جمع بندی مرزهای ماده و معنا ؟؟؟

به نظر حقیر، ساده‌ترین مثالها، علم و عقل هستند. گزاره های علمی هیچگاه تغییر نمی کنند و البته مهمترین چیزی که هیچ‌گاه تغییر نمی کند، ضرورت وجودی کل هستی است.

سلام
با اين حساب هستي يك نشئه بيشتر نيست با لايه هاي ادراكي متفاوت ، و زمان و مكان (عالم ماده)، اينها احساسي بيش نيستند
منظورتون همينه؟

سلام
اگر قرارست اين دنيا دار تكليف و رشد باشد الزاما بايد ادراكات ما تدريجي ِ مبتني بر علت و معلول باشد نه دفعي
كمااينكه بعضي ها در همين دنيا از اين ادراكات تدريجي(عِلّي معلولي مثلا حقيقي) فارق ميشوند و طي الارض ميكنند

من فكر ميكنم اگر اين نظريه مذكور درست باشد ، گشتن به دنبال مرز ماده و معنا مانند گشتن به دنبال بيداري در فضا ومكان خواب است كه ممكن نيست و تا بيدار نشوي آن را نيافته ايي
در واقع شايد اين طور باشد كه وقتي ما از اين دنيا فارق شويم اين دنيا موضوعيت(واقعي بودن) خود را از دست بدهد و به مثال تنزل يابد. بلعكس اينجا

با سلام و عرض ادب خدمت تمامی سروران عزیز و گرامی :Gol:

از تلاش شما برای یافتن پاسخ سؤال کلیدی مربوطه کمال تشکر را دارم. اجرتان با قائم آل محمد (عج) :hamdel:

همانطور که خودتان در ادامه اشاره فرمودید عالَم ماده بر برابر عوالم برتر خواب و رؤیایی بیش نیست. در نتیجه همانطور که دوست عزیزمان جناب معلق فرمودند:

«اگر اين نظريه مذكور درست باشد ، گشتن به دنبال مرز ماده و معنا مانند گشتن به دنبال بيداري در فضا ومكان خواب است كه ممكن نيست و تا بيدار نشوي آن را نيافته ايي
در واقع شايد اين طور باشد كه وقتي ما از اين دنيا فارق شويم اين دنيا موضوعيت(واقعي بودن) خود را از دست بدهد و به مثال تنزل يابد.»

در واقع اصالت روابط علت و معلولی خودش مسئله ای است که نیاز به اثبات دارد و معلوم نیست مستقل از ذهن ناظر چنین چیزی اصلاً موضوعیت داشته باشد. چرا که ما اول تصاویر و احساساتی را در ذهنمان می یابیم، و سپس از آنچه که درک می کنیم چیزی به نام «زنجیرۀ علت و معلولی» را استنباط می کنیم.

از این روست که پاره شدنِ این زنجیره و بروز کرامات از اولیاء الله شدنی است.

مسئلۀ دیگری هم که مطرح است این است که زنجیرۀ علت و معلولی به آن شکلی که در زندگی روزمره به آن خو گرفته ایم در نظریات فیزیک مدرن، مثل کوانتوم و غیره دیگر موضوعیت ندارد. البته اینجانب به خاطر عدم آگاهی کارشناسانه و کافی از فیزیک مدرن صلاحیت اظهار نظر در این باب را ندارم و صرفاً به همین اشاره کفایت می کنم. به نظرم شناخت عمیق از نظریات فیزیک مدرن لازمۀ پل زدن بین علوم تجربی و توحید است. :Sham:

به عبارتی برای رسیدن به این هدف مقدس به یک «عارفِ حکیمِ فقیهِ فیلسوفِ دانشمند» نیاز است:

آن شخص باید عارف باشد تا حقیقت را بداند. باید حکیم باشد تا بتواند علمِ درونی خودش را در عمل در زندگی شخصی و در سطح اجتماعی به کار گیرد. باید فقیه باشد تا ناخواسته به ریشۀ دین آسیب نزند و دوستی اش از جنس «دوستی خاله خرسه» نشود. باید فیلسوف باشد تا بتواند علم و عمل خودش را منطقاً به شکلی ساختارمند به دیگران اثبات کند. در آخر باید دانشمند باشد تا بتواند علوم تجربی را به سمت و سویی صحیح هدایت کند و بین توحید و علوم تجربی پل بزند تا ان شاء الله اسباب هدایت جمع کثیری فراهم گردد.

