حرفهایی برای نگفتن

اولیش رو خودم از طرف کسی که همیشه از مادرش دور بوده می نویسم . کسی که تو بچگی هروقت ازش می پرسیدن مادرت رو بیشتر دوست داری یا پدرت رو ، می گفت بابا مهربونه .

ای مهربان تر ازمن با من
ای مادرم
در دست های تو
آیا کدام رمز بشارت نهفته بود
کز من دریغ کردی؟
من کودک غریب وبی پناه تو
تنها توبودی مثل پرنده های بهاری درآفتاب
مثل زلال قطره به باران صبحدم
مثل نسیم سرد سحر
تنها توبودی پناه شانه های خسته ام
افسوس که ندای فریادهای ساکتم
درلحن گیرای کودکان دیگرت گم شد
افسوس که دستانت همیشه برای نوازش من خسته بود
افسوس که لبانت همیشه برای تبسم برچهره غم گرفته ام بسته بود
افسوس که گوش هایت ندای محبت خواهی کودکانت را می شنید اما برای شنیدن ندای قلب من همیشه گنگ بود.
افسوس که دلم تنها به جرم سکوت سرد کودکی شکست وتومشغول بودی .
ومن سکوت کردم وبا این سکوت بالیدم وبزرگ شدم.بزرگتر از آنکه گمانش راببری.
ناگاه نگاه کردی وهیچ کس راندیدی جز ستونی از سکوت که به آن تکیه داده ای.
آری !
سوختی وباریدی از قلبت
تمام عشقت را نثارشان کردی اما رفتند ودرسکوت رهایت کردند.
ومن را که تنها به جرم سکوت کودکیم ندیدی ، اینک با توام ، زیرا ما اینک همزبانیم.
اینک آواز مهربانی توبا من
درکوچه باغ های محبت
مثل شکوفه های سپید سیب
ایثار سادگیست
افسوس نمی دانم آیا چه کس تورا
ازمهربان شدن با من مآیوس می کرد؟