اندرزها وحکمتها

با سلام و تشکر از mona110 گرامی بخاطر تاپیک خوبشون:Gol:

بنظر من هرچیزی به یک پایه و اساس احتیاج داره پایه و اساس دینداری هم خدا شناسی و توحید هست . وشاید انسانی در راه اخلاق و تذهیب نفس قرار بگیره ولی اگر خداشناسیش ضعیف باشه وسط راه جا میزنه و به مقصد نخواهد رسید .

میدونید چرا؟
چونکه تو این مسیر باید یه نیرویی باشه که انسان رو به سمت خودش بکشونه که اونم عشق به وجود نازنین رب العالمینه .
وتا شناخت نباشه عشقی هم بوجود نمیاد.
و اگه این عشق نباشه شوقی برای ادامه ی راه نمی مونه.
باید تشنگی باشه که شوقی برای رسیدن به دریا باشه.
اون تشنگی عشقه به خداست .

یه استاد اعتقادات داریم خیلی چیزا ازشون یادگرفتیم انشالله هر جا هستن خدا حفظشون کنه
میگفتند که اگر انسان به درجه ی بالای تقوا برسه دیگه اصول دینش میشه توحید و بس.
منظورشون این بود که نبوت و معاد و عدل و امامت همگی در توحید نهفته هست .

مطالب بسیار عالی تو این تاپیکها در مورد خداشناسی مطرح شده:Gol:

خداشناسی فطری

http://www.askdin.com/showthread.php?t=3161

درسنامه خداشناسی (آموزش عقاید آیت الله مصباح یزدی)

http://www.askdin.com/showthread.php?t=7237

سلامممممممم بر عزیزان اسک دین و تشکر از mona110 عزیز

رسیدیم به بحث درباره ریشه و مبنای اخلاق که دسته بندی هایی داره(اول نظریه ها رو مطرح میکنم بعد با همکاری دوستان نقدش میکنیم)
مثلا بعضی از افراد معتقدند ریشه اخلاق فطری هست و اگر خدایی نبود که به ما بگه کار خوب و بد چیه با توجه به فطرتمون خودمون میتونیم تشخیص بدیم و قرآن هم به این فطرت مشترک تمام انسانها اشاره داره
این دسته از افراد این رو مطرح میکنند که همه انسانها از دروغ بدشون میاد و همه زیبایی رو دوست دارند و به همین ترتیب
پس اصلا نیازی به دین اخلاقی نیست
چراکه این دین نمیتونه به دست تمام بشریت برسه اما فطرت مشترک انسانها قابل دسترس همه اس و خدا از همین طریق کلیات اخلاق رو به ما نشون داده و ما نیازی به دین اخلاقی نداریم
حالا نظر شما چیه؟؟؟واقعا فطرت برای هدایت اخلاقیه بشر کافیه؟؟

دسته دوم گروهی هستند که معتقدند اخلاق و مبناهای اخلاقی رو جامعه و قوانین و گذشت زمان مشخص میکنه
برای مثال زمانی در هزاران سال گذشته در قبیله ای در آفریقا رسم بوده اگر مهمونی به نزد اونها میومد برای پذیرایی همسرشون رو در اختیار مهمونشون قرار میدادند و این اصلا ضد اخلاقی نبود و یک رسم پسندیده بود اما الان با گذشت زمان اینکار غیر اخلاقی محسوب میشه و هزران مثال دیگه درین رابطه
در واقع این افراد به نسبی بودن اخلاق هم معتقدند و معتقدند چون اخلاق نسبیه و ریشه دقیقی نداره پس در زمانی فعلی اخلاقی و با همون شرایط و در زمان دیگر این فعل غیر اخلاقیه
مثل دروغ گفتن که گاهی بده و گاهی خوب و...
حالا نظر دوستان چیه؟؟منتظر نقد شما هستم

اما دسته دیگری هم هستند که معتقدند صرفا کاری خوب است چون خدا دستور دادند و کاری بد است چون خداوند دستور دادند و ماهیت فعل بسته به دستور خدا خوب و بد میشود و اگه دروغ ناپسنده چون خداوند اینطور فرمودند و چون معتقدند آفرینش و تمام مخلوقات آفریده خداست پس خدا به خوب وبد هرچیزی آگاهه و به هرچیزی که حکم میکنند چون ماهیت اون رو خوب و بد قرار دادند و استدلال دوستان رو میشنوم

