آداب و سنت غذا خوردن پیامبر اکرم، به همراه بحث برنج در دوران پیامبر

تب‌های اولیه

14 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آداب و سنت غذا خوردن پیامبر اکرم، به همراه بحث برنج در دوران پیامبر

1- اول از همه دستها را می شوییم بدون آنکه با حوله یا چیزی دستها را خشک کنیم (سنت پیامبر)

( ممکن است بعضی سر سفره غذا نخورن مثلا دو نفر نشستن برای خوردن تو میری کنارشون همین که نشستی میگی(در مکان غذا خوردن) «بسم الله الرحمن الرحیم»

2- در مکان غذا خوردن هنگام نشستن میگوییم «بسم الله الرحمن الرحیم» حتی اگه هنوز غذا را نآوردن مهم اینکه شما همون جایی که نشستی باید بگی 3- روی پای چپ میشینیم 4- آب خوردن اول غدا دوا است وسط غذا شفا است آخر غذا بلا است
( چون اول غذا روده ها به هم چسبیدن)
5 - خوردن یک ذره نمک قبل خوراک بسیار فایده داردو پیامبر زیادگفتن

6 - همین که اولین لقمه را خوردیم می گوییم « بسم الله و علی برکاته الله» و به این نیت میخوریم که غذا مارو سیر نمی کنه بلکه خدا مارو سیر میکنه و به نیت توانایی برای عبادت و علم و اصلاح زمین(جانشینی) میخوریم

اگه فراموش کردی بگی اول غذا و در وسط یادت آمد میگی «بسم الله اولهُ و آخرهُ» اگه اینو وسط غذا بگی شیطان هر چی که خورده را استفراغ میکنه!!!

7- سنت است تا سه لقمه اول در بینشان بگی اللهم لک الحمد ولک الشکر

8- اگه همه تو یک ظرف خوردن از طرف خودت میخوری از وسط نمیخوری و اگه دونفر بودی و تو سیر شدی سعی کن پا نشی تا همراهت بلند بعد تو بلند شی بدروغ بخور

9- پیامبر حین آب خوردن لیوان را با دست چپ میگرفت و پشت دست راست را زیر لیوان میدادند اما ما که با قاشقیم آبم 3 دهن اگه زیاد خوردی

10 - ظرف را سنت کنید یعنی صاف صاف کنید نذارید یک دونه برنجم بمونه این خیلی پامبر تاکید کرده البته همون اول باید کم غذا بریزید
خداوند که جنت را بنا کرد ثواب کاسه لیسان را جدا کرد
11- همیشه دونه های برنج را که در آخر تو دست پیامبر می ماند با زبان مبارک میخوردند
میگن برکت غذا تو همین مانده های روی دست
12- دعای آخر غذا اگه از خونه خودتون بود میگی

« الحَمدُ الله الَذی اَطعَمَنا وَ سَقانا و جَعَلنا مِنَ المُلِمین»
اگه از خونه خودتون نبود مهمانی یا جایی همسایه ای خونه دامادی عمویی دایی جای دیگه ای میگی

« اللهم اَطعِم مِن اطعِمنی وَ اَ سقِن مِن سَقانی»

:Gol:
زیبا بود
در مورد بقیه سنت های پیامبر(ص) و ائمه(ع) هم مطلب بذارین
ان شاا... که در عمل کم نذاریم

بنام خدا.
سلام خیلی زیبا بود باز مبگید لطفاً:Gol:

سلام
به نظر می آید که برنج غذای رسول خدا نبوده است. شاید اصلا در بازارهای عربی برنج مرسوم نبود. البته این در حد یک احتمال است و باید برای این موضوع بیشتر تحقیق کرد.
آنچه بر تردید می افزاید اینکه برنج خوردن پیامبر در کتاب سبل الهدی آمده است وی می گوید: رواه البيهقيّ في الشّعب و أبو نعيم في الطب‏
و عنه- عليه الصّلاة و السلام- أنه قال: «سيد الإدام في الدنيا و الآخرة اللحم» و عنه- عليه الصلاة و السلام- قال: «سيّد طعام الدّنيا و الآخرة اللّحم ثم الأرز».
بهترین غذای دنیا اول گوشت سپس برنج است. (سبل الهدى و الرشاد فى سيرة خير العباد، محمد بن يوسف الصالحى الشامى(م 942)، تحقيق عادل احمد عبد الموجود و على محمد معوض، بيروت، دار الكتب العلمية، چ ا ول، 1414/1993، ج‏ 12، ص 225)
برخلاف آنچه در بالا آمد در کتب شیعی و از زبان اما هشتم یعنی
از امام رضا روایت است که سرور غذاها گوشت بُز است (دروس، شهید اول، ج 3، ص 36)

جالب آنکه همین روایت ««سيّد طعام الدّنيا و الآخرة اللّحم ثم الأرز» را ابن ماجه این گونه نقل کرده است، که «سید طعام دنیا اللحم» و دیگر خبری از برنج نیست (محمد بن یزید قزوینی، سنن ابن ماجه، تحقیق محمد فواد عبدالباقی، بیروت، دارالفکر، ج 2، ص 1099)
در مقابل بحارالانوار، ج 59، ص 173 می گوید: مردى به امام صادق (ع) گفت: اى فرزند پيامبر دخترم اسهال و درد شكم دارد، فرمود: چرا از برنج و دنبه استفاده نمى ‏كنى؟ سپس روش پختن آن را به او ياد داد او همين كار را كرد و دخترش خوب شد. متن عربی: الْمَحَاسِنُ، عَنِ ابْنِ سُلَيْمَانَ الْحَذَّاءِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفَيْضِ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَجَاءَهُ رَجُلٌ فَقَالَ لَهُ إِنَّ ابْنَتِي قَدْ ذَبَلَتْ وَ بِهَا الْبَطَنُ فَقَالَ مَا يَمْنَعُكَ مِنَ الْأَرُزِّ بِالشَّحْمِ خُذْ حِجَاراً أَرْبَعاً أَوْ خَمْساً وَ اطْرَحْهَا تَحْتَ النَّارِ وَ اجْعَلِ الْأَرُزَّ فِي الْقِدْرِ وَ اطْبُخْهُ حَتَّى يُدْرِكَ وَ خُذْ شَحْمَ كُلًى طَرِيّاً فَإِذَا بَلَغَ الْأَرُزُّ فَاطْرَحِ الشَّحْمَ فِي قَصْعَةٍ مَعَ الْحِجَارَةِ وَ كُبَّ عَلَيْهَا قَصْعَةً أُخْرَى ثُمَّ حَرِّكْهَا تَحْرِيكاً شَدِيداً وَ اضْبِطْهَا كَيْ لَا يَخْرُجَ بُخَارُهُ فَإِذَا ذَابَ الشَّحْمُ فَاجْعَلْهُ فِي الْأَرُزِّ ثُمَّ تَحَسَّاه‏

علامه امینی در الغدیر به حدیث دروغین معروفی اشاره می کند که به «حدیث برنج» مشهور است : «اگر برنج حيوان بوده قطعا آدمى بوده و اگر آدمى بوده مسلم مرد صالحى بوده و اگر مرد- صالحى بود، يقينا پيامبرى بوده و اگر پيامبرى بوده حتما پيامبر مرسل بوده و اگر پيامبر مرسل بوده قطعا من بوده است» ترجمه الغدير في الكتاب و السنة و الأدب ،ج‏10،ص:171
كشف الخفاء جلد 2 صفحه 160 صنعانى گفته است: اين حديث موضوع است.

علامه این حدیث را از جعلیات معاویه می داند
به هر حال مشخص می شود که علاقه به خوردن برنج زیاد بود و این نشان می دهد که برنج کمتر در دسترس بوده است.

