جمع بندی انسان كامل و ابتلا به غم

سلام

مگر ما درفلسفه و عرفان نميگوييم كه امامان و انبيا به عنوان انسان كامل بر همه عوالم(دنيا ،برزخ،قيامت) اشراف دارند...
پس غم ِ از دست دادن عزيز(آنطور كه در روايات و روضه ها آمده) براي امام يا پيامبر چه معنايي دارد؟

در ابتدا باید به این نکته اشاره شود که بی تردید مصداق اصلی انسان کامل پیامبر و ائمه است ع اند وانها بر همه نظام خلقت احاطه وجودی دارند .واز این نظر بودن در دنیا وبرزخ وفراتر از آن برای آنها تفاوتی ندارد

ولی از نظر جنبه بشری آنها نیز دارا ی عاطفه واحساس ومحبت اند و حس فرزند دوستی دارند ودر این ساحه همانند ساحات دیگرکامل تر از دیگران هستند لذا نه تنها محذوری در این مسله نیست بلکه این کار در راستای کمالات متعالی انسانی آنها است .

سلام

برفرضی که تعریف شما از انسان کامل و مصادیق ان را بپذیریم
جواب : در این تردید نکنید که تنها مصداق انسان کامل وجود نازنین ختمی ص مرتبت است وسایر معصومین ع از باب الحاق کامل به اکمل ودر مرتبه بعد مصداق آ ن کلمه اند . در این باره می توانید به کتاب (( انسان کامل از نگاه امام خمینی . ویرایش دوم .)) مراجعه نماید .
و اینکه احاطه وجودی بر سه عالم دارند
جواب :انسان کامل مظهر اسما الهی است از جمله آن اسما اسم علیم است وانسان به عنوان خلیفه الهی مظهر این اسم است لذا بر همه امور وعوالم به اذن الهی احاطه دارد در این باره سخن مولانا بسیار زیبا و شنیدنی است:
احمداگر بگشاید آن پرّ جلیل :Gol:تا ابد مدهوهش ماند جبرئیل
چون گذشت احمد زسدره و مرصدش :Gol: و ز مقام جبرئیل و از حدش
گفت او را هین بپر اندر پی‌ام :Gol: گفت رو، رو من حریف تو نی‌ام
باز گفت او را بیا ای پرده سوز :Gol: من به اوج خود نرفتم هنوز
گفت بیرون زین حد ای خوش فرّ من :Gol: گر زنم پرّی بسوزد پرّ من(1)
1. مثنوی معنوی، دفتر 4، ص 721، بیت 3800.
فرمودید
مثلا امامی که فرزندش را از دست داده چون احاطه وجودی بر برزخ دارد
می تواند همیشه با فرزندش در تماس باشد
و از دست دادن دیگر نباید برای او معنایی داشته باشد ؟
چه برسد به اینکه محزون هم باشد
و مثالی دیگر :پیامبر ص وقتی فوت فرمودند طبق روایات به فاطمه ع فرمودند تو اولین کسی هستی که به نزد من می ایی ؟
اگر پیامبر و فاطمه ص احاطه وجودی بر سه عالم دارند
پس دیگر جدایی برای انها معنا ندارد
چه به اینکه پیامبر بگوید تو اولین کسی هستی که به نزد من می ایی ؟
یعنی قبل ان در نزدش نبوده که اگر بوده این نوید بی معنا می شود ؟
مثلا اگر من فردی بداند پس از مرگ فرزندش هم با او رابطه دارد و فرزندش حتی جایی بهتر از دنیا دارد
محزونی برای ان فرد بی معناست ؟ چرا باید محزون باشد
هم با فرزندش در تماس است و هم فرزندش جای بهتری رفته

یا لطیف

اندوه آنها مربوط به جنبه بشر ی شان است ونه جنبه ملکوتی آنها .

با سلام.
یک سوال اساسی در این بین می توان مطرح کرد و آن اینکه چرا باید معصوم همه چیز بداند؟ این همه چیز دانی به چه درد او می خورد؟ از آنجایی که اگر او همه چیز بداند به اذن خداست و از آنجایی که خدا کار عبث و بیهوده نمی کند لذا باید خدا از اعطای تمام حقایق عالم هستی به معصوم منظور و مثصودی داشته باشد. حال بفرمایید منظور و مقصود خدا از اعطای چنین علمی چه بوده است؟
به اعتقاد بنده معصوم اگر همه چیز بداند که می شود خدا. لذا فقط چیزهایی را می داند که با فلسفه وجودی اش مرتبط باشد. یعنی چیزهایی که برای هدایت انسان مفید باشد و از آنها استفاده کند. همین!

اهل بیت علیهم‌السلام را خداوند همه‌کاره‌ی جهان قرار داده است، تا آنجا که در حدیث امام مجتبی علیه‌السلام است که در ورای این آسمان‌ها سرزمین‌هایی است که در آن موجوداتی هستند که برای ایشان امامی جز من و برادرم حسین وجود ندارد. علم ایشان به این جهان به گفته‌ی حضرت زهراء سلام‌الله علیها تمام علم ظاهر و علم باطن است.

با سلام و تشكر
منظور بنده را سركار دل آرام به خوبي اشاره كردند:
منتظر پاسخ شما هستيم

