نظرتون چیه ؟ در خصوص این فراز عجیب

و آمن سخطه عند كل شر: و در امان هستم از هر نوع شر و بدی ناشی از خشم و غضب او

اون چیزی که مهمه ما بدونیم اینه که خدا خالقه وما مخلوق و خالق نیازی نداره كه به مخلوق خودش شر و بدی برسونه.رابطه ای که خدا با بنده هاش داره غیر از رابطه ای هست که بنده هاش با همدیگه دارند.اگه کسی به ما بدی کرد ما فقط دنبال تلافی کردن هستیم اما رابطه خد ا با بنده هاش اینگونه نیست. تمام حیات و داشته های مخلوق ازخداست و مخلوق قدرت و توانایی مقابله با خالق را نداره، چون از اول وجود خارجی نداشته . پس تصور این كه اگر بلایی، مصیبتی، حادثه ای بر سر ما میاد، مقصر خداونده ،یا خدا می خواسته عمداً به ما ضرری برسونه (نستجیر بالله)، حرف و خیال باطلیه، و ما باید به حال و روز و اوضاع خودمون نگاه كنیم كه چیکار كرده ایم كه اینگونه نصیبمون شده.
بنابراین، ما از ناحیه خداوند در امنیت و پناهیم و او شر و بدی به ما نمی رسونه.قبل از این فراز به امیدواربودن انسان اشاره شده کنار این امیدواری گسترده در هنگام انجام هر گناه و زشت خویی از جانب بنده، امان از کیفر و خشم خداوند متعال قرار گرفته . بنده در این جا به خیری که از خداوند خواسته و فرود مییاد امید داره ونیز چنین بندهای در برابر زشت کاری خودش که از او نسبت به نعمتهای خداوند متعال صادر شده ، مثل کسیه که از کیفر و مجازات خداوند متعال ایمنی یافته .

این آسایش یعنی امیدواری به رحمت ، لطف ، بخشش و هدیههای الهی ، و همچنین به معنای ایمن پنداشتن خود از کیفر ، عذاب و خشم خداوند متعاله . بنده به رحمت خداوند متعال امیدواره؛ زیرا او مهربانترین مهربانانه و رحمت خود را بدون وقفه بر بندگان خود فرو میریزه ، و همانا رحمت او همه چیز و همه کس را شامل شده؛ مگراونایی که کارهاشون خود پرده و مانعی در برابر این رحمت شده باشه .
به دلیل همین امیدواریه که خود را از خشم و کیفر خداوند متعال - که به دلیل ارتکاب او به زشتیها و گناهان و یا هر مخالفتی که با دستورات الهی صادر شده - ایمن میبینه؛ زیرا خداوند مهربان و آمرزنده است و با مومنان در صلح و آشتی و آرامش است و به بندگان خود امنیت و آرامش را کرامت کرده و در مقابل نیز بندگانش ارزش این نعمت و آرامش را فهمیده و دریافتهاند .

سلام به جناب حامد عزیز
به نظر میرسد شما جایی از مطلب را با هم اشتباه گرفتید:
خدای متعال خشم و به اصطلاح زبان عربی سخط دارد، اما انگیزه از خرج نمودن این سخط در حق بنده اش مهر و محبت است نه نفع شخصی و یا .... و این خشم و سخط و مهر و محبت با هم منافاتی ندارند و قابل جمع اند.
پس بهتر است بگوییم: خدای متعال از روی عطوفت به بنده خشم می کند و تنبیه را وسیله ای برای رشد و تنبه او قرار میدهد.
گرچه باید بگویم: فلسفه عذاب و خشم الهی همیشه به خاطر تنبه و تربیت بندگان نیست.

غضب حالتى است که براى رفع ناملایمات و انتقام عارض انسان می گردد و در مورد خداوند عبارت است از کیفر عذاب. چه اگر کسى بپندارد خداوند از حالتى به حالتى دیگر متحول می ‏شود، او را به صفتى از صفات مخلوقات توصیف (تشبیه) نموده است، زیرا خداوند را هیچ چیزى تحریک نکند تا او را دگرگون سازد.


غضب خدا به معنى مجازات و عذاب کردن است، نه تغییر حالت نفسانى که معناى لغوى بوده و در مورد انسان‏ها صادق است.

خدای دانا، از خشم های کینه توزانه که گاه گاهی در بعضی از افراد آشکار می شود به دور است. زیرا دیگران خشمگین می شوند تا کمبودهای خود را جبران کنند، و با انتقام گیری از دشمنان شعله های کینه و عناد را خاموش کنند؛ در حالی که خدای توانا، کمبودی ندارد، تا به وسیلهء کینه و خشم (که بعضی از ما زمینیان به آن آلوده ایم) نیاز خود را برآورده کنند. و اگر در قرآن کریم واژه «غضب» را به خدای رحمت نسبت داده است، غضب به معنی کیفر و مجازات مجرمان است نه غضب به معنی عصبانی شدن و خشمناک شدن و کیفر ستمکاران نتیجه عینی سرکشی آنهاست. زیرا خشت جهنم را کسانی می سازند، که در برابر قانون های الهی طغیان می کنند. و اگر همه افراد فرمانبردار خدا بودند، هرگز از اسم و رسم جهنم خبری نبود

این غضب خداوند به معنای دور شدن برخی از انسان ها با اختیار خود از رحمت الهی و عذاب آخرت است که تجسم اعمال خود آنان است ، پس خشم خدا با رحمت او منافاتی ندارد.


نباید خشم و رحم خدا را با خشم ورحم انسان ها یکی دانست.

ممنون از جناب حامد گرامی به خاطر توضیحات بجا وخوبشون

منتظر ادامه مطالب هستیم

خدمت شما عرض کنم
بحث بنده هم درباره مومن بود و اشتباه شما این است که علت سخط را منحصر به جباریت خدا میدانید در صورتی که سخط الهی برای مومن میتواند (و بلکه درست تر است بگوییم: حتما هست)از روی رحمت باشد.
حرف شما تسلسل پیش می آورد که ما می پرسیم : علت اصلی از سخط الهی برای مومن چیست؟

غضب در خداوند از صفات فعل است و عبارتست از عقاب الهي و ارادة انتقام از گنه كاران و رساندن ناگواري به آنان‌

رحمت خداوند بيش از غضب اوست؛ رحمتْ سابق است و غضبْ مسبوق؛ رحمتْ اِمام است و غضب مأموم؛ و هر مأمومي به امام خود اقتدا كرده رنگ او را پيدا مي‏كند، لذا غضب او نيز رنگ رحمت دارد. پس كل جهان را رحمت خدا اداره مي‏كند.

خداوند اگر بخواهد بر اساس رحمت مطلقه، رحمت نازل كند گاهي اِعمال غضب مي‏كند. يعني لازمه اِعمال رحمت مطلق نسبت به كل عالم اين است كه از عامل غضب نيز استفاده كند ـ نظير جرّاحي كه براي اِعمال رحمت به همه بدن بيمار، اِعمال خشم و غضب به عضو معيوب نموده، آن را قطع مي‏كند.


غضب الهي در ساية رحمت اوست و رحمت خداوند بر غضبش پيشي دارد.