این هم لینک کتاب که در کتابخونه اسک دین قرار دادم
امیدوارم دوستان بتونند مطالعه کنند
http://www.askdin.com/downloads.php?do=file&id=566
اجر کم عند الله
یا علی

رسد آدمی بجایی که بجز خدا نبیند:Gol:

بنظر من انسانی که خدا رو در راس زندگیش قرار داده .هر کاری رو که میخواد انجام بده بر طبق رضایت اون میسنجه و انجام میده نه سود و نفع خودش.
100% رضایت خدا توی مصلحت اجتماع هست نه مصلحت شخص پس برای دیندار واقعی گذشت از خود هیچ کاری نداره. چون اونه که اول و آخر و ظاهر و باطنه

حالا همه ی اینها درست ولی چطور میشه به اینجا رسید؟:Gol:
اونها چطور رسیدن؟:Gol:

سلام به کاربران محترم و عزیز این تاپیک
از اینکه این تاپیک رو دنبال میکنید و در بحث ها مشارکت مینمایید کمال تشکر را از شما دارم.
فایده این بحث
یک از روزهایی که خدمت آیت الله صفایی حایری(ع.ص) بودم هنگام خداحافظی مثل یک پدر دلسوز و مهربان بنده را در آغوش گرفتند و به بنده فرمودند: مطالعه زیاد داشته باشید
برای بنده سوال شد که: در چه زمینه هایی ؟
و در حرفها و توصیه های این بزرگ پیدا کردم که در زمینه خودشناسی و خود سازی.
سیر مطالعاتی که گل گیسو و mona110 و سایه خورشید و بقیه کابران پر تلاش و پر امید از کتب شهید مطهری شروع نمودند مصداق عالی این توصیه آیت الله صفایی حائری ، است.

با سلام :Gol:

قطعا زندگی که لحظه لحظه اش با یاد خدا باشه رنگ و بوی خدا رو میگیره.

ولی مساله اینجاست که چطوری می تونیم لحظه به لحظه ی زندگیمون رو به یاد خدا باشیم؟

چکار کنیم که غفلت سراغمون نیاد؟

آیا یاد خدا به این معناست که ما هر لحظه فقط و فقط به خدا فکر کنیم؟

سلامممممممم بر همه عزیزان اسک دین و mona110 که فک میکنم همه این 99 پستی که زدند پربار و سودمند بوده
و تشکررر از سایه خورشید که به بحث ها جهت منطقی میدهند
اما من ی سوالی دارم

خوش بختي در نظر افراد معاني و تفاسير متعددي دارد، اگر چه خوش بختي و سعادت واقعي در جهان آخرت، در گرو عمل نيك در اين دنيا به دست مي‌آيد، ولي خوش بختي در نظر بعضي رسيدن به مال و ثروت و در نزد بعضي، جاه و مقام و نزد برخي ديگر، زن زيبا و در يك كلام آن چه مربوط به دنيا و عالَم فاني مي‌شود، معنا مي يابد، اما آيا سعادت و خوش بختي واقعي اين گونه تفسير مي شود؟

سعادت واقعی در آخرت تحقق پیدا می کند.همانگونه که در آیات قرآن به این امر اشاره شده است.

«فمنهم شقی وسعید،فاما الذین شقوا ففی النار لهم فیها زفیر و شهیق... واما الذین سعدوا ففی الجنة.» (هود: 105 - 108)

مهمترین عاملی که می تواند ما را به سعادت ابدی برساند تزکیه است. تزکیه ملازم با سعادت و سعادت نیز ملازم با خلود در بهشت است.
راز خوشبختي تنها در نور ايمان الهي نهفته است و بس.وراه رسیدن به انوار الهی همان متخلق شدن به اخلاق الهی میباشد، از طریق تزکیه وتعلیم نفس.

انسانهایی در زندگي خویش خوشبخت هستند كه از آرامش نفس و روح حقيقي برخوردار باشند. آن عده از انسانهایی که سعادت را صرف در زراندوزي و انباشتن مال ومنال می پندارند در اشتباه اند . تجربه به اثبات رسانیده است که مال ، وداراېی زیاد هیچ وقت برای انسان سعادت را به بار نیاورده است.