سلام جناب صادق

جوابتون احساسی و اغراق گونه بود نه قانع کننده
باسلام مجدد وتشکر از شما ::Hedye:
اگر شما با مطالعه وشناخت کامل نسبت به انسان کامل وارد بحث می شدید به ژرفای این نکته ها رسیده وآن را احساسی واغراق گونه نمی خواندید لذا خوب است قبل از همه در این باب شما را آگاه نمایم :
بر اساس آموزه های عرفان اسلامی، انسان کامل مفهوم خاص خود را دارد که به اختصار به آن اشاره می شود :
در نگاه عرفانی انسان کامل کسی است که مظهر همه اسماء و صفات الهی باشد؛ یعنی همان کسی که در قرآن از او به عنوان خلیفه خدا در زمین نام برده شده است (1) و مراد از مظهریت اسما و صفات این است، که خداوند در روی زمین انسان کامل را به عنوان مظهر و محل ظهور و تجلی اسما و صفات خود قرار داده است.
بنا بر این انسان کامل به عنوان مخلوق و بندگان صالح خداوند، مظهر اسما و صفات خداوند هستند، یعنی صفات و جمالی که در خداوند بالذات و بالاصاله وجود دارد، در آن ها به نحو مظهریت وجود دارد و آن ها آینه‌ایی هستند که صفات خدا را نشان می‌دهند. تفصیل این بحث را در منبع ذیل جویا شوید!». (2)
در دعای نورانی رجبیّه که از ناحیه مقدسه حضرت مهدی (ع) نقل شده در باره این مسئله نکته ی شنیدنی آمده:
«اللهمّ إنّی أسئلک بمعانی جمیع یدعوک به ولاة أمرک... لا فرق بینک و بینها إلاّ أنّهم عبادک و خلقک؛(3) خداوندا! تو را می‌خوانم به همه معانی که با آنان تو را صاحبان امر تو می‌خوانند، آنان که فرقی بین تو و آن ها نیست، مگر در این که آن ها بندگان و مخلوق تو هستند».
در این دعا که در واقع خاستگاه سخن عارفان در باب انسان کامل است ،گرچه در ابتدا تعبیر «لا فرق» آمده، ولی در ادامه تصریح شده که انسان کامل صاحب امر خداوند و معدن کلمات الهی‌اند، بنده و مخلوق خدا هستند. همین که بنده و مخلوق است، پس فرق و تفاوت نامحدود و نامتناهی بین آن ها و خدا وجود دارد، چون بنده و مخلوق هر اندازه مقرب درگاه خداوند باشد، باز تفاوت او با خداوند در حد و حساب نمی‌گنجد، چون بنده و آفریده هرگز قابل قیاس با خالق نیست‌، به دلیل این که هستی خالق نامحدود و واجب الوجود است. هستی مخلوق و بنده ممکن الوجود و محدود است. وجود محدود و ممکن الوجود هرگز طرف مقایسه با ذات نامتناهی قرار نمی‌گیرد.
نکته ی دیگر در باره انسان کامل این است که انسان کامل کسی است که نور وجود او قبل از جهان خلقت آفریده شده است و غایت خلقت عالم و آدم، انسان کامل است. همه عالم خلقت طفیل وجود پر برکت انسان کامل است گرچه غایت آفرینش عالم و آدم وجود نازنین انسان کامل است، ولی به عنوان طفیل وجود او خداوند عالم و آدم را نیز فیض وجود داده است.
گفتنی است که مصداق انسان کامل وجود مقدس پیامبر و اهل بیت مکرم ایشان علیهم السلام هستند که تمام صفات یاد شده در وجود آن ها متبلور است و آن ها هستند که فیض نخست و هم خلیفه الهی در عالم و هم غایت آفرینش و مانند آنند.
در این مورد با رویکرد فلسفی و عرفانی جای سخن بسیار است که تفصیل آن را در جای خود باید مطالعه نمود. (4) ولی در این جا تنها به چند روایت نورانی اشاره می‌شود، مثلا جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید:
از رسول الله (ص) پرسیدم، اولین چیزی را که خدا خلق کرد چه بود؟ فرمود: «نور پیامبرت بود که خدا اول او را آفرید. بعد همه چیز را از نور وجود او خلق نمود، آن گاه نور او را چند قسمت کرد. عرش، کرسی، حاملان عرش و ساکنان کرسی را آفرید، سپس نور او را مدتی که خود می‌داند، در مقام حبّ نگاه داشت، بعد از آن قلم، لوح، بهشت را آفرید، سپس مدتی آن نور را در مقام خوف نگاه داشت، آن گاه ملائکه، خورشید،‌ ماه را از او آفرید، بعد آن نور را در مقام حیا نگاه داشت، بعد با هیبت خود به آن نور نگاه کرد. از تجلیات آن، ارواح انبیا، اولیا،‌ شهدا و صالحان را خلق نمود». (5)
و نیز در روایتی آمده: خداوند خطاب به قلم فرمود:
«بنویس: لا اله إلاّ الله محمد رسول الله، آن گاه قلم از خداوند پرسید: او کیست که نامش را قرین نام خود قرار داده‌ای؟ خداوند فرمود: فوالله لما خلقتک و لا خلقت خلقی إلاّ لأجله؛ (6) اگر محمد نبود، تو را خلق نمی‌کردم و عالم را جز برای او نیافریدم».
و همچنین رسول خدا (ص) خطاب به امیر مؤمنان(ع) فرمود:
«یا علیّ لولا نحن ما خلق الله آدم و لا الحواء و لا السماء و لا الأرض؛ (7) اگر ما نبودیم، خداوند آدم و حوا و آسمان و زمین را خلق نمی‌کرد».
پس پیامبر و ائمه (ع) به عنوان مخلوق و بندگان صالح خداوند، مظهر اسما و صفات خداوند اند، یعنی صفات و جمالی که در خداوند بالذات و بالاصاله وجود دارد، در آن ها به نحو مظهریت وجود دارد. آن ها آینه‌ایی هستند که صفات خدا را نشان می‌دهند. لذا برخی از عارفان در باره پیامبر می گویند:
ز احمد تا احد یک میم فرق است
جهانی اندر آن یک میم غرق است
منظور از آن میم ، ممکن الوجود بودن است. فرق خالق با پیامبر ، جنبه امکانی پیامبر اکرم است که البته در همین فرق عالمی از اسرار و حقایق وجود دارد.
بنا بر این به دلیل آن که انسان کامل مظهر اسمای خداوند است، همه صفات حق را به نحو مظهریت داراست. در نگاه عرفانی انسان کامل مظهر همه اسما و صفات خداوند است. صفات خداوند در وجود او تجلی کرده ، انسان کامل در واقع آیینه حق نما است؛ از این رو در آموزه‌های دینی از عالم به آیت خدا یاد شده است، عالم همه آیات خداوندند، ولی انسان کامل آیت الله العظمى است؛ یعنی بزرگ‌ترین آیت خدا در عالم، و مصداق چنین ویژگی و اوصاف وجود پیامبر و ائمه علیهم السلام هستند.
پی‌نوشت‌ها:
1. بقره (2) آیه 30.
2. محمد امین صادقی، انسان کامل از نگاه امام خمینی، نشر پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم 1388.
3. شيخ عباس قمي مفاتیح الجنان، ص 245. نشر بلاغت، قم 1373.
4. محمد امین صادقی، پیامبر اعظم در نگاه عرفانی امام خمینی، نشر موسسه آثار امام خمینی، 1387 ش.ص 313.
5. همان، ص 29. محمد باقر مجلسی، بحار الانوارنشر دار الاحیا التراث العربی، بیروت، 1403 ق، ج 15، ص 28.
6. صدوق، عیون اخبار الرضا، نشر دار العلم، قم، 1377 ش.ج 1، ص 237.
7. محمد باقر مجلسی ، بحار الانوار، نشر دار الاحیا التراث العربی بیروت 1403 ق ، ج 25، ص 21.
فرمودید
چرا در یک انسان کامل باید این دو جنبه جدا باشد ؟
چون او انسان کامل است وگر نه کامل نیست .در مطلب فوق دقت نماید .
اگر کسی جنبه ملکوتی داشته باشد باید این جنبه در اخلاق بشری او هم ظاهر باشد
اگر علم غیب دارد باید از ان استفاده کند در امور اینچنینی
وگرنه علم غیب را به چه کار اید ؟
به نصحیت مولوی گوش فرا ده و :
کار پاکان را قیاس از خود مگیر
در این مورد خاص اگر می داند فرزندش به جای بهتری رفته
و می داند این دنیا چقدر بی ارزش است
و می داند هر لحظه می تواند با فرزندش در تماس باشد

