شاگردان مکتب امام

سمت راست شهید بهروز آهندوست

بهروز علیرغم سن و سال کم خود، دوره های زیادی را گذرانده بود. در جنگهای کردستان هم شرکت کرده بود... جواد فرمانده بود که بهش خبر دادند یک عالمه مجروح داریم. برادر شما هم بین مجروح هاست! به کمین افتاده بودند و مجروحیت بهروز یک گردان را نجات داده بود. تیر از سینه اش گذشته بود، خشاب منفجر شده بود، تیری به پهلویش، تیری به کتفش، تیری به سینه اش اصابت کرده بود. 4 تیر وارد بدنش شده بود و به شدت زخمی بود. جواد مجروح ها را با آمبولانس فرستاد عقب و دید برادرش مانده! گفت: «نه این وضعیتش خوب است. بچه های مردم واجب ترند.» بهروز را خواباندند پشت تویوتای سپاه آوردند عقب!

موقع درآوردن تیر و ترکشها، دکتر بدجوری بهروز را اذیت می کرد. بدون بیهوشی هم تیرها را درمی آورد و در حین کار هم توهین می کرد. شوهر خواهر بهروز ناراحت شده و گفته بود اینها به خاطر ما رفته اند. حالا تو اینطور برخورد می کنی.
دیگر برای پانسمان زخمهایش تنها می رفت و شوهر خواهرش را نمی برد. می گفت: «شما می خواهید خودتان را نشان دهید! برای چه می گویید من رفته ام جبهه! مگر من برای غیر خدا کاری می کنم؟!»

بهروز درس طلبگی می خواند. در همان تهران. هر دفعه می رفت جبهه و وقتی برمی گشت کمی از درسهای مانده را می خواند و امتحان می داد و دوباره برمی گشت جبهه. می گویند آن همه با استعداد و نابغه بود که دروس دوسال حوزه را در 9 ماه خواند! تا اینکه رفت جنوب. از جنوب که برگشت خبر شهادت جواد را دادند و از آن به بعد دیگر بهروز تنها پسر و برادر خانواده بود و همه نگاه ها متوجه او!

خیلی شبها مادر که از خواب بیدار می شد می دید از اتاق بهروز که هنوز پانزده سال بیشتر نداشت صدای سوز و ناله می آید. می دید بهروز دارد نماز شب می خواند و با صدای بلند «الهی العفو» می گوید. روزی آمد به مادرش گفت: «اجازه بده بروم جبهه.» گفت: «اجازه نمی دهم، چون برادرانت رفته اند و من و پدرت پیر هستیم پس ما را چه کسی در قبر خواهد گذاشت؟ » هر چقدر التماس کرد مادر قبول نکرد و گفت: «اجازه نمی دهم.» روزی ناراحت شد و گفت: «تو هنوز بچه ای در جبهه می خواهی چه کار کنی؟ » گفت : «می روم جبهه توپ بازی کنم!» رفقای بهروز به مادرش گفتند: «پلهای که بهروز منفجر کرد و مینهایی که فرزندت خنثی کرده و کارهایی که ایشان کرده هیچوقت ما توان انجام آن را تا آخر عمر نداریم... »

خواهرش داشت با حسرت تمام نگاهش می کرد. مثل کسی که تنها دارایی خویش را در عالم نگاه کند. بهروز معنای نگاه خواهر را گرفت. گفت: «اینهمه با حسرت نگاهم نکن. من برمی گردم جبهه» خواهرش گفت: «پدر و مادرمان پیر شده اند. به شما نیاز دارند. شما هم که دیگه تکلیفتو انجام دادی. بمون.» با آرامش وصف ناشدنی گفت: «نه! امام که پیام می دهد گوش کن، ببین چه می فرمایند. فقط دستور امام!»

جواد بیست و یکم بهمن 64 شهید شد. اردیبهشت 1365 بهروز از هر کجایی که خواست اعزام شود مانع شدند. چون سومین برادر بود و تنها پسر باقی مانده خانواده. آنچنان بیقراریهایش شدت گرفته بود که نتوانست صبوری کند. رفت تهران و از همان جا اعزام شد. به دو ماه هم نکشید که پرواز کرد...

بهروز آنقدر کار کرده بود و دو سه شبانه روز بیخوابی کشیده بود که خستگی از چهره اش می بارید اما روحیه اش مضاعف می شد و بر توانش می افزود. باز کاری پیش آمد و بهروز بلند شد و گفت: « بدهید من انجام دهم! » گفتند: «نه تو خسته ای بگذار کس دیگری انجام دهد. » گفت: نه. بدهید به من. این کار را به من بسپارید. من بهتر
می توانم انجام دهم.» انگار خودش می دانست این همان آخرین ماموریت و آخرین فعالیت اوست تا رسیدن به عاشورا. انگار آن کسی هم که کار را ابتدا به او سپرده بودند هم می دانست چون اصرار کرد همراه بهروز برود. بعد از انجام کار در راه بازگشت خمپاره ای منفجر شده بود و موجش بهروز را پرت کرده بود به هوا و زده بود زمین و درجا شهید شده بود. آن همراهش هم در اثر انفجار خمپاره پودر شده بود و اثری از او نمانده بود. انگار هردویشان می دانستند عاشورایی و کربلایی در پیش رو دارند! بهروز فقط 17 سال داشت. شده بود کربلایی 17 ساله! و عاشورایش 65/2/9 با حوزه علمیه اش در تهران که تماس گرفتند تا خبر شهادت بهروز را بدهند، خادم مدرسه علمیه گفت که همه طلبه ها رفته اند جبهه!

یکی از دوستان خواهرشان خوابی دیده بود مادر ایستاده رو به ضریح مقدس امام رضا:doa(6):، دست به سینه و با احترام و گفته: «هر سه تا امانتیتون رو به خودتون تحویل دادم یا علی بن موسی الرضا:doa(6):!» برای مادر که تعریف کردند گریه کرد و گفت خودم می دونستم! به خواب دیده بودم. نگفتم تا خواهرهایشان اذیت نشوند! خواهرش هم همان روزها درست در نیمه شعبان به خواب دیده بود بانوی بزرگواری وارد خانه شد و مادر را برد داخل اتاقی. وقتی بیرون آمدند چهره مادر نورانی بود و می درخشید... مادر هر سه امانتی اعطایی امام رضا:doa(6): را صحیح و سالم به خودش برگردانده بود و به جایش سه نشان افتخار از فاطمه زهرا:doa(8): گرفته بود؛ برای روزی که لاتنفع مال و لا بنون!

پدر، بهروز را خیلی دوست داشت. همه فرزندانش را ولی علاقه اش به بهروز که فرزند کوچکتر بود کمی بیشتر بود. وقتی خبر شهادت فرزندانش را می شنید خدا را شکر می کرد که توانسته کاری برای اسلام بکند. خبر شهادت بهروز را که شنید نشست و دستهایش را حایل زمین کرد و گفت: دیگه همه چیزمو دادم. با اخلاص هم گفت: همانطور که با اخلاص هم داده بود... آذر ماه 1371 هم میهمان فرزندان شهیدش شد. خانم هاجر اباذری مادر سه شهید بزرگوار جواد و بهزاد و بهروز آهندوست هم پنج سال پیش به لقاء فرزندان شهیدش نایل گشت. خدایشان بیامرزد و با شهیدان اسلام محشور و همنشین گرداند.