خوشبختی خطر کردن است

تب‌های اولیه

1 پست / 0 جدید
خوشبختی خطر کردن است

دلبسته کفش هایش بود. کفش هایی که یادگار سال های نوجوانی اش بودند. دلش نمی آمد دورشان بیاندازد.هنوز همان ها رامی پوشید.
اما کفش ها تنگ بودند وپاهایش را می زدند.قدم از قدم اگر برمی داشت ، تاولی تازه نصیبش می شد.
سعی می کرد کمتر راه برود که رفتن دردناک بود.می نشست و زانوانش را بغل می گرفت ومی گفت: خانه کوچک است وشهر کوچک ودنیا کوچک.
می نشست و می گفت: زندگی بوی ملالت می دهد وتکرار. می نشست و می گفت: خوشبختی ، تنها یک دروغ قدیمی است.
اونشسته بود ومی گفت که پارسایی ازکنار او رد شد.
پارسا پابرهنه بود وبی پای افزار.
اورادید که لبخندی زد وگفت: خوشبختی دروغ نیست اما شاید تو خوشبخت نشوی زیرا خوشبختی خطر کردن است وزیباترین خطر ، ازدست دادن.
تاتو به این کفش های تنگت آویخته ای ، دنیا کوچک است وزندگی ملال آور.
جرأت کن وکفش تازه به پاکن . شجاع باش وباور کن بزرگتر شده ای .
اما او رو به پارسا کرد وبه مسخره گفت: اگر راست می گویی پس چراخودت کفش تازه به پانمی کنی، تا پابرهنه نباشی؟
پارسا فروتنانه خندید وپاسخ داد: من مسافرم وتاوان هرسفرم پای افزاری بود.هربار که ازسفر برگشتم پای افزار پیشینم تنگ شده بود وهربار دانستم که قدری بزرگ ترشده ام.
هزاران جاده را پیمودم وهزارها پای افزار را دور انداختم تا فهمیدم بزرگ شدن بهایی دارد که باید پرداخت.
حالا پابرهنگی ، پای افزار من است؛ زیرا هیچ پای افزار دیگری اندازه من نیست.