چرا پیامبر عمر و ابوبکر و عثمان را به خود نزدیک کرد

سلام علیکم
پاسخ به پرسش اول
1- چه زمان پیامبر آنها را به خود نزدیک کرد؟ اصلا آنها کی ایمان آوردند؟ و نزدیک شدن آنها به پیامبر از سوی آنها بوده یا از سوی خود پیامبر.
به گزارش تاریخ اسلام ابوبکر بعد از 50 نفری است که ایمان آوردند اما بعد از بدست آوردن خلافت بدلیل اینکه خیلی ناجور بود که بگویند وی بعد از پنجاه نفر ایمان آورده سعی شد او را جزو نخستین ایمان آورندگان قلم بزنند که البته این کار هواخواهان او مانند آل زبیر و یا دشمنان بنی هاشم بود مانند بنی امیه بود که سعی می کردند به هر بهانه ای خاندان بنی هاشم را از خلافت و استحقاق آن دور نگه دراند. براستی آیا ابوبکر را پیامبر دعوت کرد که به دنبال وی به غار برود یا اینکه خود او جویای پیامبر شد و به دنبال پیامبر رفت و نزدیک بود از ترس کار خراب شود و پیامبر هم لو برود که آن حضرت به وی فرمود غم نخور و ناراحت نباش اتفاقی نمی افتد و خدا با ماست
2- خواستگاری عایشه درخواست ابوبکر بود نه درخواست پیامبر و باید از خود پرسید که چرا این خواستگاری و نامزدی 5 سال طول می کشد و تازه آخر سر دوباره و چند باره ابوبکر درخواست های خود را تکرار می کند تا اینکه پیامبر در سال دوم هجرت او را به خانه خود می برد.و البته بعدها او را طلاق هم داد که با خواهشهای مکرر اقوام و خویشانش و به احترام آنها پیامبر وی را بازگرداند.
3- اگر پیامبر واقعا به اینها علاقه داشت باید با جمله ای که از زبان ابوذر و عمار و علی (ع) و دیگران از صحابه مانند سلمان این علاقه را ابراز می کرد در حالی که از این علاقه پیامبر در زبان این طیفی که گفته شد هیچ خبری نیست و یا باید گفت که اینها ( امام علی و طیف ایشان) دروغ گو بودند و سخن پیامبر را تحریف و یا مخفی می کردند (نعوذبالله) و یا اینکه باید بگوییم که اصلا پیامبر تعریفی از وی (ابوبکر) نکرده بود و آنچه ما می شنویم فقط از زبان نوادگان ابوبکر است که همان فرزندان زبیر باشند که آن هم به نقل از دختر ابوبکر است که عایشه باشد. پس این علاقه پیامبر به ابوبکر چرا در زبان صحابه بزرگی مانند امام علی(ع) و سلمان، ابوذر، مقداد و ... بی پیشتیبان است.
4- و اما اینکه چرا پیامبر آنها را از خود دور نکرد، باید دقت کنید که پیامبر اگر او را به معنی واقعی دور نکرد، او را نزدیک هم نکرد. در کدام حدیث می توانید فضلی از ابوبکر در کلام پیامبر بیابید جز احادیثی که از زبان عایشه است یا از زبان فرزندان زبیر. یا احادیثی که بعدها به آن حضرت نسبت داده شد و بیشتر اثر جریان قصه سرایان و فضیلت بافان بود در تاریخ اسلام و البته محدثان جاعل. اما اینکه پیامبر اینها را دور نکرد، واقعا کار ساده ای نبود. چرا که اینها مهاجر بودند و در جنگها همراه حضرت بودند. گرچه احترام پیامبر را نگه نمی داشتند برای نمونه با این آدرس سری بزنیدhttp://www.askdin.com/showthread.php?t=6500
اما اینکه نباید فراموش کرد که ابوبکر در طول تاریخ با اینکه در صف یاران پیامبر بود اما علی رغم شرکت او در جنگهای صدر اسلام که 27 جنگ بزرگ و چندین نبرد کوچک است چرا هیچ مشرکی را به قتل نرسانده است. معلوم نیست او در جنگهای صدر اسلام چه می کرده است. تماشاچی یا مشاور یا ...
اینکه پیامبر او را طرد نکرد در کلام رسول الله آمده است. آن حضرت فرمودند من دوست ندارم قریش بگوید حال که کار محمد (ص) بالا گرفت و استوار شده یارانش را به قتل می رساند. نمونه این رفتار را در دوران خودمان نیز شاهد بودیم. مثلا آن آقایی که طرد شد، و دیگرانی که از طیف او بودند و یا همین هایی که دسته گل انتخاباتی به آب دادند، چرا به صراحت و علنی محاکمه نمی شوند. چون عواقب این برخورد بسیار است و حتی می تواند مشکل ساز شود. در آن عصر هم این گونه بود. اگر پیامبر آنها را این گونه به قتل می رساند، دنیای اسلام با یک مشکل بزرگ مواجه می شد چرا که دیگران از صحابه نیز که مرتکب گناهانی شده بودند (مانند خالد بن ولید و ...) بر جان خودشان ایمن نمی بودند و دیگر نمی شد به ایمان آوردن ابوسفیان و تصرف مکه امیدوار بود. و البته مجال خوبی برای فعالیت منافقین و مشرکان پدید می آمد که اصلا به صلاح جامعه اسلامی نبود. و بلکه ممکن بود کار از بُن خراب شود. بنده چند پرسش مربوط به حوادث شبیه به این در روزگار خودمان را دارم. چرا در دوران ما اما خمینی دستور اعدام همان مطرود را نداد؟ چرا در بدو حضور جریان مشهور به اصلاح طلبان که خسارات بسیاری به بار آوردند دستور توقیف ایشان صادر نشد و اعدام نشدند؟ عواقب این کار چیزی شبیه به همان جریان خلافت می شد. البته در دراز مدت. و لذا رسول الله چنین دستوری صادر نفرمود. البته نباید فراموش کرد که انبیاء و اوصیا مامور به این نیستند که بر اساس آنچه در قلب افراد است عمل کنند بلکه مامور به ظاهرند و الا هابیل که فهمید برادرش می خواهد او را بکشد او دست به کار می شد و زودتر برادرش را می کشت و یا حضرت موسی باید زنش را به قتل می رساند که علیه جانشینش یوشع شورش نکند. یا حضرت علی قبل از آنکه زبیرو طلحه سر به شورش بردارند آنها را از دم تیغ می گذراند.
انشاء الله ادامه دارد...