چرا باید محزون باشد ؟
چرا نباید از این علم و دانستن خود در اینجا استفاده کرده ؟
اگر کسی این امور را می داند
مانند کسی که نمی داند رفتار کند
پس ان دانستن چه بدردش می خورد ؟
در ضمن بزرگوار دیدار فرزند ش در برزخ و ملاقات او چه ربطی به امور دنیوی دارد ؟
ان امور دنیوی که شما مدنظرتان است
و ان غیبی که مد نظرتان است
حقیر فکر می کنم اینچنین نباشد که شما می گویید
نه اینکه امام ریز و جز به جز امور دنیا را که اتفاق می افتد بداند
اینگونه خبر داشتن از غیب برای خداوند هم بحث های مفصل دارد
چه برسد به امام
یا لطیف

با سلام.
یک سوال اساسی در این بین می توان مطرح کرد و آن اینکه چرا باید معصوم همه چیز بداند؟ این همه چیز دانی به چه درد او می خورد؟ از آنجایی که اگر او همه چیز بداند به اذن خداست و از آنجایی که خدا کار عبث و بیهوده نمی کند لذا باید خدا از اعطای تمام حقایق عالم هستی به معصوم منظور و مثصودی داشته باشد. حال بفرمایید منظور و مقصود خدا از اعطای چنین علمی چه بوده است؟
به اعتقاد بنده معصوم اگر همه چیز بداند که می شود خدا. لذا فقط چیزهایی را می داند که با فلسفه وجودی اش مرتبط باشد. یعنی چیزهایی که برای هدایت انسان مفید باشد و از آنها استفاده کند. همین!
حال می رسیم به بروز غم در معصوم. اصولا غمی که بواسطه مرگ نزدیکان در انسان ایجاد می شود به چند علت می تواند باشد :
یا بواسطه وابستگی ای که ما به آنها داشتیم و از وجود آنها بهره می بردیم.
یا بواسطه کوتاهی دست آنها از دنیا.
در واقع اولی به خاطر خودمان است و دومی به خطر خودشان.
در مورد معصوم اگر عزیز فوت شده خود معصوم باشد علت اولی صحیح است و اگر معصوم نباشد دومی صحیح است.
و من الله توفیق

سلام علیکم،
از حکیم هیچ کاری بی‌حکمت سر نمی‌زند. خداوند اگر چشم برزخی به امثال حقیر می‌داد چه سوء استفاده‌هایی که از آن نمی‌کردیم و خودمان منشأ چه فسادهایی که نمی‌شدیم. اگر طی الأرض به امثال حقیر می‌داد چه جاهایی که نباید می‌رفتیم ولی می‌رفتیم و باز چه فسادهایی که درست نمی‌کردیم. چه بسا ناموس مردم دیگر اصلاً در امان نبودند، نعوذ بالله. اما برخی هستند که آنقدر اراده‌ی خداوند را بر اراده‌ی خود اولویت داده‌اند که این برایشان ملکه شده است، آنها شده‌اند آدمهای خدا و البته در لسان دین اولیاء خدا. مثل حضرت خضر علیه‌السلام که معلم موسی علیه‌السلام شد و گفت آنچه می‌کنیم را از طرف خودم انجام نمی‌دهم. چنین کسانی را می‌توان قدرت‌های بالاتر داد. می‌گویند عالمی (علامه قاضی شاید؟) با شاگردشان در راه می‌رفتند. ماری در سر راه ایشان بود. شاگرد را ترس به جانش افتاد. استاد با آرامش به مار فرمودند «مُت»، یعنی بمیر، و مار همانجا خشک شد. شاگرد آنچه چشمش دیده بود را باور نمی‌کرد. با ترس و لزر سمت مار رفت که ببیند اصل ماجرا چه بوده است، دید مارافتاده، باورش نمی‌شد، گفت شاید خود را به خواب زده که غافلگیرمان کند، شاید بیهوش موقت، شاید این اصلاً زنده نبوده و اشتباهی فکر کردم جلوی ما راه می‌رود و ... تمام احتمالاتی که به ذهنش می‌رسید را مرور کرد. به هر حال پشت سر استاد به راه افتاد و به مکتب رفتند و در تمام طول کلاس به این فکر می‌کرد که اگر این مسأله راست بوده باشد باید اگر بعد از کلاس هم بروم آنجا هنوز همانجا باشد. می‌رود بررسی می‌کند و می‌بیند بله ظاهراُ درست است و مار مرده است. برمی‌گردد پیش استاد در حالیکه بهت زده بود. حضرت استاد رو به او می‌کنند و می‌پرسند آیا دوست داری تو هم به این قدرت برسی؟ با خوشحالی می‌گوید بله! استاد به آرامی می‌گویند تا دوست داری نخواهی رسید! اهل بیت علیهم‌السلام را خداوند همه‌کاره‌ی جهان قرار داده است، تا آنجا که در حدیث امام مجتبی علیه‌السلام است که در ورای این آسمان‌ها سرزمین‌هایی است که در آن موجوداتی هستند که برای ایشان امامی جز من و برادرم حسین وجود ندارد. علم ایشان به این جهان به گفته‌ی حضرت زهراء سلام‌الله علیها تمام علم ظاهر و علم باطن است. اما شأن ایشان بالاتر از عالم بودن آن‌ها به این مسائل است وقتی توجه شود که آنها نه فقط عالم به خلقت این جهان که سنگ بنای خلقت این جهان هستند. علم داشتن آنها به جهان در مقابل شأن ایشان مرتبه‌ی بالایی نیست.

