سعادت ديگران بزرگترين خوشبختي

بقول بنده خدایی که با هم حرف میزدیم میگفت بهشون گفتم فلان کار رو نکنید زندگیتنو خراب میکنید، گوششون بدهکار نبود، حالا که همون قضیه پیش اومد هرجا میرسند نفرینم میکنند میگن فلانی نفوس بد زدی اینجور شد تقصیره اونه، نه بی فکری خودشون! حالا آدم با اینا چیکار کنه؟
مثل همون ضرب المثل که میگه اومدیم ثواب کنیم کباب شدیم!

با لحاظ اینکه این جمله درسته، اشکال کجاست؟
از ما که خودمون رو نسبت به بقیه مسوول میدونیم یا اونها که کار مارو دخالت میدونند؟
از ما که نمیدونیم چطور سعادت دیگران رو بخوایم یا دیگرانی که نمیتونند درک کنند سعادتشون رو میخوایم؟
از کم طاقتی، نادانی، ناسپاسی بی تجربگی یا ...؟

و بالاتر از این (شایدم پایین تر) چرا وقتی قصد سعادت و خیر کسی رو دارید گمان بد بهتون میبرند ولی زمانی که قصد فریبشون رو داشته باشید بهتون اعتماد میکنند!؟

در پناه حق موفق و موید باشید