به نظرم اگر چنین کسی را «چراغ تابناک هدایت» بنامیم زیاده روی نکرده ایم... :Sham:

نکتۀ دیگری هم به ذهنم رسید که به نظرم بد نیست به آن اشاره ای شود. لطفاً در نظر داشته باشید که واژۀ روح در قرآن هرگز جمع بسته نشده است.

با تشکر مجدد
یا حق

بسم الله الرحمن الرحیم

خب می دانیم که این یک گزاره عقلی و منطقی درست است: «چیزی وجود دارد»
حالا این گزاره که حقیقتی است، می خواهد به چه چیزی تبدیل شود؟ این حقیقت عقلانی به هر چیزی تبدیل شود، مجدداً «چیزی هست» و «چیزی وجود خواهد داشت»!

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و خداقوت
برای هر شی(غیر از خالق متعال):
فرض:اگر مادی باشد آنگاه می‌تواند مرکب نباشد.
عکس نقیض: اگر حتماً مرکب باشد آنگاه مادی نخواهد بود./ نادرست
پس اگر شیء مادی باشد آنگاه مرکب است.
درنتیجه: اگر شیء مادی باشد آنگاه می‌تواند بر اساس دیگر اشیای مادی تجزیه، توصیف و درک شود.
پس مادی بودن برابر است با براساس دیگر اشیاء مادی قابل توصیف، درک و تجزیه بودن.
لذا غیرمادی بودن برابر است با براساس اشیای مادی قابل توصیف، درک و تجزیه نبودن.
/*********************************************************************/
آیا «دانایی» «هوش» «من» «زیبایی» «آگاهی» «شنیدن» «دیدن» «بوییدن» براساس مواد قابل توصیف، تجزیه و درک‌اند؟
وقتی می‌گوییم «من» و به آن آگاه می‌شویم، واقعاً «من» را می‌توانیم براساس عناصر مادی توصیف، درک و تجزیه کنیم؟
/*********************************************************************/
من باب تذکر: وقتی این فرضیه لایه به لایه بودن هستی را می شنوم، حس میکنم می خواهند اثبات کنند که بهست و جهنم هم در همین لایه هاست، و در ادامه یاد روایتی می افتم که می گوید در آخر الزمان دجال چیزی همچون بهشت و جهنم با اوست(والبته بدتر از این را هم پیش بینی کرده است)!
/*********************************************************************/
اگر وجود دنیا ضرورتی داشته باشد آنگاه این ضرورت واقعیت خارجی ندارد
اگر ضرورت دنیا واقعیت خارجی می داشت آنگاه وجود دنیا ضروری نمی بود / نادرست
پس: اگر وجود دنیا ضرورتی داشته باشد آنگاه این ضرورت واقعیت خارجی دارد.
فرض و عکس نقیض آن(که باطل است) کافی نیست که ضرورت وجودی دنیا، واقعیت دارد؟!
/*********************************************************************/
اگر اشتباهی دید، خوشحال می‌شود یادآوری کنید.
و الحمدلله رب العالمین و صل الله علی محمد و آله الطیبین الطاهرین

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و خداقوت

منظور از این جمله چیست؟ زیر سوال بردن علم انسان! در این صورت چگونه به فیزیک کوانتوم اعتماد کنیم ولی به مفاهیم منطقی و عقلی خودمان نه! چگونه عدم توانایی فیزیکدانها در تجزیه عناصر بنیادی را به تجزیه ناپذیری آنها تعبیر می کنیم، در عین حال صور علمی میتواند به چیز دیگری تبدیل شود؟ یعنی روزی که صور علمی انسان تغییر کرد؛ ممکن است درک شود که اشتباه شده که اجزای بنیادی تغییرناپذیرند! آیا این جمله شروعی برای سفسطه به شکل مدرن نیست؟! آیا این مبنایی برای تعطیل کردن اندیشه نیست؟! خیلی جالب است:
عالم خودش علم پیدا کرده که علمش می تواند روزی به غیر از اینی که هست تبدیل شود! خب می گوییم که همان روز که علم تغییر کرد، این علمی که پیدا شده(علم به تغییر علم) هم مثل همان علوم دیگر تغییر می کند، پس نتیجه می شود: «علم ثابت است»
بیانی دیگر: مبنای ما برای پذیرش علوم، این حقیقت علمی است که: «فهم ما ثابت است» حال اگر روزی قرار باشد صورت علمی انسان تغییر کند، پس این جمله می‌شود: «فهم ما ثابت نیست» حالا همان روز می‌پرسیم: همین جمله هم ثابت نیست، یعنی: «ابنگونه نیست که «فهم ما ثابت نیست» ثابت باشد» این یعنی چه؟ یعنی فهم و ادراک ما ثابت است.
به نظر می رسد این موضوع به همان کتاب اول فلسفه و اصول رئالیسم شهید مطهری(ره) ربط داشته باشد و چیز تازه‌ای نباشد.
(البته مورد خطاب حقیر در این جملات شخصی است که واقعاً اعتقادش این چنین است نه شمای بزرگوار)
اگر اشتباهی دیدید لطفاً تذکر بدین.