اما در مورد اینکه فرمودید «معصوم اگر همه چیز بداند که می‌شود خدا» این حرفتان از جهتی درست است و از جهتی اشتباه، بستگی دارد به اینکه منظورتان از «همه چیز» چه باشد. در کتاب مغز متفکر شیعه حدیثی از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است که جواب شما را می‌دهد. از حضرت پرسیدند که «عالم کل» کیست؟ ایشان جواب دادن فقط خود خداوند. اما بعد توضیحی دادند که مسأله را ان شاء الله حل می‌کند. ایشان گفتند خداوند به جز این جهان (شامل زمین‌ها و آسمان‌ها و دنیا و برزخ و قیامت و آخرت، به عبارت دیگر ظاهر و باطن دنیا با تمام وسعتشان) جهان‌های دیگری که دارد که جز خود خداوند کسی عددشان را نمی‌داند. در این جهان ممکن است اگر کسی هزار سال عمر کند بر تمام علوم آن احاطه یابد ولی در آن جهان‌ها علومی وجود دارد که موجودات این جهان هرگز نخواهند توانست آنها را درک کنند. توضیح این حدیث البته سخت نیست اگر بحث ممکن‌الوجود بودن موجودات را بدانید، این جهان بر پایه‌ی یک سری اصول موضوعه بنیاد نهاده شده است که احتمالاً مرتبط با اهل بیت علیهم‌السلام باشند (اولین وجودهایی که خداوند در این جهان آفرید، نور، عقل، علم ...) ولی جهان‌های دیگر می‌تواند بر اساس اصول موضوعه‌ی دیگری باشند که برخی از آن اصول موضوعه‌ها نقیض برخی از اصول موضوعه‌ی خلقت این جهان باشد. در این صورت موجودی که در مطابقت با اصول موضوعه‌ی این جهان در این جهان ممکن‌الوجود می‌باشد در آن جهان‌ها ناممکن‌الوجود خواهند بود.

نکته‌ی آخر،‌ وجود حد علمی برای هر کسی غیر خداوند در احادیث بسیاری نقل شده وقتی در کیهان شناسی می‌رسند به «ثری» و می‌گویند پشت آن را دیگر احدی جز خداوند نمی‌داند که چیست. البته اشتباهاً ثری به لایه‌ای از زیر زمین معنی می‌شود که بدیهی است اشتباه باشد. در زیارت مخصوصه‌ی امام رضا علیه‌السلام هم ایشان ر حجت خداوند می‌دانیم «علی من فوق الأرض و من تحت الثری».

ان شاء الله خداوند توفیق فهم معارف اهل بیت علیهم‌السلام و مهم‌تر از آن توفیق بندگی خودش را به همه‌ی ما تفضل نماید.
یا علی

.انسان کامل با چشم باطنی وچشم دل عالم برزخ را می تواند مشاهده نماید واز حال فرزندش خبر دار باشد لذا از این نظر هرگز حزن ندارد ودر مقام رضا قرار دارد که در کلام سالار عشق حسین ابن علی ع آمده : (( رضی الله رضانا اهل بیت .)) پسندم آن را جانان پسندد .
ولی جنبه چشم حسی او که اقتضای خاص خود را دارد این جنبه خواهان دیدار حسی است آیا به نظر شما چون او علم غیب دارد این جنبه را نداشته ویا تعطیل کند وبه اقتضای آن توجه ننماید؟؟؟اگر چنین شود که این نقض است واو اگر این جنبه را نداشته باشد که کامل نخواهد بود

