جمع بندی جلب توجه

واگر چه حقیقت ذکر همان توجه قلبی است ولی نمی شود اثر الفاظ را وذکر لفظی را نادیده گرفت،لذا می بینید که در مجامع روایی حضرات معصومین علیهم السلام عنایت به ذکر لفظی داشته اند و دستورالعملهایی را مطرح فرموده اند،
ودر واقع این اذکار مقدمه ای برای انس گرفتن قلب وجان انسان است،تا ذکر قلبی متحقق شود.

حضرت امام خمینی(ره)در کتاب معراج السالکین وصلاة العارفین (ضمیمه یاد نامه استاد مطهری(ره) کتاب اول ص 49)می نویسد:
شیخ عارف کامل ،شاه آبادی (روحی فداه)می فرمود:
باید انسان در وقت ذکر مثل کسی باشد که کلام دهان طفل می گذارد وتلقین او می کند برای اینکه اورا به زبان بیاورد ،همین طور انسان باید ذکر را تلقین قلب کند،ومادامی که انسان با زبان ذکر می گوید ومشغول تعلیم قلب است ،ظاهر به باطن مدد می کند ،همین که زبان طفل قلب،باز شد از باطن به ظاهر مدد می رسد چنانچه تلقین طفل نیز چنین است ،مادامی که انسان کلام دهان او می گذارد واو را مدد می کند ،همین که او آن کلام رابر زبان اجرا کرد نشاطی در دل انسان تولید می شود که خستگی سابق را برطرف می کند پس در اول از معلم به او مدد می شود ودر آخر از او به معلم کمک ومدد می شود

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام

به نظر بنده یک لیوان پر از کثیفی وقتی یک لکه خیلی کوچک و سیاه در اون وارد میشه، اون لیوان چیزی احساس نمیکنه چون کثیفی های بیشتر و بزرگتری در اون لیوان هست. ولی وقتی یک لیوان، پاک و بدون کثیفی باشه و یا با کثیفی کمی باشه... وقتی یک لکه خیلی کوچک و سیاه در اون وارد میشه به سرعت اون لیوان متوجه اون خواهد شد. حالا بستگی به این داره که آیا این لیوان پاک، پس از مطلع شدن از ورود این لکه سیاه درصدد بر میاد که اونو بندازه بیرون یا نه. و یا اینکه بدون تجربه هست و اجازه ورود میده و این لکه های سیاه اینقدر زیاد میشه که اون فرد هم یک روزی مثل اون لیوان پر از کثیفی میشه و دیگه ورود لکه های کوچک رو احساس نمی کنه...

در جواب سوال شما باید بگم که بنده به عنوان یک مرد تحریک میشم. نه اون تحریکی که خیلی ها فکر می کنند! بلکه در قلبم ورود گناه رو احساس می کنم. و همواره در مواجه با این معضلات جامعه در دلم ذکر می گم و یا به زبان میارم... اینجاست که آدم مجبور میشه دائم الذکر بشه... و بعد هم کسانی مثل دوست بالا میگن: داره ریا می کنه!!!

در جامعه امروزِ ما، وقتی داری در خیابون راه می ری اگر از اون لیوان دومی ها باشی. به هیچ عنوان نمی تونی ذکر های دیگه رو بگی... باید همش بصورت مسلسل وار بگی:

استغفرالله ربی و اتوب الیه
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

حالا تو رو می بینن که دائم داری ذکر میگی: یکی میگه: واااااااای امام زمان رو دیدم و اشک توی چشماش جمع میشه... یعنی در واقع از اونوری زخم میزنه... یکی با چشماش می خواد بخورتت چون فکر می کنه تو مسئول جایی هستی و منتظر فرصته تا تو رو تنها گیر بیاره و یک فس بزنتت... و با نگاه های خشمگینش و تنه زدناش و نیشخنداش و پچ پچ کردناش اینو نشون میده و یکی دیگه که اسم خودش رو گذاشته مسلمان (اکثراً از اینایی که به واسطه پارتی کلفت در جاهای دولتی استخدام می شن و رفاه زیاد شکم هاشون رو گنده می کنه و هر روز از اسلام دورتر و دورتر میشن) از روی حسادت همیشه سعی می کنن تا غیر مستقیم جلوی کارت رو بگیره... و یا انگ ریاکاری یا دیوانگی یا افراطی بودن بهت بزنه...