[quote=اباالشعیب;174681]1-پیامبر چرا سعی در نزدیک کردن ابوبکر(رض) و عمربن خطاب(رض) و عثمان (رض) به خود را داشت؟ 2-آیا همانطور که شما شیعیان میگویید پیامبر علم غیب نمی دانست؟وخبر از عاقبت امت نداشت؟ 3-چرا رسول الله آن سه را نکشت تا دینش سالم تا قیامت بماند؟(توجه کنید که پیامبر میتوانست مانند جریان خضر ع و موسی ع که فرزند کوچک و معصومی را کشتن که پدرو مادرش مومن بمانند ابوبکر عمر و عثمان را بکشد تا امتش سالم بمانند!!!) 4-چرا نه تنها آنان را نکشت بلکه با دختران آنان ازدواج کرد و دختران خود را به عقد عثمان رض درآورد؟؟؟

برادر ما در اسلام قصاص قبل از جنایت نداریم اگر بگویم علی علیه السلام از کشتن ابن ملجم خوداری کرد با آنکه می دانست وی قاتلش است شاید نپذیرید ولی قضیه ای را بیان می کنم که هم از متواترات تاریخی است و هم نمی توانید نپزیریدچون از قول عمر بن خطاب است دقت بفرمایید:
عمر در روز چهارشنبه پنج روز باقى مانده از ماه ذى الحجه سال 23 هجرى در سن شصت و سه سالگى از دنيا برفت. مدت خلافتش ده سال و شش ماه و هفده روز بود. او را ابو لؤلؤ غلام مُغَيْرَة بن شُعبَه به هنگام نماز صبح به قتل رسانيد. سبب آن بود كه ابو لؤلؤ نزد او آمد و از اينكه هر روز دو درهم مى‏بايست به مغيره بپردازد شكايت كرد. عمر گفت: اين مقدار در حق تو زياد نيست، من شنيده‏ام تو اگر بخواهى آسياب را به باد بچرخانى مى‏توانى.
ابو لؤلؤ گفت: برايت آسيابى به چرخش درآورم كه تا روز قيامت نايستد
عمر گفت: اين برده مرا تهديد به مرگ كرد، اگر مى‏خواستم كسى را تنها به اتهام بكشم، به يقين او را مى‏كشتم. سپس ابو لؤلؤ او را با خنجر بزد. دو ضربه بر تهيگاه او فرود آورد. .(1)
عمر از غیب آگاه نبود ولی از فحوای کلام ابولولو به قصد وی پی برد باز نتوانست وی رابکشد چون بر خلاف دستور صریح اسلام بود که قصاص قبل از جنایت نداریم

به همین دلیل پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم متعرض دشمنان اهل بیتش نشدند وعلی علیه السلام نیز ابن ملجم نکشتند.

(1) تاريخ‏مختصرالدول/ترجمه،متن،ص:139

http://www.askdin.com/showthread.php?t=15844&page=2 با عنوان ZiRz@MiN کمکم کن
http://www.askdin.com/showthread.php?t=11712 عبدالوهاب کمکم کن

بنده از آنان کمک خواستم ولي گويا دوستان بنده را براي کمک کردن لايق ندانستند به هر حال
اگر مايل باشيد در اينجا و اگر مايل باشيد در همان تاپيکها واگر مايل باشيد در تاپيک جداگانهاي شروع به بحث نماييم .
ضمنا اگر جواب تاپيک قبلي قانع کننده نيست باز نمونه هاي ديگري هست که خدمتتان بفرستم
منتظرتان هستم

لطف می کنید سند این مدرک را هم ارائه بفرمایید ؟؟

لطف کنید تمامی صحابه بزرگ از دید تشیع را معرفی کنید تا ما هم آن ها را بشناسیم.

یه سوال ساده یعنی رسول الله می ترسیده ؟؟

فعلا همین در خواست ها رو دارم..
با تشکر

ما نگفتیم عمر علم غیب دارد بلکه گفتیم از لحن ابولولو فهمید که وی قصد جانش را دارد بعنی قبول ندارید که عمر به ابولولو چنین گفته این که از متواترات تاریخی است مراجعه بفرمایید.

خدا می دانست که ابوجهل وابولهب این قدر پیامبر را اذیت می کنند همان دوران کودکی اینان را می کشت !!

