اعمال نیک بدون قصد قربت از عبادات است یا معاملات؟

با عرض سلام و احترام

ابواب مختلف فقهی به بخش های عبادات و معاملات به صورت کلی و طبق دسته بندی که از شهرت بیشتری برخوردار است، تقسیم می شود (البته تقسیم های دیگری همچون ایقاعات و سیاسات هم وجود دارد که از شهرت کمتری برخوردار است).

این تقسیم بر اساس معیار مشروط بودن یا نبودنِ صحت عمل به قصد قربت ایجاد شده است یعنی هر عملی که از نظر شارع مقدس لزوما باید با قصد قربت انجام گیرد تا صحیح باشد، عبادت نامیده شده و به عکس هر عملی که قصد قربت در آن لازم نیست، معامله نام گرفته است.

بنابراین تغییر نام باب ها یا مسائل فقهی یا غیر فقهی بر اساس داشتن یا نداشتن قصد قربت توسط مکلف، وجه روشنی نداشته و درست نیست.

البته هر کسی که در انجام کارهای خیر حتی معامله قصد قربت داشته باشد، ان شاء الله دارای ثواب خواهد بود اما صرف قصد قربت و ثواب داشتن موجب عبادی شدن یک عمل نیست.

در پناه حضرت حق باشید

[="Tahoma"][="Black"]

عرض سلام و احترام و عذرخواهی بابت تأخیر در پاسخ

همان طور که در پست قبلی عرض شد مواردی چون توسل به اهل بیت که مصداق گناهی نیست را می توان با قصد قربت دارای ثواب کرد و وجه عبادیت به آن داد اما اینکه جزء عبادات در مقابل معاملات در علم فقه گردد درست نیست چرا که عبادات در علم فقه به اعمالی گفته می شود که قصد قربت در آن شرط است .

اما با مواردی چون توسل به کفار و منافقان که می تواند مصداق گناه و فساد باشد ، نمی توان با صرف قصد قربت چنین معامله ای کرد.

در پناه حضرت حق باشید[/]