جالب آنکه بحار در یک جا اشاره می کند که حدیث سید طعام فقط مربوط به گوشت است و در جای دیگر خودش بابی به نام باب ازر (برنج) را نقل می کند.

[=&quot]ب[/][=&quot]اب[/][=&quot] الأرز[/]

[=&quot] [الْعُيُونُ،] بِالْأَسَانِيدِ الثَّلَاثَةِ عَنِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص سَيِّدُ طَعَامِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ اللَّحْمُ ثُمَّ الْأَرُزُّ «1»[/]

[=&quot] [الصحيفة،] عنه ع مثله «2»[/]

[=&quot]2 [الْمَحَاسِنُ،] عَنْ أَبِيهِ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَمَّنْ أَخْبَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ نِعْمَ الطَّعَامُ الْأَرُزُّ وَ إِنَّا لَنَدَّخِرُهُ لِمَرْضَانَا «3»[/]

[=&quot]3 وَ مِنْهُ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ وَ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ يُونُسَ بْنِ يَعْقُوبَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَا يَأْتِينَا مِنْ نَاحِيَتِكُمْ شَيْ‏ءٌ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنَ الْأَرُزِّ وَ الْبَنَفْسَجِ إِنِّي اشْتَكَيْتُ وَجَعِي ذَاكَ الشَّدِيدَ فَأُلْهِمْتُ أَكْلَ الْأَرُزِّ فَأَمَرْتُ بِهِ فَغُسِلَ فَجُفِّفَ ثُمَّ قُلِيَ وَ طُحِنَ فَجُعِلَ لِي مِنْهُ سَفُوفٌ بِزَيْتٍ وَ طَبِيخٌ أَتَحَسَّاهُ فَذَهَبَ اللَّهُ بِذَلِكَ الْوَجَعِ «4» طرز تهیه برنج و بنفشه برای رفع بیماری
[/]

[=&quot] [الْكَافِي‏]، عَنِ الْبَرْقِيِّ مِثْلَهُ وَ فِيهِ فَأَذْهَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنِّي بِذَلِكَ الْوَجَعَ «5»[/]

[=&quot](1) عيون الاخبار 2 ر 35.[/]

[=&quot] (2) صحيفة الرضا: 10.[/]

[=&quot] (3) المحاسن: 502.[/]

[=&quot] (4) المحاسن: 503.[/]

[=&quot] (5) الكافى 6 ر 341.[/]

بيان: كأن المراد بالطبيخ هنا مطلق المطبوخ و في القاموس الطبيخ ضرب من المنصَّف و هو شراب طبخ حتى ذهب نصفه و لو كان هو المراد هنا فلعل المراد به ما لم يغلظ كثيرا بل اكتفي فيه بذهاب نصفه و قوله و طبيخ عطف معطوف على سفوف و قيل أراد بالبنفسج دهنه كما مر في باب الأدهان‏

[=&quot]4 [الْمَحَاسِنُ‏]، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ يُونُسَ بْنِ يَعْقُوبَ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَرِضْتُ سَنَتَيْنِ أَوْ أَكْثَرَ فَأَلْهَمَنِيَ اللَّهُ الْأَرُزَّ فَأَمَرْتُ بِهِ فَغُسِلَ‏[/]

[=&quot]فَجُفِّفَ ثُمَّ أُشِمَّ النَّارَ وَ طُحِنَ فَجَعَلْتُ بَعْضَهُ سَفُوفاً وَ بَعْضَهُ حَسْواً «1» همان دستور قبلی در پخت برنج برای رفع بیماری
[/]

[=&quot]بيان ثم أشم النار أي أقلي بالنار قليا خفيفا كأنه شم رائحته في القاموس أشم الحجام الختان أخذ منه قليلا انتهى و هذا مجاز شائع بين العرب و العجم و في القاموس سففت الدواء بالكسر سفا و استففته قمحته أو أخذته غير ملتوت و هو سفوف كصبور و قال حسا زيد المرق شربه شيئا بعد شي‏ء كتحساه و احتساه و أحسيته إياه و حسيته و اسم ما يتحسى الحسية و الحسا و يمد و الحسو كدلو و الحسوّ كعدوّ[/]