شما

ما !!!! شما یک نفر یا اهل تسنن، اگر کسی از علمای اهل تسنن سراغ دارید که چنین ادعایی کرده باشد بفرمایید استفاده بکنیم

مقصودتان را نگرفتم یعنی عمر از عوام جامعه بود

با سلام
پیش از آغاز سخن باید بگویم که بسیاری از پرسشهای شما پیشتر پرسیده شده است و کافی است که با چند وازه در سایت جستجو بفرمایید
یکی از مباحث در این آدرس قابل پیگیری است
http://www.askdin.com/showthread.php?t=12465

با عرض سلام خدمت همه دوستان خصوصا جناب اباالشعیب عزیز :
در پاسخ به سوال اصلی شما بنده فقط به پاسخ عقلی ( بحث عقلی ) می پردازم . و یادآوری میکنم . که پاسخهای روایی از احادیث منقول در صحاح سته توسط دوستان خوبم . کارشناسان محترم ارائه شده است .
با اجازه شما دوست عزیزم از ابتدای بحث این تاپیک تا انتها جملاتی از شما را از لابلای نوشتارتان در 7 پست گلچین نمودم . با مداقه در 7 جمله شما که توسط خط ستاره در نقل قول از شما تفکیک و احصاء نمودم . مشخص میشود که 2 جمله آخر شما خودش پاسخ 5 جمله سوالی شما است که در ابتدای نقل قولتان آورده ام . و نیازی به پاسخ ندارد . شما خودتان پاسخ سوال خودتان را داده اید . فقط این را اضافه میکنم که : اگر رسول الله صل الله علیه و آله و سلم تمام مخالفان و منافقانی که به ظاهر اسلام را پذیرفته بودند . میکشتند . پس تکلیف آزمایش الهی چه میشد . به عبارت دیگر اگر این کار را میکردند . پس قطعا حکومت پس از شهادت پیامبر به دست امیر المومنین علی علیه السلام . یعنی فاروق اعظم و صدیق اکبر حیدر کرار می افتاد و دیگر بقول شما امت گمراه نمی شدند . پس نیازی به آزمایش شدن امت از طرف خداوند نمی بود . و همه به خیر و صلاح می بودند . و به نوعی اختیار از امت سلب میشد . و در آن صورت آزمایش الهی منتفی بود . و در واقع مدینه فاضله ای ایجاد میشد . که طبیعتا دیگر نیازی به خلقت جهنم و نار نبود .. امیدوارم با دقت پاسخ مرا بخوانید . و نتیجه را صادقانه اعلام کنید .

با احترام و تشکر

سلام :
بسیار عالی بود کاوه جان :
برای انبساط خاطر و برای اینکه خستگی شما از تن بدر شود . میگویم که با این اجتهاد بازاری که راه انداخته بودند .
من حقیر هم دارم یواش یواش هوس میکنم اجتهاد کنم . بنظر شما ایرادی که نداره ؟؟؟ ها ؟؟؟ :ok::khaneh:

البته لازم به ذکر است که :
این آیات و بسیاری از آیات قرآن کریم -[ صرف نظر از تفسیر و شان نزول آیات ]- صرفا با توجه به معنی ظاهری آنها به تنهایی بیانگر سنتهای الهی میباشند .
که مطمئنا رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم هم به طریق اولی از آنها تبعیت کرده اند و بر اساس سنتهای الهی رفتار نموده اند .
انشاالله که ایراد گرفتن به پیامبر اعظم در موارد مشابه شبهات جنابعالی کفر محسوب نگردد.

سلام دوست خوبم :
هیچ مومنی در رحمت خداوند متعال شک ندارد . اگر کسی از رحمت و مغفرت و مهربانی خداوند مایوس باشد . مومن نیست . من اصلا فکر نمیکنم که خدای تبارک هدفش از جهنم ونار فقط انتقام از بندگان است .
پاسخهای من مستقیما به سوال اصلی شما بود . نه هدف خداوند از آفرینش جهنم .

بحث من بحث آزمایش الهی است . استدعا دارم نوشته مرا با دقت بخوانید . و بدون عجله بحث عقلی مرا دوباره ملاحظه فرمایید .
ضمنا دوست دارم نظر جنابعالی را راجع به ایاتی که ذکر کرده ام . بدانم .
لطفا در صورت امکان بدقت در معنی ایات ذکر شده تدبر کنید و نظر خود را بیان بفرمایید .

سلام مجدد:

وعـده خـدا بـه مـغـفـرت و اجـر عـظـيـم شـامـل هـمـه كـسـانـى كـه با پيامبر (ص) بودند نمى شود
(وعـد اللّه الذيـن امنوا و عملوا الصالحات منهم مغفره و اجرا عظيما) - ضمير (منهم ) به (الذين معه )برمى گردد. و كلمه (من ) به طورى كه از ظاهر چنين كلامى برمى آيـد تـبعيض را مى رساند، و از اين كلام استفاده مى شود كه مغفرت و اجر عظيم در حدوث و بـقـائش هـم مـشـروط بـه ايـمـان اسـت و هـم مـشـروط اسـت بـه عـمل صالح. پس اگر از كسانى كه با رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) بودند افرادى بوده باشند كه در باطن ايمان نداشته اند، و مانند منافقين ايمانشان زبانى بوده، و تـوانـسـتـه انـد نفاق خود را از ديگران پنهان بدارند، (چون بعضى از منافقين معروف بـه نـفـاق بـودنـد، و بـعـضى از آنها معروف به ايمان )، چنين كسانى مغفرت و اجر عظيم نـدارند، همچنان كه آيه شريفه (و من اهل المدينه مردوا على النفاق لا تعلمهم نحن نعلمهم ) از وجود چنين منافقينى خبر مى دهد.
و نـيز اگر كسانى كه با رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) بودند در آغاز ايمان آوردند، ولى بعدا به شرك و كفر گرائيدند، آنان نيز مغفرت و اجر عظيم ندارند، همچنان كـه آيـه شـريـفه (ان الذين ارتدوا على ادبارهم من بعد ما تبين لهم الهدى... و لو نشاء لاريناكهم فلعرفتهم بسيماهم ) از وجود آنان خبر مى دهد.
و نـيـز اگـر كـسـى از اصحاب رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) ايمان آورد - و واقـعـا هـم ايـمـان آورد - و بـه سـوى كـفـر و شـرك بـرنـگـشـت، ولى عـمـل صـالح هـم نـكـرد، او نـيز مغفرت و اجر عظيم ندارد. همچنانكه از آيات افك هم اين معنا اسـتـفـاده مـى شـود، چون بعضى از كسانى كه در اين واقعه دست داشتند صحابى بودند، بـدرى هم بودند، و در عين حال خداى تعالى در باره شان مى فرمايد: (ان الذين يرمون المـحـصـنـات الغـافـلات المؤمنات لعنوا فى الدنيا و الاخره و لهم عذاب عظيم ) با اين حـال آنـهـايـى كـه نـسـبـت زنـا بـه ام المومنین عـايـشـه دادنـد، جـزء مؤمنـيـن بـودنـد ولى در عـيـن حـال ، مـغـفـرت و اجـر عـظـيـم نـدارنـد. و نـيـز از آيه (ان جاءكم فاسق بنبا فتبينوا اگر فـاسقى برايتان خبرى آورد تحقيق كنيد) كه در باره وليد بن عاقبة است برمى آيد كه در عـيـن ايـنكه صحابى بود و جزء مؤمنين به شمار مى رفت ولى فاسق شده، و به حكم آيه (فان اللّه لا يرضى عن القوم الفاسقين ) خدا از مردم فاسق راضى نمى شود.

