آيا" كل يوم عاشوراء و كل ارض كربلاء" ؟

حضرت سيدالشهداء «سلام الله عليه» به همه آموخت که در مقابل ظلم، در مقابل ستم، در مقابل حکومت جائر چه بايد کرد. با اينکه از اول مي‏دانست که در اين راه که مي‏رود راهي است که بايد همه‏ي اصحاب خودش و خانواده خودش را فدا کند و اين عزيزان اسلام را براي اسلام قرباني کند، لکن عاقبتش را هم مي‏دانست... علاوه بر اين، در طول تاريخ آموخت به همه که راه همين است. از قلت عدد نترسيد، عدد کار پيش نمي‏برد، کيفيت اعداد، کيفيت جهاد اعداء مقابل اعداء، آن است که کار را پيش مي‏برد. افراد ممکن است خيلي زياد باشند لکن در کيفيت ناقص باشند يا پوچ. و افراد ممکن است کم باشند لکن در کيفيت توانا باشند و سرافراز[1] .
امام مسلمين به ما آموخت که در حالي که ستمگر زمان بر مسلمين حکومت جابرانه مي کند، در مقابل او اگر چه قواي شما ناهماهنگ باشد بپا خيزيد و استنکار کنيد، اگر کيان اسلام را در خطرديديد، فداکاري کنيد و خون نثار نمائيد.[2]
حضرت سيدالشهداء«عليه السلام» از کار خودش به ما تعليم کرد که در ميدان وضع بايد چه جور باشد و در خارج ميدان وضع چه جور باشد و بايد آنهايي که اهل مبارزه مسلحانه هستند چه جور مبارزه بکنند و بايد آنهائي که در پشت جبهه هستند چطور تبليغ بکنند. کيفيت مبارزه را، کيفيت اينکه مبارزه بين يک جمعيت کم با جمعيت زياد بايد چطور باشد، کيفيت اينکه قيام در مقابل يک حکومت قلدري که همه جا را در دست دارد با يک عده معدود بايد چطور باشد، اينها چيزهايي است که حضرت سيدالشهداء به ملت آموخته است و اهل بيت بزرگوار او و فرزند عاليمقدار او هم فهماند که بعد از اينکه آن مصيبت واقع شد بايد چه کرد، بايد تسليم شد؟ بايد تخفيف در مجاهده قائل شد؟ بايد همانطوري که زينب «سلام الله عليها »در دنباله آن مصيبت بزرگي که «تصغر عنده المصائب»[3] ايستاد و در مقابل کفر و در مقابل زندقه صحبت کرد و هر جا موقع شد، مطلب را بيان کرد حضرت علي بن الحسين «سلام الله عليه»با آن حال نقاهت، آنطوري که شايسته است تبليغ کرد.[4]
در ميدان جنگ از قلت عدد نترسيد، از شهادت نترسيد. هر مقدار که عظمت داشته باشد مقصود و ايده‏ي انسان به همان مقدار بايد تحمل زحمت بکند.:Gol:[5]

[=&quot][1].(بيانات امام در جمع خطبا، گويندگان مذهبي، علما و روحانيون قم و تهران و استانهاي آذربايجان شرقي و غربي - 25 / 7 / 61)، صحيفه نور، ج 17، ص 58.

[=&quot][2].(پيام امام به ملت شجاع ايران به مناسبت فرارسيدن ماه محرم - 1 / 9 / 57)، صحيفه نور، ج 3، ص 25.

[=&quot][3].مصيبت هاي ديگر در کنار آن کوچکند.

[=&quot][4].(بيانات امام درجمع خطبا، گويندگان مذهبي، علما و روحانيون قم و تهران و استانهاي آذربايجان شرقي وغربي - 25 / 7 / 61)، صحيفه نور، ج 17، ص 60.

[=&quot][5].(بيانات امام درجمع خطبا، گويندگان مذهبي، علما و روحانيون قم و تهران و استانهاي آذربايجان شرقي و غربي - 25 / 7 / 61)، صحيفه نور، ج 17، ص 59.

امام حسين با عده‏ي کم همه چيزش را فداي اسلام کرد، مقابل يک امپراطوري بزرگ ايستاد و «نه» گفت[1] .
در حالي که شهادت حضرت سيدالشهداء از همه خسارت ها بالاتر بود ولي چون او مي‏دانست که چه مي‏کند و کجا مي‏رود و هدفش چيست، فداکاري کرد و شهيد شد و ما هم بايد روي آن فداکاري ها حساب کنيم که سيدالشهداء چه کرد و چه بساط ظلمي را به هم زد و ما هم چه کرده‏ايم![2].
سيدالشهداء (سلام الله عليه) وقتي مي‏بيند که يک حاکم ظالمي، جائري در بين مردم دارد حکومت مي‏کند، تصريح مي‏کند حضرت که‏اگر کسي ببيند که حاکم جائري در بين مردم حکومت مي‏کند، ظلم دارد به مردم مي‏کند بايد مقابلش بايستد و جلوگيري کند هر قدر که مي‏تواند با چند نفر با چندين نفر...مگر خون ما رنگين تر از خون سيدالشهداء است ما چرا بترسيم از اينکه خون بدهيم يا اينکه جان مي‏دهيم؟.
آن هم در ماجراي دفع سلطان جائري که مي‏گفت مسلمانم مسلماني يزيد هم مثل مسلماني شاه بود اگر بهتر نبود بدتر نبود لکن چون با ملت اينطور مي‏کرد و مردي بود متعدي و ظالم و ملت را مي‏خواست زير بار اطاعت خودش بي جهت ببرد، سيدالشهداء لازم ديد که سلطان جائر را سراغش برود ولو اينکه جان بدهد[3].