بسم الله الرحمن الرحیم

/************************************************************************************/
گفته بودم: اگر شیء مادی باشدآنگاه می‌تواند بر اساس دیگر اشیای مادی تجزیه، توصیفو درک شود.
فرمودید: تلازمی نیست،
می گویم:این استدلال به ماقبل ربط دارد، اگر گزاره قبل رد شد، این هم رد می شود و گرنه اثباتش به قوت خود باقی است و جا دارد فعلاً مورد بحث قرار نگیرد.
/************************************************************************************/
گفته بودم: اگر ضرورت دنیاواقعیت خارجی می داشت آنگاه وجود دنیا ضروری نمی بود / نادرست
فرمودید: چرا نادرست ؟
گفته بودم: ضرورتهای ناشی ازخلاقیت انسان، اشیا را به وادی عدم ببرد.»
فرمودید: معلوم نیست که نبرد
می گویم: برهان نظم را پیگیر باشید، انشاءالله معلوم می شود که اینگونه استدلال درست است یا نه.
می گویم: به واژه خلاقیت دقت فرمایید، گفته نشد: نابود کردن! خلاقیت یعنی ایجاد، چطور ایجاد عدم می آفریند؟!
/************************************************************************************/
گفته بودم: هیچ چیز ثابتی وجودندارد؟» در این صورت این جمله خودش یک ثابت نیست؟!
فرمودید: منظور از هیچ چیز در خارج است نه مفهوم آن
می گویم: مجدداً می پرسم یعنی مفاهیم هیچ هستند، اصلاً هیچ وجودی ندارند، اگر وجودی ندارند، پس اصلاً چرا حرف می زنیم، چرا می نویسیم، چرا فکر می کنیم؟ اگر دارند، پس ثابتند، پس ظرف علم ما از نوع ثوابت است.
/************************************************************************************/
گفته بودم: لطفا! تقریرات خودتانرا از ثبات واجب اینجا بگذارید. با تشکر
فرمودید: (((((((شاید یکی از تقریران خوب عدم ترکیب باشد که ناشی از استقلال وجودی و عدمنیاز واجب است یعنی :
هر مرکبی به اجزاء خود نیازمند است

دوست بزرگوار و ارجمند این را ببینید:

«اما پروتون ها و نوترون ها والكترون ها از چه چيزي تركيب يافته اند؟ اين ذزات ، ذرات بنيادي يعني ذرات غير قابل تجزيه نام دارند. با فرض اينكه تجزيه بيشتر آنها باعث مي شود كه به ذرات ديگري تبديل شود. » منبع

با سلام و عرض ادب :Gol:

لطفاً «بی واقعیت» را تعریف کنید.

بنده هم در عرایضم به نکته ای منطقی اشاره کردم:

فرمودید:

«البته این یک نظریه است و اشکال مهمی هم بر آن وارد است و آن این است که اگر عالم ماده هم از توالی صور باشد چه نیازی به ساختار علی و معلولی بین اجزاء آن است . این روابط علی و معلولی که نوعی بهانه سازی برای تحقق پدیده ها نیست بلکه این رابطه حقیقتا در تحقق اشیاء دخیل است لذا صورت سازی اینجا چه جایگاهی می تواند داشته باشد ؟»

در پاسخ عرض شد:

«در واقع اصالت روابط علت و معلولی خودش مسئله ای است که نیاز به اثبات دارد و معلوم نیست مستقل از ذهن ناظر چنین چیزی اصلاً موضوعیت داشته باشد. چرا که ما اول تصاویر و احساساتی را در ذهنمان می یابیم، و سپس از آنچه که درک می کنیم چیزی به نام «زنجیرۀ علت و معلولی» را استنباط می کنیم.