سلام مجدد:
اگر شما جماعت بزرگ مسلمین را همان اکثریت بدانید. مخالف نص صریح قران مجید است زیرا در موارد زیادی قران مجید نه تنها اکثریت را بر حق نمیداند بلکه اکثریت را بی عقل و بی شعور معرفی نموده ( مرا ببخشید این کلام من نیست این نص صریح قرآن کریم است . )
در 37 ایه قران کریم اشاره به اکثریت شده و در هیچ یک از این ایات مدحی برای اکثریت نیست بلکه تمام این ایات شریفه به مذمت اکثریت پرداخته و انان را قومی: جاهل، سرکش، نادان، بی خرد، نا سپاس،وپیرو شیطان، معرفی میکند پس انچه که صریح قران بران دلالت دارد اینستکه حق با اکثریت ها نیست.
01. أَوَكُلَّمَا عَاهَدُوا عَهْدًا نَبَذَهُ فَرِیقٌ مِنْهُمْ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ (بقره 100)
02. وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَى أَنْ یُنَزِّلَ آیَةً وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (انعام 37)
03. وَلَوْ أَنَّنَا نَزَّلْنَا إِلَیْهِمُ الْمَلَائِكَةَ وَكَلَّمَهُمُ الْمَوْتَى وَحَشَرْنَا عَلَیْهِمْ كُلَّ شَیْءٍ قُبُلًا مَا كَانُوا لِیُؤْمِنُوا إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ وَلَكِنَّ َكْثَرَهُمْ یَجْهَلُونَ (انعام 111)
04. ثُمَّ لَآتِیَنَّهُمْ مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ وَعَنْ أَیْمَانِهِمْ وَعَنْ شَمَائِلِهِمْ وَلَا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شَاكِرِینَ (اعراف 17)
05. وَمَا وَجَدْنَا لِأَكْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ وَإِنْ وَجَدْنَا أَكْثَرَهُمْ لَفَاسِقِینَ (اعراف 102)
06. فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَذِهِ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ یَطَّیَّرُوا بِمُوسَى وَمَنْ مَعَهُ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (اعراف 131)
07. وَمَا لَهُمْ أَلَّا یُعَذِّبَهُمُ اللَّهُ وَهُمْ یَصُدُّونَ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَمَا كَانُوا أَوْلِیَاءَهُ إِنْ أَوْلِیَاؤُهُ إِلَّا الْمُتَّقُونَ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (انفال 34)
08. َمَا یَتَّبِعُ أَكْثَرُهُمْ إِلَّا ظَنًّا إِنَّ الظَّنَّ لَا یُغْنِی مِنَ الْحَقِّ شَیْئًا إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ (یونس 36)
09. أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَلَا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (یونس 55)
10. وَمَا ظَنُّ الَّذِینَ یَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَشْكُرُونَ (یونس60)
11. وَمَا یُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَهُمْ مُشْرِكُونَ (یوسف 106)
12. ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا عَبْدًا مَمْلُوكًا لَا یَقْدِرُ عَلَى شَیْءٍ وَمَنْ رَزَقْنَاهُ مِنَّا رِزْقًا حَسَنًا فَهُوَ یُنْفِقُ مِنْهُ سِرًّا وَجَهْرًا هَلْ یَسْتَوُونَ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (النحل 75)
13. وَإِذَا بَدَّلْنَا آیَةً مَكَانَ آیَةٍ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یُنَزِّلُ قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مُفْتَرٍ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (النحل 101)
14. أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ هَذَا ذِكْرُ مَنْ مَعِیَ وَذِكْرُ مَنْ قَبْلِی بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ الْحَقَّ فَهُمْ مُعْرِضُونَ (الانبیاء 24)
15. أَمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَكْثَرَهُمْ یَسْمَعُونَ أَوْ یَعْقِلُونَ إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِیلًا (الفرقان 44)
16. إِنَّ فِی ذَلِكَ لَآیَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ (الشعراء 8- 67-104-121-139- 158-174-190)
17. وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَشْكُرُونَ (النمل73)
18. فَرَدَدْنَاهُ إِلَى أُمِّهِ كَیْ تَقَرَّ عَیْنُهَا وَلَا تَحْزَنَ وَلِتَعْلَمَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (القصص 13)
19. وَقَالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدَى مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنَا أَوَلَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَمًا آمِنًا یُجْبَى إِلَیْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَیْءٍ رِزْقًا مِنْ لَدُنَّا وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (القصص 57)
20. وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ نَزَّلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَحْیَا بِهِ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِ مَوْتِهَا لَیَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْقِلُونَ (العنکبوت63)
21. قُلْ سِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَیْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلُ كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُشْرِكِینَ ( روم 42)
وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (لقمان 25)
22. قَالُوا سُبْحَانَكَ أَنْتَ وَلِیُّنَا مِنْ دُونِهِمْ بَلْ كَانُوا یَعْبُدُونَ الْجِنَّ أَكْثَرُهُمْ بِهِمْ مُؤْمِنُونَ (سباء41)
23. لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَكْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ (یس 7)
24. ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَجُلًا فِیهِ شُرَكَاءُ مُتَشَاكِسُونَ وَرَجُلًا سَلَمًا لِرَجُلٍ هَلْ یَسْتَوِیَانِ مَثَلًا الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (زمر29)
25. فَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْمٍ بَلْ هِیَ فِتْنَةٌ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (زمر49)
