محدود بودن امکانات عقلی بشر برای معرفت خدا

در سخنان امامان معصوم علیهم السلام به خصوص در کلمات امیرالمؤمنین علیه السلام جمله هایی دیده می شود که در ابتدا به نظر می رسد طرفدار تعطیل و تعبد در معارف الهی می باشد و هرگونه مداخله عقل را در مباحث معارف الهی ناروا می شمارند و شاهباز عقول را از رسیدن به قله شناخت حق ناتوان می شمارند و به گفته حافظ:

عنقا شکار کس نشود دام بازگیر *** کانجا همیشه باد به دست است دام را

به عنوان نمونه علی علیه السلام در خطبه اول نهج البلاغه می فرماید: «همت ها هر اندازه دور پرواز می کنند او را نمی یابند و زیرکی ها هر اندازه در ژرفای دریای اندیشه فرو روند به او نائل نمی گردند». و نیز در خطبه 89 می فرماید: «همانا تو آن خدائی هستی که در عقل ها نمی گنجی تا در معرض وزش اندیشه ها نقش پذیر کیفیت ها (چگونگی ها) بشوی و نه تحت کنترل فکر در می آیی تا محدود و قابل تغییر باشی». و نیز در گفتاری چنین می خوانیم: «هم چنانکه از چشم ها پنهان است از عقل ها نیز پنهان است».
آنچه از نمونه های یاد شده و مانند آنها می توان استفاده کرد این است که امکانات عقلی بشر برای معرفت ذات مقدس خداوند حدود معینی دارد که از آن حدود نمی تواند تجاوز کند. حتی کامل ترین افراد بشر حق دارد بگوید: «من نتوانم تو را آنچنان که بایست توصیف کنم، تو آنچنانی که خود توصیف کرده ای».

جهان متفق بر الهیتش *** فرو مانده در کنه ماهیتش
نه بر اوج ذاتش رسد مرغ وهم *** نه در ذیل فهمش رسد دست فهم
در این ورطه کشتی فرو شد هزار *** که پیدا نشد تخته ای بر کنار

آنچه از راهنمائی های پیشوایان دین استفاده می شود محدودیت قدرت سیر عقلانی بشر است نه ناتوانی و ممنوعیت کامل عقل بشر.