دموكراسي اسلامي يا اسلام دموكراسي، كدام محتوي كدام قالب؟

با سلام
از دموکراسی برداشتهای متفاوت گردیده است که به برخی اشاره می‌گردد:
1- دموکراسی به معنی حضور مردم در صحنه و پشتوانه مردمی در راستای اجرای حکومت اسلامی و شکوفا سازی حکومت و ولایت اسلامی و بفعلیت رساندن آن توسط آرا عمومی.
2-دموکراسی به معنی تقسیم قدرت بین واجدین صلاحیت و شایستگی.
3- دموکراسی به معنی حکومت و حاکمیت بر اساس خواست اکثریت مردم (دموکراسی غربی).
دو مورد اول از دیدگاه اسلام پذیرفته شده است اما مورد اخیر با معارف دینی اسلام در تنش و ... است.
زیرا اندیشه‌های بشری بخاطر محدودیت علمی و تأثیر پذیری از عوامل محیطی فاقد شایستگی لازم برای درک نیازمندی‌ها واقعی خویش می‌باشد.
و معمولاً خواست بشر بخاطر همان نارساییها هماهنگ با نیازهای واقعی خویش نمی‌باشد.

برای اطلاع بیشتر به کتابهای ذیل مراجعه کنید:
1. سلسله مباحث اسلام، سیاست و حکومت ـ استاد مصباح.
2. پرسشها و پاسخها ـ استاد مصباح.

من كه اساسا با دموكراسي مخالفم و معتقدم نظام دموكراتيك نميتونه نتيجه خوبي را در بر داشته باشه به وي‍‍ژه خيلي هم نمي تونه اسلامي باشه فقط مسكني است تا ظهور امام عصر (عج). انشاءا...

همانگونه برخی دوستان اشاره کردند دموكراسي به معناي مشاركت مردم در چارچوب نظام و مقررات و ضوابط اسلامي و به معني رضايت و مقبوليت مردم و مشاركت آنها جهت عينيت يافتن حكومت مورد قبول حکومت اسلامی و علوی است. ولي اگر به معناي مشروعيت بخش به حكومت الهي و علوي باشد در حكومت اسلامی و علوي جايگاهي ندارد.

در حقیقت شكل صحيح مشاركت مردم در حكومت ديني همان همياري و رضايت و مقبوليت آنها و تلاش در جهت برقراري و تداوم و سامان حكومت دينی است.

همان مدلی که به همت رهبر کبیر انقلاب اسلامی امام خمینی (ره)، بعد از فروپاشی نظام شاهنشاهی در کشور عزیزمان ایران جایگزین گردید، البته ناگفته نماند برخی از جایگاه های تعریف شده در این نظام به اقتضای شرایط غیبت است و در زمان حضور و ظهور امام این اقتضاءات برداشته می شود.

موفق باشید ...:Gol:

با سلام

مباني حكومت اسلام كه مشخص ومبين است و در ان شك و شبهه اي نيست

حكومت ازان خدا و خداونمد تنفيض كننده ان به پيامبر و امام و......
اين قالب و محتواي حكومت اسلامي است

ولي در عصر غيبت چاره اي جز قبول يكي از قالب هاي حكومتي براي نشان دادن اراده سياسي مردم در حكومت و ايفا نقش مردم انتخاب حاكمان اسلامي نداريم

و صد البته كه قالب دموكراسي فقط و فقط براي بيان قالب حكومت است وبس البته اين قالب براي حكومت اسلامي شيعي قالب است
ولي در حكومت هاي غير اسلامي و غربي ؛ مشروعيت حكومت هم بسته به دموكراسي است و حكومت ها مشروعيت حكومت هاي خود را از خواست مردم مي گيرند

و البته محتوايي كه مديريت اين قالب را در دست دارد محتواي غربي است يعني اموزه هاي عقل بشري است و نه وحي الهي
و اين يعني اومانيسم

حال سوال اصلي شما:

اين كشورهايي كه نام برديد اكر خواهان حكومت اسلامي با قالب دموكراسي و محتواي اسلامي باشند به راحتي مي توانند
يكي از قالب ها را انتخاب كنند براي نشان دادند اراده سياسي مردم در حكومت و از محتواي اسلامي استفاده كنند كه البته براي اين امر هم بايد ساز و كار ان را مشخص كنند

ولي اگر مردم خواهان حكومت اسلامي نباشند ويا خواهان حكومت اسلامي باشند ولي در محتواي ان دقت نداشته و مقاومت در خواسته هاي اسلامي حكومت نكنند