از این روست که پاره شدنِ این زنجیره و بروز کرامات از اولیاء الله شدنی است.»

در واقع اگر کسی مدعی شود که روابط علت و معلولی خارج از ذهن ناظر و مستقل از او وجود دارند ادعایی کرده است که نیاز به اثبات دارد. حال آنکه منطقاً دلیلی ندارد که ما رابطۀ علت و معلولی را ذاتاً از سنخی دیگر فرض بگیریم و مثلاً بگوییم احساسات ناظر نسبت به قرمز بودنِ سیب مربوط به ادراکات اوست، ولی علتی که او در ذهنش برای سقوط سیب از درخت «ترسیم می کند» فراتر از ادراکات او و ذاتی است.

در نتیجه خودِ رابطۀ علت و معلولی هم به قول شما «نرم افزاری» بوده، «تافتۀ جدا بافته» محسوب نمی شود.

با تشکر فراوان
یا حق

ببینید الکترون از ذرات بنیادی بوده و تجزیه نا پذیر است (تجزیه ناپذیر مشاهده می شود). سایر ذراتی که نام بردید خود از چندین ذره بنیادی تجزیه ناپذیر به نام کوارک تشکیل شده اند. فعلا تنها تئوری موجود و البته اثبات نشده در زمینه ساختار ذرات بنیادی، تئوری تارهای مرتعش است. تارهایی که با توجه به نوع ارتعاش به شکل یک ذره بنیادی توسط مشاهده گر ادراک می شوند.

و اما این موضوع:

کاملاً نمی توان اظهار نظر کرد. ولی آنچه که تا کنون معلوم شده این است که احتمال یافت شدن ذرات بنیادی را می توان تعیین کرد ولی دقیقاً نمی تاون گفت فلان ذره الان کجاست. و مهم تر این که تا ذره مشاهده نشود اصلاً صحبت از بودن و نبودنش بی معناست.
همه ذرات به صورت موج احتمال پخش می شوند.مگر اینکه مشاهده گری آن را مشاهده کند که در آن صورت ناگهان ذره دیده می شوند. اینجا بود که نظریه ای به نام اثر مشاهده گر عنوان شد. مشاهده گر هست که با ابزار ادراکیش موج احتمال را به صورت ذره می بیند.
حال دو دیدگاه حاکم است
1- دیدگاه حقیقت گرا. (انشتین و پیروانش) آن ها معتقدند حقیقتی در خارج از ذهن مشاهده گر هست و بر اساس قوانین علی و معلولی به کار خود ادامه می دهد و اصلا هم قبول ندارند که مکان ذرات ذاتاً غیر قابل تعیین باشند. بلکه معتقدند اگر ناظر سومی بین انسان و جهان نظارت کند خواهد دید که اثر مشاهده گر سیستم را به هم یزند و مشاهده را با خطا مواجه می کند در نتیجه مشاهدات انسان از یک عدد کوانتومی دقیق تر نمی تواند باشد و کوچکتر از ان به این دلیل احتمالاتی مشاهده می شود که مشاهده گر ساختار ادراکیش مانع می شود که حقیقت را درک کند

2-پوزیتیویسم . (بوهر و عمده فیزیک دانان) اینان معتقدند هر چه ما داریم و می دانیم و مشاهده می کنیم بر اساس مشاهدات خودمان است و نمی توان دنیای خارج را از شر مشاهده گر خلاص کرد. ناظر سوم حقیقت خارجی ندارد. پس هر چه مشاهده می کنیم ذاتی است و ذرات ذاتاً این رفتار را از خود نشان می دهند. نه این که یک عامل ثالثی که ما مشاهده اش نمی کنشم بر آن اثر کند.

هر دو راست می گویند ولی دسته دوم ترجیح می دهند اصلا به این فکر نکنند که خارج از مشاهدات بشر چیزی هست که بشر هرگز مشاهده نخواهد کرد. و صحب از حقیقتی خارج از اثر مشاهده گر را بی محتوا و بی معنی می دانند. در حالی که دسته اول معتقدند نظام علی و معلولی در خارج از ادراکات ما وجود دارد و اگر ما علت یک پدیده را نمیبینیم ضعف مشاهده گر است.