[=&quot]5 [الْمَحَاسِنُ‏]، عَنْ أَبِيهِ عَنْ يُونُسَ عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ رَأَيْتُ دَايَةَ أَبِي الْحَسَنِ ع تُلْقِمُهُ الْأَرُزَّ وَ تَضْرِبُهُ عَلَيْهِ فَغَمَّنِي ذَلِكَ فَدَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ إِنِّي أَحْسَبُكَ غَمَّكَ الَّذِي رَأَيْتَ مِنْ دَايَةِ أَبِي الْحَسَنِ قُلْتُ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَقَالَ لِي نَعَمْ نِعْمَ الطَّعَامُ الْأَرُزُّ يُوَسِّعُ الْأَمْعَاءَ وَ يَقْطَعُ الْبَوَاسِيرَ وَ إِنَّا لَنَغْبِطُ أَهْلَ الْعِرَاقِ بِأَكْلِهِمُ الْأَرُزَّ وَ الْبُسْرَ فَإِنَّهُمَا يُوَسِّعَانِ الْأَمْعَاءَ وَ يَقْطَعَانِ الْبَوَاسِيرَ «2»[/]

[=&quot] [الكافي،] عن علي بن إبراهيم عن أبيه عن إسماعيل بن مرار و غيره عن يونس مثله «3»[/]

[=&quot]6 [دَعَوَاتُ الرَّاوَنْدِيِ‏]، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى الصَّادِقِ ع بِالْغَدَاةِ وَ هُوَ عَلَى الْمَائِدَةِ فَقَالَ تَعَالَ يَا مُفَضَّلُ إِلَى الْغَدَاءِ فَقُلْتُ يَا سَيِّدِي قَدْ تَغَدَّيْتُ قَالَ وَيْحَكَ فَإِنَّهُ أَرُزٌّ فَقُلْتُ يَا سَيِّدِي قَدْ فَعَلْتُ فَقَالَ تَعَالَ حَتَّى أَرْوِيَ لَكَ حَدِيثاً فَدَنَوْتُ مِنْهُ فَجَلَسْتُ فَقَالَ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ آبَائِهِ ع عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ أَوَّلُ حَبَّةٍ أَقَرَّتْ لِلَّهِ‏[/]

[=&quot]بِالْوَحْدَانِيَّةِ وَ لِي بِالنُّبُوَّةِ وَ لِأَخِي عَلِيٍّ بِالْوَصِيَّةِ وَ لِأُمَّتِيَ الْمُوَحِّدِينَ بِالْجَنَّةِ الْأَرُزُّ ثُمَّ قَالَ ازْدَدْ أَكْلًا حَتَّى أَزِيدَكَ عِلْماً فَازْدَدْتُ أَكْلًا فَقَالَ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ آبَائِهِ عَنِ النَّبِيِّ ص قَالَ كُلُّ شَيْ‏ءٍ أَخْرَجَتِ الْأَرْضُ فَفِيهِ دَاءٌ وَ شِفَاءٌ إِلَّا الْأَرُزَّ فَإِنَّهُ شِفَاءٌ لَا دَاءَ فِيهِ ثُمَّ قَالَ ازْدَدْ أَكْلًا حَتَّى أَزِيدَكَ عِلْماً فَازْدَدْتُ أَكْلًا فَقَالَ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ آبَائِهِ عَنِ النَّبِيِّ ص أَنَّهُ قَالَ لَوْ كَانَ الْأَرُزُّ رَجُلًا لَكَانَ حَلِيماً ثُمَّ قَالَ ازْدَدْ أَكْلًا حَتَّى أَزِيدَكَ عِلْماً فَازْدَدْتُ أَكْلًا فَقَالَ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ آبَائِهِ عَنِ النَّبِيِّ ص أَنَّهُ قَالَ إِنَّ الْأَرُزَّ يُشْبِعُ الْجَائِعَ وَ يُمْرِئُ الشَّبْعَانَ وَ قَالَ كَانَ أَحَبُّ الطَّعَامِ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص النَّارْبَاجَةَ[/]

