18 اسفند سالروز شهادت اسد آبادی

[="DarkGreen"]سيد جمال سال 1217 شمسي، در اسدآباد همدان در خانواده‌اي روحاني چشم به جهان گشود. او بعد از فراگيري مقدمات براي ادامه تحصيل به شهرستان قزوين و سپس به تهران عزيمت كرد و سال 1228 عازم نجف و از محضر 2 مرجع تقليد بزرگ زمان شيخ مرتضي انصاري در فقه و اصول و ملاحسين قلي درجزيني همداني در اخلاق و عرفان بهره‌هاي علمي و معنوي فراوان برد.

سال 1232 بنا به دستور شيخ انصاري، عازم هندوستان شد و در آنجا ضمن آشنايي با علوم جديد، كوشش كرد تا مردم و به ويژه مسلمانان را عليه استعمار انگليس بسيج كند و به مبارزه وا دارد، اما به دليل سلطه همه جانبه انگليس‌ها پس از يك سال و نيم اقامت در آن ديار، مجبور به ترك آنجا شد و به ممالك عثماني رفت و چون با حسادت علماي درباري آنجا مواجه شد، ناگزير به مصر عزيمت كرد.

در مصر توانست يك نهضت فكري ضد استعمار و ضد انگليس را پايه‌گذاري كند و تشكيلاتي به نام انجمن مخفي به وجود آورد، اما بر اثر فشار انگلستان مجبور به ترك مصر شد.

سيد جمال پس از ترك مصر، مدتي در هندوستان ماند و آنگاه روانه اروپا شد.

در پاريس با همكاري محمد عبده دست به انتشار روزنامه «عروة الوثقي» زد و به پاسخگويي به ارنست رنان كه مقالاتي عليه اسلام در يكي از روزنامه‌هاي پاريس مي‌نوشت، پرداخت.

سيد به دعوت ناصرالدين شاه به ايران آمد و گمان مي‌كرد كه مي‌تواند با نزديكي به شاه، انديشه‌هاي اصلاح‌طلبانه خود را به اجرا بگذارد، اما چون ماهيت و طبع شاهانه با هيچ اصلاحي موافق نبود و سيد نيز آشكارا شاه را عامل بدبختي‌هاي مردم ايران معرفي مي‌كرد، از ايران اخراج شد.

سيد در اواخر عمر در تركيه زندگي مي‌كرد، و غيرمستقيم تحت نظر سلطان عبدالحميد، امپراتور عثماني قرار داشت. وقتي خبر قتل ناصرالدين شاه توسط ميرزا رضا كرماني به اسلامبول رسيد، به دستور امپراتور عثماني، از بيشتر ايرانيان درباره ارتباط سيدجمال و ميرزا رضا تحقيق به عمل آمد و سرانجام پليس عثماني طي گزارشي نوشت: «سيد جمال‌الدين ايراني است و ميرزا رضا به تحريك او مرتكب قتل شاه شده است.»

سلطان عثماني از سيد جمال به هراس افتاد و دستور قتل او را داد و سرانجام در 19 اسفند 1275 برابر با 9 مارس 1897، او را مسموم ساختند و جنازه‌اش را در قبرستان مشايخ اسلامبول به خاك سپردند.

در سال 1324 فيض محمدخان، سفير وقت دولت افغانستان در آنكارا موافقت دولت تركيه را براي نبش قبر سيد گرفت و بقاياي جسد سيد را با تابوتي به كابل انتقال داد.[/]
منبع: جام جم

[="Blue"]صداي سيدجمال را گم كرده‌ايم آنگاه كه فرياد مي‌زد زندگي در نكبت، حق مسلمين و انسان مسلمان نيست
سيد جمالي كه نداريمش
[="DarkGreen"]روزها مي‌گذرد و حادثه مي‌آيد و هنوز سيدجمال‌ها را كم داريم.هنوز فكر ما از چهار سوي خانه‌هايمان بيرون نرفته است و هنوز اسير محله خودمان، شهر خودمان، نهايتا در ناپرهيزي شديد استان محل سكونت يا كارمان و باز نهايتا كشور خودمان هستيم.
[/]

مرزها حصاري شده‌اند براي اين كه از ياد ببريم امت اسلامي مملو است از دردها و رنج‌هايي كه هيچ گاه به اندازه امروز زياد نبوده است.
مسير امثال سيد جمال‌الدين اسدآبادي رها شده است و ديگر نمي‌خواهيم جهاني بينديشيم براي آن كه درد نان امانمان را بريده است، نان يا طمع، حال موضوعي ديگر است درخور اختلاف! ديگر چقدر نياز به برادركشي‌ها در عراق داريم تا بيدار شويم، ديگر چند فلسطيني بايد زير بلدوزرها له شوند تا از خواب گران برخيزيم، ديگر به كدام زن افغان بايد سرباز اجنبي دست‌اندازي كند تا مسلمين غيرتشان را بازيابي كنند؟

ديگر كجاي عالم بايد انساني فرياد بزند كه الغوث و باز هم سكوت سنگين و نفسگير همراهش شود تا دريابيم كه وقت بيداري است؟ يادمان رفته است با آمدن خورشيد نمازمان قضا بدهكار و جامانده از لشگري هستيم كه سربازي‌اش آرزو و طلب مقدسمان است. اين روزها صداي سيدجمال را گم كرده‌ايم آن گاه كه فرياد مي‌زد زندگي در نكبت، حق مسلمين و انسان مسلمان نيست و امروز فلسطين همچنان غرق در خون است و ممالك اسلامي زير چكمه‌هاي حراميان بيگانه تحت اشغال و امروز زمين و روح را با هم به تصرف و استثمار دشمن بخشيده‌اند برخي از حاكمان متحجر و سياه‌انديش كشورهاي عربي. بيداري اسلامي را خاك گرفته است و حتي مايي كه قرار بود صادر كنيم اين انقلاب با شكوه را خود را لابلاي مشكلات و بعضا فتنه‌جويي‌هاي داخلي مغروق كرده‌ايم و غافل شده‌ايم. يادمان رفته است كه هنوز كساني از جاي جاي اين كره خاكي چشم به دستان و نيات مردانه سيدجمال‌هاي قرن نشسته‌اند و... تا ظلم هست مبارزه هست و تا مبارزه هست ما... هستيم؟
[="Red"]وبلاگ بحران[/][/]
منبع