سلام و عرض ادب

ولی اینکه میقرمایید:

اگر بر همین توافق کنیم
شاید بحث ما کاربرد داشته باشد
عمر ما بسیار کوتاه است حوادث بیشماری در مسیر زندگانیمان کمین کرده
و به قول حاقظ از این سبب است که سوار عمر عنان گسیخته می تازد
عطش ما برای مصون ماندن از لهیب تغیرات سراسر وجود ما را شعله ور کرده

شاید اشاره درستی کردید
معنا و ماده شاید چون خاصیت موجی و ذرات اشیاء اطرافمان باشد
همانطور که ذرات اطرافمان نه ذره هستند و نه موج
ما هم بالتبع نه ماده ایم و نه معنا
انکار هر کدام و پایفشردن بر ثبوت هر سو جز اینکه معطلمان کند و غنیمت زندگی؛ «عمر» را عنان گسیخته از کف بدهیم دست آوردی جز تباهی ندارد.
هر یک از ما به فراخور اندیشه و توانایی و استعدادهایش باید بهره ای ببرد
چرا که خوب اشاره کردید

ولی پرداختن به این امور میتواند فارغ از پیشداوریها و تعلقات فکری و عقیدتی میسور باشد؟

موفق باشید

سلام و عرض ادب خدمت شما

بسم الله الرحمن الرحیم
با تشکر از صبر و حوصله شما و توضیحات دیگر دوستان

یعنی چی؟ تصویر ناشی از تابش نور، در مکان دیگری ایجاد شده! کی گفته معدوم شده؟
شرمنده می پرسم، شما آیا هدف خاصی از اینگونه بحث کردن دارید؟!

در ادامه یک تذکر: صلب به معنی بسیط نیست، صلب(تا جایی که حقیر اطلاع دارم) در علوم به معنی ماده ای است که نقاط داخلی آن نسبت به هم تغییر وضعیت ندارند.

با سلام و عرض ادب :Gol:

در این صورت لازم است ملاکی قطعی ارائه کنید که بین «بی واقعیت ها» و «با واقعیت ها» مرزی مشخص بکشد.

لطفاً بفرمایید بر چه اساسی بین دنیای درون و دنیای بیرون خودتان مرز می کشید، حال آنکه هرآنچه در ادراکتان می یابید صرفاً در ذهن شماست و شما هیچگاه فارغ از ذهن خود نمی توانید چیزی را درک کنید. به عبارتی آن پرنده ای که هم اکنون شما می بینید که در آسمان آبی در حال پرواز است، در واقع در آسمان ذهن شما در حال پرواز است و شما ملاکی قطعی در اختیار ندارید که صد در صد یقین کنید آن پرنده «وهم» نیست.

البته اگر نظریه بر فرضهای متفاوتی استوار باشد موضوع فرق می کند. ولی در هر صورت حقیر معتقدم آن فرضی که نشود اثبات کرد نمی تواند بنیان محکمی برای برپایی چنین ساختمانی باشد.

اینجانب معتقدم در یک دیدگاه منطقی صرف، یک ناظر اگر تمامی فرضهای بی اثبات را کنار بگذارد به این نتیجه می رسد که منطقاً بین «توهم» و آنچه «واقعیت خارجی» می پندارد نمی تواند مرز مشخصی بکشد. به این ترتیب هرآنچه که ناظر در ذهنش می یابد همگی جلوه هایی از «ذات عالَم» خواهند بود در ذهنش، بی آنکه ادراک مستقیم از آن ذات اقدس برای ناظر شدنی باشد.

به عبارتی، شما هرگز نمی توانید چیزی را در بیرون از وجود خودتان درک کنید؛ در نتیجه هرآنچه درک می کنید بخشی از دنیای درونی شما است. در این دیدگاه، ماده و روابط علت و معلولی، عالمِ معنا و شهود عرفانی و کلاً هرچیزی که «آن ذات اقدس» نیست همگی از یک سنخ محسوب می شوند و بخشی از ادراکات ناظر در ذهنش می باشند.

با تشکر فراوان
یا حق

مثلاً تغییر در مکان. تغییر در سرعت.

یعنی مکان جایی از ماده است؟

1-محال بودن انطباع کبیر در صغیر:
ما صورتهای بزرگی را به وسعت دهها متر مربع می بینیم که چندین برابر همه بدن ماست چه رسد به اندام بینایی یا مغز
و اگر این صورتهای ادراکی مادی و مرتسم در اندام بینایی یا عضو دیگری از بدن می بودند هرگز بزرگتر از محل خودشان نبودند زیرا ارتسام و انطباع مادی بدون انطباق بر محل امکان ندارد

و با توجه به اینکه ما این صورتهای ادراکی را در خودمان می یابیم ناچار باید بپذیریم که مربوط به مرتبه ای از نفس (مرتبه مثالی نفس) هستند و بدین ترتیب هم تجرد خود آنها و هم تجرد نفس اثبات می شود.