با سلام و تشکر

دوست عزیز! اگر آنها می توانستند امام سرزمین های ورای این آسمان ها باشند چرا به همین سرزمین خودمان امامت نکردند؟ چند درصد مردم همین سرزمین امامت آنها را درک کردند؟ برای اثبات علم غیب امام به تمام ظاهر و باطن عالم نمی توان به روایات خودشان استناد کنید.
به عنوان مثال چند نمونه عرض می کنم :
آیاتی که علم غیب را از پیامبر وامام معصوم نفی میکند:
1- وَمِمَّنْ حَوْلَكُم مِّنَ الأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُواْ عَلَى النِّفَاقِ لاَ تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ سَنُعَذِّبُهُم مَّرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَى عَذَابٍ عَظِيمٍ. (1)
درقرآن کریم به پیغمبراکرم (ص)خطاب شده که بعضی از اهل مدینه منافق هستند ولی تو آنان را نمی شناسیما آنان را مى‏شناسيم به زودى آنان را دو بار عذاب مى‏كنيم سپس به عذابى بزرگ بازگردانيده مى‏شوند
2- رسول خدا به ظاهرآراسته چندنفر که به دروغ میگفتند:ماازشرکت درجنگ معذوریم اعتمادکردواجازه داد درجهادشرکت نکنند ،آیه نازل شدکه
عَفَا اللّهُ عَنكَ لِمَ أَذِنتَ لَهُمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكَ الَّذِينَ صَدَقُواْ وَتَعْلَمَ الْكَاذِبِينَ (2) چرا پیشازآنکه راستگویان رااز دروغگویان بازشناسی به آنان اجازه دادی در جهادشرکتنکنند
معلوم میشود رسول خدا نمی دانسته است آنان دروغ میگویند.
3- وَلَقَدْ جَاءتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُشْرَى قَالُواْ سَلاَمًا قَالَ سَلاَمٌ فَمَا لَبِثَ أَن جَاء بِعِجْلٍ حَنِيذٍ .(3)
حضرت ابراهیم برای فرشته ها که به صورت بشرآمده بودند گوساله بریانکرد ونزدآنان آورد و نمیدانست آنان فرشته هستند و گوشت نمیخورند وازاین رو وقتیدیدنمی خورند ازآنان ترسید که مبادا دشمن باشند.
4- حضرتیعقوب میدانست یوسف زنده است ولی نمی دانست درکجاست.
يَا بَنِيَّ اذْهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ . (4)
اى پسران من برويد و از يوسف و برادرش جستجو كنيد و از رحمت‏خدا نوميد مباشيد زيرا جز گروه كافران كسى از رحمت‏خدا نوميد نمى‏شود.
5- هدهد برای حضرت سلیمان ازکشورسباوملکه آنجا واحوال مردمشخبرآورد و به وی گفت:من چیزهایی میدانم که تو نمیدانی. فَمَكَثَ غَيْرَ بَعِيدٍ فَقَالَ أَحَطتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ وَجِئْتُكَ مِن سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ. (6) پس ديرى نپاييد كه [هدهد آمد و] گفت از چيزى آگاهى يافتم كه از آن آگاهى نيافته‏اى و براى تو از سبا گزارشى درست آورده‏ام
6- إِنَّ اللَّهَ عِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْأَرْحَامِ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَّاذَا تَكْسِبُ غَدًا وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ( سوره لقمان آیه آخر) در حقيقت‏خداست كه علم [به] قيامت نزد اوست و باران را فرو مى‏فرستد و آنچه را كه در رحمهاست مى‏داند و كسى نمى‏داند فردا چه به دست مى‏آورد و كسى نمى‏داند در كدامين سرزمين مى‏ميرد در حقيقت‏خداست [كه] داناى آگاه است
7- يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ رَبِّي لاَ يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلاَّ هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ لاَ تَأْتِيكُمْ إِلاَّ بَغْتَةً يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ اللّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ. (7)
از تو در باره قيامت مى‏پرسند [كه] وقوع آن چه وقت است بگو علم آن تنها نزد پروردگار من است جز او [هيچ كس] آن را به موقع خود آشكار نمى‏گرداند [اين حادثه] بر آسمانها و زمين گران است جز ناگهان به شما نمى‏رسد [باز] از تو مى‏پرسند گويا تو از [زمان وقوع] آن آگاهى بگو علم آن تنها نزد خداست ولى بيشتر مردم نمى‏دانند
و میگوید:علم به وقت قیامت مختص به خداست«قل انما علمها عندالله»یعنی پیامبرنیز نمیداند قیامت چه وقت است؟
و .... دراین آیات علم غیب مختص به خدا شمرده شد.
پی نوشت:
1-سورهتوبه.آیه 101
2- -سوره توبه.آیه 43
3- -سوره هود.آیه69
4- -ورهیوسف.آیه87
6-سوره نمل.آیه22
7- سوره اعراف آیه187
به هر حال ما هم نمی گوییم که آنها علم غیب ندارند. بلکه میگوییم فقط به قدر نیاز برای هدایت بشر و اذن و حکمت خدا و نه بیشتر.

با سلام و تشکر
دوست عزیز! اگر آنها می توانستند امام سرزمین های ورای این آسمان ها باشند چرا به همین سرزمین خودمان امامت نکردند؟ چند درصد مردم همین سرزمین امامت آنها را درک کردند؟

برای اثبات علم غیب امام به تمام ظاهر و باطن عالم نمی توان به روایات خودشان استناد کنید.

به عنوان مثال چند نمونه عرض می کنم :
آیاتی که علم غیب را از پیامبر وامام معصوم نفی میکند:
1- وَمِمَّنْ حَوْلَكُم مِّنَ الأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُواْ عَلَى النِّفَاقِ لاَ تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ سَنُعَذِّبُهُم مَّرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَى عَذَابٍ عَظِيمٍ. (1)
درقرآن کریم به پیغمبراکرم (ص)خطاب شده که بعضی از اهل مدینه منافق هستند ولی تو آنان را نمی شناسیما آنان را مى‏شناسيم به زودى آنان را دو بار عذاب مى‏كنيم سپس به عذابى بزرگ بازگردانيده مى‏شوند
2- رسول خدا به ظاهرآراسته چندنفر که به دروغ میگفتند:ماازشرکت درجنگ معذوریم اعتمادکردواجازه داد درجهادشرکت نکنند ،آیه نازل شدکه
عَفَا اللّهُ عَنكَ لِمَ أَذِنتَ لَهُمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكَ الَّذِينَ صَدَقُواْ وَتَعْلَمَ الْكَاذِبِينَ (2) چرا پیشازآنکه راستگویان رااز دروغگویان بازشناسی به آنان اجازه دادی در جهادشرکتنکنند
معلوم میشود رسول خدا نمی دانسته است آنان دروغ میگویند.
3- وَلَقَدْ جَاءتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُشْرَى قَالُواْ سَلاَمًا قَالَ سَلاَمٌ فَمَا لَبِثَ أَن جَاء بِعِجْلٍ حَنِيذٍ .(3)
حضرت ابراهیم برای فرشته ها که به صورت بشرآمده بودند گوساله بریانکرد ونزدآنان آورد و نمیدانست آنان فرشته هستند و گوشت نمیخورند وازاین رو وقتیدیدنمی خورند ازآنان ترسید که مبادا دشمن باشند.
4- حضرتیعقوب میدانست یوسف زنده است ولی نمی دانست درکجاست.
يَا بَنِيَّ اذْهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ . (4)
اى پسران من برويد و از يوسف و برادرش جستجو كنيد و از رحمت‏خدا نوميد مباشيد زيرا جز گروه كافران كسى از رحمت‏خدا نوميد نمى‏شود.
5- هدهد برای حضرت سلیمان ازکشورسباوملکه آنجا واحوال مردمشخبرآورد و به وی گفت:من چیزهایی میدانم که تو نمیدانی. فَمَكَثَ غَيْرَ بَعِيدٍ فَقَالَ أَحَطتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ وَجِئْتُكَ مِن سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ. (6) پس ديرى نپاييد كه [هدهد آمد و] گفت از چيزى آگاهى يافتم كه از آن آگاهى نيافته‏اى و براى تو از سبا گزارشى درست آورده‏ام
6- إِنَّ اللَّهَ عِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْأَرْحَامِ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَّاذَا تَكْسِبُ غَدًا وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ( سوره لقمان آیه آخر) در حقيقت‏خداست كه علم [به] قيامت نزد اوست و باران را فرو مى‏فرستد و آنچه را كه در رحمهاست مى‏داند و كسى نمى‏داند فردا چه به دست مى‏آورد و كسى نمى‏داند در كدامين سرزمين مى‏ميرد در حقيقت‏خداست [كه] داناى آگاه است
7- يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ رَبِّي لاَ يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلاَّ هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ لاَ تَأْتِيكُمْ إِلاَّ بَغْتَةً يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ اللّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ. (7)
از تو در باره قيامت مى‏پرسند [كه] وقوع آن چه وقت است بگو علم آن تنها نزد پروردگار من است جز او [هيچ كس] آن را به موقع خود آشكار نمى‏گرداند [اين حادثه] بر آسمانها و زمين گران است جز ناگهان به شما نمى‏رسد [باز] از تو مى‏پرسند گويا تو از [زمان وقوع] آن آگاهى بگو علم آن تنها نزد خداست ولى بيشتر مردم نمى‏دانند
و میگوید:علم به وقت قیامت مختص به خداست«قل انما علمها عندالله»یعنی پیامبرنیز نمیداند قیامت چه وقت است؟
و .... دراین آیات علم غیب مختص به خدا شمرده شد.
پی نوشت:
1-سورهتوبه.آیه 101
2- -سوره توبه.آیه 43
3- -سوره هود.آیه69
4- -ورهیوسف.آیه87
6-سوره نمل.آیه22
7- سوره اعراف آیه187
به هر حال ما هم نمی گوییم که آنها علم غیب ندارند. بلکه میگوییم فقط به قدر نیاز برای هدایت بشر و اذن و حکمت خدا و نه بیشتر.

