شهادت "فاطمه زهرا" سندی در "حقانیت" شیعه

سلام
اساس اختلاف شیعه و سنی در موضوع امامت است .
شیعه معتقد به امام منصوص و اهل سنت معتقد به خلیفه مورد توافق هستند .
شیعه به لحاظ برهان عقلی از این جهت امامت را منصوص می داند که این مقام مقامی بس خطیر است و جز خدای متعال کسی نمی تواند فرد شایسته آنرا معرفی نماید .
اما در توافق عمومی بر حاکمیت افراد هیچ ضمانت عقلی وجود ندارد چه بسا فرد انتخاب شده فرد ناشایستی باشد و دست به جرم و جنایت بزند که هیچ سازگاری با مقام خلافت رسول الله ص ندارد .
تاریخ نشان می دهد این حقیقت تلخ در صدر اسلام واقع شده است . نه تنها بعد توافق بلکه در جریان تحقق توافق .
همه می دانند که علی ع بر اساس حق الهی خود با جریان سقیفه مخالفت کرد و از بیعت خودداری نمود چه اینکه او امام منصوب الهی بود و نمی توانست با عده ای ریاست طلب ناشایست بیعت کند .
ریاست طلبی این گروه ناشایست به جایی رسید که تصمیم به شکستن این بن بست گرفتند . خشن ترین آنها ( که جز خشونت ویژگی دیگری هم نداشته است ) به همراه تعداد کثیری از همراهانش به در خانه فاطمه ریختند و تهدید به آتش زدن خانه کردند . هیزم آوردند و در خانه را آتش زدند و فاطمه را در پشت در مجروح کردند بلکه به این امر هم اکتفا ننمودند بلکه در هنگام بردن ابو تراب برای بیعت جبری ، با مشاهده مقاومت فاطمه سلام الله علیها لگد بر شکم باردارش کوبیدند و او را مجروح و فرزندش را کشتند .
اسناد و مدارک اهل سنت در اثبات این جنایتها کافی است .
آنها که چنین جنایتکارانی را پیشوای خود در دین گرفته اند به خود نمی آیند ؟
چگونه ممکن است قاتل ظالم دختر رسول الله ص و فرزند در شکمش خلیفه او باشد ؟
آیا فاطمه با آنها جنگید ؟
آیا شمشیر زد ؟
آیا علی ع با زنانی که نسبتی گسستنی با رسول الله داشتند و به جنگ با او برخاستند چنین رفتار نمود ؟
چرا اندیشه نمی کنید ؟
به کدام بها آخرت خود را تباه می سازید ؟
به بهای تعصب ؟
یا به بهای پیروی از آباء و اجداد ؟

موفق در صواب