بعضی از مادیین پاسخ داده اند که آنچه می بینیم صورتهای کوچکی نظیر میکرو فیلم است که در دستگاه عصبی بوجود می آید و ما به کمک قرائن و نسبت سنجیها به اندازه واقعی آنها پی می بریم

ولی این پاسخ مشگل گشا نیست زیرا اولا دانستن اندازه صاحب صورت ،غیر از دیدن صورت بزرگ است و ثانیا به فرض اینکه صورت مرئی و خیلی کوچک باشد و ما با مهارتهایی که در اثر تجارب به دست می آوریم و با استفاده از قرائن و از راه نسبت سنجیها آن را بزرگ می کنیم گویی زیر ذره بین ذهن قرار می دهیم اما سرانجام صورت بزرگی را در ذهن خودمان می یابیم و دلیل مزبور عینا درباره این صورت ذهنی و خیالی تکرار می شود

ادامه دارد....

دلیل دیگر این است که اگر ادراک حسی از قبیل فعل و انفعالات مادی می بود می بایست همیشه با فراهم شدن شرایط مادی تحقق یابد در صورتیکه بسیاری از اوقات با وجود فراهم بودن شرایط مادی ، به سبب تمرکز نفس در امر دیگری تحقق نمی یابد

پس نتیجه می گیریم که حصول ادراک منوط به توجه نفس است و نمی توان آن را از قبیل فعل و انفعالات مادی دانست هر چند این فعل و انفعالات نقش مقدمه را را برای تحقق ادراک ایفا می کنند و نفس در اثر تعلق به بدن نیازمند به این مقدمات و زمینه های مادی می باشد

دلیل سوم این است که ما می توانیم دو صورت مرئی را با هم درک و آنها را با یکدیگر مقاسیه کنیم و مثلا بگوییم که آنها متباین یا متماثل با متساوی با یکدیگرند یا یکی از آنها بزرگتر از دیگری است

حال اگر فرض کنیم که هر یک از آنها در جزئی از بدن منقش شده و ادراک آن عبارت است از همان ارتسام یا حلول خاص لازمه اش این است که هر جزئی از اندام درک کننده همان صورت منقش در خودش را درک کند و از دیگری بی اطلاع باشد
پس کدام نیروی درک کننده است که آنها را با هم درک می کند و با یکدیگر می سنجد؟
اگر فرض کنیم عضو مادی دیگری آنها را با هم درک می کند باز همان محذور تکرار می شود زیرا هر عضو مادی دارای اجزائی خواهد بود و اگر ادراک عبارت باشد از انتقاش صورت در یک محل مادی ،هر یک از اجزاء آن همان صورت مرتسم در خودش را درک خواهد کرد و در نتیجه مقایسه ای انجام نخواهد گرفت

پس ناچار باید بپذیریم که قوه مدرکه بسیطی هر دو را درک می کند و با وحدت و بساطت خودش هر دو را می یابد و چنین قوه ای نمی تواند جوهر یا عرض مادی باشد و بنابراین ادراک هم انطباع صورت در محل مادی نخواهد بود با این دلیل نیز تجرد ادراک و تجرد نفس درک کننده ثابت می شود

مکان = جا

خیر مکان یکی از ویژگی های ماده است. برای ماده بودن الزاماً تغییر در ذات منظور نیست. بلکه تغییر مکان و حرکت نیز تغییر حساب می شود. ساختار یک ماده بسیط و غیر قابل تجزیه باشد مشکلی در ماده بودن ان ایجاد نمی کند. آنچه ماده را ماده می کند، زمان است. و زمان معنا ندارد مگر این که حرکت در کار باشد. و حرکت بر دو قسم است. 1- حرکت انتقالی و وضعی 2- حرکت جوهری
با یک سری استدلالاتی ثابت می کنند که حرکت نوع اول هم جوهری است. ماده می تواند بسیط باشد ولی هر لحظه در حال خلق و عدم باشد. ماده در هر لحظه در حال عدم و خلق شدن است و ماده بسیطی که در این لحظه هست فقط ماهیتش مشابه ماده لحظه پیش است وگرنه همان نیست بلکه به عدم رفته و از نوع خلق شده. اگر اینگونه نباشد برای یک شی ساکن با فرض سکون همه جهان هستی نمی توان حرف از زمان زد.
یعنی فرض کن در یک آن همه عالم هستی ساکن شود. بعد از مدتی دوباره به حرکت خود از همان جایی که ساکن شده بود ادامه دهد. بر چه مبنایی می توان گفت چه مدت همه چیز ساکن (Freeze) بوده و از نو حرکت شروع شده. هیچ کدام از مخلوقات نخواهند دانست که مدتی freeze بوده اند. تنها پاسخ حرکت جوهریست و لازمه حرکت جوهری خلق و عدم دایم است نه مرکب بودن.