26. كِتَابٌ فُصِّلَتْ آیَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِیًّا لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ (3) بَشِیرًا وَنَذِیرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا یَسْمَعُونَ (4) فصلت
27. مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (دخان39)
28. إِنَّ الَّذِینَ یُنَادُونَكَ مِنْ وَرَاءِ الْحُجُرَاتِ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْقِلُونَ (حجرات4)
29. وَإِنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا عَذَابًا دُونَ ذَلِكَ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ (الطور47)
بلکه در ایاتی از قران اهل حق را عده ای قلیل معرفی میکند که این گروه با خریدن تمام بلا ها و مصیبات و ارده از طرف اکثریت پیرو شیطان به جانشان، هر گز در خود تزلزلی راه نداده و از جان در پیروی حق مایه گذاشته و بدنبال انبیاء و ائمه حق راه افتاده اند
01. سوره نساء ایات 66- 69
خَیْرًا لَهُمْ وَأَشَدَّ تَثْبِیتًا (66) وَإِذًا لَآتَیْنَاهُمْ مِنْ لَدُنَّا أَجْرًا عَظِیمًا (67) وَلَهَدَیْنَاهُمْ صِرَاطًا مُسْتَقِیمًا (68) وَمَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِیقًا (69) ذَلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ عَلِیمًا
در این شریفه خداوند ملاک حقانیت را پیروی از خدا و رسول اعلان میکند و کسانی که واقعا از رسول خدا و خدای متعال اطاعت حقیقی نمایند خداوند انها را با اولیاء خودش که همان کسانی اند که مورد لطف و نعمات خدا قرار گرفته اند قرار میدهد
02. وَاذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِیلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِی الْأَرْضِ تَخَافُونَ أَنْ یَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَیَّدَكُمْ بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُمْ مِنَ الطَّیِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (انفال26)
در این ایه بعد از اینکه خداوند اشاره به کم بودن عده مسلمانها میکند فقط به یاری خود نسبت به مومنین اشاره میکند و هیچ اشاره ای به کثرت انان پس از یاری خود نمیکند تا بعدا عده ای نگویند که خداوند در اینجا از اکثریت حمایت کرده است و حق را به اکثریت داده و ملاک حق بودن کثیر شدن است.
03. عده‌ای اندک جهاد گران حقیقی و اکثریت فرار میکنند
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِیلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَرَضِیتُمْ بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الْآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِیلٌ (التوبه 38)
04. پیروان حقیقی انبیاء اندک اند
حَتَّى إِذَا جَاءَ أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِیهَا مِنْ كُلٍّ زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ وَأَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَیْهِ الْقَوْلُ وَمَنْ آمَنَ وَمَا آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِیلٌ (هود 40)
05. عالمان حقیقی اندک اند
سَیَقُولُونَ ثَلَاثَةٌ رَابِعُهُمْ كَلْبُهُمْ وَیَقُولُونَ خَمْسَةٌ سَادِسُهُمْ كَلْبُهُمْ رَجْمًا بِالْغَیْبِ وَیَقُولُونَ سَبْعَةٌ وَثَامِنُهُمْ كَلْبُهُمْ قُلْ رَبِّی أَعْلَمُ بِعِدَّتِهِمْ مَا یَعْلَمُهُمْ إِلَّا قَلِیلٌ فَلَا تُمَارِ فِیهِمْ إِلَّا مِرَاءً ظَاهِرًا وَلَا تَسْتَفْتِ فِیهِمْ مِنْهُمْ أَحَدًا (کهف22)
06. جز عده‌ای اندک اکثریت پیمان شکنند!
وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاكِینِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِنْكُمْ وَأَنْتُمْ مُعْرِضُونَ (بقره 83)
07. اکثریت فرار کننده‌گان از جهاد اند.
فَلَمَّا كُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْا إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ (بقره 246)
08. اطاعت کنندگان از دستورات الهی اندک‌اند
فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ فَلَمَّا جَاوَزَهُ هُوَ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ قَالُوا لَا طَاقَةَ لَنَا الْیَوْمَ بِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالَ الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلَاقُو اللَّهِ كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِیرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ (249) فَلَمَّا كُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْا إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ (بقره246)
09. ایمان اورنده گان کم اند
لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَلَا یُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِیلًا (نساء46)
10. اکثریت خیانت پیشه اند.
فَبِمَا نَقْضِهِمْ مِیثَاقَهُمْ لَعَنَّاهُمْ وَجَعَلْنَا قُلُوبَهُمْ قَاسِیَةً یُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ وَنَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُكِّرُوا بِهِ وَلَا تَزَالُ تَطَّلِعُ عَلَى خَائِنَةٍ مِنْهُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاصْفَحْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ (مائده 13)
11. اکثریت پیروان شیطانند و عده‌ای اندک نجات یافته‌گانند.
قَالَ أَرَأَیْتَكَ هَذَا الَّذِی كَرَّمْتَ عَلَیَّ لَئِنْ أَخَّرْتَنِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ لَأَحْتَنِكَنَّ ذُرِّیَّتَهُ إِلَّا قَلِیلًا (62) قَالَ اذْهَبْ فَمَنْ تَبِعَكَ مِنْهُمْ فَإِنَّ جَهَنَّمَ جَزَاؤُكُمْ جَزَاءً مَوْفُورًا (اسراء 63)
12. جز اندکی اکثریت نادانند.
فَسَیَقُولُونَ بَلْ تَحْسُدُونَنَا بَلْ كَانُوا لَا یَفْقَهُونَ إِلَّا قَلِیلًا (فتح 15)

