تقلید یا عمل به احتیاط

عمل به احتیاط ان است که از فتوای چند مرجع ، انکه به احتیاط نزدیکتر است را انتخاب کند و به ان عمل شود و تحقق ان به چند صورت است:

1- اگر عده ای از مراجع کاری را جایز و عده ای منع کرده اند ؛ عمل را ترک کند
2-اگر عده ای از مراجع ترک عملی را جایز و عده ای انجامش را لازم بدانند ؛عمل را انجام دهد
3- عده ای از مراجع انجام یکبار عملی را کافی و عده ای کافی ندانند ؛ عمل را تکرار کند

توجه به این نکته هم لازم است عمل به احتیاط نیاز به اطلاعات و دقت فراوان دارد و از هر کسی ساخته نیست

عروة الوثقی،ج1،فی التقلید،م2و5

داشتن رساله موضوعیت ندارد . پس از انتخاب مرجع اعلم، باید فتوای مرجع را بدست اورد که چهار راه دارد:

1-شنیدن از خود مرجع
2-شنیدن از دو نفر عادل که فتوای مجتهد را نقل می کنند
3-شنیدن از کسی که مورد اعتماد و راستگوست
4-دیدن در رساله ی مجتهد در صورتی که به درستی رساله اطمینان داشته باشد

توضیح المسائل مراجع،م5

سلام رفقا چه خبر داداشا

معلوم است که احتیاط در جایی که احتمال خطا وجود داره افضل است این دیگر حکم عقل است

مثلا حکم واقعی این بوده که نماز در سفر شکسته نیست اما شما به فتوای مرجعی میبنید که شکسته است مطمئنا اگر به احتیاط عمل کنید(البته اگر شک کردید) و هم کامل بخونید هم شکسته به حکم واقعی نزدیک شدید و از عمل به خلاف حکم واقعی دور چه جوری بگیم که تقلید افضل از احتیاطه؟؟

در جایی که احتیاط معنا پیدا میکنه(یعنی شک است) معلومه که خیر الامور احمزها است و چون احتیاط احمز(سختتر) است خیر است

این است که فتوای مراجع رو تو حکمی بدونید. اما در کنار احتیاط اغلب باید کسی رو به عنوان اعلم انتخاب کرد جایی که نمیشه احتیاط کرد از او تقلید کرد
مثلا جایی بعضی میگن حرامه و بعضی میگن واجبه اونوقت دیگر تقلید لازمه و احتیاط ممکن نیست. پس باید یه مرجع رو به عنوان اصلی نگه داشت برای این موقعها

خوب بستگی به خودتون داره بخواید دامنه احتیاطتون چقدر وسیع باشه!! احتیاط یه چیز مشخصی نیست مثلا من فلانی رو اعلم میدونم در کنار فلانی فتوای دونفر دیگر را هم مطالعه میکنم و سعی میکنم بین این سه نفر احتیاط کنم اما در هر صورت اعلم دانستن یه نفر برای بعضی مسائل که ذکر رفت لازمه

وظیفه شخص مجتهد اینه که طبق نظر مجتهد اعلم عمل کنه اگه یقین به این نداره که تو این مسئله خودش اعلمه

مجتهد بودن یه بحثه اعلم بودن یه بحثه اجازه اجتهاد رو به شخص نه به علت این که همه احکام رو از همه بهتر در میاره میدن بلکه وقتی استاد ببینه شخص توانایی استنباط احکام رو داره بهش اجازه اجتهاد میده

خوب این آیا دلیل میشه که تو همه مسائل ایشون اعلم از سایرین باشه؟؟؟

اتفاقا سیر اجتهاد میطلبه که انسان کم کم مسائل رو از تقلیدی یا احتیاطی بودن به اجتهادی میرسونه
اما میشه اون کسی که مجتهده بره و دلایل مفصل مجتهد اعلم رو بخونه که تقلیدش از اون میشه اجتهادی اما اگه این کار فعلا براش مقدور نیست تقلید وظیفشه!!

خوب این هم یه جورایی مثل دومی هست و جدا آوردنش وجهی نداره

چون اگه عملی رو تکرارش رو لازم بدونن در واقع عمل رو برای بار دوم لازم دونستن دیگه

این سومی در واقع یکی از انواع دومی است که برای اولی هم فرضش ممکنه

مثلا بگیم اگه یه عده ای تکرار کاری را جایز بدونن و عده ای جایز ندونن باید تکرار اون کار رو ترک کنه

ایشون تو این نظر اومدن مقایسه کردن اصراف وقت رو با نتیجه حاصل شده از احتیاط به خاطر همین فرمودن که تقلید بهتر است

اما نتیجه حاصل از احکام برای انسان قابل مقایسه نیست با صرف وقت مثل بعضی که میگن دوبار وضو نگیرید چون اسراف میشه در حالی که هرگز اسراف نیست مگر آنکه انقدر آب کم شود که این وضو گرفتن باعث نتایج مرگ و میری و .... شود

بحث سر همینه دیگه مجتهد با کسی که از روی اجتهاد به فتوایی رسید خیلی فرق فوکوله!!

این قول مشهور قطعا ایراد داره! مگر آنکه مجتهد با کسی که اجازه اجتهاد داره تفکیک بشه!!