[=&quot](1) المحاسن: 502.[/]

[=&quot] (2) المصدر نفسه 504.[/]

[=&quot] (3) الكافى 6 ر 341.[/]

[=&quot]7 [الْمَكَارِمُ‏]، قَالَ الصَّادِقُ ع نِعْمَ الدَّوَاءُ الْأَرُزُّ بَارِدٌ صَحِيحٌ سَلِيمٌ مِنْ كُلِّ دَاءٍ[/]

[=&quot]وَ عَنِ الرِّضَا عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص سَيِّدُ طَعَامِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ اللَّحْمُ وَ الْأَرُزُّ «1»[/]

[=&quot]أقول قد مضى كثير من فضل الأرز في باب علاج البطن «2».[/]

[=&quot]تتميم في القاموس الأرز كأشد و عتل و قفل و طنب و رز و رنز و آرز ككابل و أرز كعضد و هاتان عن كراع حب معروف و قال في بحر الجواهر بارد يابس في الثانية و قيل معتدل و قيل حار و قال الشيخ إنه حار يابس و يبسه أظهر من حره و قيل إنه أحر من الحنطة.[/]

[=&quot]و قال الشيخ نجيب الدين السمرقندي يستدل على حرارته من جهتين إحداهما طعمه و الأخرى تأثيره و فعله أما الاستدلال من جهة الطعم فهو عذوبة طعمه و أما تأثيره فإنه يحمي أبدان المحرورين و يلهبها و هو سريع الهضم يسمن البدن و يحسن البشرة و يغذو غذاء صالحا و يغسل الأمعاء مع اللبن و مع السماق يحبس جدا و الأحمر الغير المغسول أحبس و الحقنة به دافع لسجج الأمعاء و إذا أكل‏[/]

[=&quot](1) مكارم الاخلاق: 178.[/]

[=&quot] (2) راجع بحار الانوار ج 62 ر 162- 179.

[/]


[=&quot]منبع : بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار ، ج ‏63، صص 263- 260[/]

با دقت در روایات این باب (یعنی باب برنج علامه مجلسی) مشخص شد که تنها یک حدیث از آن مربوط به دوران پیامبر است که همان حدیث سید طعام است که پیشتر گذشت که در دو قالب آمده بود. یک بار بدون برنج و یکبار با برنج. در نهایت می توان گفت همچنان تردید ها در وجود برنج در زمان پیامبر و یا دسترسی جامع آن دوره به آن برقرار است و به نظر می رسد که با توجه به وجود این احادیث در زمان ائمه، احتمالا احادیث برنج مربوط به دوران فتح ایران باشد.

بنام خدا.
سلام.
حالا ما باید بلد باشیم چطوری برنج بخوریم یا برنج نخوریم؟:Gig:
منکه متوجه نشدم چون بیشتر پست هاتون عربی بود.

با تشکر از شما جناب hamishebahar

بیشتر آنچه در متن عربی آمده برنج درمانی است تا بحث اثبات برنج در دوارن پیامبر که با توجه به تمایل حضرتعالی ترجمه آنها نیز تقدیم می شود.

بسندى از محمّد بن مروان كه نزد امام ششم عليه السّلام بودم و اسهال داشتم، و شام از نزد او برگشتم و از همه بر او نگرانتر بودم، فردا نزد او رفتم و آرام شده بود گفتم؟ قربانت: دیروز از برت رفتم و چه درد سختى داشتى، فرمود: گفتم: اندازه‏اى برنج شسته شد و خشك شد و كوفته شد و از آن كف كردم و شكمم بسته شد.