مثل اینکه حتما باید پیرمرد باشی تا کسی به ذکر گفتنت نگاه نکنه!!!

در و دیوار رو نگاه کنی بهتره یا از وقتت در جهت تشکر از خداوند استفاده کنی؟

یا حسین شهید (ع)

من دیدم که اگه بخوایم به بعضی ها بفهمانیم که مثلا من مقید به احکام اسلامی هستم باید مثلا یه کارایی جلوش انجام بدیم تا رفتارش رو با ما عوض کنه تا فکر نکنه ما هم مثل خودش بی دین هستیم
مثلا به یه نفر که ما رو هم مثل خودش میبینه اگه جلو اون بریم وضو بگیریم که بهش بفهمونیم که ما ادم های دینداری هستیم تا رفتارش رو با ما درست کنه ریا میشه؟

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام

اونطور که بنده برداشت کردم یکی از دلایل اصلی ریش گذاشتن و یقه بستن و ... این هست که به دیگران بفهمونی تو کی هستی و عقیدت چیه. که طرف حواسش جمع باشه که جلوی دهنشو بگیره و در حضور شما هر حرفی از دهنش بیرون نیاد... و فکر نکنه با یکی مثل خودش طرفه... اینطوری خود به خود شیاطین از دورت پراکنده میشن و دورتو فرشته ها می گیرن... به قیافه هاشون نگاه نکن طبل تو خالیه... هیچ غلطی نمی تونن بکنن... نمی خواد وضو بگیری... قیافتو تغییر بده... کارتون توشیشان یادته؟ که اون پیرمرد دانا بهش گفت در این مسیری که هستی هرگز با کسی صحبت نکن حتی اگر دیو یا مار یا... باشه... حتی اگر سرت فریاد زدن... اگر در جامعه بهانه دست کسی ندی هیچ کس هیچ غلطی نمی تونه بکنه... حتی ممکنه طرف بیاد صورتشو بیاره نزدیک صورتت و فوش بده یا وانمود کنه می خواد بهت حمله کنه... تو اگر نترسی اون هیچ غلطی نمی تونه بکنه... چون بشدت از مسلمانان واقعی می ترسن... به شرطی که مسلمان واقعی باشی... اگر وزن بدی هات سنگین تر باشه کاملا از قیافه و رفتار و اعمالت می فهمن که از خودشونی حتی اگر لباسهات شکل مسلمانها باشه...

مبادا خود را هم شکل مجوسیان و یهودیان و مسیحیان کنید... هرکه اینچنین کند از محمد (ص) نیست...

یا حسین شهید (ع)

سلام به نظر من یک ادم خوب و معمولی دنبال سرو وضع انچنانی نمیره چون وقت 2 ساعت جلو ایینه وایستادن 2 روز دنبال یه شلوار گذاشتن نداره معمولا ادمهای فرهیخته ی کل دنیا یه سرو وضع معمولی دارن امیدوارم با بعضی چیزا سر گرم نشیم که واقعیت ها رو نبینیم

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام

منظور این نیست که خوش تیپ کنید و یا زنگوله به خودتون اضافه کنید و برید بیرون! منظور این هست که در کمال سادگی مرتب و منظم باشید و خود را شبیه غیر مسلمانها نکنید... چون همین شباهت ضمینه ساز نزدیکی به شیطان خواهد بود. شیطان هیچ وقت نمی گه که فلان کار زشت بزرگ رو انجام بده... نم نم و کم کم پیشنهادهای کوچیک میده میاد جلو تا شما به راحتی درخواستهای بزرگش رو قبول کنید...

اون لباسی که تو خالی باشه هم به هیچ دردی نمی خوره... بنابر این یک مومن کامل باید سعی کنه همه چیش کامل باشه... هم با حیا باشه (با لباس مناسب و با حجاب مناسب) و هم با روحی بزرگ...

مگه اون مومنی که کشاورز هست و از دهات اومده شهر میره جلوی آینه خوش تیپ می کنه؟! نه بلکه ایشون در کمال سادگی سعی می کنه که ظاهر اسلامیش رو حفظ کنه...

