؤيا ديدم كه دو شاخه را كشيدند و رفتند! حالا دم فيل به زمين مىرسد كه من دو مرتبه آن التزام را- كه از بركات ماه رجب بوده- پيدا كنم و دو مرتبه از عالم غيب بيايند [=Traditional Arabic]و این دو شاخه را در برق بزنند.
سلام
امشب شب اول ماه رجبه و حواستوم به اعمال امشب و فردا باشه
فضیلت ماه رجب
بدانكه اين ماه و ماه شعبان و ماه رمضان در شرافت تمامند و روايت بسيار در فضيلت آنها واردشده بلكه ازحضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله روايت شده كه ماه رجب ماه بزرگ خداست وماهى در حرمت و فضيلت به آن نميرسد و قتال با كافران در اين ماه حرامست و رجب ماه خداست و شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امّت من است كسى كه يك روز از ماه رجب را روزه دارد مستوجب خشنودى بزرگ خدا گردد و غضب الهى از او دور گردد و درى از درهاى جهنّم بر روى او بسته گردد و از حضرت موسى بن جعفرعليه السلام منقول است كه هر كه يكروز از ماه رجب را روزه بدارد آتش جهنّم يكساله راه از او دور شود و هر كه سه روز از آنرا روزه دارد بهشت او را واجب گردد و ايضاً فرمود كه رجب نام نَهرى است در بهشت از شير سفيدتر و از عسل شيرين تر هر كه يكروز از رجب را روزه دارد البتّه از آن نهر بياشامد و از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله فرموده كه ماه رجب ماه استغفار اُمّت من است پس در اين ماه بسيار طلب آمرزش كنيد كه خدا آمرزنده و مهربان است و رجب را اَصَبّ مى گويند زيرا كه رحمت خدا در اين ماه بر اُمّت من بسيار ريخته مى شود پس بسيار بگوئيد اَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَاَسْئَلُهُ التَّوْبَةَ، و ابن بابويه بسند معتبر از سالم روايت كرده است كه گفت رفتم بخدمت حضرت صادق عليه السلام در اواخر ماه رجب كه چند روز از آن مانده بود چون نظر مبارك آن حضرت بر من افتاد فرمود كه آيا روزه گرفته اى در اين ماه گفتم نه والله اى فرزند رسول خدا فرمود كه آنقدر ثواب از تو فوت شده است كه قدر آنرا بغير خدا كسى نمى داند بدرستيكه اين ماهيست كه خدا آنرا بر ماههاى ديگر فضيلت داده و حُرمت آنرا عظيم نموده و براى روزه داشتن آن گرامى داشتن را بر خود واجب گردانيده پس گفتم يَابْنَ رَسُولِ اللّهِ اگر در باقيمانده اينماه روزه بدارم آيا ببعضى از ثواب روزه داران آن فايز مى گردم فرمود اى سالم هر كه يكروز از آخر اين ماه روزه بدارد خدا او را ايمن گرداند از شدّت سَكَراتِ مرگ و از هَوْل بعد از مرگ و از عذاب قبر و هر كه دو روز از آخر اين ماه روز دارد بر صراط بآسانى بگذرد و هر كه سه روز از آخر اين ماه را روزه دارد ايمن گردد از ترس بزرگ روز قيامت و از شدّتها و هَوْلهاى آنروز و بَرات بيزارى از آتش جهنّم به او عطا كنند و بدانكه از براى روزه ماه رجب فضيلت بسيار وارد شده است و روايت شده كه اگر شخص قادر بر آن نباشد هر روز صد مرتبه اين تسبيحات را بخواندتا ثواب روزه آن را دريابد.