برای درد شکم همچنین گفته شده: برنج را بشور و در سايه خشك كن و نرم كن و در هر بامداد كفى از آن برگير، اسحاق حريرى در آن افزوده كه كمى آن را بو بده.

در كافى (ج 6 ص 342) آن را بسندى از امام ششم آورده و از قول اسحاق جريرى افزوده كه كمى آن را بو بده و بوزن اوقيه باشد و آن را بنوش.

در صحاح گفته: اوقيه در زبان حديث 40 درهم است (قريب 25 مثقال) و در گذشته چنين بوده ولى در عرف امروزه و اندازه پزشكان 10 و پنج هفتم درهم است (قريب 6 مثقال).

در محاسن (..) بسندش از محمّد بن فيض كه نزد امام ششم عليه السّلام بودم، مردى آمد و باو گفت دخترم لاغر شده، شكم رفتن دارد، فرمود: باید از برنج با پيه، 4 يا 5 سنگ برگيری و بيندازی در آتش و برنج در ديك بريزی و بپزی، و پيه قلوه تازه بگيری و چون برنج پخته شد، پيه را با سنگهاى داغ در كاسه اندازی كاسه ديگر سرپوش آن كنی، و سخت بجنبان و ضبط كنی كه بخار آن بيرون نيايد و چون پيه آب شد روى برنج بریز تا آن را كف كند.

در بحر الجواهر گفته: در منافع برنج كه چون از آردش آب برنج رقيقى بسازند و در پختش بهمراه پيه قلوه بز خوب دقت كنند براى ترزدن خوب است، و اين آزموده است.

در محاسن (..) از امام ششم عليه السّلام كه سخت بيمار شدم و اسهال گرفتم و تنم از ميان رفت و گفتم: برنج بو دادند و آن را قاووت كردم و از آن نوش كردم و تنم بازگشت.

در محاسن» (502) بسندش از امام ششم عليه السّلام كه چه خوب خوراكى است برنج، ما براى بيماران خود آن را پس انداز كنيم.

بسندش از يونس بن يعقوب كه امام ششم عليه السّلام فرمود: از سوى شما چيزى دوستتر از برنج و بنفشه نزد ما نيايد من از اين درد سخت خود شكوه ساز كردم وانگه بدلم افتاد برنج بخورم و فرمودم تا شسته شد و خشك شد وانگه بو داده شد و آرد شد و از آن برايم با زيت و همان پخته سفوف ساختند و من آن را كف كردم و خدا بدان دردم را برد،

مراد از پخته در اينجا هر پخته ايست و در قاموس گفته: طبيخ يك نوع منصف است و آن نوشابه ايست كه پخته شود تا نيمش برود اگر در اينجا اين معنى مقصود باشد، بسا منظور اينست كه پر غليظ نشده بلكه همان نيمه ‏شدنش بس بوده، و گفتند مقصود از بنفشه روغنش است چنانچه در باب روغنها گذشت.

«در محاسن» (502) بسندش از امام ششم عليه السّلام كه چند سال يا بيش بيمار شدم و خدا برنج را بدلم افكند و فرمودم ناشسته شد و خشك شد و اندكى بو داده شد و آرد شد و برخى را كف كردم و برخى را با آب پز خوردم.