شما احتمالا منظورتون اون روحانیونی هست که عصا قورت دادن و مردمی نیستن... من با اونها هیچ کاری ندارم...

هرکس مهربانتر، ساده تر و مردمی تر باشد به محمد (ص) نزدیکتر است

یا حسین شهید (ع)

بر اساس عرف کلی جامعه امروز ما کفش پاشنه بلند که صدا تولید می کنه و استفاده از عطر اگه در حد متعارف باشه به طور عام محرک محسوب نمی شن. اما کفشی که صداش حتی در شلوغی خیابون به گوش می رسه (با پاشنه سفت و بلند اما انتهای باریک) و عطری که اصطلاحاً تند یا جیغ (!) هست (عطرهایی که معمولاً ماهواره ها برای تحریک جنس مخالف تبلیغ می کنن) طبیعتاً مشکل داره.

باز هم تأکید می کنم عرف کلی اهمیت داره. مثلاً در جنوب کشور احتمالاً اغلب آقایون با دیدن پای برهنه خانم ها تحریک نمی شن چون در فرهنگ اونجا و با گرمای منطقه این عدم پوشش متداوله. اما در تهران یا شهرهای مشابه این طور نیست. ...

نکته آخر این که اگه کسی بتونه جانب احتیاط رو نگه داره و باعث تحریک همون درصد کمی از مردان که آستانه تحریکشون خیلی پایینه هم نشه طبیعتاً اجر بزرگی پیش خدا داره.

موفق باشید.:Gol:

پرسش:
صلوات شمار به دست در خیابان ذکر بگویم و دیگران نگاه کنند آیا جلب توجه است؟ ذکر حتما باید بر لب جاری شود فقط در قلب بگوییم کافی نیست؟
پاسخ:
با توجه به اینکه نیت یک امر قلبی است، اگر کسی با صلوات شمار یا تسبیح و یا حتی بدون هیچ وسیله ای در خیابان ذکر بگوید، و نیتش این باشد که دیگران ببینند که او ذکر می گوید، این عمل چون یک فعل ریایی است هیچ ثوابی ندارد، بلکه باعث دوری انسان از حق تعالی می باشد، ولی اگر با صلوات شمار تسبیح و....در مکان عمومی ذکر می گوید و اصلا نیت ریایی ندارد و کاملا برای حق تعالی این عمل را انجام می دهد، اگر چه ناخود آگاه نظر دیگران هم به او جلب شود هیچ اشکالی ندارد و این ذکر گفتن چون خالصا برای حق تعالی است با عث قرب و نزدیکی او به خداوند می شود، پس آنچه که مهم است بحث نیت است
اگر چه حقیقت ذکر همان توجه قلبی است ولی نمی شود اثر الفاظ را و ذکر لفظی را نادیده گرفت، لذا می بینید که در مجامع روایی حضرات معصومین (علیهم السلام) عنایت به ذکر لفظی داشته اند و دستورالعمل هایی را مطرح فرموده اند،
در واقع این اذکار مقدمه ای برای انس گرفتن قلب و جان انسان است،تا ذکر قلبی متحقق شود.

حضرت امام خمینی(ره) می فرماید:
«شیخ عارف کامل، شاه آبادی (روحی فداه) می فرمود:
باید انسان در وقت ذکر مثل کسی باشد که کلام دهان طفل می گذارد و تلقین او می کند برای اینکه اورا به زبان بیاورد، همین طور انسان باید ذکر را تلقین قلب کند، و مادامی که انسان با زبان ذکر می گوید و مشغول تعلیم قلب است، ظاهر به باطن مدد می کند، همین که زبان طفل قلب، باز شد از باطن به ظاهر مدد می رسد چنانچه تلقین طفل نیز چنین است، مادامی که انسان کلام دهان او می گذارد و او را مدد می کند، همین که او آن کلام رابر زبان اجرا کرد نشاطی در دل انسان تولید می شود که خستگی سابق را برطرف می کند پس در اول از معلم به او مدد می شود و در آخر از او به معلم کمک و مدد می شود.»(1)
پی نوشت:
1.امام خمینی، سرالصلاة، ص29،موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.