در قرآن آمده است: «يَوم لا يَنفع مالٌ و لا بَنون اِلاّ مَن أَتَي اللهَ بقلبٍ سَليم»؛
یعنی روز قیامت مال وفرزند بدرد انسان نمی خورد وتنها چیزی که می تواند سعادت انسان را بدنبال داشته باشد دستیابی به قلب سلیم، جان پاک و نفس طاهر، مي باشد.


سعادت و کمال حقیقی انسان در گرو شناخت درست،کامل و واقع بینانه ی اوست. از این رو اسلام معتقد است تنها خالق انسان که آگاه به تمام جنبه های روحی و جسمی اوست باید برای کمال وی برنامه ریزی نماید.
اسلام با واقع بینی و بر اساس فطرت و از طریق وحی،با استمداد و استخدام عقل و با توجّه به ابعاد مختلف معنوی و مادی انسان ،و با عنایت به خواسته های فطری و نیازهای روحی و جسمی او،با ارایه ی برنامه های عملی متناسب،و تشریع قوانین هماهنگ باتکوین،مردم را به ایمان به خدا و پذیرش دعوت انبیای و اعتقاد به روز جزا فرا خوانده،و ضمن تعالیم عالیه ی خود،بر تطهیر نفس از ناپاکی ها و پلیدی ها ،و تخلّق به اخلاق پاک و صفات عالی انسانی تأکید و سفارش فراوان نموده است.
در عین حال،ضمن دعوت به پرهیز از هرگونه افراط و تفریط در مسیر اصلاح نفس،او را از لذایذ طبیعی که از خواسته های فطری بشر است،محروم نگردانیده است.
اسلام سعادت بشر را در گرو برآورده شدن تمام نیازهای اعتقادی،اخلاقی،فرهنگی ،سیاسی فردی و اجتماعی انسان دانسته ،در عین تأکید فراوان بر اهمیّت امور معنوی و ایمان و اخلاق و فضایل انسانی ،به جنبه های مادی و طبیعی بشر نیز توجهی خاصّ مبذول فرموده،پیروان خود را به فعالیت های اقتصادی و به کارگیری نیروی انسانی و بهره برداری از ذخایر طبیعی برای رفع نیازهای مادی و تأمین سلامت فرد و جامعه دعوت نموده است.

در وجود انسان تزاحمها وکشمکشهایی میان عقل ونفس وجود دارد که علم تهذیب اخلاق این تزاحم‌ها و کشمکش‌ها را‌ شناسایی کرده و خیر و کمالی را که تأمین‌کننده سعادت انسان است با عنوان فضیلت معرفی می‌کند و از سوی دیگر، خصوصیاتی را که مانع تحقق کمالات انسانی و موجب شقاوت نفس می‌شود با عنوان رذیلت مشخص می‌کند. بنابراین، فضائل اوصافی نفسانی هستند که کمال و خیر نفس بوده و موجب تحقق سعادت هستند و رذائل، اوصافی هستند که نقص و شر بوده و باعث شقاوت می‌شوند.

فضيلت‏هاى اخلاقى يكى از مؤلفه‏ هاى مهم سعادت انسان است؛

سعادت انسان در گرو ایمان به معاد و فراهم نمودن ابزار و وسایل لازم برای حیات اخروی است؛ زیرا حیات اخروی دوره نهایی حیات انسان، و حیات دنیوی دوره آغازین و به منزله مقدمه آن، و سعادتمندی حیات دنیوی در گرو سعادتمندی فرجام آن است،

چنان‎كه قرآن می‎فرماید:
«وَ الْآخِرَهُ خَیْرٌ وَ أَبْقى»

خوشبختی و کمال جز برآورده شدن نیازهای حقیقی و به فعلیت رسیدن قوا و استعدادها و مقتضیات واقعی او چیزی نیست.


چيزي كه اسلام به طور ويژه مطرح مي كند ، اين است كه بر اساس ايمان به جهان پس از مرگ از وجود لذايذ و آلام ديگري نيز خبر مي دهد و به تناسب آن، مفهوم سعادت را در مرحلة نخست، لذت دائمي و جاوداني آخرت معرفي مي كند.