و انقلاب ها به دست نااهلان و نامحرمان بيفتد
ممكن است حكومت ها محتواي خود را هم از دست دهند و در بستر زمان همان قالب هاي غربي را به خود بگيرند و همچنين محتواي ان را

پس همه چيز بسته به خواست و اراده مردم است و البته اگاهي سياسي اسلامي انها

سوال مشابه آیا به فرض می شود با وجود عدم موافقت مردم حکومت اسلامی تشکیل داد؟
آیا رای مردم در رد یا پذیرفتن اسلام موثر است؟

به نظر ميرسد دوموکراسي تبيين شده نحوه حکومت در جهانبيني عقل گرايي باشد. همانگونه که اهم مباحث انساني (دست کم در جوامع ما) همواره درگير اصالت دادن به يکي از دو جنبه عقل و دين ميباشد، از ثمرات جهانبيني خردگرا در نحوه حکومت دوموکراسي ميباشد. به همان نسبت که ايرادات مشخصي به جهانبيني عقل​گرايي وارد ميشود همانها نيز در کليت خود به دوموکراسي وارد است. نقص نسبي و مطلق علم تجربي (نتيجه عقلگرايي صرف) عمده​ترين اين ايرادات است.
ميتوان گفت دوموکراسي شيوه​ حکومتي خواهد بود که همواره دچار نقايص و کمبودها خواهد بود . لکن چون هم​اکنون شيوه بهتري از آن ايجاد نشده است، به عنوان بهترين انتخاب مدنظر قرار ميگيرد. شايان ذکر است که ويژگي خودپالايي و رفع نقايص جز ساختار دوموکراسي خواهد بود.

به نظر ميرسد دوموکراسي تبيين شده نحوه حکومت در جهانبيني عقل گرايي باشد. همانگونه که اهم مباحث انساني (دست کم در جوامع ما) همواره درگير اصالت دادن به يکي از دو جنبه عقل و دين ميباشد، از ثمرات جهانبيني خردگرا در نحوه حکومت دوموکراسي ميباشد. به همان نسبت که ايرادات مشخصي به جهانبيني عقل​گرايي وارد ميشود همانها نيز در کليت خود به دوموکراسي وارد است. نقص نسبي و مطلق علم تجربي (نتيجه عقلگرايي صرف) عمده​ترين اين ايرادات است.
ميتوان گفت دوموکراسي شيوه​ حکومتي خواهد بود که همواره دچار نقايص و کمبودها خواهد بود . لکن چون هم​اکنون شيوه بهتري از آن ايجاد نشده است، به عنوان بهترين انتخاب مدنظر قرار ميگيرد. شايان ذکر است که ويژگي خودپالايي و رفع نقايص جز ساختار دوموکراسي خواهد بود.

موفق در پناه حق ...:Gol:

با سلام:welcome:
من مطالب دوستان رو در این صفحه مطاله کردم و مایلم که برای تکمیل بحث در باره دموکراسی یک جمع بندی مختصر از مشکلات منطقی و عملی نظام دموکراتیک ارائه بدم.

مشکلات نظام دموکراتیک "ارزشی و روشی"

اولا: واژه دموکراسی تعریف جامع و مانعی ندارد و هر مکتبی از این واژه تعریف موافق با خود را ارائه کرده است.ولی در یک جمع بندی کلی دموکراسی را سه دسته کرده اند:
1-به مثابه "ارزش"
2-به مثابه "روش"
3- "شکل و فرم حکومت"
در رویکرد اول و دوم برای دموکراسی مبانی و ذاتیاتی تعریف می شود ، که دموکراسی ناگزیر از آن است ، مانند: مدرنیته ، امانیسم، فرد گرایی و نسبی گرایی.
در رویکرد سوم دموکراسی تنها شکل حکومت بوده و قابل جمع با هر نوع ایدوئولوژی می باشد.

دوم:
از نگاه تاریخی دموکراسی از نوع اول و دوم همواره در جوامعی شکل گرفته که در آن نوعی شکاکیت و سوفسطایی گری رایج بوده ، که یکی زمان قبل از سقراط و دیگری بعد از رونسانس است ، چرا که با ظهور شکاکیت و نیافتن معیار واحد برای کشف حقیقت و نسبی و موقت شدن حقایق ثابت عینی، رای اکثریت مردم می تواند راهگشا باشد.
از اینرو سقراط ، افلاطون و ارسطو به شدت با نظام دموکراسی مخالفت کرده و افلاطون آنرا مظهر و سنبل حکومت جاهلان در جهان می داند.