[h=2]سُبْحانَ الاِْلهِ الْجَليلِ سُبْحانَ مَنْ لا يَنْبَغِى التَّسْبيحُ اِلاّ[/h] [h=3]منزه است خداى بزرگ منزه است آنكه تنزيه و تسبيح جز براى او شايسته نيست[/h] [h=2]لَهُ سُبْحانَ الاْعَزِّ الاْكْرَمِ سُبْحانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَهُوَ لَهُ اَهْلٌ[/h] [h=3]منزه است خداى برتر و كريمتر منزه است آنكه لباس عزت در بردارد و شايسته آن است[/h]
اعمال لیله الرغایب
"رجب"، ماه خداست؛ ماه پر بركتی است كه اعمال بسیاری برای آن ذكر شده است. باید خود را در دریای زلالش بشوییم تا پاک شویم. پیامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: هر كس یك روز از ماه رجب را روزه بگیرد، موجب خشنودی خدا می شود و غضب الهی از او دور می گردد و دری از درهای جهنم بر روی او بسته می شود.
اعمال ماه های رجب و شعبان، جهت آماده ساختن روح برای شركت در میهمانی ماه مبارك رمضان می باشد. برای درك عظمت ماه رمضان باید از قبل خود را آماده نمائیم.
پیامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: ماه رجب، ماه استغفار امت من است. پس در این ماه بسیار طلب آمرزش كنید كه خدا آمرزنده و مهربان است.
اولین شب جمعه ماه رجب را لیلة الرغائب نامند. در این شب ملائك بر زمین نزول می كنند. برای این شب عملی از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) ذكر شده است كه فضیلت بسیاری دارد و بدین قرار است:
روز پنج شنبه اول آن ماه - در صورت امكان و بلا مانع بودن - روزه گرفته شود. چون شب جمعه شد مابین نماز مغرب و عشاء دوازده ركعت نماز اقامه شود كه هر دو ركعت به یك سلام ختم می شود و در هر ركعت یك مرتبه سوره حمد، سه مرتبه سوره قدر، دوازده مرتبه سوره توحید خوانده شود. و چون دوازده ركعت به اتمام رسید، هفتاد بار ذكر" اللهم صل علی محمد النبی الامی و علی آله" گفته شود. پس از آن در سجده هفتاد بار ذكر "سبوحٌ قدوسٌ رب الملائكة والروح" گفته شود. پس از سر برداشتن از سجده، هفتاد بار ذكر "رب اغفر وارحم و تجاوز عما تعلم انك انت العلی الاعظم" گفته شود. دوباره به سجده رفته و هفتاد مرتبه ذكر "سبوح قدوس رب الملائكة والروح"گفته شود. در اینجا می توان حاجت خود را از خدای متعال درخواست نمود. ان شاء الله به استجابت می رسد.
پیامبر اكرم( صلی الله علیه و آله) در فضیلت این نماز می فرماید: كسی كه این نماز را بخواند، شب اول قبرش خدای متعال ثواب این نماز را با زیباترین صورت و با روی گشاده و درخشان و با زبان فصیح به سویش می فرستد. پس او به آن فرد می‌گوید: ای حبیب من، بشارت بر تو باد كه از هر شدت و سختی نجات یافتی.
میّت می‌پرسد تو كیستی؟ به خدا سوگند كه من صورتی زیباتر از تو ندیده‌ام و كلامی شیرین تر از كلام تو نشنیده‌ام و بویی، بهتر از بوی تو نبوئیده‌ام. آن زیباروی پاسخ می‌دهد: من ثواب آن نمازی هستم كه در فلان شب از فلان ماه از فلان سال به جا آوردی. امشب به نزد تو آمده‌ام تا حق تو را ادا كنم و مونس تنهایی تو باشم و وحشت را از تو بردارم و چون در صور دمیده شود و قیامت بر پا شود، من سایه بر سر تو خواهم افكند.