در «محاسن» (504) بسندش از زراره كه ديدم دايه ابو الحسن عليه السّلام لقمه برنج بدهن او مينهاد و او را ميزد تا بخورد و از آن اندوه خوردم و نزد امام ششم عليه السّلام شدم، فرمود پندارمت آنچه از دايه ابى الحسن ديدى غمنده‏ات كرده؟ گفتم: آرى قربانت، بمن فرمود: آرى چه خوب خوراكى است برنج روده‏ها را گشاد كند و بواسير را ببرد، و ما رشك بريم بمردم عراق كه برنج خورند و خرماى غوره كه هر دو روده‏ها را گشاد كنند و بواسير را ببرند،

در «دعوات راوندى»: از مفضل بن عمر كه چاشت نزد امام صادق عليه السّلام رفتم و بر سر خوان بود و بمن فرمود: اى مفضّل سر چاشت بيا گفتم: اى آقايم من چاشت خوردم، فرمود: واى بر تو اين برنج است، گفتم اى آقايم چاشت خوردم فرمود: بيا تا برات حديثى باز گويم و نزديكش شدم و نشستم و فرمود: پدرم از پدرانش از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم بمن باز گفتند كه: نخست دانه كه اعتراف كرده براى خدا بيگانگى و براى من به پيغمبرى و براى برادرم على بجانشينى و براى امت يگانه‏پرستم ببهشت رفتن برنج است وانگه فرمود: بيشتر بخور تا بيشتر دانشت آموزم، و بيشتر خوردم و باز حديث از پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم آورد: كه اگر برنج مرد بود بردبار بود، باز فرمود: بخوردن فزاتا به دانشت فزايم، و بخوردن فزودم و فرمود پدرم از پدرانش عليهم السّلام بمن باز گفت كه پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم فرمود: برنج گرسنه را سير كند و خوراك را بر سير گوارا سازد فرمود: دوستر خوراك نزد رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله شوربا بود.

«در مكارم» (178) امام صادق عليه السّلام فرمود: چه خوب خوراكى است برنج خنك است و صحيح و سازگار بهر درد،

و از امام رضا عليه السّلام كه رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم فرمود: سرور خوراكها اين جهان و سراى ديگر گوشت است و برنج، من گويم بسيارى از فضيلت برنج در باب درمان شكم گذشت.

برنج: دانه ايست شناخته، و در بحر الجواهر گفته: سرد است و خشك در درجه 2 و بقولى معتدل است و بقولى گرم است، شيخ گفته: گرم و خشك است و خشكيش روشنتر از گرمى آنست، و بقولى از گندم گرمتر است، و شيخ نجيب الدين سمر قندى گفته دليل‏ گرميش از از دو راه است مزه‏اش و ديگرى اثر و عملش در مزاج اما از راه مزه اينست كه شيرين است و اما از راه اثر اينست كه تنهاى گرما گرفته را تبدار ميكند و ملتهب ميسازد، زود هضم است و تن را فربه كند و بشره را زيبا و خوراك بهى است، با شير روده‏ها را شستشو كند و با سماق گرفتگى آورد، و برنج سرخ نشسته بيشتر قابض است، و حقنه با آن گرفتگى‏هاى روده را دفع كند و چون با شكرش خورند زودتر از معده سرازير شود و چون با شيرش پزند و با شكر خورند تن را فربه‏تر كند و مايه غذائى آن بيشتر باشد، و در منى و خرمى رخساره فزايد.

از يونس بن يعقوب كه امام ششم عليه السّلام فرمود: از سوى شما چيزى دوستتر از برنج و بنفشه نزد ما نيايد من از اين درد سخت خود شكوه ساز كردم وانگه بدلم افتاد برنج بخورم و فرمودم تا شسته شد و خشك شد وانگه بو داده شد و آرد شد و از آن برايم با زيت و همان پخته سفوف ساختند و من آن را كف كردم و خدا بدان دردم را برد،

مراد از پخته در اينجا هر پخته ايست و در قاموس گفته: طبيخ يك نوع منصف است و آن نوشابه ايست كه پخته شود تا نيمش برود اگر در اينجا اين معنى مقصود باشد، بسا منظور اينست كه پر غليظ نشده بلكه همان نيمه ‏شدنش بس بوده، و گفتند مقصود از بنفشه روغنش است چنانچه در باب روغنها گذشت.