اسلام، به انسان هشدار مي دهد كه زندگي وي منحصر به زندگي دنيا و لذايذ و رنج هاي دنيوي نيست. بلكه زندگي ابدي و جاودانه نيز با رنج ها و لذت هاي متناسب با اعمال انسان ها در راه است و اين آدمي است كه مي تواند انتخاب كند زندگي زودگذر و فاني،‌يا سعادت جاودانه و هميشگي را.
معناي خوش بختي نزد قرآن، انديشه در آخرت و پرهيز و دوري از تعلق به دنيا است.

پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله در ضمن حديثي راه خوش بختي و نيز شخص خوش بخت را چنين معرفي مي نمايد: "به راستي نيك بخت كسي است كه آخرت پايدار را كه نعمتش هميشگي است، بر دنيايي كه عذابش پايان نمي پذير بر گزيند،‌و از آن چه در دست دارد، پيش از مردن براي اخرت خود توشه بفرستد".
از منظر حديث،‌خوش بخت، دنيا را (كه فقط براي امتحان در مسير راه انسان قرار گرفته) رها مي كند يا از تعلقاتش به آن مي كاهد و در مسير اخرت گام بر مي دارد.

انسان عاقل،‌ خوشبختي را در امور فاني و متغير نمي جويد.
سعادت واژة‌مقدسي است كه عقل و روان پاك آن را تفسير مي كند و متاع قليل،‌لذت زودگذر و متغير و در يك كلمه "دنيا" نمي تواند تفسير كنندة آن باشد.

مولاي متقيان نيك بختي را چنين تفسير مي كند: "نيك بخت ترين فرد كسي است كه لذّت فاني(دنيا) را براي لذّت باقي(آخرت) رها كند".

چون دنيا دار فاني است و بي اعتباري خويش را ثابت كرده و مرگ، عبرت بزرگ آن است، گشتن در پي خوش بختي و يافتن اين گنج بزرگ در جايي كه از بين رفتني است، بيهوده است.

نتيجه: راه خوش بختي در اطاعت از خدا و پرهيز از گناه است و مركب خوش‌بختي تقوا و مقصد آن آخرت است.

ادامه دارد.....

پیامبرصلی الله علیه وآله فرمودند :
چشمان خود را (از حرام )فرو بندید تا شگفتی ها را ببینید.
منتخب المیزان،ح1637،ص558

واما ایمان...
امام صادق ـ علیه السّلام ـ می فرماید:
ایمان آن است كه آدمی دین حق را به دل بشناسد و به زبان اقرار كند و به اعضای تن وظایف آن را انجام دهد و به عذاب قبر و منكر و نكیر و زنده شدن پس از مرگ و حساب و صراط و میزان اقرار داشته باشد و اگر بیزاری از دشمنان خدای ـ عزّوجلّ ـ نباشد، ایمانی وجود ندارد.

صدوق: خصال، ص 609،‌ح 9.

با سلام وتشکر از تمام دوستان و مخصوصا استاد سینا گرامی و mona110 عزیز بخاطر مطالب ارزندشون:Gol:

ببخشید استاد یه سوال:

در قرآن آیات زیادی دیده میشه که بعد از امنوا ، عملوا الصالحات رو فرمودند.

حال سوال اینجاست که :

عمل صالحات منظور انجام واجبات هست یا اینکه کلا هم واجبات و هم مستحبات رو شامل میشه؟

علامه طباطبايي درباره ي مفهوم عمل صالح درقرآن مي نويسد:

هرچند صلاحيت عمل در قرآن کريم بيان نشده است لکن ازآثاري که براي آن ذکر شده مي توان مفهوم آن را فهميد. عمل صالح عملي است که براي کسب رضايت پروردگار با تحمل دشواري ها انجام مي شود؛چنانکه فرمود: «... صبروا ابتغاء وجه ربهم...». (الرعد، 22) يعني: و کساني که براي طلب خشنودي پروردگارشان شکيبايي کردند و نيز فرمود: «... و ما تنفقون إلّا ابتغاء وجه الله...»؛(البقره، 272) يعني: وجزبراي طلب خشنودي خداوند انفاق مکنيد.