در مطالبی که برای کار بر همفکربا شما ( عضو ماندگار )ارسال شد خوب دقت نماید تا به ژرفای مطلب برسید .

سلام

استاد حرفهای زیبا و ظاهرا منطقی فرمودید
منتهی از نظر حقیر این بیانات با ایات قران در تناقض است
وگرنه پذیرش انها مشکلی نیست
و یک عمره که ما بین این بیانات و ایات قران گیر کردیم
که بالاخره حق با کیست ؟
لطفا به پست 12 جناب شریعت عقلانی دقت فرمایید
نیازی به تکرار نیست

یا لطیف

ای علی که جمله عقل ودیده ای شمه ی واگو از آن چه دیده ای
تو ترازوی احد خو بوده ای بل زبا ن هر ترازو بوده ای.
اما آن چه آن کار بر گفته است جوابش داده شد مجددا باید گفت :
نهفته معنی نازک بسی ست در خط یارتوفهم آن نکنی ای ادیب من دانم
ویا به گفته حافظ :
شرح مجموعه گل مرغ سحر داند وبسنه کو آن هر کس ورقی خواند معانی دانست

سلام

مگر ما درفلسفه و عرفان نميگوييم كه امامان و انبيا به عنوان انسان كامل بر همه عوالم(دنيا ،برزخ،قيامت) اشراف دارند...
پس غم ِ از دست دادن عزيز(آنطور كه در روايات و روضه ها آمده) براي امام يا پيامبر چه معنايي دارد؟

مگر ما درفلسفه و عرفان نميگوييم كه امامان و انبيا به عنوان انسان كامل بر همه عوالم(دنيا ،برزخ،قيامت) اشراف دارند...
پس غم ِ از دست دادن عزيز(آنطور كه در روايات و روضه ها آمده) براي امام يا پيامبر چه معنايي دارد؟

سلام
مانگفتيم انسان كامل عاطفه ندارد
بلكه چرا بابت از دست دادن عزيز غم دارد؟

شما ميگوييد انسان كامل هم محكوم عالم ظاهر است، خُب محكوم عالم باطن هم است، نيست؟
اگر كسي كه اشراف بر برزخ و قيامت دارد غم از دست دادن عزيز دارد خُب چه فرقي عوام دارد؟

در اين زمينه چند حالت ميتواند وجود داشته باشد
1- انسان كامل چيزي به اسم «غم از دست دادن» ندارد واين ساخته روضه خوان هاست
2-انسان كامل «غم از دست دادن» دارد چون با مرگ همه عزيزان براي هميشه از هم جدا ميشوند(كه در اين حالت آيات قرآن بايد تاويل شود)
3-انسان كامل «غم از دست دادن» دارد چون اشراف كامل بر عوالم ندارد

انسان کامل باید در همه چیز باید کامل باشد از جمله در علم از این رو خداوند به او علم بی کران داده است .

اگر با استناد به برخی آموزه‌ها گفته می‌شود که پیامبر و ائمه علم غیب ندارند، مراد نفی کلی علم غیب از آن ها نیست، بلکه مراد این است که پیامبر و ائمه(ع) به اذن و مشیت خداوند از امور غیبی آگاه می‌شده‌اند، ولی بدون الهام و اخبار الهی و بالاصاله غیب نمی‌دانستند، علم غیبی آنان از طرف خداوند به آنان افاضه می‌شد.
دوم: پیامبر و ائمه(ع) از بسیار امور غیبی خبر می‌داده‌اند و در این جای تردید نیست، ولی این علم از سوی خداوند به آنها داده می‌شد، امام صادق(ع) فرمود:
«إذا أراد الامام أن یعلم شیئاً أعلمه الله ذلک؛(1) هرگاه امام بخواهد چیزی بداند، خداوند او را از آن آگاه می‌سازد».
علامه طباطبایی در این باره بیان روشنگری دارد: امام به حقایق جهان هستی در هر گونه شرایطی که وجود داشته باشد، به اذن خدا واقف است، اعم از آن هایی که تحت حس قرار دارد و آن هایی که بیرون از دایره حس می‌باشند، مانند موجودات آسمانی و حوادث گذشته و وقایع آینده. دلیل این مطلب از راه نقل روایات متواتره‌ای است که در جوامع روایی وجود دارد، به موجب این روایات که به حد و حصر نمی‌آید، امام از راه موهبت الهی نه از راه اکتساب از همه چیز آگاه است و هرچه را بخواهد، به اذن خدا با کم ترین توجهی می‌داند. از راه عقل براهینی است که به موجب آن ها امام(ع) به حسب مقام نورانیت خود کامل‌ترین انسان عصر خود و مظهر اسما و صفات خدایی و بالفعل به همه چیز عالم به هر واقعه شخصی آشنا است . به حسب وجود عنصری خود به هر سوی توجه کند، برای وی حقایق روشن می‌شود.(2)
سوم: قرآن کریم تصریح دارد که خداوند علم غیب خود را در اختیار انبیا قرار می‌دهد.(3) در روایات تأکید شده که مقام ختمی مرتبت از کسانی است که خداوند علم غیب خود را به او عنایت فرموده و آن علم به وسیله پیامبر به ائمه رسیده است.(4)