[=&quot][1] . (بيانات امام در جمع علماي غرب تهران - 30 / 7 / 58)، صحيفه نور، ج 11، ص 31.

[=&quot][2] . (بيانات امام در جمع ائمه جمعه مراکز استانهاي سرسر کشور - 22 / 7 / 61)، صحيفه نور، ج 17، ص 54.

[=&quot][3] . (بيانات امام در مورد عفو زندانيان سياسي رژيم شاه - 3 / 8 / 57)، صحيفه نور، ج 2، ص 218.

[=&quot][1]. بيانات امام در جمع علماي غرب تهران - 30 / 7 / 58)، صحيفه نور، ج 10، ص 31.
[=&quot][2].(بيانات امام در جمع اعضاي هيات فاطميون تهران - 4 / 7 / 58)، صحيفه نور، ج 9، ص 202.
[=&quot][3].(بيانات امام در جمع خطبا، گويندگان مذهبي، علما و روحانيون قم و تهران و استانهاي آذربايجان شرقي و غربي - 25 / 7 / 61)، صحيفه نور، ج 17، ص 62.
[=&quot][4].(پاسخ امام به پيام فرماندهان نظامي به مناسبت عمليات ظفرمند فتح المبين - 10 / 1 / 61)، صحيفه نور، ج 16، ص 99.
[=&quot][5].(بيانات امام در ديدار با وزير، فرماندهان و اعضاي شورايعالي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي به مناسبت روز پاسدار- 26 / 2 / 62)، صحيفه نور، ج 17، ص 255.

اما روايت دوم ناظر به عمق فاجعه ومصيبتي است که براي امام حسين «عليه السلام»اتفاق افتاد،به گونه اي که هيج مصيبتي به بزرگي آن وجود ندارد همچنان که در روايات آمده که آسمان وزمين و همه موجودات بر او گريستند.لذا اين روايت ناظر بعد عاطفي جريان کربلا است.

روزي امام سجاد «عليه السلام‏» به عبيدالله فرزند عمويش«حضرت عباس»‏«عليه السلام» نگاه کرد و گريست.ياد از روز احد کرد که حمزه در آن کشته شد، سپس ياد از موته کرد که جعفر بن ابي طالب آنجا به ‏شهادت رسيد. سپس فرمود: «لا يوم کيوم الحسين، ازدلف اليه ثلاثون الف رجل يزعمون ‏انهم من هذه الامة کل يتقرب الي الله عز و جل بدمه و هو بالله يذکرهم فلا يتعظون حتي‏ قتلوه بغيا و ظلما و عدوانا...»[1]
هيچ روزي چون روز حسين‏ «عليه السلام‏» نيست، که سي هزار نفربر ضد او گرد آمدند که همه خود را از اين امت مي‏پنداشتند و همه با ريختن خون او به‏ خدا تقرب مي‏جستند.او آنان را به ياد خدا مي‏انداخت، اما آنان پند نمي‏گرفتند، تا آنکه او را از روي ستم و تجاوز و دشمني کشتند.خداوند، «عباس‏» را رحمت کند که ايثار کرد و امتحان داد و جان خويش را فداي برادرش کرد...»[2]
در روايت ديگري امام حسن مجتبي و امير المؤمنين‏ «عليهما السلام‏» خطاب به سيد الشهدا «عليه السلام‏» فرموده‏اند: «لا يوم کيومک يا ابا عبدالله‏»[3]
گر چه همه شهادتها و مصيبتهاي اهل بيت پيامبر، سنگين و اندوهبار است، اما آنچه در کربلا گذشت، بالاترين ‏داغ و سوگ بود و هيچ حادثه‏اي به دلخراشي عاشورا و هيچ امامي و شهيدي به مظلوميت‏ ابا عبدالله‏ «عليه السلام‏» و فرزندان او نيست.اين است که از جمله فوق، بعنوان تسلاي خاطر داغديدگان هم استفاده مي‏شود و اين توصيه ائمه است که هر گاه مصيبتي براي شما پيش‏ آمد، از عاشورا و مصائب اهل بيت‏ «عليهم السلام» ياد کنيد، تا تحمل داغ بر شما آسان شود. مرثيه‏خوانان نيز، هر گاه از هر امامي روضه بخوانند، يا از هر مصيبت جانگدازي ياد کنند، در پايان با نقل جمله بالا، گريز به کربلا مي‏زنند، که بالاترين سوگهاست و بحق، با توجه به ‏مصائب اهل بيت در کربلا، هر غم و مصيبتي کوچک و قابل تحمل مي‏شود.:Gol:

[=&quot][1].ناسخ التواريخ، ج 4، ص 73 (به نقل از امالي صدوق)، بحار الانوار، ج 22، ص 274.

[=&quot][2].معالي السبطين، ج 2، ص 10، مناقب، ابن شهر آشوب، ج 4، ص 86.

[=&quot][3].همان.