اثر ديگر، آن است که عمل صالح صلاحيت براي اجر و پاداش را دارد، چنانکه فرمود: «... ثواب الله خير لمن ءامن و عمل صالحاً...»؛(القصص، 80) يعني:براي کساني که ايمان آورده اند و کارشايسته کرده اند،پاداش خدا بهتراست.

اثر ديگرش آن است که عمل صالح کلمه ي طيب را بالا مي برد. چنانکه فرمود: «... إليه يصعد الکلم الطيّب والعمل الصالح يرفعه...»؛ (الفاطر، 10) مراد از کلم الطيب عقايد حق از قبيل توحيد است ومرا ازصعود آن تقربش به خداي تعالي است و مراد از عمل صالح هرعملي است که طبق عقايد حق صادر شود و با آن سازگار باشد.(طباطبايي، 1374ش، ج 1، ص 458)

شيخ طوسي در تعريف اعمال صلاح مي نويسد:

اعمال صالح اعمالي است که خداوند به آن امرکرده و پيامبرانش را براي ابلاغ آنها برانگيخته و فرستاده است. (طوسي، 1409ق، ج 3، ص 405)

ابن کثير نيز درتعبيري نزديک به آن مي نويسد:

اعمال صالح اعمالي است که به واسطه ي مطابقت آن با شريعت محمدي (ص) موجب خشنودي خداوند متعال مي گردد. (ابن کثير، 1401ق، ج 3، ص 140)

طبرسي درتفسير آيه 42 از سوره ي اعراف مي نويسد:

مراد از صالحات اعمالي است که خداوند واجب کرده و بندگان خود را به انجام آن فرا خوانده است. (طبرسي، بي تا، ج 4، ص 248؛فرات کوفي، 1410ق، ص 607)

مصاديق عمل صالح


در قرآن کريم در سوره والعصر دو مصداق از مصاديق عمل صالح ذکر گرديده است عبارتند از:تواصي به حق و تواصي به صبر. با توجه به اينکه «الصالحات» دراين سوره جمعي است که با «ال» ذکرشده است، دلالت بر استغراق و عموميت مي نمايد. يعني شامل همه ي اعمال صالح مي گردد. ذکر دومصداق از مصاديق اعمال صالح پس از آن در اصطلاح ادبي ذکرخاص پس از عام است که هنگامي به کارمي رود که گوينده اهتمام و عنايت ويژه اي به موارد خاص داشته باشد. (طباطبايي، 1374ش، ج 20، ص 610)

در آيه ي 82 از سوره ي بقره مي فرمايد:«والذين ءامنوا و عملوا الصالحات أولئک أصحاب الجنه هم فيها خالدون». در آيه 83 به برخي از مصاديق اعمال صالح مي پردازد که عبارتند از:عبادت خدا،احسان به والدين،خويشان، يتيمان و مسکينان، به نيکي با مردمان سخن گفتن،اقامه ي نماز و پرداخت زکات. از آيه «وأنفقوا من مّا رزقناکم من قبل أن يأتي أحدکم الموت فيقول رب لولا آخّرتني إلي أجلٍ قريب فأصدق و أکن من الصالحين». (المنافقون، 10) استفاده مي شود که صدقه دادن از مصاديق اعمال صالح و يکي از نشانه هاي انسان صالح است.

درآيات متعددي نظيرآيه 7 سوره عنکبوت و 15 سوره احقاف، احسان به والدين از مصاديق عمل صالح ذکر گرديده است. نيز درآيه 57 سوره نساء،اداء امانت و اطاعت از پيامبرخدا واولي الامر از مصايق عمل صالح به شمار آمده است. مودّت اهل بيت پيامبراکرم (ص) نيز از ديگر مصاديق بارزعمل صالح است که از آيه 23 سوره شوري استفاده مي شود.

رابطه ي عمل صالح با ايمان



بيش از پنجاه بار در قرآن کريم عبارت «الذين ءامنوا و عملواالصالحات» تکرار شده است. با توجه به آنچه از مفهوم عمل صالح بيان شد،ارتباط بسيار نزديک آن با ايمان روشن مي شود. اگر عمل صالح، عمل به دستوراتي است که درمتن دين به آنها فرمان داده شده است،صدور چنين عملي از کسي ممکن نيست مگرآنکه همراه با ايمان و اعتقاد به حقانيت آن دين باشد.