از مطالب بالا مشخص میشود که ملاک حقانیت اکثریت نیست . بلکه آنچه که مورد تایید خداوند است حق اقل است نه باطل اکثر .

با سلامی دوباره :
1- نظر بنده حقیر اصلا مهم نیست . نظر خداوند متعال مهم است و نظر رسولان خدا مهم است که همانا نظر خداوند است . این یعنی ایمان به نبوت که یکی از اصول دین اسلام است . که هر کس به آن قائل نباشد. .............؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ !!!!!! ضمن اینکه پاسخ شما را هم از آیات الهی دادم . و هم در طی بحث عقلی اثبات کردم . ( کلید سوال شما در آزمایش الهی است .)

2- دو نبی مکرم که به جای خودشان , تمام انبیا عظام با توجه به مقتضیات زمان و بنا به دستورات خداوند متعال اعمال متفاوتی انجام داده اند که در آن زمان خاص صلاح بوده است . و با توجه به اینکه اعمال پیامبران الهی همگی به اذن خداوند متعال بوده پس هیچ ایرادی بر انها وارد نیست . این هم یعنی ایمان عملی به نبوت که از اصول دین است . و شرح آن رفت......

مشکل شما این است که حرفهای خودتان را می زنید وبا جوابهای ما هم کاری ندارید و از این شاخه به شاخه دیگر می پرید

اولا :بعضی از علمای اهل تسنن حضرت خضر ر انبی نمی دانند
آن‏هايي كه حضرت خضر را پيامبر نمي‏دانند، مي‏گويند: او بنده‏اي از بندگان خداوند است كه خداوند علمي را در اختيار او گذاشته و او از افرادي مانند "آصف بن برخيا" و "ذوالقرنين" مي‏باشد. از جمله اين افراد "فخر رازي" مي‏باشد؛
ثانیا: مگر بناست هر پیامبری هر کاری کرد پیامبران دیگر هم انجام دهند هر پیامبری شرایط زمان خودش را داشته
قرطبي كه از مفسران صاحب نام اهل سنت مي‏باشد، در ذيل آيه شريفه: "فوجدا عبدا من عبادناچنين مي‏گويد: بر طبق همين مطلب حديثي از پيامبر رسيده ‏است كه خضر را از آن جهت خضر ناميدند، چون هر جا نماز مي‏گزارد، زمين اطراف او سبز مي‏شد.(1)البته این حدیث که وجه تسمیه خضر است از طریق شیعه نیز نقل شده است (2)
حال : چر اپیامبر اسلام هر جا نماز می خوانده زیر پایش سبز نمی شده مگر پیامبر اسلام از خضر کمتر است
جواب هر پیامبر شرایط خودش را دارد
سوال چر ا موسی در حمایت از یکی از طرفدارانش یکی از دشمنان را با سیلی محکمی کشت ولی پیامبر در حمایت از یاسر وسمیه چنین کاری نکرد و انان را به صبر توصیه کرد. العیاذ بلله پیامبر می ترسید و....
(1). قرطبي، محمد بن احمد الانصاري، جامع احكام القرآن، بيروت، مؤسسه تاريخ عربي، 1405، ج 11، ص 16.
(2). طبرسي، ابي علي الفضل بن الحسن، مجمع البيان، بيروت، دارالمعرفه، ج 6، ص 746 - 745.

لطفا اگر اشکالی به این حرفها دارید جواب دهید وگرنه دیگراین اشکالاتتان را در پستهای بعدی تکرار نکنند

طبق کدام احادیث صحیح : اگر بنا بود ما احادیثی که شما صحیح می دانید صحیح می بدانیم که دیگر بحثی نبود
از طرفی این اتفاق که جماعت زیادی بعد از پیامبری منحرف شدند سابقه دیرینه دارد
حضرت موسی 30 روز بنی اسرائیل را رها کرده وبه کوه طور رفتند 10 روز هم اضافه شد انان گوساله پرست شدند
حضرت عیسی بعد از خود شمعون(پترس یا پطرس) را جانشین کردند بعد از اندکی از عروج خودشان شخصی به نام پولس آمد و همه را منحرف کرد و عقاید عیسی الهی و تثلیث و فدا را بجای توحید و یگانه پرستی جایگزین نمود جماعتی زیادی قبول کردند وجماعتی کمی مقاومت که زود هم از بین رفتند و الان همان مسیحیان پولسی وجود دارند
جماعت کدام است ؟؟!!!
جماعت با ارعاب وتطمیع معاویه یزید را به عنوان خلیفه قبول کرد که در سه سال خلافت آن همه جنایت آفرید
جماعت بنی امیه را بر مردم مسلط کرد که یکی از برگه های ننگینشان حکومت حجاج بن یوسف است
جماعت بنی عباس را به کرسی خلافت رساند که تاریخ از نوشتن انچه منصور با مسلمانان کرده شرم دارد