[=verdana]قضیلت روزه در ماه رجب
[=verdana]
ابوسعید خدرى از رسول خدا (ص) روایت کرده است که فرمود: ماه رجب، ماه اصم خداست (و اصم به معنى کر و ناشنوا، و گفته شده است که یکى از علتهاى این نامگذارى آن است که در این ماه صداى اسلحه شنیده نمى شد) و ماه بزرگى بشمار میرود، و (به خاطر آن) اصم نامیده شده است که در نزد پروردگار هیچ ماهى از جهت حرمت و فضیلت به آن نمى رسد، و (حتى) در زمان جاهلیت به آن احترام مى گذاردند، و ماه شعبان ماه من است (ماه رسول گرامى اسلام)، و ماه رمضان ماه امت من. آگاه باشید! که هر کس یک روز از ماه رجب را باایمان و براى خدا روزه بگیرد، مستحق خشنودى بزرگ خداوند مى شود، و روزه او در آن روز سبب خاموش شدن آتش خشم الهى مى گردد و یک در از درهاى جهنم بر روى او مى بندد، و اگر (گستره) زمین را پر از طلا کنند و به او بخشند، از پاداش روزه او برتر نیست، و اجر او در این دنیا جز با حسنات (کثیر) کامل نمى شود به شرط آنکه نیت او پاک و براى رضاى خدا باشد، و به هنگام شب ده دعاى او مستجاب مى شود؛ اگر دعاى او براى دنیا باشد، (خداوند) به او عنایت مى کند، وگرنه، خیرات و برکات و دعاهاى (مستجاب) دوستان و برگزیدگان خود را (براى آخرت او) ذخیره مى کند. و هر کس دو روز از ماه رجب را روزه بگیرد، هیچ یک از ساکنان آسمان و زمین نمى توانند مقام و کرامت او را در نزد پروردگار بستایند، و (در نامه اعمال او) پاداش ده نفر از راستگویانى که در طول زندگانى خود هرگز دروغ نگفته اند، نوشته مى شود، و در روز قیامت همانند آن ده نفر مى تواند شفاعت کند، و با آنان محشور مى شود تا وارد بهشت شود و از ملازمان آنها باشد.
و هر کس سه روز (از این ماه) را روزه بگیرد، خداوند میان او و جهنم گودالى یا مانعى به فاصله هفتاد سال قرار مى دهد، و خداوند به هنگام افطار (خطاب به او کرده) مى فرماید: براستى که (اداى) حق تو بر من واجب شده و محبت و ولایت تو بر من واجب گشته، اى فرشتگان! گواه باشید که من گناهان گذشته و آینده او را بخشیدم. و هر کس چهار روز (از ماه رجب) را روزه بدارد، از تمام بلاها (و بیماریها) از قبیل دیوانگى و خوره و پیسى و فتنه دجال در امان خواهد بود، و از عذاب قبر نیز ایمن است، و پاداش خردمندان توبه کار و روى آورنده به خدا داراست، و نامه اعمالش را در پیشاپیش (صف) گروه عبادت کنندگان در دست راست او قرار دهند. و هر کس پنج روز از ماه رجب را روزه بگیرد، بر خداست که او را در روز قیامت خشنود سازد، و او را با چهره اى فروزان چون ماه شب چهاردهم محشور کند، و به شماره شن هاى بیابان عالج در نامه اعمال او حسنه نوشته مى شود، و بى حساب او را وارد بهشت کند، و به او گفته مى شود که هر چه آرزو دارى از خداى خویش بخواه. و هر کس شش روز از ماه رجب را روزه بگیرد، در حالى از قبر خود برون آید که فروغ سیماى نورانى او از پرتو آفتاب هم بیشتر است، و علاوه بر آن، نور دیگرى به او کرامت مى شود که اهل محشر از پرتو آن نور استفاده کنند، و در روز قیامت در زمره کسانى که از عذاب الهى در امانند محشور مى گردد تا آنجا که بدون محاسبه از صراط بگذرد، و خداوند او را از کیفر ناخشنودى پدر و مادر و قطع رحم در امان دارد. و هر کس هفت روز در ماه رجب روزه بگیرد، به امر خداوند در برابر هر روزى که روزه گرفته است، یک درب از دربهاى هفتگانه جهنم بر روى او بسته مى شود و (سوزاندن) بدن او بر آتش جهنم حرام مى گردد. و هر کس هشت روز از ماه رجب را روزه بدارد، به فرمان خداوند به ازاى هر روزى که روزه گرفته است یک درب از دربهاى هشتگانه بهشت بر روى او گشوده مى شود و خداوند خطاب به او کرده مى فرماید: از هر دربى که خواهى به بهشت وارد شو. و هر کس نه روز از ماه رجب را روزه بگیرد، در حالى از قبر خود بیرون مى آید که بر زبان او ذکر لا إله إلا الله جارى است و به هیچ چیزى جز بهشت روگردانیده نمى شود، و او با چهره اى آنچنان نورانى از قبر خود بیرون مى آید که اهل محشر از خود مى پرسند که: آیا او پیغمبر برگزیده خداست؟ و کمترین پاداشى که به او کرامت مى شود این است که بدون محاسبه وارد بهشت مى گردد. و اگر کسى ده روز از ماه رجب را روزه بدارد، خداوند (در قیامت) دو بال سبز رنگ آراسته به مروارید و یاقوت به او عنایت فرماید که با آن دو بال به سرعت برق دمان به سوى بهشت پرواز کند، و خداوند گناهان او را به حسنات تغییر مى دهد، و نام او در شمار مقربان (درگاه الهى) که براى خشنودى خدا در میان مردم به عدالت رفتار کرده اند، ثبت مى گردد، و مانند آن است که یک صد سال با صبر و استقامت و درستى و براى خشنودى خداوند عبادت کرده باشد.