اما بايد دانست بين ايمان و عمل صالح رابطه اي متقابل برقرار است. يعني اگرچه ايمان منشأ عمل صالح است،لکن عمل صالح نيزموجب تقويت ايمان و بالا رفتن درجه ي آن مي گردد. چنانکه عکس آن نيزصادق است. يعني عمل غيرصالح از درجه ي ايمان مي کاهد به گونه اي که ممکن است ايمان را از انسان سلب نمايد. چنانکه فرمود: ثم کان عاقبه الذين أساؤا السّؤاي أن کذّبوا بآيات الله و کانوا بها يستهزءون»؛(الروم، 10) يعني:فرجام کساني که بدي کردند آن شد که آيات خدا را تکذيب نمودند و آنها را مسخره کردند.

همچنين فرمود: «إنّما المؤمنون الذين ءامنوا بالله و رسوله ثم لم يرتابوا و جاهدوا بأموالهم و أنفسهم في سبيل الله أولئک هم الصادقون»؛(الحجرات، 15) درحقيقت مؤمنان کساني اند که به خدا و پيامبر او گرويده و پس از آن دچار شک و ترديد نگرديده اند و با مال و جان خود در راه خدا جهاد کرده اند. ايشانند که راست کردارند. براساس اين آيه مؤمن به کسي اطلاق مي گردد که با جان و مال در راه خدا جهاد کند. يعني جهاد با جان و مال که از بارزترين مصاديق اعمال صالح است از لوازم قطعي ايمان شمرده شده است.

آيه ي ديگري که به خوبي نقش عمل صالح را در ايمان معرفي مي نمايد عبارت است از: «إنّما المؤمنون الذين إذا ذکر الله و جلت قلوبهم و إذا تليت عليهم ءاياته زادتهم أيماناً و علي ربهم يتوکلون»؛ (انفال، 2) مؤمنان حقيقي کساني اند که چون خدا ياد شود دل هايشان بترسد و چون آيات او برآنان خوانده شود برايمانشان بيافزايد و بر پروردگارخود توکل مي کنند. ازاين آيه شريفه به روشني فهميده مي شود که مؤمن راستين تنها در عرصه ي عمل است که شناخته مي شود و بدون تأثير نمايان ايمان در رفتار و سلوک عملي، ايمان راستين وي محل ترديد است. البته اين بدان معني نيست که عمل صالح جزء حقيقت ايمان باشد لکن از لوازم لاينفک ايمان محسوب مي شود.

با سلام :Gol:

ممنونم از شما استاد بزرگوار به خاطر پاسخ گویی جامع و عالیتون:Gol:

اجرکم عندالله:Gol:

شهید مطهری در ادامه مباحث ارکان سعادت بشر در کتاب اندرزها وحکمتها می فرمایند:

ركن دوم ، عمل صحيح و شايسته است . ممكن است مردمی ايمان داشته باشند
اما عمل صحيح نداشته باشند . ابتدا تصور اين مطلب مشكل به نظر می‏رسد كه‏
چگونه ممكن است كه ايمان باشد و تجليات وی كه عمل صالح است نبوده باشد
. اما نبايد تعجب كرد ، زيرا گاهی مردمی ايمان به مبادی عاليه دارند ،
به خدا و پيغمبران و كتب آسمانی و اولياء دين اعتقاد و ايمان دارند ولی‏
در اثر بعضی انحرافات و اشتباهات گمان می‏كنند كه تنها ايمان داشتن كافی‏
است و عمل اهميت چندانی ندارد ، و يا ممكن است مردمی عمل بكنند و
عملشان متكی به ايمان و عقيده باشد ولی در تشخيص عمل اشتباه كرده باشند
، يعنی يك سلسله اعمال را به حكم ايمان و عقيده خود انجام بدهند كه هيچ‏
اثر و فايده‏ای بر آن اعمال مترتب نگردد . چه بسيار ديده می‏شود كه مردمی‏
از روی عقيده و ايمان زحمتها می‏كشند و تلاشها می‏كنند اما بيهوده ، كوچك‏
ترين اثر نيكی بر اعمال اينها مترتب نيست .

نظر شما دوستان گرامی در رابطه با این قسمت از صحبتهای استاد چیه؟

لطف کنید وبا مطالب خوبتون تاپیک را پر بار کنید.