سوم:
معیار وحدت در جامعه دموکراتیک چیست؟
یک حکومت احتیاج دارد که مردم خود را در زیر یک پرچم واحد متحد سازد ، حال اگر ما حقیقت را نسبی ، فردی و بدون ثبات ابدی بدانیم ، عامل یکپارچگی و نظام سیاسی در جامعه دموکراتیک چه خواهد بود؟

چهارم:
آیا حکومت مردم بر مردم به معنای واقعی آن ممکن است؟!
و یا مانیز باید چون جان استوارت میل به این مطلب اعتراف کنیم که : مردمی که قدرت را اعمال می کنند همان مردمی نیستند که قدرت بر آنها اعمال میشود.
ویا مانند رنه گنون ( اندیشمند فرانسوی) حکومت مردم بر مردم را امری محال بدانیم(بحران دنیای تجدد / ترجمه ضیاءالدین دهشیری /ص113)
دموکراسی نماینده توهمی بیش نیست، هیچگاه انتخاب شدگان نماینده واقعی رأی دهندگان نیستند.

پنجم:
از نظر حقوقی رأی دهنده صاحب چه اختیاری است که بخواهد آنرا منتقل کند؟ آیا حق انتحاب مردم از رای عمومی است ( که دور پیش می آید ) یا از یک نظام پذیرفته شده پیشین( که البته خلاف فرض است)؟!
علاوه بر آن نمایندگان از سوی اقلیت انتخاب شده اند، چرا که عملا همه نمی توانند در انتخابات شرکت کنند و عملا همه انتخاب کننده ها نیز به یک فرد رأی نمی دهند و نیز فرد منتخب به فرض وکالت وکیل موکلان خود است نه همه مردم.
اگر گفته شود اینها به واسطه قانونی است که همه مردم آنرا پذیرفته اند ، سخن را روی قانون می بریم و میگوییم : آیا حجیت خود قانون هم بر مبنایی دموکراتیک است ؟ که در این صورت باز همان اشکالات خواهد بود.

ششم:
آیا حکومت بر اساس دموکراسی خالص وجود دارد؟
به عبارت دیگر اگر گفته شد که دموکراسی ارزش یا روش است و در خود مفاهیم ذاتی دارد، خود به تنهایی می تواند عهده دار حکومت بر جامعه باشد؟ در حالی که در هیچ جای جهان حکومت دموکراتیک محض وجود ندارد و این حکومت دموکراتیک مضاف به یکی از ایدوءولوژی هاست که حاکم است و این همان معنای سوم ( یعنی " فرم و شکل حکومت") از دموکراسی است.

هفتم:
اگر ذات دموکراسی نسبی گرایی و شکاکیت است،آنوقت کسی که می خواهد انتخاب شود:
اولا: باید به هیچ وجه به عقاید و آراء خود تصریح نکندو الا رای کمتری خواهد داشت.
ثانیا: باید با دو رویی آنچنان عام و شامل سخن بگوید که طیف بیشتری از مردم را جذب خود کند.
لذا چنین حکومتی به طور طبیعی به جای مصالح واقعی و تامین نیازهای واقعی مردم ،براقناع مزورانه و تملق گویی تکیه خواهد داشت.
افلاطون میگوید:
دموکراسی شهوات مردم را بر آورده می کند و رهبران ذوق و امیال عامه پسند را ملاک سیاست قرار می دهند.

دوستان عزیز
مطالب یاد شده اجمال و خلاصه بخشی از کتاب " مردم سالاری دینی و نظریه ولایت فقیه " ، نوشته " حضرت آیت الله مصباح یزدی"، چاپ موسسه امام خمینی است.:Gol:

موفق و پیروز باشید.:moj:

[=Arial Narrow]با سلام:Bye:
من مطالب دوستان رو در این صفحه مطاله کردم و مایلم که برای تکمیل بحث در باره دموکراسی یک جمع بندی مختصر از مشکلات منطقی و عملی نظام دموکراتیک ارائه بدم.

مشکلات نظام دموکراتیک "ارزشی و روشی"

اولا: واژه دموکراسی تعریف جامع و مانعی ندارد و هر مکتبی از این واژه تعریف موافق با خود را ارائه کرده است.ولی در یک جمع بندی کلی دموکراسی را سه دسته کرده اند:
1-به مثابه "ارزش"
2-به مثابه "روش"
3- "شکل و فرم حکومت"
در رویکرد اول و دوم برای دموکراسی مبانی و ذاتیاتی تعریف می شود ، که دموکراسی ناگزیر از آن است ، مانند: مدرنیته ، امانیسم، فرد گرایی و نسبی گرایی.
در رویکرد سوم دموکراسی تنها شکل حکومت بوده و قابل جمع با هر نوع ایدوئولوژی می باشد.