و اگر کسى یازده روز از ماه رجب را روزه بگیرد هیچ بنده اى خدا را ملاقات نخواهد کرد که برتر از او باشد مگر کسى که به اندازه او یا بیشتر از او (در این ماه) روزه گرفته باشد. و هر کس دوازده روز در ماه رجب روزه بدارد، (در روز قیامت) دو جامه سبز رنگ از سندس و استبرق بر تن او مى پوشانند، و اگر یکى از آن دو جامه سبز رنگ را در دنیا به تماشا بگذارند فاصله مشرق تا مغرب (عالم) را روشن و (فضاى) دنیاى خاکى را خوشبوتر از مشک مى کند. و اگر کسى سیزده روز از ماه رجب را روزه بدارد، (در روز قیامت) براى پذیرائى از او خوانى از یاقوت سبز در سایه عرش (الهى) مهیا سازند که پایه هاى آن از در بوده (مساحت آن) هفتاد بار از دنیا بزرگتر است، و بر روى آن ظرفهایى از در و یاقوت قرار مى دهند که در هر یک از آنها هفتاد هزار رنگ غذا به چشم مى خورد که از نظر رنگ و بو شباهتى با هم ندارند، و او در حالى از (نعمتهاى) آن سفره بهره مند مى شود که دیگران در ناراحتى و اندوه بسر مى برند. و اگر کسى چهارده روز از ماه رجب را روزه بگیرد، خداوند متعال از قصرهایى که با در و یاقوت ساخته شده است آنقدر به او عنایت فرماید که نه چشمى دیده، نه گوشى شنیده، و نه به ذهن کسى خطور کرده باشد. و هر کس پانزده روز از ماه رجب را روزه بدارد، روز قیامت در جایگاه کسانى که از عذاب الهى در امانند، مى ایستد، و هر فرشته و یا پیامبرى که بر او بگذرد به او مى گوید: خوشا به حال تو که از عذاب الهى در امانى و در جوار قرب الهى حضور دارى و دیگران (به مقام تو) غبطه مى خورند و با شادمانى در باغهاى بهشت آرمیده اى. و هر کس شانزده روز از ماه رجب را روزه بگیرد، از اولین کسانى خواهد بود که در روز قیامت بر مرکبهائى از نور خواهد تاخت و در فراخناى بهشت به پرواز درآید تا به جایگاه رحمت بى نهایت حضرت حق برسد. و هر کس هفده روز از ماه رجب را روزه بگیرد، در روز قیامت هفتاد هزار چراغ فروزان در مسیر صراط (به هنگام عبور) قرار دهند تا در پرتو آنها به سوى بهشت رهسپار گردد، و فرشتگان با درود و خوش آمد گویى او را همراهى کنند. و هر کس هجده روز از ماه رجب را روزه بدارد جایگاه او در بهشت و بر تختهائى از در و یاقوت، همدم حضرت ابراهیم (ع) خواهد بود و در قصر آن بزرگوار خواهد آرمید. و هر کس نوزده روز در ماه رجب روزه بدارد، خداوند قصرى از مرواریدهاى نرم در جوار قصرهاى حضرت آدم (ع) و حضرت ابراهیم (ع) براى او در بهشت بنا کند تا بر آن دو (پیامبران بزرگوار) درود خود را نثار کند و آنها (نیز) به پاس قرب و منزلتى که یافته است بر او سلام کنند، و به ازاى هر روز روزه دارى، ثواب هزار سال روزه را به وى عنایت فرماید. و هر کس بیست روز از ماه رجب را روزه بگیرد، مثل آن است که بیست هزار سال خدا را عبادت کرده باشد. و کسى که بیست و یک روز در ماه رجب روزه بگیرد، شفاعت او در روز قیامت درباره گروه کثیرى از مردم چون خطاکاران و گناهکاران دو طایفه بزرگ (ربیعه) و (مضر) پذیرفته مى شود.