اگر من بپرسم آیا مبنایی داری که بتوانی مطمئن باشی Freeze شدن دنیا و حرکت مجدد مرتباً اتفاق نمی افتد پاسخی نخواهی داشت. ممکن است همین الان شما بعد از میلیاردها سال (مجازاً می گویم سال) سکون دوباره کارت را از سر گرفته ای و اصلا این میلیاردها سال را حس نکرده ای. چون حرکت لازمه زمان است. و مادی بودن ماده با حرکت جوهری بیان می شود نه لزوماً با مرکب بودن

دلیل چهارم این است که ما گاهی چیزی را درک می کنیم و پس از گذشتن سالیان درازی آن را به خاطر می آوریم

حال اگر فرض شود که ادراک گذشته اثر مادی خاصی در یکی از اندامهای بدن بوده است باید پس از گذشت دهها سال محو و دگرگون شده باشد مخصوصا با توجه به اینکه همه سلولهای بدن در طول چند سال تغییر می یابد

و حتی اگر سلولهایی زنده مانده باشند در اثر سوخت و ساز و جذب مواد غذایی جدید عوض شده اند پس چگونه می توانیم همان صورت را عینا بیاد آوریم یا صورت جدید را با آن مقایسه کنیم و مشابهت آنها را در یابیم ؟

سلام و عرض ادب خدمت شما

موفق باشید

سلام و عرض ادب

در مورد بذل توجه مغز به بعضی از محرکات این کارکرد مغز است که از خیل عظیم اطلاعات که از قوای مختلف به مغز مخابره میشود فقط آنها را پردازش کند که در حالت عادی برای ما حیاتی است به همین منوال است که مغز به سرعت نسبت به زمینه های محیط و یا تغییرات نه چندان مهم بی تفاوت میشود
تا آنچه را که حیاتی است دریابد
خطاهای بصری و عدم توجهات ما ناشی از همین کارکرد مغز در انتخاب موضوعات مختلف محیط مثالهایی است برای کارکرد مغز

موفق باشید

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام

با تشکر از توضیح شما
ثابت نشده که بسیط است. لوازم بسیط بودن چیست؟

بسم الله الرحمن الرحیم

ممنون از توضیحات

جهان ماده جهان تغییرات است و این تغییرات واقعی هستند و از سویی به کمک دوستان و استفاده از سخنان قدما پی بردیم که اندیشه چیزی ثابت است، آیا این دلیلی نیست بر اینکه ادراک غیر از ماده است؟ (البته اگر ادراک را محدود به اندیشه سازیم)

من عرض کردم. بسیط مشاهده می شود. یا بهتر بگویم تقسیم ناپذیر مشاهده می شود. ملاصدرا تقسیم پذیری ماده و زمان را بدون حد می داند. نظر ایشان این است که ذهن همواره می تواند هر فاصله ای هرچند کوچک را به دو قسم تقسیم کند. زمان هم به همین صورت. ولی فیزیک کوانتوم معتقد است از یک حد کوچکتر وجود خارجی ندارد و قابل تقسیم نیست.
چیزی که فعلا به آن رسیده اند (تجربی) این است که ذرات بنیادی از اجزا تشکیل نشده اند و خود بنیان همه اشیا هستند. اگر سعی شود تقسیمشان کنی به ذره بنیادی دیگری که عمدتاً بسته های حامل انرژی هستند (مثل فوتون ها) تبدیل می شوند. آنچه مسلم است ذرات بنیادی چون به هم قابل تبدیلند واجب الوجود بالذات نیستند.
الان فیزیک در مرز اثر مشاهده گر قرار گرفته. آیا ذرات وجود دارند؟ یا یک وجود بسیط است که هر دفعه به شکل یک ذره مشاهده می شود و ما خیال می کنیم این ذره به آن ذره تبدیل شد؟؟!!!!!
و جالب تر این که ساختار مغز ما و ابزار ما همه خود از همان ذرات تشکیل شده و قرار است آن ذرات را با اشیایی که خود از همان ذرات ساخته شده اند مشاهده کنیم!!!!!