مگر ما درفلسفه و عرفان نميگوييم كه امامان و انبيا به عنوان انسان كامل بر همه عوالم(دنيا ،برزخ،قيامت) اشراف دارند...
پس غم ِ از دست دادن عزيز(آنطور كه در روايات و روضه ها آمده) براي امام يا پيامبر چه معنايي دارد؟

با سلام خدمت کارشناس محترم
کامل بودن وجه و دلیل می خواهد. هر شی کامل بر اساس فلسفه وجودی اش کامل است.. مثلا وقتی شما می گویید یک میز کامل است یعنی دارای 4 پایه و ... است. وقتی می گویید یک پیراهن کامل است یعنی دارای آستین و جیب و دکمه و .... است. منتها ممکن است همین پیراهن برای تن شما کامل باشد و برای تن بنده کامل نباشد. لذا کامل بودن با جامع بودن فرق دارد.
انسان کامل بر اساس وجوهی که خلق شده کامل است. علم بی کران به چه دردش می خورد؟ بنده استدلالی کردم ولی شما توجه ننمودید. دوباره می آورم :
1. خداوند منشاء و دارای علم بی کران است.
2. هر کسی که دارای هر علمی باشد قطعا از سوی خداوند به او عطا شده است.
3. خداوند کار عبث و بیهوده نمی کند.
4. علم غیب هم درجاتی دارد.
5. اگر قرار باشد معصوم دارای علم غیب به ماوراء این دنیا باشد قطعا از سوی خداست.
6. فلسفه وجودی معصوم هدایت انسان هاست.
7. لذا علم غیبی هم که دارد به جهت هدایت انسانهاست.
8. لذا خداوند به قدری معصوم را از غیب با خبر می کند که برای هدایت انسانها به کار آید.
9. لذا علم غیب معصوم هم کراندار است.
10. کران علم غیب معصوم بر وجه هدایت الباقی انسانهاست.
و من الله توفیق

با سلام مجدد.
مطالب بنده منافی بیانات شما نیست. بلکه بنده هم عرض کردم که امام می تواند علم غیب داشته باشد. ولی صرفا آن علمی غیبی که برای هدایت انسان ها مفید باشد. در حقیقت علمش کران دار است نه بی کران.
لذا بنده فرض سوال تا با حدود و صغورش قبول دارم :

اگر آخرت را همان عالم معنا بدانیم معصوم تا حدی بر عالم معنا اشراف دارد که به کار فلسفه وجودی اش بیاید. لذا قرار نیست که عزیزان از دست رفته اش را هم در آن دنیا درک کند. و البته غم مستولی بر معصوم در از دست دادن عزیزانش دقیقا به همین دلیل است.
و من الله توفیق

مگر ما درفلسفه و عرفان نميگوييم كه امامان و انبيا به عنوان انسان كامل بر همه عوالم(دنيا ،برزخ،قيامت) اشراف دارند...
پس غم ِ از دست دادن عزيز(آنطور كه در روايات و روضه ها آمده) براي امام يا پيامبر چه معنايي دارد؟

سلام
جدای از مردن, انسان در غم عزیزی که مثلا یک هفته به سفر رفته ممکن است غمگین گردد!د رحالیکه می دانند مثلا یک هفته دیگر همدیگر را خواهند دید!
خوب معصومین هم انسان بودند فقط به آنها وحی می شد!
«قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَر مِثْلُکُمْ یوحی إلَی أَنَّما إلهُکُمْ إِله واحِد فَمَن کانَ یرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا یشْرِکْ بِعِبادةِ رَبِّهِ أَحَدا؛ بگو: همانا من بشری همچون شمایم (جز اینکه) به من وحی می شود که خدای شما خدای یگانه است. پس هر که به دیدار پروردگارش (در قیامت و به دریافت الطاف او) امید وایمان دارد، پس کار شایسته انجام دهد. و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نسازد. (سوره کهف، آیه 110)
وگرنه همین امروز هم ممکن است یک مرتاض یا یک عارف هفته ها غذا نخورد ولی معصومین در حالت عادی هر روز گرسنه و تشنه هم می شدند , اگرچه شیعیان اعتقاد دارند که ایشان قادر بودند بر این نیاز خود فائق آیند ولی چه بسا اگر چنین مثل دیگر انسانها نبودند و یا مثلا در غم از دست رفتن عزیزانشان گریه نمی کردند (اشاره به عزاداری و گریه گزاری حضرت زهرا (س) در غم فراق پدر بزرگوارشان که همسایه ها به علی ع شکایت کردند که به زهرا س بگوئید یا روز گریه کند و یا شب)
ممکن بود این شبه پیش آید که ایشان از جنس انسان نیستند که به ما و فرزندان ما فرمان جهاد می دهند , گو اینکه خودشان عاری از هر گونه احساس و تعلق خاطر به عزیزانشان هستند .
از طرفی ممکن است بخشی از عزاداری ایشان یک نوع فرمان بیداری و کنایه به مردم در مورد ظلم حاکمان جائر وقت بود همانگونه که امام زین العابدین ع بهد از حادثه کربلا بسیار مجالس عزاداری بپا می کردند!