شاید بگویید جماعت منظور جماعت زمان رسول خداست منظورتان است،
اگر این است بگویید تا جوابی در این باره خدمتتان عرض کنم
راستی چرا جماعت در انتخاب عثمان دخالت نداشتند و شش نفر برای انتخاب وی اقدام کردند؟ که انها نیز سه نفرشان مخالف بودند کدام جماعت عثمان را انتخاب کرد ؟، کدام جماعت عمر را انتخاب کرد؟ ابابکر جماعت بود؟ کدام جماعت ابابکر را انتخاب کرد؟مگر سقیفه همه مسلمانان بودند بنی هاشم بودند؟ اهل مکه طائف یمن ووووو بودند؟ جماعت یعنی همان چند نفری که در مدینه بودند؟ ودر سقیفه جمع شدند؟ و انها نیز بسیاری از انصار مخالفت کردند کدام جمامت منظورتان است ؟؟!!!
واگر به این جوابها اعتراضی دارید بیان نمایید وگرنه دیگر این اشکال را مطرح نفرمایید
البته هنوز سولات بنده مانده و این تنها جواب سوالات شماست که انشا الله اگر تا آحر بحث بمانید نوبت سوالات بنده هم می رسد

یعنی شما عقده دارید که علی علیه السلام وعمر از افرادي مانند "آصف بن برخيا" و "ذوالقرنين" کمتر می باشند، ما که درباره علی علیه السلام چنین عقیده ای نداریم چون آصف بن برخیا نیز پیامبر نبود و کراماتی داشت پس می شود پیامبر نبود و کراماتی داشت بنده خدا فخر رازی که می گفت خضر هم نبی نبوده و ان همه کرامات را داشته

هدف از بعثت انبیاء نیز همین است ، یعنی رسیدن انسان به کمال ، نه انیکه پیامبران با علم لدنیشان مخالفانشان را از بین ببرند.

منظور از (معه)
الف: یعنی هر کس با پیامبر بوده و در زمان پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم ) در مدینه زندگی می کرده
ب:یعنی همراهی پیامبر می کردند نه همراه پیامبر بودند، قلبا با پیامبر بودند بامنی در یمنی پیش منی ، بی منی پیش منی در یمنی ،
طبق نظر اول عبدالله بن ابی رئیس منافقان نیز داخل است وطبق نظر دوم دایره محدود می شود
با توجه به آیه «و من اهل المدینه مردوا علی النفاق » که به ظاهر مسلمان هم بودند به نظر شما کدام نظر درست است ؟
در هنگام اعزام نیرو به جبهه های جنگ علیه کفر، فرمود عده ای اهل تبطئه هستند; یعنی ایجاد بطی ء و کندی می کنند، به این صورت که می گویند الان نه، در اعزام بعدی، این فصل نه، فصل بعدی. اینها که اهل تبطئه هستند در حقیقت همان توطئه گران اند. قرآن کریم از این گروه به عنوان «صاد عن سبیل الله » یاد می کند، «صد» یعنی صرف، هم «ینصرفون بانفسهم »، هم «یصرفون اغیارهم ». پس منافق صاد عن سبیل الله است. در سوره نساء آیه 61می فرماید:
«و اذا قیل لهم تعالوا الی ما انزل الله و الی الرسول راءیت المنافقین یصدون عنک صدودا»
«در ميان كسانى كه در اطراف شهر شما (مدينه) هستند گروهى از منافقان وجود دارند» (وَ مِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرابِ مُنافِقُونَ)(2)
با توجه به این مطلب معه نمی تواند به معنای اول باشد
(1)نساء (4) آیه 72.
(2).سوره توبه ایه 100

رضی الله عنهم رضوا عنه /مائده 120

اینم برای کسانی که خودشان را .....نزده اند

سلام دوباره
دوست خوبم مرا ببخشید . که این واقعیت را بیان میکنم که : شما متاسفانه خود را به خواب زده اید . اگر واقعا خواب باشید . با کوچکترین اشاره ای بیدار میشوید .
حال که با تفسیر قسمتی از آیه شریفه قانع نشدید . برمیگردیم به معنی ظاهری آیه که ساده تر است :
مُّحَمَّدٌۭ رَّسُولُ ٱللَّهِ ۚ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلْكُفَّارِ رُحَمَآءُ بَيْنَهُمْ ۖ تَرَىٰهُمْ رُكَّعًۭا سُجَّدًۭا يَبْتَغُونَ فَضْلًۭا مِّنَ ٱللَّهِ وَرِضْوَٰنًۭا ۖ سِيمَاهُمْ فِى وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ ٱلسُّجُودِ ۚ ذَٰلِكَ مَثَلُهُمْ فِى ٱلتَّوْرَىٰةِ ۚ وَمَثَلُهُمْ فِى ٱلْإِنجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْـَٔهُۥ فَـَٔازَرَهُۥ فَٱسْتَغْلَظَ فَٱسْتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِۦ يُعْجِبُ ٱلزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ ٱلْكُفَّارَ ۗ وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَعَمِلُوا۟ ٱلصَّٰلِحَٰتِ مِنْهُم مَّغْفِرَةًۭ وَأَجْرًا عَظِيمًۢا !
سوال :
خداوند متعال در قسمت انتهایی آیه شریفه مغفرت و اجر عظیم را وعده داده به کسانیکه همراه با پیامبر اعظم چکار کرده اند . ؟؟؟ آیا آنهایی که فقط با او بوده اند و قدم زده اند ؟؟؟؟؟؟
جواب :
نخیر همراه با پیامبر اعظم اشداء علی الکفار بوده اند . نه اینکه فقط با پیامبر همراه ظاهری بوده اند . !!! لطفا بدون تعصب تحقیق کنید که کدامیک از اصحاب پیامبر فقط اکتفا به همراهی ظاهری کرده اند . و کدام یک از اصحاب واقعا اشداء علی الکفار بوده اند .
اینکه بقول آن روایت شما در صحاح سته که دائم میگویید : پیامبر فرموده است : من با ابوبکر و عمر بودیم . من با ابوبکر و عمر رفتیم . و.... ( در صورت صحت اسناد ) چه چیزی را ثابت میکند . آیا خداوند بهشت و مغفرت و اجر عظیم خود را فقط بخاطر قدم زدن با پیامبر به همه عطا میکند . ؟؟؟؟؟ اگر اینطور باشد . پس آقا تمام منافقان که خود را به پیامبر نزدیک کرده بودند . همه از دم باید به بهشت بروند . مسجد ضرار نباید خراب میشد . و .........( بهشت را به بها دهند . نه به بهانه . برادر !!!)
به همین صورت خداوند متعال مشخصات همراهان واقعی پیامبر را توضیح میدهد . و آخر که وعده اجر عظیم ومغفرت را به آنها میدهد . یعنی هر کس که توقع اجر عظیم دارد . باید تمام شرایط آیه شریفه را داشته باشد . ما هم میتوانیم در این زمان اگر شرایط آیه شریفه را کسب کنیم . جزو مغفورین و ماجورین باشیم . بدون اینکه با پیامبر قدم زده باشیم .