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و عرض ادب

نمی‌دانم ایشان دلیل به این روشنی را چرا در کتاب آموزش فلسفه ذکر نکرده‌اند.
اما توضیحات خودم:
1- انسان با استفاده از حواس پنج‌گانه پی به‌وجود موجودات مادی می‌برد.
2- انسان هر عضوی از بدن را با واسطه‌درک می‌کند.
مغز را با واسطه‌ای مانند حواس، عصب، درد، آرامش جسمانی، انواع فشارهای عصب(نه عصبی به معنی روانی)، سلامت عضو، نقص عضو، حرکت جسمی، سکون جسمانی و شاید چیزهای دیگر درک می‌کنیم، در صورتی‌که اگر اینها جزوی از «من» باشند، نیازی به واسط مادی نیست تا آنها را درک کند، یعنی اگر مغز جزوی از «من» باشد نیاز به مکانیسم «درد» نیست تا انسان بفهمد مشکل دارد، ما «حسادت» را بی‌واسطه حواس درک می‌کنیم، «خشم» و «میل» را بی‌واسطه درک می‌کنیم، اما بواسطه «درد»، «فشار» و «پالس عصبی» اوضاع «محل مورد نظر» را درک می‌کنیم، درصورتی‌که اگر مغز جزوی از «من» بود، بی‌هیچ واسطه‌ای درد در آن دیده می‌شد. تا حالا سردرد گرفتید؟
3- انسان غیر از بدنش است.
- منظور از بدن تمام بدن است: حتی مغز و بخش‌های مختلف آن.
اثبات منطقی:
می‌دانیم: اگر چیزی جدای از «من» باشد آنگاه باواسطه درک می‌شود.
ادعا: اگر چیزی را با واسطه درک کنم آنگاه جدای از «من» است
فرض خلف: اگر چیزی را با واسطه درک کنم آنگاه لزوماً جدای از «من» نیست
هم‌ارز فرض خلف: اگر چیزی الزاماً جدای از «من» باشد آنگاه باواسطه درک نمی‌شود. /نادرست
نتیجه:اگر چیزی را باواسطه درک کنم آنگاه الزاماً جدای از «من» است.
مغزم را با واسطه های زیادی درک می کنم(کاری نداریم بتوانیم بی واسطه درک کنیم یا نه). پس «من» غیر از مغز و بدن است.
تذکر: چیز را معادل موجود مادی بگیرید.

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام

کمی بیاندیشید، انشاءالله فرصت کنم، برمی‌گردم و پاسخی می‌نویسم.

ای کاش به جای این مطالب، این موضوع را(موضوع زیر) در تاپیک چرا واجب الوجود خداست می گذاشتید.

بابت کتاب هم ممنون، خیلی وقت پیش دنبال کتاب فارسی بودم، ولی متخصصی دم دست نبود، از بچه های ریاضی هم که می پرسیدم، متاسفانه یا حوصله نداشتند یا کمتر از خودم می دانستند، بناچار رو به کتابهای انگلیسی آنلاین آوردم، این کتاب درمورد منطق گزاره ای است؟

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و خدا قوت

در هر صورت حقیر لقمه را دور سرم پیچانده بودم، از این بابت از شما که موجب یادآوری این مطلب شدید متشکرم. اما اصل مطلب و ارزش گزاره‌ها در منطق گزاره‌ای با درنظر داشتن گزاره‌های 1 و 2 به قوت خود باقی است و مثالهای شما خیلی مناسب این موضوع نیست. ولی مصمم‌تر شدم که روی کلمه الزاماً بیشتر دقت کنم.
این توضیح هم شاید برای شما مناسب‌تر باشد:
برای درک باواسطه باید «من» قوایش را بکار گیرد تا آن چیز را بیابد، در نتیجه آن چیز خارح از «من» است و گرنه برای یافتن قوا و درک آن چیز دور پیش می‌آید.

(این پست ویرایش شد و عمده آن به اینجا: (http://www.askdin.com/thread20420.html#post321032) منتقل شد.