دوم:
از نگاه تاریخی دموکراسی از نوع اول و دوم همواره در جوامعی شکل گرفته که در آن نوعی شکاکیت و سوفسطایی گری رایج بوده ، که یکی زمان قبل از سقراط و دیگری بعد از رونسانس است ، چرا که با ظهور شکاکیت و نیافتن معیار واحد برای کشف حقیقت و نسبی و موقت شدن حقایق ثابت عینی، رای اکثریت مردم می تواند راهگشا باشد.
از اینرو سقراط ، افلاطون و ارسطو به شدت با نظام دموکراسی مخالفت کرده و افلاطون آنرا مظهر و سنبل حکومت جاهلان در جهان می داند.

سوم:
معیار وحدت در جامعه دموکراتیک چیست؟
یک حکومت احتیاج دارد که مردم خود را در زیر یک پرچم واحد متحد سازد ، حال اگر ما حقیقت را نسبی ، فردی و بدون ثبات ابدی بدانیم ، عامل یکپارچگی و نظام سیاسی در جامعه دموکراتیک چه خواهد بود؟

چهارم:
آیا حکومت مردم بر مردم به معنای واقعی آن ممکن است؟!
و یا مانیز باید چون جان استوارت میل به این مطلب اعتراف کنیم که : مردمی که قدرت را اعمال می کنند همان مردمی نیستند که قدرت بر آنها اعمال میشود.
ویا مانند رنه گنون ( اندیشمند فرانسوی) حکومت مردم بر مردم را امری محال بدانیم(بحران دنیای تجدد / ترجمه ضیاءالدین دهشیری /ص113)
دموکراسی نماینده توهمی بیش نیست، هیچگاه انتخاب شدگان نماینده واقعی رأی دهندگان نیستند.

پنجم:
از نظر حقوقی رأی دهنده صاحب چه اختیاری است که بخواهد آنرا منتقل کند؟ آیا حق انتحاب مردم از رای عمومی است ( که دور پیش می آید ) یا از یک نظام پذیرفته شده پیشین( که البته خلاف فرض است)؟!
علاوه بر آن نمایندگان از سوی اقلیت انتخاب شده اند، چرا که عملا همه نمی توانند در انتخابات شرکت کنند و عملا همه انتخاب کننده ها نیز به یک فرد رأی نمی دهند و نیز فرد منتخب به فرض وکالت وکیل موکلان خود است نه همه مردم.
اگر گفته شود اینها به واسطه قانونی است که همه مردم آنرا پذیرفته اند ، سخن را روی قانون می بریم و میگوییم : آیا حجیت خود قانون هم بر مبنایی دموکراتیک است ؟ که در این صورت باز همان اشکالات خواهد بود.

ششم:
آیا حکومت بر اساس دموکراسی خالص وجود دارد؟
به عبارت دیگر اگر گفته شد که دموکراسی ارزش یا روش است و در خود مفاهیم ذاتی دارد، خود به تنهایی می تواند عهده دار حکومت بر جامعه باشد؟ در حالی که در هیچ جای جهان حکومت دموکراتیک محض وجود ندارد و این حکومت دموکراتیک مضاف به یکی از ایدوءولوژی هاست که حاکم است و این همان معنای سوم ( یعنی " فرم و شکل حکومت") از دموکراسی است.

هفتم:
اگر ذات دموکراسی نسبی گرایی و شکاکیت است،آنوقت کسی که می خواهد انتخاب شود:
اولا: باید به هیچ وجه به عقاید و آراء خود تصریح نکندو الا رای کمتری خواهد داشت.
ثانیا: باید با دو رویی آنچنان عام و شامل سخن بگوید که طیف بیشتری از مردم را جذب خود کند.
لذا چنین حکومتی به طور طبیعی به جای مصالح واقعی و تامین نیازهای واقعی مردم ،براقناع مزورانه و تملق گویی تکیه خواهد داشت.
افلاطون میگوید:
دموکراسی شهوات مردم را بر آورده می کند و رهبران ذوق و امیال عامه پسند را ملاک سیاست قرار می دهند.

دوستان عزیز
مطالب یاد شده اجمال و خلاصه بخشی از کتاب " مردم سالاری دینی و نظریه ولایت فقیه " ، نوشته " حضرت آیت الله مصباح یزدی"، چاپ موسسه امام خمینی است.

موفق و پیروز باشید.:moj: