فَبَشِّرْ عِبَادِ(*)الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ

تب‌های اولیه

4 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
فَبَشِّرْ عِبَادِ(*)الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ

[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]یستمعون القول فیتبعون احسنه...[/]

[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif] خیلی وقت است که سر ما را کلاه گذاشته اند. آیه ای از آیات قرآن را به اشتباه ترجمه کرده اند و به اسم دگر اندیشی دینی به خوردمان داده اند.
[/][=tahoma, arial, helvetica, sans-serif] خداوند آن چه را که شایسته ی آنان است بدیشان بخوراند.[/]

[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif] آیه از این قرار است:[/]

[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif] فَبَشِّرْ عِبَادِ(*)الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ‏
(الزمر17و18)
[/]

[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif] آنان آیه را این گونه ترجمه می کنند:
بندگانی را بشارت ده که همه سخنان را می شنوند و بهترین آن را انتخاب می کنند.
در صورتی که این ترجمه غلط است و این اشتباه خیانتی بزرگ است به قرآن.[/]

[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif] کسی که کوچک ترین آشنایی با عربی داشته باشد می داند که "القول" اسمی است معرفه
یعنی اشاره به یک سخن خاص دارد نه هر سخنی.
البته اگر الف و
لام ابتدایی نمی بود و فقط می خواندیم "قول" این ترجمه تاحدودی درست می بود. اما این گونه نیست.[/]

[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif] و اما ترجمه ی درست:
پس بندگان را بشارت ده! (*) همان کسانى که آن سخن خاص را مى‏شنوند و از آن به بهترین وجه پیروى مى‏کنند. [/]

[=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]راستی آن سخن خاص چیست؟ [/]

سلام

آیه کامل این است

[=Arial Black] وَالَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَى فَبَشِّرْ عِبَادِ(الزمر/17)

و کساني که از عبادت طاغوت پرهيز کردند و به سوي خداوند بازگشتند، بشارت از آن آنهاست؛ پس بندگان مرا بشارت ده!

[=Arial Black] الَّذِينَ يسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولَئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُولَئِكَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ(الزمر/18)
همان کساني که سخنان را مي‌شنوند و از نيکوترين آنها پيروي مي‌کنند؛ آنان کساني هستند که خدا هدايتشان کرده، و آنها خردمندانند.:Gol:

با سلام و عرض ادب خدمت دوستان خوبم
در تفسیر نمونه آیت الله مکارم شیرازی میفرمایند:

در اينكه منظور از" قول" در جمله" يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ" (سخنان را مى‏شنوند) چيست مفسران تفسيرهاى گوناگونى دارند:
بعضى آن را به" قرآن" تفسير كرده‏اند، و آنچه در آن از طاعات و مباحات است، و پيروى از احسن را به معنى پيروى از طاعات مى‏دانند.

بعضى ديگر آن را به مطلق اوامر الهى تفسير كرده‏اند خواه در قرآن باشد يا غير قرآن.
ولى هيچگونه دليلى بر اين تفسيرهاى محدود در دست نيست، بلكه ظاهر آيه هر گونه قول و سخن را شامل مى‏شود، بندگان با ايمان خداوند از ميان تمام سخنان آن را برمى‏گزينند كه" احسن" است، و از آن تبعيت مى‏كنند، و در عمل خويش به كار مى‏بندند.

جالب اينكه قرآن در آيه فوق صاحبان" هدايت الهى" را منحصر در اين قوم شمرده، همانگونه كه خردمندان را منحصر به اين گروه دانسته است، اشاره به اينكه اين گروه مشمول هدايت ظاهر و باطنند، هدايت ظاهر از طريق عقل و خرد، و هدايت باطن از طريق نور الهى و امداد غيبى، و اين دو افتخار بزرگ بر اين حقيقت‏جويان آزادانديش است.

تفسير نمونه، ج‏19، ص: 413

و علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می فرماید:
و مراد از"قول" به شهادت اينكه دنبالش مساله" اتباع" آمده، آن قولى است كه ارتباط و مساسى با عمل داشته باشد، پس بهترين قول آن قولى است كه آدمى را بهتر به حق برساند، و براى انسان خيرخواهانه‏تر باشد. و انسان فطرتا اين طور است كه حسن و جمال را دوست مى‏دارد و به سويش مجذوب مى‏شود، و معلوم است كه هر چه آن حسن بيشتر باشد اين جذبه شديدتر است.

و اگر زشت و زيبا، هر دو را ببيند، به سوى زيبا متمايل مى‏شود، و اگر زيبا و زيباتر را ببيند به سوى زيباتر مى‏گرايد. و اما اگر به سوى زيباتر نرود، و باز به همان زيبا سرگرم شود معلوم مى‏شود كه سرگرمى‏اش به زيبا به خاطر زيبايى آن نبوده، چون اگر براى زيبايى آن بود با بيشتر شدن زيبايى، بايد بيشتر مجذوب شود، و زيبا را رها كرده به طرف زيباتر متمايل شود.

پس اينكه آيه شريفه بندگان خدا را توصيف فرموده به اينكه" پيرو بهترين قولند" معنايش اين است كه مطبوع و مفطور بر طلب حقند و به فطرت خود رشد و رسيدن به واقع را طالبند. پس هر جا امرشان دائر شود بين حق و باطل، بين رشد و گمراهى، البته حق و رشد را متابعت مى‏كنند و باطل و گمراهى را رها مى‏نمايند. و هر جا امرشان داير شود بين" حق" و" احق"- حق‏تر- و رشد و رشد بيشتر،البته حق‏تر و رشد بيشتر را انتخاب مى‏كنند.

پس حق و رشد، مطلوب بندگان خداست، و به همين جهت هر چه بشنوند به آن گوش مى‏دهند و اين طور نيست كه متابعت هواى نفس كنند و هر سخنى را به صرف شنيدن بدون تفكر و تدبر رد كنند.

ترجمه الميزان، ج‏17، ص: 380

موضوع قفل شده است