«در محاسن» (502) بسندش از امام ششم عليه السّلام كه چند سال يا بيش بيمار شدم و خدا برنج را بدلم افكند و فرمودم ناشسته شد و خشك شد و اندكى بو داده شد و آرد شد و برخى را كف كردم و برخى را با آب پز خوردم.

در «محاسن» (504) بسندش از زراره كه ديدم دايه ابو الحسن عليه السّلام لقمه برنج بدهن او مينهاد و او را ميزد تا بخورد و از آن اندوه خوردم و نزد امام ششم عليه السّلام شدم، فرمود پندارمت آنچه از دايه ابى الحسن ديدى غمنده‏ات كرده؟ گفتم: آرى قربانت، بمن فرمود: آرى چه خوب خوراكى است برنج روده‏ها را گشاد كند و بواسير را ببرد، و ما رشك بريم بمردم عراق كه برنج خورند و خرماى غوره كه هر دو روده‏ها را گشاد كنند و بواسير را ببرند،

در «دعوات راوندى»: از مفضل بن عمر كه چاشت نزد امام صادق عليه السّلام رفتم و بر سر خوان بود و بمن فرمود: اى مفضّل سر چاشت بيا گفتم: اى آقايم من چاشت خوردم، فرمود: واى بر تو اين برنج است، گفتم اى آقايم چاشت خوردم فرمود: بيا تا برات حديثى باز گويم و نزديكش شدم و نشستم و فرمود: پدرم از پدرانش از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم بمن باز گفتند كه: نخست دانه كه اعتراف كرده براى خدا بيگانگى و براى من به پيغمبرى و براى برادرم على بجانشينى و براى امت يگانه پرستم ببهشت رفتن برنج است وانگه فرمود: بيشتر بخور تا بيشتر دانشت آموزم، و بيشتر خوردم و باز حديث از پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم آورد: كه اگر برنج مرد بود بردبار بود، باز فرمود: بخوردن فزاتا به دانشت فزايم، و بخوردن فزودم و فرمود پدرم از پدرانش عليهم السّلام بمن باز گفت كه پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم فرمود: برنج گرسنه را سير كند و خوراك را بر سير گوارا سازد فرمود: دوستر خوراك نزد رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله شوربا بود

«در مكارم» (178) امام صادق عليه السّلام فرمود: چه خوب خوراكى است برنج خنك است و صحيح و سازگار به هر درد،

و از امام رضا عليه السّلام كه رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم فرمود: سرور خوراكها اين جهان و سراى ديگر گوشت است و برنج، من گويم بسيارى از فضيلت برنج در باب درمان شكم گذشت.

برنج: دانه ايست شناخته، و در بحر الجواهر گفته: سرد است و خشك در درجه 2 و بقولى معتدل است و بقولى گرم است، شيخ گفته: گرم و خشك است و خشكيش روشنتر از گرمى آنست، و بقولى از گندم گرمتر است، و شيخ نجيب الدين سمر قندى گفته دليل‏ گرميش از از دو راه است مزه‏اش و ديگرى اثر و عملش در مزاج اما از راه مزه اينست كه شيرين است و اما از راه اثر اينست كه تنهاى گرما گرفته را تبدار ميكند و ملتهب ميسازد، زود هضم است و تن را فربه كند و بشره را زيبا و خوراك بهى است، با شير روده‏ها را شستشو كند و با سماق گرفتگى آورد، و برنج سرخ نشسته بيشتر قابض است، و حقنه با آن گرفتگى‏هاى روده را دفع كند و چون با شكرش خورند زودتر از معده سرازير شود و چون با شيرش پزند و با شكر خورند تن را فربه ‏تر كند و مايه غذائى آن بيشتر باشد، و در منى و خرمى رخساره فزايد.


برگرفته از :آسمان و جهان-ترجمه كتاب السماء و العالم بحار، محمد باقر کمره ای، تهران، اسلامیه، 1374ش، ج‏10، ص: 78

موضوع قفل شده است