در پایان میگویم اگر به صرف نحو عربی آشنایی دارید همین یک جمله بعدی من برای بیدار شدن شما کافیست . وگرنه نتیجه میگیرم که شما خود را به خواب زده اید .
(محمد) مـبـتـدا و (رسـول اللّه ) عـطـف بـيـان، يـا صـفـت و يـا بدل است.
(الذين معه ) هم عطف بر مبتدا و جمله (اشداء على الكفار.........) خبر مبتدا است.

ودیگر اینکه من با جمله دوست عزیز آقای عماد کاملا موافقم که :
مشکل شما این است که حرفهای خودتان را می زنید وبا جوابهای ما هم کاری ندارید و از این شاخه به شاخه دیگر می پرید

سلام دوست خوبم :

سوره مائده آیه 119 نه 120:

قال الله هذا يوم ينفع الصادقين صدقهم لهم جنات تجرى من تحتها الانهار خالدين فيها ابدا رضى الله عنهم و رضوا عنه ذلك الفوز العظيم. (119)


خداوند از آنان راضى است براى آن صداقت هائى كه در دنيا از خود نشان دادند، و آنان از خدا راضى هستند براى آن ثواب هائى كه به ايشان مرحمت فرمود. در اين آيه خوشنودى را متعلق به خود بندگان راستگوى خود نمود، نه به راستگوئى شان ، بخلاف آيه و رضى له قولا) و آيه شريفه (و ان تشكروا يرضه لكم ) كه رضايت را متعلق به عمل نموده ، و بين اين دو قسم تعبير فرق روشنى است ، چه خشنودى از عمل به اين است كه از ديدن آن چهره در هم نكشد و از آن نفرت نكند، و چه بسا دشمن انسان كار پسنديده اى كند در حالى كه خود او مورد نفرت است و به عكس دوست انسان كار ناشايستى مرتكب شود در حالى كه خودش ‍ محبوب انسان باشد پس اينكه فرمود:
فرق رضايت از عمل با رضايت از عامل و اشاره به معناى رضايت پروردگار از بنده و آثار اين رضايت
(رضى الله عنهم ) دلالت مى كند بر اينكه خداى تعالى نه تنها از صداقت صادقين خوشنود است بلكه از خود آنان نيز راضى است و معلوم است كه خوشنودى خدا وقتى به خود آنان تعلق مى گيرد كه غرضش از خلقت شان حاصل شده باشد و غرض از خلقت را در آيه : (ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون ) بيان فرموده ، پس غرض پروردگار از خلقت انسان همان عبوديت است ، وقتى خداى سبحان از كسى - نه تنها از عملش - خوشنود مى شود كه نفس او مثل اعلاى عبوديت باشد. يعنى خود را بنده كسى بداند كه مربى هر چيزى است ، خود را و هيچ چيز ديگرى را جز بنده و مملوك او و خاضع در برابر ربوبيت او نبيند، جز او هدفى و جز بسوى او بازگشت و رجوعى نداشته باشد، چنانكه درباره حضرت سليمان و ايوب (عليهماالسلام ) فرموده : (نعم العبد انه اواب ).
اين بود معناى رضايت پروردگار از بنده خود، و لازمه اين مقام كه يكى از مقامات عبوديت است كه نفس از تمامى مراتب كفر و از اتصاف به فسق پاك باشد چنانكه درباره طهارتش از كفر فرموده : (و لا يرضى لعباده الكفر) و درباره طهارتش از فسق فرموده : (فان الله لا يرضى عن القوم الفاسقين ) و از آثار اين مقام اين است كه وقتى نفس بنده داراى ذلت عبوديت شد و آنچه را كه به چشم و دل خود درك نمود، همه را مملوك خدا و خاضع در برابر او دانست قهرا از او خشنود مى شود. زيرا مى بيند كه اگر خدا به او داده آنچه را كه داده همانا از فضل و كرمش بوده نه اينكه او از خدا طلبكار و بر خدا واجب و حتم بوده كه آنرابدهد.
و اگر هم چيزى را از او دريغ داشته و نداده آن هم از روى حكمت بوده . علاوه براين ، خداى تعالى درباره حال بندگان مرضى خود در بهشت فرموده : (لهم ما يشاون ) و معلوم است كه وقتى انسان به هر چه كه بخواهد بتواند دسترسى پيدا كند البته راضى خواهد شد. اين است منتها درجه سعادت براى آدمى از نظر اينكه بنده است . و لذا خداى تعالى كلام خود را به همين معنا پايان داده و فرموده : (و ذلك الفوز العظيم - اين است سعادت و رستگارى عظيم ).