حدیث را کامل برایتان نقل نکردم، اگر کاملش را بخوانید می‌بینید که یار حضرت از ایشان می‌پرسد آیا شیطان آنها را فریب نمی‌دهد؟ امام می‌فرماید که آنها اصلاً از خلقت شیطان توسط خداوند خبر هم ندارند و شیطان به آنجا راه ندارد (در قرآن هم هست که ای گروه جن و انس اگر بخواهید اقطار سموات و زمین را طی کنید هرگز نخواهید توانست مگر به سلطان و سلطان می‌تواند تعبیر به امام زمان علیه‌السلام شود اگرچه همه‌ی امامان را هم می‌تواند شامل شود و حتی یکی از القاب معروف امام رضا علیه‌السلام هم السلطان است). بعد امام می‌فرمایند که آن موجودات هرگز گناه انجام نمی‌دهند و اگرچه اولی و دومی را نمی‌شناسند ولی به الهام آن دو را لعن می‌کنند. الآن شاید بهتر متوجه شوید که چرا به سرزمین‌های ما سلطنت نکردند، البته امامت کردند ولی حکومت نکردند. برای درک بهتر این موضوع هم به تفسیر آمده برای «وَاللَّـهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَن يَشَاءُ» مراجعه نمایید که راوی از امام معصوم علیه‌السلام می‌پرسد که خداوند پس خواسته است که ملک و پادشاهی را به بنی‌امیه بدهد؟ امام پاسخی به این مضمون دادند که «خداوند ملکش را به ما داد و آنها غصبش کردند، آیا اگر کسی لباس تو را غصب کند او صاحب لباس تو خواهد بود؟» با این وجود در قرآن آمده که خداوند اراده کرده است (قوی‌تر از اعطا کردن است که بعد ممکن است از شخصی که به او اعطا شده گرفته شود، اینجا اراده‌ی خداوند خودش ضمانت اجرایی است!) تا مؤمنان و مستضعفان را در زمین جانشین گرداند، در این صورت حکومت هم به دست صاحبان اصلی آن خواهد برگشت.

اگر عقل شما را به امامت امام رسانده باشد دیگر امام هرچه که بگوید باید پذیرفت

بگذارید یک مثال دیگر برایتان بیاورم. یهود سه سؤال از رسول خدا پرسیدند و حضرت در پاسخ گفتند که فردا به شما می‌گویم اما فردا و فرداهای بعد از آن هم آیه‌ای نازل نشد، تا آنجا که شاید این مسأله مایه‌ی حزن رسول خدا هم شده باشد.

، اما آن هم وقتی است که خداوند بخواهد پیامبرش چیزی را فراموش کند. بله اگر اراده‌ی خدا بر این باشد که اهل بیت علیهم‌السلام چیزی را ندانند یا فراموش کنند آنها نه تنها ناراحت نمی‌شوند بلکه با افتخار به بندگی خداوند از بیان آن هم باکی ندارند.

داستانی که در باره‌ی حضرت ابراهیم علیه‌السلام فرمودید البته درباره‌ی اهل بیت صادق نیست. چون در مسجد مردی از امام علی علیه‌السلام پرسید که جبرئیل اکنون کجاست، امام نگاهی به چند طرف کردند و گفتند تمام آسمان‌ها را نگاه کردم و او را ندیدم او باید خود تو باشی و آن مرد از جلسه غایب شد.

در حدیث دیگر آمده که از امام معصوم علیه‌السلام پرسیدند شما چگونه است که در پاسخ به هیچ سؤالی در نمی‌مانید؟ امام معصوم علیه‌السلام پاسخ دادند که اگر جواب سؤال را بدانیم می‌گوییم و اگر ندانیم روح‌القدس از جانب خداوند به ما الهام می‌کند. آنها اگر اراده کنند جواب هر سؤالی را خواهند دانست ولی باید توجه کرد که اراده‌ی ایشان که در اوج بندگی هستند همان اراده‌ی خداست.

ولی باید توجه داشت که علم غیب انسان کامل نسبت به علم ذاتی الهی بی کران نیست چون در هر صورت او نیز ممکن الوجود است وهر ممکن الوجود دارای حد وجودی است . ولی نسبت به ماسوی الله بی کران است ومحدود به حدی که شما برای آن فرض نماید محدود نمی شود

این بحث بیش از این لزومی ندارد

وخداوند این این کمال را به انسان های کامل عنایت نموده تا از هر نظر کامل باشند

با سلام.
ما که گیج شدیم. :Gig:
مگر می شود یک بی کران ( علم الهی ) از یک بی کران دیگر ( علم معصوم ) بیشتر باشد؟
1. علم الهی نسبت به ماسوی الله بی کران است.
2. علم معصوم نسبت به ما سوی الله بی کران است.
حال چگونه است که بی کران اول از بی کران دوم بیشتر شده است؟
مثل اینکه بگویید بک بینهایت از یک بینهایت دیگر بزرگتر است؟؟؟!!!

اگر علاقه ای به بحث ندارید مانعی نیست. فقط نمی دانم چه اصراری است بر این که علم معصوم را بی کران جلوه دهید؟؟؟
و من الله توفیق

سلام و عرض ادب

استاد انسان کامل خودش کامل شده ؟ یا خدا او را کامل کرده ؟

حقیر فکر می کنم کامل یعنی با کمالات یعنی انسانی که خودش کمالات را کسب کرده و کامل شده

اگر کمال از سوی خدا به کسی داده بشه که دیگه ارزشی نداره

سوال دیگر

چرا وقتی همسر پیامبر عایشه در جنگی از سپاه عقب افتاد
پیامبر از علم غیبش استفاده نکرد برای پیدا کردن او و به لشگریان
دستور پیدا کردن او را داد ؟

بالاخره نباید این علم غیب حتی در یک جا مورد استفاده قرار گیرد ؟
وگرنه داشتن ان چه ارزشی دارد ؟
حقیر فکر می کنم علمی که هرگز از ان استفاده نکنیم

مصداق این شعر است

عالم بی عمل به که ماند
به زنبور بی عسل

البته نعوذ بالله منظورم معصومین عزیز نیستند
که حقیر معتقدم ایشان علم غیبی که شما می فرمایید نداشتند
وگرنه این شعر را نمی گفتم

یا لطیف

علیک السلام مومن.

دقت نفرمودی برادر.
بنده حرفی از حکومت نزدم. بحث بنده همان امامت بود. بدیهی است که امامت ایشان به بسیاری از سرزمین های همین دنیا هم نرسیده است. چه رسد به عوالم دیگر.
حاشیه : البته اگر نرسیده لابد حکمت خدا بوده دیگه!

این داستان تخیلی از صورتش هم پیداست که جعلی است.
اگر جبرییل تغییر چهره داده بود چطور حضرت علی گفت در تمام عوالم پیدایش نکردم. مگر او را با وجود تغییر چهره می توانست تشخیص دهد.
اگر هم می توانست او را با تغییر چهره تشخیص دهد چرا از همان اولنگفت خود تو هستی که دیگر لازم نباشد در تمام آسمانها جستجو کند.

البته نه هر سوالی. مثلا در پاسخ به سوال اعراب در مورد روح آیه نازل شده که آن از امر پروردگار من است و از دانش آن جز اندکی به بشر عطا نشده است.