و کسى که بیست و دو روز از ماه رجب را روزه بدارد، هاتف غیبى از آسمان ندا کند که: اى دوست خدا! مژده باد تو را از جانب پروردگار به مقامى بایسته و احترامى شایسته و همنشینى با پیامبران و راستگویان و شهیدان و بندگان صالح خدا، و چه نیکوست همنشینى و دوستى با آنها. و اگر کسى بیست و سه روز از ماه رجب روزه بگیرد، از آسمان به او ندائى مى رسد که: خوشا بر احوال تو، زحمت اندکى کشیدى و در مقابل زیاد متنعم خواهى بود، خوشا بر احوال تو هنگامى که پرده از پیش رویت برداشته مى شود و به سوى پاداش بزرگ خداى خود رهنمون گردى و در جوار حضرت ابراهیم خلیل الرحمن در دار السلام مأوى گزینى. و هر کس بیست و چهار روز از ماه رجب را روزه بدارد، (به هنگام مرگ) فرشته مرگ به صورت جوانى زیبا با لباسى از دیباى سبز و سوار بر اسبى از اسبان بهشتى، در حالى که در یک دست او پارچه سبز ابریشمى که با عطر مشک، معطر شده است و در دست دیگرش قدحى زرین و سرشار از شراب بهشتى قرار دارد، بر او ظاهر شود و او را سیراب کند تا سختیهاى مرگ بر او آسان گردد، سپس روح او را در آن پارچه سبز معطر قرار دهد، پس بوى عطر از آن برمى خیزد که فرشتگان هفت آسمان از آن بهره مى گیرند، و (جسدش) در قبر با طراوت مى ماند، و با طراوت از قبر برانگیخته مى شود تا در کنار حوض بر رسول خدا (ص) وارد شود. و هر کس بیست و پنج روز از این ماه را روزه بدارد بهنگام خروج از قبر، هفتاد هزار فرشته با پرچمهائى از در و یاقوت و با زیور آلات و لباسهاى زیباى بهشتى به پیشباز او مى شتابند و به او مى گویند: اى دوست خدا! بسوى پروردگار خویش بشتاب، و او اولین کسى است که به همراه مقربانى که خداوند از آنان خشنود است و آنان از خداوند راضى اند در بهشتهاى همیشه جاویدان وارد مى شود، که خود رستگارى بزرگى است. و اگر کسى بیست و شش روز در ماه رجب روزه بگیرد، خداوند در سایه عرش خود صد قصر از در و یاقوت براى او مهیا مى سازد که در فراز هر قصرى خیمه اى سرخ رنگ از جنس ابریشم بهشتى قرار دارد، و او در آن خیمه ها در نهایت ناز و نعمت و آسایش منزل کند در حالى که هنوز مردم در مقام حساب و بازخواست قرار دارند. و کسى که بیست و هفت روز در ماه رجب روزه بدارد، خداوند گستره قبر او را به اندازه (مسافت) چهارصد سال راه قرار مى دهد و تمام این مسافت را پر از عنبر و مشک مى سازد. و هر کس بیست و هشت روز از ماه رجب را روزه بدارد، خداوند در میان او و آتش دوزخ نه گودال قرار مى دهد که گستره هر گودالى به اندازه فاصله آسمان تا زمین -که پانصد سال راه است- مى باشد.
و کسى که بیست و نه روز در ماه رجب روزه بگیرد، خداوند بخشاینده او را (به لطف و رحمت بى منتهاى خود) مى آمرزد هر چند مأمور گمرک و یا زن زناکارى باشد که هفتاد بار آلوده به زنا شده است به شرط آنکه هدفش از این روزه دارى، جلب خشنودى حضرت حق و رهائى از آتش دوزخ باشد. و هر کس سى روز ماه رجب را روزه بگیرد، هاتفى از آسمان ندا مى کند که: اى بنده خدا! اما گناهانى را که در گذشته مرتکب آن شده اى آمرزیدم، اینک (برخیز و) عمل خود را (در باقى عمر) از نو آغاز کن، و خداوند در تمامى بهشتهاى خود جایى به او کرامت فرماید که در هر بهشت چهل هزار شهر طلائى، و در هر شهر طلائى چهل هزار قصر، و در هر قصرى چهل میلیون خانه، و در هر خانه اى چهل میلیون خوان زرین، و بر هر خوان زرین چهل میلیون ظرف، و در هر ظرفى چهل میلیون نوع از خوردنیها و نوشیدنیها که هر خوراک و نوشیدنى آن شباهتى با هم ندارند، و در هر خانه اى چهل میلیون تخت زرین قرار دارد که طول و عرض هر یک از آنها دو هزار ذراع در دو هزار ذراع است، و بر هر تخت زرینى دخترى از حوران بهشتى آرمیده است که داراى سیصد هزار گیسوئى از نور (بافته) است، و هر گیسوئى یک میلیون کنیز بر مى گیرند و با مشک و عنبر عطر آگین مى سازند (و این کار ادامه دارد) تا وقتى که روزه گیرنده (تمام) ماه رجب به وصول آن حورى برسد. اینها براى کسى است که تمام ماه رجب را روزه بدارد.
.
به خدمت آن حضرت عرض شد: اى رسول خدا! اگر کسى به علت ضعف یا بیمارى و یا زنى که عذر شرعى دارد، نتواند ماه رجب را روزه بگیرد چه کند تا به پاداشهائى که بشارت داده اید برسد؟ رسول اکرم (ص) فرمود: اگر در هر روز (از ماه رجب) یک قرص نان به نیازمندان بدهد، سوگند به آن خدائى که جان من در دست اوست اگر او این صدقه را بدهد به تمام آن ثوابهائى که بر شمردم بلکه به افزونتر از آن خواهد رسید، و اگر تمام ساکنان آسمانها و زمین گردهم آیند تا میزان پاداش او را معین سازند نخواهند توانست (حتى) به یک دهم از درجات و فضیلتهاى او در بهشت برسند.
.
عرض شد: اى رسول خدا! اگر کسى نتوانست این صدقه را بدهد چه کند تا به پاداشى که فرمودید، برسد؟ فرمود: در هر روز از ماه رجب تا سى روز تمام یک صد بار این تسبیح الهى را بجاى آورد: «سبحان الله الإله الجلیل، سبحان من لا ینبغى التسبیح إلا له، سبحان الأعز الأکرم، سبحان من لبس العز و هو له أهل»
.
.
منبع:
http://tahoor.com/fa/Article/View/117476[=verdana]
[h=1]ماه ریزش رحمت های الهی می رسد ![/h] رسول الله صلى الله عليه و آله : سُمِّيَ شَهرُ رجَبٍ شَهرَ اللّه ِ الأصَبَّ لأنّ الرحمَةَ على اُمَّتِي تُصَبُّ صبّا فيهِ ، و يقالُ الأصَمُّ لأنّهُ نُهِيَ فيهِ عن قِتالِ المُشركينَ و هُو مِن الشُّهورِ الحُرُمِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : رجب را، «ماه ريزان خدا» ناميده اند ؛ چون در اين ماه رحمت بر امّت من بشدّت فرو مى بارد . و به آن ماه اصمّ نيز گفته مى شود ؛ زيرا در اين ماه، كه از ماههاى حرام است، از جنگ با مشركان نهى شده است .